Στέλιος Στυλιανίδης: Το κέντρο της Αθήνας«λεηλατείται» από τους ξένους, τους περιθωριακούς και τους δυστυχισμένους

Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι μέλος του "κοινωνία πρώτα" την συνεργασία με το οποίο ανακοίνωσε πανηγυρικά ο Αλέξης Τσίπρας πριν λίγες μέρες.

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι κάποιες από τις απόψεις που εκφράζει σε συνέντευξη του ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012:
(οι υπογραμμίσεις, οι φωτογραφίες και τα λινκ είναι δικές μας προσθήκες)
______________
[...]

Αν πάρετε τη συγκρότηση των κομμάτων, τις συντεχνίες, τα ΑΕΙ, το ΕΣΥ, εκτός από λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, η λειτουργία όλου αυτού του συστήματος, μέσα από μια οργανωμένη ανευθυνότητα, δημιουργεί κυριολεκτικά έναν κατακερματισμό στην έννοια του δημόσιου χώρου. Άρα συγκροτεί μια ψευδή ταυτότητα συλλογική και ατομική, η οποία είναι: «κάνω δήθεν ότι υπερασπίζομαι το δημόσιο συμφέρον, ενώ στην ουσία λειτουργώ για το δικό μου συμφέρον».

[...]

Δείτε τις συντεχνίες ή τη θέση της Αριστεράς που οποιοδήποτε μαζικό αίτημα το βαφτίζει «λαϊκό», χωρίς να αναλύσει και να επανασυνθέσει ως πολιτικό πλέον λόγο προς όφελος της κοινωνίας το αίτημα το οποίο εισπράττει.

[...]

- Ακούμε συχνά από εκπροσώπους του «μεταρρυθμισμού» και του παλαιότερου Σημιτισμού, και τελευταία το άκουσα από τον πρώην υπουργό Αλέκο Παπαδόπουλο, ότι για ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα χρειάζεται ένας πολιτικός βολονταρισμός από τα πάνω (από την εξουσία). Και εξυπακούεται πως εάν η κοινωνία δεν θέλει ή αντιδρά σ’ αυτό, τότε τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Πιστεύετε ότι εδώ έχουμε μια αυταρχική αντίληψη της πολιτικής που θέτει «απέναντι» την κοινωνία;

- Εν μέρει θα συμφωνούσα με αυτή τη διατύπωση του κ. Παπαδόπουλου. Χωρίς να πιστεύω σε δόγματα ή οράματα «φωτισμένης πρωτοπορίας», μια πολιτική δύναμη ή μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που έχουν έναν δημόσιο λόγο και μια επιρροή στα δημόσια πράγματα, μπορεί και να έχει μια πρακτική πολιτικού βολονταρισμού. Αρκεί βεβαίως την ίδια στιγμή που ασκεί αυτή την πολιτική, να προετοιμάζει με συλλογικές διαδικασίες το έδαφος για να συγκροτηθούν νέες συλλογικότητες που θα στηρίξουν αυτό τον πολιτικό βολονταρισμό

[...]

Η πρώτη σκέψη που θα κάνει ο «αγανακτισμένος» στο Σύνταγμα ή αυτός που παλεύει να κρατήσει τη δουλειά του, είναι: «τι υπάρχει πίσω απ’ αυτό το κίνημα; Ποιος το καθοδηγεί;». Τη στιγμή που ο μέσος «αγανακτισμένος» εσωτερικεύει αυτή τη δομική καχυποψία, την ίδια στιγμή αποδυναμώνεται η πολιτική σκέψη και η ικανότητα να αναλάβει μια συνειδητή, συγκροτημένη συλλογική δράση.
[...]

Έχει ευθύνη και μια αριστερή ρητορική που για πολλά χρόνια, χωρίς να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις για το πρόβλημα της μετανάστευσης, δημιούργησε κυριολεκτικά έναν χώρο ανασφάλειας τον οποίο λεηλάτησαν οι απλουστευτικές ακροδεξιές εκδοχές.

- Εδώ είχαμε όντως μια αμήχανη Αριστερά.

- Σαν τη στρουθοκάμηλο σε όλα τα καίρια ζητήματα δεν παίρνει θέση. Διότι κάτι που είναι «λαϊκό» το υιοθετούμε άκριτα. Τι θέλω να πω: όταν ξέραμε ότι με γεωμετρική πρόοδο το κέντρο της Αθήνας στην ουσία θα λεηλατηθεί από τους «ξένους» ή τα περιθωριακά στοιχεία ή όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, εκεί η Αριστερά ήταν σιωπηλή ή μιλούσε με γενικόλογες διακηρύξεις. Αντί να χτίζει δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και δυνατότητας ενσωμάτωσης των μεταναστών οι οποίοι έχουν μια δουλειά, κατήγγελλε απ’ έξω ναζιστικές πρακτικές και άφηνε την κεντρική εξουσία να αναπαράγει την αδράνειά της. Ποιο είναι το όφελος της αδράνειας; Δεν αγγίζουμε τα κακώς κείμενα, αυτό που θα μπορούσε να προκαλέσει απώλεια ψήφων, δηλαδή η θεωρία του πολιτικού κόστους. Άρα η ασυνείδητη λειτουργία του αποδιοπομπαίου τράγου βολεύει και τις δύο πλευρές. Και την ακροδεξιά ρητορική που βεβαίως χτίζει το πολιτικό της κεφάλαιο μέσα απ’ αυτού του τύπου την πρακτική, αλλά και την Αριστερά που αποδεικνύεται φοβική απέναντι στην πολυπλοκότητα.

[...]
Για την παραπομπή