Η ραγδαία συρρίκνωση του ΑΚΕΛ και οι εικόνες από το μέλλον της ελληνικής «αριστεράς»

Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που θα ονειρεύονταν ο κάθε ΣΥΡΙΖΑίος για τον εαυτό του. Ουσιαστικά οι τρέχουσες πολιτικές του θέσεις σχεδόν προσομοιάζουν με αυτές του  ΣΥΡΙΖΑ (αριστερός κυβερνητισμός- «Ευρώπη των λαών» κλπ), έχει πολύ μεγάλες ομοιότητες στην ιδεολογική του δομή («πολυσυλλεκτικότητα» το ονομάζουν αμφότεροι), αλλά και αρκούντως ασαφείς ιδεολογικούς προσανατολισμούς (η Αυγή με την Χαραυγή λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο ως κομματικά έντυπα που όμως δεν είναι και «επίσημα όργανα», καθώς από τις στήλες τους εκφράζονται πολλές φορές, και αντιφατικές μεταξύ τους απόψεις).
Το ΑΚΕΛ συμμετέχει (έστω και ως «παρατηρητής») στο ΚΕΑ, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μετέχει κανονικά.

Δεν θα ξεφεύγαμε μάλιστα νομίζω από την πραγματικότητα, εάν χαρακτηρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως καχέκτυπο του ΑΚΕΛ, αφού το δεύτερο έχει πραγματοποιήσει εδώ και χρόνια τις προϋποθέσεις για τα πιο τρελά όνειρα του πρώτου, και μάλιστα με πολύ λιγότερους ιδεολογικούς συμβιβασμούς από αυτόν.

Εξηγούμαι:
Όσο αφορά την μαζικότητα και την κοινοβουλευτική αποτελεσματικότητα, το «εξωπραγματικό» 26,89% του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη του 2012, υπολείπεται ακόμη και από την μεγαλύτερη μέχρι στιγμής εκλογική αποτυχία(!) του ΑΚΕΛ με το 27,43% του 1985, το οποίο ΑΚΕΛ έχει φτάσει μέχρι και στο 40,7%(!!!) το 1970. Και φυσικά σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ έχει καταφέρει κυβερνήσει. Το που το οδήγησε αυτή η «επιτυχία» θα το δούμε αργότερα.


Το ΑΚΕΛ έχει πραγματοποιήσει την φαντασίωση του ΣΥΡΙΖΑ για μία ενιαία «αριστερά» μέσα στην θολούρα της οποίας θα χάνονταν κάθε αυτόνομη κομμουνιστική έκφραση. Δεν υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα στην Κύπρο.

Το ΑΚΕΛ έχει καταφέρει όλα τα παραπάνω χωρίς να απαλείψει την (έστω προσχηματική;) αναφορά στον Μαρξισμό-Λενινισμό και στην αρχή του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» από το καταστατικό του, διατηρώντας έτσι μία «έξωθεν καλή μαρτυρία» σε φραστικό τουλάχιστον επίπεδο.

Το ΑΚΕΛ έχει ένα λογικοφανές τουλάχιστον επιχείρημα για την αναντιστοιχία των καταστατικών του διακηρύξεων και της τρέχουσας πολιτικής του. Πως δεν μπορείς να κάνεις κομμουνιστική επανάσταση σε ένα νησί 840.000 κατοίκων στο μισό του οποίου υπάρχουν δύο(!) στρατοί κατοχής.
Αυτό τοποθετεί την έξωθεν καλή μαρτυρία για τις προθέσεις του, και σε μία πιο ρεαλιστική βάση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κανένα ανάλογης πειστικότητας επιχείρημα για τις αντιφάσεις του δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Το ΑΚΕΛ έχει καταφέρει όλα τα παραπάνω κρατώντας μέχρι και πριν κάποια χρόνια μία συνεπή αριστερή στάση σε διεθνούς ενδιαφέροντος ζητήματα. Ήταν σταθερά ενάντια στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ μέχρι το 1995, δεν δίστασε να βάλει ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη μόλις τον Απρίλη του ‘13, καταψήφισε το «σχέδιο Ανάν» , ουδέποτε έκανε αντισοβιετική πολιτική, κλπ.
Καμία δηλαδή σχέση με την άκρατη δυτικοευρωλαγνεία που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πολιτικούς του πρόγονους διαχρονικά (ΣΥΝ, ΕΑΡ, «ΚΚΕ» εσ.)

Το ΑΚΕΛ διατηρεί την ηγεμονική του θέση στο εργατικό κίνημα της Κύπρου, ζήτημα που για τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει όνειρο άπιαστο.
Το ΑΚΕΛ δεν έχει καμία ανάγκη να καπηλεύεται την ιστορία άλλων (ο ΣΥΡΙΖΑ από του ΚΚΕ μέχρι του ΠΑΣΟΚ), καθώς έχει ήδη μία πολύ βαριά δική του, την οποία μπορεί να επικαλεστεί δικαιωματικά.
Οι ΑΚΕΛικοί δεν χρειάζεται να γράφουν μπούρδες όπως «το σφυροδρέπανο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός», αφού είναι η «θεσμικά» και ιστορικά «νόμιμη» συνέχεια του Κ.Κ.Κύπρου.
Το ΑΚΕΛ δεν είναι τουλάχιστον αντικομουνιστικό. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, κανένα άγχος δεν έχει να απαλλάξει με το photoshop το βλέμα των οπαδών του από την ενοχλητική θέα του σφυροδρέπανου, αλλά ούτε και να έχει σχέσεις με κόμματα που χρησιμοποιούν το σύμβολο αυτό.

Και λέω εγώ τώρα:
Που βρίσκεται μετά μία μόλις κυβερνητική θητεία τώρα το ΑΚΕΛ, με την παραδοσιακά πλατιά εκλογική βάση,τις ιστορικές παρακαταθήκες, την γείωση με την εργατική τάξη, και την έξωθεν καλή μαρτυρία για τις προθέσεις του, που ξεπερνάνε κατά πολύ τις πιο ξεσαλωμένες ονειρώξεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του;

Στην πάνω από το 50% συρρίκνωση της επιρροής του (μέχρι στιγμής), καθώς από το 32,7% των εκλογών του 2011, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το δίνουν μόλις στο 14,4%...

Το που μπορεί να βρεθεί η ελληνική «αριστερά» που στερείται όλων των παραπάνω πλεονεκτημάτων της αντίστοιχης κυπριακής, εάν κλιθεί να κυβερνήσει και μάλιστα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, μπορεί εύκολα να το αναλογιστεί κανείς...

Κοινώς:
Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, προσέξτε τι εύχεστε.
Μπορεί και να σας συμβεί...