To "Κολοσσαίο" του ποδοσφαίρου

Ποδοσφαιριστές με 16 βαλβίδες και αεροτομές;

Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω για σχεδιασμούς που αναπροσαρμόζουν το διεθνές ημερολόγιο αγωνιστικών υποχρεώσεων συλλόγων και εθνικών ομάδων, είμαι σίγουρος ότι οι χαμένοι της ιστορίας θα είναι οι ποδοσφαιριστές. Γιατί κάθε αναπροσαρμογή σημαίνει περισσότερα παιχνίδια, επειδή αυτό υπαγορεύει η εμπορική λογική για το παιχνίδι που έχουν υιοθετήσει ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ.

Οδηyουμε σε μία εποχή όπου -ούτε λίγο ούτε πολύ- στην αρχή κάθε αγωνιστικής περιόδου ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ θα δημοσιοποιούν μία λίστα απαγορευμένων ουσιών, που θα επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν από τους ποδοσφαιριστές για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των αγώνων. Πολύ φοβάμαι πως δεν δίνουμε την προσοχή που αξίζει στην πίεση που δέχονται οι ποδοσφαιριστές και μοιάζει σαν να μεταμορφωνόμαστε, σιγά σιγά, σε κοινό ίδιο με εκείνο του Κολοσσαίου.

Χρησιμοποιούμε τα στατιστικά των ποδοσφαιριστών ύστερα από κάθε παιχνίδι, απλά ως ένα ακόμη στοιχείο τεχνικής ανάλυσης και όχι ως δείκτες επιβάρυνσης του ανθρώπινου οργανισμού. Ίσως επειδή το παιχνίδι αλλάζει αργά στο πέρασμα των χρόνων, τόσο που αν δεν παρακολουθεί κάποιος την εξέλιξη των διαφόρων δεικτών (που δεν είναι και τόσο εμπορικοί όπως τα έσοδα ή οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών, που δεν δίνουν τίτλους) δεν είναι εύκολο να κατανοήσει τι σημαίνουν οι αλλαγές για τους ποδοσφαιριστές. Πριν από τη δεκαετία του '90 οι ποδοσφαιριστές κάλυπταν μία απόσταση 8 χιλιομέτρων, το ανώτερο, ανά παιχνίδι.

Τώρα, φθάνουν τα 11-12 χιλιόμετρα ενώ η μέση ταχύτητα ενός ποδοσφαιριστή φθάνει τα 20 χλμ. ανά ώρα, σχεδόν 20% πάνω από εκείνην που είχαν πριν το '90 ενώ κάποιοι ποδοσφαιριστές, σήμερα μπορούν να φθάσουν και τα 36 χλμ. Το παιχνίδι που έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικό, θέλει ποδοσφαιριστές πιο γρήγορους και περισσότερο δυνατούς καθώς στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, σήμερα, οι ποδοσφαιριστές κάνουν, περίπου 1.000 αλλαγές κατεύθυνσης ανά παιχνίδι, γεγονός που απαιτεί τεράστια μυϊκή προσπάθεια.

Συνυπολογίστε επίσης ότι ένας ποδοσφαιριστής θα κάνει από 10-15 άλματα για κεφαλιές. Ένας μέσος ποδοσφαιριστής υπολογίζεται ότι «καίει» περί τις 1.500 θερμίδες ανά παιχνίδι ενώ ένα 90λεπτο σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ θεωρείται ισοδύναμο με μισό μαραθώνιο.

Όμως, η συχνότητα των σπριντ -περίπου 100 ανά παιχνίδι- και η δύναμη που χρειάζεται ο ποδοσφαιριστής, καταπονούν τους μυς, περισσότερο από όσο «μισός» μαραθώνιος. Δύναμη, εκρηκτικότητα, αντοχή και ταχύτητα είναι απαραίτητα στο υψηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ποδοσφαιριστές όπως ο Μέσι -για παράδειγμα- έχουν υψηλή πυκνότητα μυϊκής μάζας και ελάχιστο λίπος.

Ο «Mr Brocoli»

Όταν ο Βενγκέρ ανέλαβε την Αρσεναλ, ένας από τους νεωτερισμούς που έφερε στις γερασμένες πρακτικές του αγγλικού ποδοσφαίρου, το οποίο άρχισε να πλουτίζει από τις συμφωνίες με την τηλεόραση, ήταν η επαναστατική αλλαγή στις διατροφικές συνθήκες των ποδοσφαιριστών.
Στις αρχές της καριέρας του στην Άρσεναλ, μερίδα του Τύπου και κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές του, τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά «ο κ. Μπρόκολο». Αργότερα, όταν επιβεβαιώθηκαν επιστημονικά οι «τρέλες» του Βενγκέρ, όλοι κατάλαβαν ότι σε ένα παιχνίδι που γινόταν τόσο πολύ απαιτητικό, η διατροφή έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην απόδοση των ποδοσφαιριστών. Διάφορες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ποδοσφαιριστές που ακολουθούν δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες τρέχουν 20% περισσότερο από εκείνους που ακολουθούν μία μη ισορροπημένη δίαιτα, ενώ όσοι τρώνε καλύτερα κάνουν και 35% περισσότερα σπριντ.

Οι ίδιες μελέτες έχουν αποδείξει πως τα υγρά και η τροφή που οι ποδοσφαιριστές καταναλώνουν αμέσως μετά το παιχνίδι έχουν καθοριστική επίδραση στην αποκατάσταση του οργανισμού κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Αν ένας ποδοσφαιριστής καταναλώσει ένα θρεπτικό σνακ μία ώρα αμέσως μετά το παιχνίδι, ο οργανισμός του θα ανακάμψει καλύτερα. Θυμάμαι κάτι που είχε γράψει ο Μίτσελ Σαλγκάδο σε ένα σχόλιό του στο αγγλικό περιοδικό «FourFourTwo».

«Όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι στα 90's, μπορούσες να δεις ακόμη ποδοσφαιριστές που είχαν λίγη κοιλίτσα. Τώρα, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να το συναντήσεις». Είναι πλέον γνωστό πως ο ποδοσφαιριστής χρειάζεται ένα 48ωρο έπειτα από ένα παιχνίδι για να επανέλθει, ενώ πολλοί χρειάζονται 72 ώρες.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Αν κάποιος δει το πώς έχει διαμορφωθεί το εβδομαδιαίο ημερολόγιο για τους ποδοσφαιριστές των απαιτητικών πρωταθλημάτων ή του επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, θα διαπιστώσει πως το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο παιχνιδιών χωρίς αγωνιστική υποχρέωση, έχει γίνει τόσο σπάνιο που γίνεται και ανέκδοτο. Όσο και αν η επιστήμη με διάφορους κλάδους της έχει μπει στο παιχνίδι, τα συχνά παιχνίδια προκαλούν τραυματισμούς, πολλές φορές σοβαρούς. Δεν είναι λοιπόν πρωτοφανές ή μυστικό ότι η φαρμακευτική υποστήριξη -και πέρα από το όριο της νομιμότητας- είναι απαραίτητη για να τα βγάλει κάποιος πέρα και να γίνει δυνατό να παίξει περισσότερα παιχνίδια, που μπορούν να πουληθούν και να φέρουν έσοδα. Τα «υποζύγια» πληρώνονται για να αντέξουν, όσο είναι στην ενεργό δράση. Μετά, όμως; Άραγε, τα λιγότερα παιχνίδια δεν θα βοηθούσαν τους ποδοσφαιριστές να αποδώσουν καλύτερα και να είναι θεαματικότεροι, συγκεντρώνοντας έτσι μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Αυτό δεν θέλουμε όλοι; Ή δεν μας νοιάζει μία βιομηχανικού τύπου υπερεντατικοποίηση στο ποδόσφαιρο που θα το μεταμορφώσει σε θέαμα Κολοσσαίου, αν δεν έχει γίνει ήδη;

Του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου από την sporday