Ο ΙΣΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ (μια ταξική εκδοχή της επιχειρούμενης «ανάπτυξης»).

Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη
Κέρκυρα 11/ 9/2013

Η περιοχή που απλώνεται στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού μας και περιλαμβάνει την λίμνη Κορισσίων, το κεδροδάσος και την αμμώδη έκταση με τις μοναδικές αμμοθύνες, γνωστή ως Ίσσος ή Νήσσος, είναι ένας τόπος με μακρά ιστορία. Ίσως και την μακριότερη στην Κέρκυρα, τουλάχιστον από τα συμπεράσματα που εξάγονται και λόγω των ευρημάτων παλαιολιθικών οικισμών.

Στη πρόσφατη ιστορία της, εδώ και εκατό πενήντα χρόνια, η λίμνη Κορισσίων ανήκει στους κατοίκους της περιοχής του Νότου της Κέρκυρας, (διάφορες κοινότητες) των οποίων η κυριότητα εδραιώνεται με τον Ιόνιο Κώδικα που ίσχυσε στα Επτάνησα μέχρι το 1946. Το 1934, με αμετάκλητη απόφαση του Πρωτοδικείου Κέρκυρας (αρ. 656/1934), το 1956 με απόφαση του Νομάρχη Κέρκυρας (αρ. 23307/2-11-1956) και επίσης με την εξ αδιαιρέτου συγκυριότητα των κοινοτήτων επί της λίμνης που βεβαιώνεται από το συνταχθέν κτηματολόγιο, το οποίο είχε καταρτίσει αρμόδια επιτροπή, που ορίστηκε σύμφωνα με το άρθρο 102 του Ν.Δ. 1888/1954, «περί κυρώσεως του Δημοτικού και Κοινοτικού κώδικα». Η αρμόδια υπηρεσία της ΚΕΔ βεβαιώνει ότι δεν έχει εγγράψει τη λίμνη ως δημόσιο κτήμα, αναγνωρίζοντας τους τίτλους ιδιοκτησίας. (δηλ του τίτλους ιδιοκτησίας του Κερκυραϊκού λαού που κατοικεί στο Νότο της Κέρκυρας.) Αντίθετα έχει καταγράψει ως δημόσιο κτήμα την παραλίμνια αμμώδη και δασώδη έκταση 2000 στρεμμάτων του Νήσσου ή Ίσσου. Επί της παραλίμνιας έκτασης του Ίσσου, ο Κερκυραϊκός λαός που κατοικεί στο Νότο της Κέρκυρας έχει την αποκλειστική νομή. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει νομολογήσει ότι, το Δημόσιο δεν νομιμοποιείται να ανατρέψει μια νόμιμη κατάσταση στην οποία συνεργάστηκε για να διαμορφωθεί.

Η λίμνη Κορισσίων είναι γνωστό ότι έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο NATURA 2000, με κωδικούς GR 2230002 SCI, GR 2230007 SPA.

Η παραλίμνια περιοχή των 2000 στρεμμάτων, ο Ίσσος, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποκοπεί από το σύνολο της περιοχής, ούτε περιβαλλοντικά, ούτε νομικά, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να αποκοπεί σαν δικαίωμα στους νόμιμους ιδιοκτήτες της λίμνης να τον χαίρονται και να τον αξιοποιούν, προστατεύοντας τον με αυτό τον τρόπο από τις ακόρεστες διαθέσεις της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Επίσης δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί, πολύ δε περισσότερο να επιδιώξει, την αποπομπή της ανθρώπινης παρουσίας χάρη της προστατευόμενης ορνιθοπονίδας στη περιοχή, μιας παρουσίας που αριθμεί πάνω από επτά χιλιάδες χρόνια και συνέβαλλε στην ισορροπία της φυσικής εξέλιξης της περιοχής αυτής. Ο λαός μας πάντα ήξερε και να προστατεύει τη φύση και ενεργούσε ανάλογα, γιατί μέσα σε αυτή τη φύση έζησε.

Στα χιλιάδες χρόνια που κατοικείται ο Ίσσος, βρέθηκε πολλές φορές σε κατοχή, αποτέλεσμα αρπαγής της περιουσίας του λαού, από διάφορους ευρωπαίους δυνάστες ( Ανδηγαυοί, Βενετσιάνοι), που αξίωναν και δικαιώματα ιδιοκτησιακά, κληρονομικά κ.α.

Σήμερα επανέρχονται, με άλλο πρόσωπο και με τις ευλογίες της ντόπιας αστικής τάξης σαν βρικόλακες να κατασπαράξουν ότι ο λαός μας έχει διασώσει ως δικαιωματικά και αναμφισβήτητα κυρίαρχος της γης του. Η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση δεν είναι τίποτα λιγότερο για το λαό, από την παλιά γνωστή σχέση δουλοπάροικου – αφέντη, που με τόσους αγώνες ο λαός κατάφερε να ανατρέψει. Χρησιμοποιώντας η αστική τάξη τα πιο μοντέρνα επιχειρήματα , «ανάπτυξη» και «θέσεις εργασίας» δεν θα εξαπατήσει το λαό. Χωρίς τη δική του συναίνεση, τη συναίνεση των νόμιμων ιδιοκτητών, που η δική τους νομοθεσία (των αστών) όρισε έτσι, γιατί αυτό τη συνέφερε την εποχή που το έκανε, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα και η τρομοκράτηση περί εθνικής ανάγκης και δήθεν νομιμότητας είναι κούφια λόγια.

Ο λαός πρέπει όμως να γνωρίζει ότι η αστική τάξη τη σιωπή του θα την εκλάβει ως συναίνεση και ο μόνος δρόμος είναι η κινητοποίηση και ο συνεχής αγώνας μέχρι τη λαϊκή νίκη. Η αστική τάξη δυναμώνει μόνο όταν έχει στήριξη από τη λαϊκή βάση, ξεγελώντας την και υποσχόμενη μεγαλεία. Ο λαός δεν πρέπει και δεν πρόκειται να εμπιστευτεί τις σειρήνες του καπιταλισμού αλλά θα αγωνιστεί για όλα όσα του ανήκουν. Η Κέρκυρα, όπως και ολόκληρη η χώρα, βιώνει εδώ και δεκαετίες το αίσχος του πουλήματος, του ξαναπουλήματος και του ξεπουλήματος της δημόσια λαϊκής γης και περιουσίας στα διάφορα συμφέροντα και στους διάφορους «επενδυτές και σωτήρες» μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Πρώτα ο Ερημίτης, τώρα ο Ίσσος, ακολουθούν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κ.α. Ούτε όμως τη κρίση, ούτε την παρακμή αποφύγαμε.

Δεν αρκούν οι δακρύβρεχτες δηλώσεις και τα ευχολόγια. Είναι σημαντική η παρουσία και ενεργή συμμετοχή του Κερκυραϊκού λαού στις κινητοποιήσεις ενάντια στις κάθε λογής ιδιωτικοποιήσεις. Είναι και η ένδειξη της ευαισθησίας μας για το περιβάλλον καθώς και η έκφραση της βούλησης του να υπερασπίσει τους λαϊκούς αγώνες και κατακτήσεις. Είναι η υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων που ο λαός κέρδισε με τους αγώνες του τον εικοστό αιώνα και που η εξουσία της αστικής τάξης σήμερα τα αφαιρεί ένα προς ένα.