Για τη λογική της ανάθεσης

Το κρισιμότερο, κατά την άποψή μου, σημείο στο οποίο κρίνεται η απώτερη έκβαση της ταξικής πάλης στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι η λογική της ανάθεσης. Όσο αυτή είναι η κυρίαρχη λογική, αυτή που πρυτανεύει στο σκεπτικό των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων, τόσο δεν μπορούμε να μιλάμε για "τάξη για τον εαυτό της", τόσο αναπαράγεται η κοινοβουλευτική τους εξαπάτηση. Όσο η κυρίαρχη λογική, με άλλα λόγια, είναι το να βρω κάποιον, ένα κόμμα, και να του αναθέσω τη σωτηρία μου, τόσο το μόνο πράγμα που θα πριμοδοτώ είναι ένα ατελείωτο τσούρμο από επαγγελματίες φαφλατάδες και απατεώνες που θα κάνουν καριέρα στην καμπούρα μου. Και θα είμαι πλήρως υπεύθυνος για αυτό. Η λογική της ανάθεσης είναι αυτό που δίνει ατελείωτη προσαρμοστικότητα και ευελιξία στο αστικό πολιτικό σύστημα να κατασκευάζει "κυβερνήσεις" και "αντιπολιτεύσεις", να τις εναλλάσσει στην κυβερνητική εξουσία, να συντηρεί την φαντασμαγορία των δήθεν συγκρούσεων που καταλήγουν πάντοτε σε συμπαιγνίες και αλισβερίσια "από τα πάνω."

Αν εξετάσουμε τα πράγματα της περιόδου από το 2009 ως σήμερα, θα δούμε ότι μία και μοναδική φορά αμφισβητήθηκε η λογική της ανάθεσης σε μαζική κλίμακα εκτός των ορίων του ταξικού εργατικού κινήματος (που εξ ορισμού την αμφισβητεί), και αυτή ήταν στις πλατείες· όμως η αμφισβήτηση αυτή ήταν ψευδοαμφισβήτηση, παρωδία αμφισβήτησης, γιατί οι όροι που επεβλήθηκαν στις πλατείες ευνόησαν όσους "ψάρευαν" στα θολά νερά του "αυθόρμητου", εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή της πολιτικάντικης ανάθεσης στο όνομα του "αδιαμεσολάβητου." Για μια ακόμα φορά, ο λαός εξαπατήθηκε, έγινε θύμα των αυταπατών του. Γιατί; Γιατί πήγε να εναντιωθεί στη λογική της ανάθεσης υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα την σημασία της οργάνωσης και της επαναστατικής θεωρίας ως απαραίτητης για την οργάνωση αυτή. Στον βαθμό που επιχείρησε να οργανωθεί, οργανώθηκε "κάτω από ξένες σημαίες", τις σημαίες μιας "εξυγίανσης" που ουσιαστικά μεταφραζόταν σε αναγέννηση των σαπισμένων αστικών θεσμών, ανανέωση της βολής του καθένα υπό νέους "εθνοσωτήρες" και "προφήτες." Δηλώνοντας την επιθυμία του για "άμεση δημοκρατία" δήλωνε παράλληλα και ταυτόχρονα την επιθυμία του για νέα διαχείριση του ίδιου συστήματος, λιγότερο εκμεταλλευτική και άδικη για τον ίδιο. Έστησε --ή του έστησαν-- μια καθαρή προσομοίωση της απόρριψης της λογικής της ανάθεσης και αναλώθηκε στις φαντασιώσεις ότι το φράγμα της παθητικής υπαγωγής στο κοινοβουλευτικό θεατράκι σπάει ατομικά και δια βοής.

Σε κανένα δεν μπορείς να υπαγορεύσεις να ξεφορτωθεί τις αυταπάτες που τον βαραίνουν σαν την πέτρα στο λαιμό. Αυτό είναι κάτι που, αν δεν ωριμάσουν οι συνθήκες για τον ίδιο να το κάνει, θα τον κάνει απλώς να σε μισήσει και να σε εχθρευτεί. Αλλά δεν μπορείς και να σωπάσεις και να περιμένεις την θεία του επιφοίτηση. Δεν θα ρθει ποτέ αν δεν υπάρχει ένας πολιτικός λόγος που να του δώσει κάποια πρώτα ψήγματα συνειδητοποίησης της κατάστασής του. Και αυτό σημαίνει ότι θα εκτεθείς στο μίσος και στην αντίδραση, θα δεχτείς χτυπήματα, θα λοιδωρηθείς και θα σαρκαστείς.

Όσο περισσότερο έχει ριζώσει στις μάζες η λογική της ανάθεσης, τόσο περισσότερο θα στραφούν εναντίον σου όταν τους πεις πως αυτή η λογική οδήγησε σε αδιέξοδο. Το έκαναν ήδη στις εκλογές του 2012· συνεχίζουν να το εκφράζουν και σήμερα. Και ο δρόμος είναι όλο ανηφοριά. Μα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, και θα το αντέξεις. Γιατί την ιστορία, αν και όταν γράφεται, αυτές οι ίδιες μάζες την γράφουν. Αυτό δεν αλλάζει, κι ας άλλαξαν τόσα πολλά από την στερνή φορά.

Πηγή: Lenin reloaded