Μικροαστοί :Τα παράσιτα της “καπιταλιστικής ευημερίας”, σε “διαθεσιμότητα”

Η περίοδος της “καπιταλιστικής ευημερίας” που διέγραψε στην Ελλάδα τον κύκλο της από τα μέσα της δεκαετίας του 90 μέχρι και το 2008, δημιούργησε μια κάστα παρασίτων που έθρεψε και τράφηκε από το καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, καθώς το ίδιο είχε ανάγκη, μέτριων παρατρεχάμενων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Οι συνδαιτυμόνες της σαπίλας της καπιταλιστικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, είχαν βρει την θέση τους, στην δημοσιογραφία, στην τέχνη, στα πανεπιστήμια, στον κρατικό μηχανισμό, αποτελώντας την κρίσιμη μάζα που χρειάζονταν η αστική εξουσία για διατηρήσει και επεκτείνει την ηγεμονία της. Οι δημοσιογράφοι λειτούργησαν ως γραφείο τύπου του μονόδρομου του "ελληνικού καπιταλιστικού θαύματος". Οι επιστήμονες μετατράπηκαν σε managers και πνίγηκαν μέσα στον πακτωλό των ευρωπαϊκών κονδυλίων, παράγοντας τεχνογνωσία προς όφελος του “επιχειρείν”. Οι διάφοροι ειδήμονες στελέχωσαν τα πόστα του δημοσίου τομέα, συμβάλλοντας στην απρόσκοπτη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού προς όφελος των εργοδοτών-ευεργετών τους.

Το σύστημα δούλευε ρολόι για όλον αυτό το θίασο, που ξεχάστηκε τόσο πολύ, ώστε πίστεψε ότι το παραμύθι θα συνεχίζονταν εις το διηνεκές. Είτε από άγνοια , είτε από έκδηλη βλακεία, θεώρησαν ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα ήταν σε θέση να τρέφει το παρασιτικό σινάφι τους, αδιάκοπα και άκοπα. Ωστόσο η καπιταλιστική κρίση , σάρωσε τις μικροαστικές ονειρώξεις αποδεικνύοντας, ότι ο καπιταλισμός στα δύσκολα, ξεφορτώνεται τους λαθρεπιβάτες, που ξάφνου βρίσκονται στην άλλη όχθη. Αυτή των καταπιεσμένων, αυτή των ανθρώπων που και στην “ευημερία” και στην κρίση πάλευαν και παλεύουν για την ανατροπή ενός συστήματος, που εκτός από φτώχεια και εξαθλίωση, παράγει και το όνειδος της ανθρώπινης ιστορίας : Τους μικροαστούς ..

Καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, ο κρατικός μηχανισμός διαλύεται και αναδομείται κυρίαρχα, ως μέσο επιβολής με την βία των αποφάσεων της καπιταλιστικής τάξης. Τα πανεπιστήμια καταστρέφονται και οι κερδοφόροι τομείς τους εκχωρούνται στα ιδιωτικά συμφέροντα. Τα περιφερειακά κυβερνητικά γραφεία τύπου συρρικνώνονται και ακολουθείται ένα μοντέλο κεντρικής προπαγάνδας που έχει ανάγκη ένα κλειστό, μονολιθικό επιτελείο "διαπαιδαγώγησης" της κοινής γνώμης. Η πολυδιάστατη και πολυεκπροσωπούμενη αστική υποκουλτούρα, δίνει την θέση της στην κατευθυνόμενη και στοχευμένη “πολιτιστική” παραγωγή, που συνάδει με τις πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές επιταγές της κυρίαρχης τάξης.

Πρόκειται για μια καπιταλιστική “κοσμογονία” που ξερνάει τους μικροαστούς, καταργώντας την “οργανική τους θέση” στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος, που καταστρέφει, διαλύει και βιαιοπραγεί, σε μια απεγνωσμένη απόπειρα να παραμείνει ζωντανό. Ακόμη και σε αυτή την κατάσταση οι μικροαστοί, τα παράσιτα της ψευδούς καπιταλιστικής ευδαιμονίας, αναμένουν την ανάκαμψη. Κάθονται φρόνιμα γιατί ελπίζουν στην ανάκαμψη. Ψηφίζουν για να έρθει η ανάκαμψη. Αποτελούν ακόμη και τώρα, τα πιο συντηρητικά, τα πιο καθυστερημένα παράγωγα της καπιταλιστικής εξέλιξης, αποτελώντας έτσι τροχοπέδη, στην επιλογή της καθολικής επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος.

Αν η εργατική τάξη κυοφορεί το μέλλον της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι μικροαστοί κυοφορούν την τερατογένεση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Σιωπούν και συναινούν όταν απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές. Ενώ δεν έχουν δουλειά.

Σιωπούν και συναινούν όταν διαλύονται τα πανεπιστήμια. Ενώ το δημόσιο πανεπιστήμιο αποτελεί την μόνη διέξοδο για τα παιδιά τους.

Σιωπούν και συναινούν όταν γίνονται κατασχέσεις των σπιτιών. Ενώ η ατομική τους ιδιοκτησία είναι όλος τους ο κόσμος.

Γιατί ;

Γιατί ακόμη πιστεύουν ότι θα την “σκαπουλάρουν”. Γιατί ακόμη πιστεύουν ότι κάτι θα γίνει και θα την “γλυτώσουν”.

Οι μικροαστοί σε "διαθεσιμότητα", είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι, καθώς υποταγμένοι καθώς είναι σε πρωτόγονα ένστικτα ατομικίστικης επιβίωσης, οδηγούν μια ολόκληρη κοινωνία στο εκφασισμό, στην ωμή βία, στην ολοκληρωτική πανωλεθρία.

Αντίπαλο δέος απέναντι σε αυτή την πορεία ολέθρου, είναι μόνο η εργατική τάξη, ο εργατικός απελευθερωτικός πολιτισμός, ο συλλογικός αγώνας για την καθολική υπέρβαση του κανιβαλικού καπιταλισμού.

Σε αυτή την πορεία η εργατική τάξη έχει ένα διττό καθήκον. Να γκρεμίσει τις μικροαστικές χίμαιρες και να πάρει την εξουσία. Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο...

Πηγή:Traverso Rossa