ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΕΛΙΓΜΩΝ

Αποφεύχθηκε το ενδεχόμενο νέων εκλογών, διαμορφώνονται ευνοϊκότερες συνθήκες για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, θα προκύψει νέο κυβερνητικό σχήμα με μεγαλύτερη θέληση για να τις υλοποιήσει είναι κάποιες από τις εξελίξεις που καθιστούν ικανοποιημένους τους εν τη Ευρώπη εταίρους μας και υπερήφανους τον έλληνα υπουργό Οικονομικών αλλά και τον πρωθυπουργό μαζί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

        

 Κι αναρωτιέται κανείς τι ενδιαφέρουν όλες αυτές οι μικροπολιτικές ίντριγκες τις στρατιές των ανέργων και κακοπληρωμένων εργαζόμενων. Γι’  αυτό και  δεν έχουν νόημα οι προσπάθειες για να ερμηνευτούν   οι αποφάσεις  της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ: Μήπως η  αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση υπαγορεύτηκε από την επιθυμία της να διασωθεί κομματικά και να ετοιμαστεί για το ρόλο του μπαλαντέρ στο νέο γύρο πολιτικής χειραγώγησής μας ίσως με κυρίαρχο το ΣΥΡΙΖΑ; Αν όμως η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εκμετρήσει το ζην τότε ο Βενιζέλος δέχεται να μπει στην Κυβέρνησή του για να παραταθεί ο βίος της  επειδή φοβάται καταποντισμό με τις εκλογές; Ολες αυτές οι κινήσεις τακτικής έχει αποδειχτεί ότι τα τελευταία τρία χρόνια δεν αποσκοπούν παρά να οδηγήσουν σε νέες συναινετικές διαδικασίες για να παραταθεί ο χρόνος που χρειάζεται για την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού, χωρίς τον φόβο μιας κοινωνικής έκρηξης.  

     Σίγουρα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ  περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό σχηματισμό γνωρίζουν καλά τις σκληρές ανάγκες του συστήματος. Ξεκινάνε λοιπόν από αυτές και όχι από τις ανάγκες των ατόμων στα οποία υπόσχονται τελικά μελλοντική ευημερία στο πλαίσιό του, εφόσον όμως υποκύψουν τώρα σ’ αυτό, εφόσον υποταγούν στους νόμους του  αλλά ούτε  και από τα ιδεολογικά φληναφήματα που χρησιμοποιούν για επικάλυψη της δράσης τους. Αυτό δε σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι θεματοφύλακες (από την «υπεύθυνη αριστερά» μέχρι τους φασίστες της Χ.Α) του συστήματος δεν  θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για την ενίσχυσή του. Βέβαια όσο το αστικό καθεστώς είναι  εδραιωμένο και η δημοκρατία  δεν το κλονίζει, αλλά αντίθετα συμβάλλει στη νομιμοποίησή του και αποδοχή του, οι κυρίαρχες τάξεις και οι εκπρόσωποί τους  συνεχίζουν να είναι προσηλωμένοι, έστω και τυπικά,  στον κοινοβουλευτισμό. Οι πράξεις όμως νομοθετικού περιεχομένου ετοιμάζουν τα νέα μονοπάτια για την επιτυχημένη καπιταλιστική επίθεση εναντίον μας.   Και για όλους αυτούς  ο αποστεωμένος από πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά λόγος που εκφέρεται από έναν τόπο υποτιθέμενης ουδετερότητας όπου αρνείται να αναγνωρίσει συγκεκριμένους αντιπάλους πέρα από άφρονες και εχθρούς της σωτηρίας της πατρίδας και αξιώνει να  αντιπροσωπεύει συνολικά αιτήματα στο όνομα μιας δήθεν υπερκομματικής, υπερταξικής  αυτονόητης καθαγιασμένης συναίνεσης και στοχεύει στην σωτηρία γενικά της πατρίδας αποτελεί καταφύγιο για τα διαγγέλματα πρωθυπουργών

 (Εκείνο που τώρα προέχει είναι να συνεχιστεί το έργο της κυβέρνησης. Να βγούμε από την κρίση μιαν ώρα αρχύτερα. Να πιάσουν τόπο οι θυσίες του Ελληνικού λαού και να τελειώνει αυτή η δοκιμασία το γρηγορότερο) ή δηλώσεις πολιτικών αρχηγών ( Σε αυτή την προσπάθεια η ΔΗΜΑΡ θα είναι ενεργή, αλλά και αντίθετη σε αυθαιρεσίες, αυταρχισμούς και πολιτικές που προωθούν κομματικές επιλογές και δεν υπηρετούν την ανόρθωση της χώρας, της κοινωνίας και τους δημοκρατικούς θεσμούς  ή Έχουμε δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια που σηκώνουμε ως ΠΑΣΟΚ το βάρος της διαχείρισης της κρίσης, προσβολές, αλαζονικές συμπεριφορές, αδικίες και αυτό συνεχίζεται και τον τελευταίο χρόνο που εμείς εξακολουθούμε να φέρουμε αγόγγυστα το βάρος μιας ευθύνης δυσανάλογα μεγάλης).

       Από την άλλη μεριά,  τρία χρόνια τώρα που εκκρεμεί η πολυαναμενόμενη  καπιταλιστική έξοδος από την κρίση μοιάζει σαν ο κόσμος να αποκρούει  τις σκληρές επιταγές της πραγματικότητας και η μόνη του άμυνα να είναι η προσπάθειά του  να εξασφαλίσει μια ανάσα, ένα διάλειμμα, μια παράταση χρόνου για την επιβίωσή του. Κι εδώ κάπου συναντάται με το κυρίαρχο σύστημα που κι αυτό προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να προλάβει να  επιβάλλει όμως όλες τις επιλογές του, οι οποίες στρέφονται ενάντια στη μάζα των εργαζομένων. Κι έτσι τη μια σχηματίζεται κυβέρνηση… τεχνοκρατών με τον Παπαδήμο, την άλλη γίνονται εκλογές, διπλές μάλιστα παρόλο που τις θεωρούσαν και τότε καταστροφικές, που καταλήγουν στην τρικομματική κυβέρνηση.  Μια κυβέρνηση η οποία έδειχνε ότι ήθελε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, να ικανοποιήσει   και τις δυο πλευρές των αντιθέσεων, τους μεν εταίρους ακολουθώντας κατά γράμμα τις  επιταγές τους, τους δε εργαζόμενους παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα, μέχρι που η συσσώρευση των προβλημάτων χρειάστηκε νέα εκτόνωση. ¨Ολες αυτές οι κινήσεις τούτες τις μέρες είναι οι προσπάθειες για αναζήτησή της. Τίποτε δεν θα αλλάξει είτε ο Σαμαράς μείνει πρωθυπουργός είτε όχι είτε αλλάξουν υπουργοί είτε όχι είτε υπεύθυνα αριστερά κόμματα  στηρίζουν κυβερνήσεις είτε όχι, όσο η πλειοψηφία των εργαζομένων επιλέγει την αδράνεια.

          

 Αν συνεχίσουμε  ο τρόπος που σκεφτόμαστε να είναι ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στην υπάρχουσα κατάσταση, δηλ. να προσαρμόσουμε τις ανάγκες μας στους μισθούς πείνας, να οργανώσουμε τη ζωή μας με δεδομένη την ανεργία και να αποδεχόμαστε  πρακτικές που αντιφάσκουν στα συμφέροντά μας δεν θα αποφύγουμε τις σκληρές ακρότατες συνέπειες της λογικής του καπιταλισμού. Μόνο που τότε, μέσα από ελπίδες για τις αριστερές πινελιές στη διακυβέρνηση, έχοντας ακινητοποιηθεί μέχρι σαπίλας θα είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε. Αφετηρία όμως για ν’ αντιδράσουμε είναι η αμφισβήτηση της λογικής της κρίσης, της λογικής δηλ. του καπιταλισμού. Η απόκρουση του καπιταλισμού συνεπάγεται σύγκρουση μαζί του και τελικά και μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η κομμουνιστική προοπτική προβάλλει όλο και περισσότερο ως μοναδική επιλογή.

Πηγή:Dies brumalis