Όχι, η ψήφος σας δεν είναι αποδεκτή

 Με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στο Σύλλογο Δασκάλων  και Νηπιαγωγών Ημαθίας

Του Δημήτρη Τσιμούρα, φυσικού

Σήμερα, στη χώρα μας,  δεκάδες χιλιάδες   οικογένειες,  εξαιτίας της βάρβαρης και ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής, βρίσκονται σε απόγνωση. Δεν έχουν τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν ούτε καν στοιχειώδεις ανάγκες τους, όπως  αυτές της διατροφής, της θέρμανσης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. 

Μέσα σ’ ένα τέτοιο σκηνικό ζουν σήμερα, στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Ελλάδα του  21^ου αιώνα και χιλιάδες μαθητές.  Μαθητές που, τώρα το χειμώνα,  αναγκάζονται να διαβάζουν μέσα σε σπίτια «ψυγεία», που παρακολουθούν μαθήματα σε υποβαθμισμένα  και παγωμένα σχολειά. Μαθητές  που,  από την πείνα και την ασιτία,  έχουν λιποθυμήσει μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας τους.

Όμως, σήμερα, στην Ελλάδα της… κρίσης, τραπεζίτες και   μεγαλοεπιχειρηματίες,  εξαιτίας των άκρως ευνοϊκών συνθηκών που τους εξασφαλίζει η κυβερνητική πολιτική,  υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντά τους,    μετρούν καθημερινά κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.   

Αφορμή για να γραφούν αυτές οι γραμμές στάθηκε το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών στο Σύλλογο Δασκάλων  και Νηπιαγωγών Ημαθίας. Σύμφωνα μ’ αυτό οι κυβερνητικές παρατάξεις όχι μόνο πήραν την απόλυτη πλειοψηφία σε έδρες στο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου  τους αλλά είχαν και αύξηση ψήφων σε σχέση με τις αντίστοιχες εκλογές  που έγιναν προ διετίας!

Όταν, από εργαζόμενους,  ενισχύονται οι κυβερνητικές παρατάξεις, τότε  σαφώς στέλνεται  ένα μήνυμα στήριξης  στην Κυβέρνηση και την πολιτική της. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα στους  συνδικαλιστές τους, οι οποίοι προσδοκούν εύλογα ανταλλάγματα από τους κυβερνητικούς «σωτήρες», να δώσουν σάρκα και οστά σ’ αυτή τη στήριξη, ώστε ανενόχλητοι,  χωρίς προσκόμματα, οι κυβερνητικοί σαλτιμπάγκοι να μπορούν  να συνεχίσουν την καταστροφική   πορεία για τον λαό, για την ίδια μας την πατρίδα.

Βέβαια,  δεν χρειάζεται κανείς να απαριθμήσει  επιχειρήματα, για να  τεκμηριώσει ότι και σήμερα οι  κυβερνητικοί συνδικαλιστές  και οι παρατάξεις  τους  στηρίζουν ευθέως,  με ποικίλους τρόπους, την κυβερνητική πολιτική, το λεγόμενο «κυβερνητικό έργο».  

Πώς μπορεί επομένως κανείς  να αιτιολογήσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα με όρους  λογικής; Τη στιγμή μάλιστα που και αυτοί βιώνουν μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλες  τις συνέπειες της πολιτικής, που και με αυτόν τον τρόπο, οι ίδιοι στηρίζουν;  Επομένως,  η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι ανταλλάσουν την ψήφο τους  με κάποιο ρουσφέτι,  με κάποια ευνοϊκή μεταχείριση, έστω με ένα προσωρινό βόλεμα,  προτιμώντας  να υποθηκεύσουν ακόμη και το μέλλον των δικών τους παιδιών. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αμείλικτο. Τι διδάσκει στην τάξη αυτός ο… δάσκαλος στους μαθητές του;

Ίσως, κάποιοι αφελώς να ελπίζουν ότι θα εξαιρεθούν από τις συνέπειες αυτής της λαίλαπας. Μάταια όμως. Και αυτών τα σπίτια και οι περιουσίες θα βγουν στο σφυρί, αφού τα χρέη προς το δημόσιο σήμερα προσδιορίζονται  με το… «αποφασίζομεν  και διατάσσομεν». Βλέπετε οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν έχουν σπίτια και περιουσίες!  Θα μπορούσαμε επομένως να έχουμε εμείς, οι φτωχοέλληνες;  Και αυτών τα παιδιά, που στηρίζουν απερίσκεπτα την κυβερνητική πολιτική,  θα βρεθούν στην ίδια μοίρα με τα άλλα, που σήμερα υποφέρουν. Κι αυτοί, να το ξέρουν  πολύ καλά,  βρίσκονται μέσα στο καράβι  που και με τα ίδια τους τα χέρια βουλιάζει. Κανείς προστάτης τους δεν πρόκειται να τους ρίξει σωσίβιο σωτηρίας. 

Και βέβαια, ας μη γελιόμαστε,  οι «επίορκοι»  δεν θα αναζητηθούν μεταξύ τους.  Θα αναζητηθούν ανάμεσα σ’ εκείνους, τους Δασκάλους, που αγωνίζονται, που  καταγγέλλουν, που αντιστέκονται, που διδάσκουν στους μαθητές τους να παλεύουν για το δίκιο. Που διδάσκουν πως  «όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς».  Αυτούς φοβούνται και αυτούς θέλουν να τρομοκρατήσουν, αυτούς που μπορούν να δουν και  βλέπουν τους μαθητές τους  κατάματα.

Όχι, κύριοι,  η ψήφος σας που ενισχύει τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, την  ασπίδα  και το στήριγμα της  πολιτικής που οδηγεί τον ελληνικό λαό στον όλεθρο, όχι, δεν γίνεται αποδεκτή. Οι δάσκαλοι πρέπει να μπορούν να κοιτούν κατάματα τους παγωμένους και νηστικούς μαθητές τους, τους μαθητές του σημερινού, συνειδητά υποβαθμισμένου, Δημόσιου  Σχολείου. Τους μαθητές  που προορίζονται για φτηνοί και άβουλοι εργάτες στις νέες φάμπρικες.  Όχι,    εσείς δεν μπορείτε να κοιτάτε κατάματα τους μαθητές σας, γιατί γνωρίζετε πολύ καλά ότι για όλα αυτά έχετε σημαντικό μερίδιο ευθύνης.

Κυριακή 1^η Δεκεμβρίου του ’13