Ασφαλώς, από την στιγμή που η εργατική τάξη αποκτά ιστορία ως ανταγωνιστικό για την πολιτική εξουσία συλλογικό υποκείμενο, η ιστορική ανάκληση δεν μπορεί παρά να τονίζει αυτή την ανταγωνιστικότητα.
Αν την αναιρεί ή την αποκρύπτει, τότε ουσιαστικά αναπαριστά την εργατική τάξη στον εαυτό της ως υπαγμένη τάξη, ως αφομοιωμένη τάξη. Και τούτο είναι παντελώς άχρηστο για επαναστατικούς σκοπούς.
Αλλά πρόκειται για τελείως διαφορετικό πράγμα αν, για παράδειγμα, στις παρελθοντικές αστικές επαναστάσεις η εργατική τάξη εντοπίζει την σημασία της δράσης του προλεταριακού στοιχείου, αν, δηλαδή, κατασκευάζει για τον εαυτό της ένα παρελθόν αιματηρών και ηρωϊκών αγώνων που όμως δεν κατάφεραν να αναδείξουν την τάξη στην εξουσία, που στο τέλος κάμφθηκαν, έχασαν τον στόχο τους, πείστηκαν πρόωρα για την ανάγκη αφομοίωσης με τις επιδιώξεις άλλων τάξεων, έγιναν "κάτω από ξένη σημαία."
Το κεντρικό ζήτημα της επανεπίσκεψης της περιόδου 1946-49 και του αγώνα του ΔΣΕ είναι ακριβώς ότι αφενός αποτελεί κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, αφετέρου κουβαλά αντιφάσεις στρατηγικής που οδηγούν στην ήττα, την ίδια στιγμή που υμνολογούνται (όταν και όσο υμνολογούνται) από τους αστούς (ΕΑΜ, "εθνική απελευθέρωση").
Σ' αυτό το λοιπόν το παράδειγμα βλέπουμε με απτούς όρους πως είναι όχι απλώς εφικτή αλλά επιβεβλημένη η ιστορική μνήμη αγώνων που δεν περιορίστηκαν στενά στην εργατική τάξη, αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η μνήμη του πανάκριβου τιμήματος που πλήρωσε η εργατική τάξη όποτε δέχτηκε να χρησιμοποιηθούν οι θυσίες της για ένα "οικουμενικό συμφέρον", που επειδή ήταν ΠΡΟΩΡΑ οικουμενικό ήταν απλώς συμφέρον της ΑΝΤΙΠΑΛΗΣ τάξης.
Από σχόλιο στο Lenin Reloaded
"επειδή ήταν ΠΡΟΩΡΑ οικουμενικό ήταν απλώς συμφέρον της ΑΝΤΙΠΑΛΗΣ τάξης."
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε εδώ μια έμμεση αναφορά στις "ώριμες συνθήκες".
Μήπως, όμως, το ΠΡΟΩΡΑ "οικουμενικό συμφέρον" αποδείχτηκε τελικά ότι ήτανε ΠΛΑΣΤΟ "οικουμενικό συμφέρον";
ΑΛΗΣ
@ΑΛΗΣ:
ΔιαγραφήΠροφανώς!