Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι εμείς!

Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ

Η πολιτική που προωθείται κεντρικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η 
πολιτική της «ανάπτυξης», της «ανταγωνιστικότητας» και της 
νομισματικής ενοποίησης. Η πολιτική αυτή έχει αποφασιστεί εδώ και 
δεκαετίες, την έχουν αποδεχτεί όλα τα κράτη μέλη και φυσικά και η χώρα 
μας, προήλθε κυρίως από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έχει ταυτιστεί 
ουσιαστικά με το περιεχόμενο της συμμετοχής της κάθε χώρας στην 
Ευρωπαϊκή Ένωση και την αποδέχονται και τη στηρίζουν όλοι οι 
υποστηριχτές της λεγόμενης Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από τότε που 
αποφασίστηκε η εφαρμογή της προωθείται μεθοδικά σε όλες τις χώρες της 
Ευρώπης, ισχυρές και ασθενέστερες, βόρειες και νότιες, μέχρι τις μέρες 
μας. Η προώθηση αυτής της πολιτικής συνυφάνθηκε τα τελευταία χρόνια με 
την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης που ενέσκηψε σε όλες τις 
αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, οπότε προωθείται λόγω της κρίσης με 
ραγδαίους ρυθμούς.

 
Η πολιτική αυτή της «ανάπτυξης», της «ανταγωνιστικότητας» και του ευρώ 
προέκυψε ως αναγκαιότητα για να ανταποκριθεί αποτελεσματικά η 
Ευρωπαϊκή Ένωση στα νέα δεδομένα. Τα δεδομένα αυτά ήταν η ανατροπή του 
σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που είχε ως συνέπεια την 
είσοδο νέων αγορών και νέων ανταγωνιστών στο παγκόσμιο καπιταλιστικό 
σύστημα, η άνοδος ή η επικείμενη άνοδος των ανερχόμενων χωρών, Κίνα, 
Ινδία, Βραζιλία και λοιπές, που παράγουν ιδιαιτέρως ανταγωνιστικά 
προϊόντα σε όλους τους τομείς της παραγωγής πλην κάποιων κλάδων υψηλής 
τεχνολογίας με αποτέλεσμα να πιέζονται επικίνδυνα τα μονοπώλια των 
αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και τέλος η επικείμενη και 
αναμενόμενη καπιταλιστική κρίση. Μια επιμέρους πτυχή της 
«ανταγωνιστικότητας» είναι και η προώθηση της πολιτικής των 
«καινοτομιών» και της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης» με την οποία 
επιχειρείται να αξιοποιηθεί και να διατηρηθεί το προβάδισμα που έχουν 
οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης σε τομείς υψηλής 
τεχνολογίας που είναι το τελευταίο τους προπύργιο στην επέλαση των 
φτηνών προϊόντων, που γίνονται συνεχώς και ποιοτικότερα, σε όλους τους 
άλλους τομείς της παραγωγής.
 
Φυσικά όταν μιλούν για «ανάπτυξη» δεν εννοούν την ανάπτυξη μιας χώρας 
και του λαού της, εννοούν αποκλειστικά την ανάπτυξη των εταιριών και 
των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και όταν μιλούν για 
«ανταγωνιστικότητα» εννοούν πως τα κέρδη των εταιριών και των 
μονοπωλίων θα είναι όσο το δυνατόν αυξημένα ή πως σε περίοδο κρίσης 
του καπιταλισμού δεν θα περιοριστούν. Αυτό γίνεται πιο φανερό αν 
σκεφτεί κανείς πως χώρες σαν την Κίνα που έχουν προς το παρόν 
θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης και αύξησης του ΑΕΠ θεωρούνται 
υποδείγματα ανάπτυξης! Έτσι εννοούν την ανάπτυξη! Ανεξάρτητη εντελώς 
από την ευημερία, την πρόοδο και την ανάπτυξη των εργαζομένων! Και 
ακόμα χειρότερα, η «ανάπτυξή» τους στηρίζεται πάνω στην εξαθλίωση των 
εργαζομένων.
 
Η πολιτική της «ανάπτυξης», της «ανταγωνιστικότητας» και του ευρώ 
εξειδικεύεται ουσιαστικά σε δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος άξονας είναι 
η μέγιστη δυνατή συρρίκνωση των μισθών, των συντάξεων και των 
κοινωνικών παροχών, καθώς και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με 
σκοπό την ενίσχυση των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των 
μονοπωλίων. Οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις πληρώνοντας και 
ξοδεύοντας λιγότερα κερδίζουν περισσότερα και φυσικά μπορούν να πωλούν 
περισσότερο ανταγωνιστικά. Ο δεύτερος άξονας είναι η συρρίκνωση του 
δημόσιου τομέα με σκοπό τη μεταφορά κερδοφόρων και κρίσιμων τομέων της 
οικονομίας στα μονοπώλια και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, 
που αξιοποιούν έτσι συσσωρευμένα λιμνάζοντα κεφάλαια που δεν τα 
επενδύουν σε άλλες επιχειρήσεις, γιατί στις συνθήκες της 
καπιταλιστικής κρίσης δεν μπορούν να προσβλέπουν σε κέρδη, και ούτε να 
τα δανείσουν τους συμφέρει πλέον γιατί είναι αδύνατο να επιστραφούν τα 
δάνεια που έχουν ήδη συσσωρευτεί. Γι όλα αυτά υπάρχει ένα πολύ 
χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα. Πριν από ένα μήνα ο ΟΤΕ, που 
ιδιωτικοποιήθηκε και ανήκει πλέον ουσιαστικά στη γερμανική Deutsche 
Telekom, ανακοίνωσε πως τα καθαρά κέρδη του οργανισμού για το 2012 
ανέρχονται στα 476 εκατομμύρια ευρώ, παρόλο που ο συνολικός κύκλος 
εργασιών του παρουσίασε μείωση κατά 7,1% σε σχέση με το 2011. 
Παράλληλα με την ανακοίνωση για τον ΟΤΕ, η μητρική Deutsche Telekom 
ανακοίνωσε πως τα συνολικά κέρδη της για την ίδια χρονιά ήταν 2,5 δις 
ευρώ! Τα μονοπώλια θησαυρίζουν εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης!
 
Η πολιτική της συρρίκνωσης του Δημόσιου Τομέα εξειδικεύεται ουσιαστικά 
στους άξονες, ιδιωτικοποιήσεις, αναδιαρθρώσεις, κατάργηση της 
μονιμότητας και της σταθερής δουλειάς, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. 
Οι ιδιωτικοποιήσεις περιλαμβάνουν είτε απευθείας πώληση δημοσίων 
επιχειρήσεων και Οργανισμών σε ιδιώτες, είτε μετατροπή τους σε 
επιχειρήσεις με κέρδη και τιμή πώλησης ώστε να μπορούν κι αυτές να 
πουληθούν μελλοντικά, όπως για παράδειγμα η περίπτωση των 
πανεπιστημίων, είτε παραχώρηση επιμέρους τομέων των δημόσιων 
επιχειρήσεων και Οργανισμών σε επιχειρηματίες, όπως συμβαίνει στα 
πανεπιστήμια και την τοπική αυτοδιοίκηση με τον τομέα της καθαριότητας 
και άλλων υπηρεσιών. Οι ιδιωτικοποιήσεις σχετίζονται φυσικά άμεσα και 
με τις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις, γιατί μέσω των αναδιαρθρώσεων 
μπορούν να δημιουργηθούν μονάδες που θα εξασφαλίσουν μέγιστη και όσο 
το δυνατόν σύντομη κερδοφορία. Οι αναδιαρθρώσεις όμως συνδέονται 
ταυτόχρονα και με τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω των απολύσεων. 
Η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας παρουσιάζει ιδιαίτερες 
δυσκολίες, γιατί η μονιμότητά τους είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά. 
Για να παρακάμψουν αυτό το εμπόδιο και μέχρι να αλλάξουν το σύνταγμα 
και να καταργήσουν τη μονιμότητα δημιουργούν μεθοδικά το θεσμικό 
πλαίσιο που θα τους δώσει τη δυνατότητα στο προσεχές μέλλον να 
προχωρήσουν σε κανονικές απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων! Το 
θεσμικό αυτό πλαίσιο περιλαμβάνει την αξιολόγηση, τις αναδιαρθρώσεις, 
την εφεδρεία που ίσως εγκαταλείφτηκε και τη λεγόμενη «κινητικότητα». Η 
απόλυση των λεγόμενων «επίορκων» είναι η πρώτη απόπειρα για απόλυση 
μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων, για να αποδειχθεί πως μπορεί να γίνει, για 
να αποδυναμωθεί το πλεονέκτημα της μονιμότητας, να το πάρουν όλοι 
απόφαση, να επιβληθεί η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και να σκύψουν 
όλοι το κεφάλι για να μη δημιουργήσουν επιπλέον λόγους να είναι αυτοί 
οι επόμενοι που θα απολυθούν.
 
Αυτή είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αυτά κρύβονται πίσω από 
τους ελκυστικούς όρους «ανάπτυξη» και «ανταγωνιστικότητα»! Είσαι 
εργαζόμενος; Να ξέρεις πως επιδιώκουν να ελαχιστοποιήσουν το μισθό σου 
όσο περισσότερο θα μπορέσουν. Όσο αποδέχεσαι μειώσεις πρέπει να 
γνωρίζεις πως αποδέχεσαι και τις επόμενες! Έχεις δωρεάν κοινωνικές 
παροχές; Να ξέρεις πως θέλουν να σου τις περιορίσουν! Όσο αποδέχεσαι 
τον περιορισμό τους, αποδέχεσαι και τους επόμενους περιορισμούς! Είσαι 
δημόσιος υπάλληλος και έχεις σταθερή δουλειά και κάποια δικαιώματα; Να 
ξέρεις πως βρίσκεσαι στο στόχαστρό τους, θέλουν να σε διώξουν και έχει 
δρομολογηθεί η απόλυσή σου. Όταν θα απολυθείς, εφόσον ήσουν 
απαραίτητος, θα προσλάβουν άλλον που δεν θα είναι μόνιμος και δεν θα 
έχει τα δικαιώματα που είχες εσύ! Αν είσαι τυχερός μπορεί να 
επαναπροσλάβουν εσένα τον ίδιο!
 
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης προωθείται στη χώρα μας μέσω των 
μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με πρόφαση το χρέος του κράτους! 
Οι «μνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ 
αποδέχονται, στηρίζουν και προωθούν την Ευρωπαϊκή πολιτική και τα 
μνημόνια παραμένοντας στο εύηχο και παραπλανητικό των όρων «ανάπτυξη», 
«ανταγωνιστικότητα» και ευρώ και αποκρύπτοντας το ουσιαστικό τους 
περιεχόμενο. Μιλούν για τα χάλια του κράτους και τον υπέρογκο δημόσιο 
τομέα, ταυτίζοντας συνειδητά για να μας εξαπατήσουν τα οικονομικά του 
κράτους με τη συνολική οικονομία. Αποφεύγουν να απαντήσουν, γιατί σε 
όλες τις χώρες της Ευρώπης, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είτε 
με μεγάλο χρέος είτε με μικρότερο, προωθείται η ίδια πολιτική. 
Κλείνουν τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής 
κρίσης και του ανελέητου διεθνούς ανταγωνισμού και λένε πως φταίμε 
όλοι μας και πως με κατάλληλες «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή αυτά που 
προβλέπουν τα μνημόνια, όλα μπορούν να διορθωθούν. Παραβλέπουν βασικά  
αντικειμενικά δεδομένα και την καπιταλιστική κρίση και υπόσχονται 
ανάπτυξη, χωρίς να διευκρινίζουν με ποιο τρόπο θα ωφεληθούν οι 
εργαζόμενοι από την όποια ανάπτυξη επαγγέλλονται. Για να 
δικαιολογήσουν την απροθυμία για επενδύσεις, που στις συνθήκες της 
καπιταλιστικής κρίσης δεν πρόκειται φυσικά να γίνουν ποτέ, γιατί αν θα 
συνέφερε στους καπιταλιστές να κάνουν επενδύσεις θα τις είχαν ήδη 
κάνει, επικαλούνται γελοιότητες του τύπου πως δεν γίνονται επενδύσεις 
λόγω της γραφειοκρατίας και της ταλαιπωρίας που θα υποστούν οι 
επίδοξοι επενδυτές μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη άδεια! Για να 
δικαιολογήσουν τη βασική επιλογή τους, της μείωσης των μισθών, 
επικαλούνται την ανεργία. Για να δικαιολογήσουν τη συρρίκνωση του 
κράτους επικαλούνται αυθαίρετα το μέγεθός του και περιπτωσιολογικά την 
αναποτελεσματικότητα, την τεμπελιά, τους επίορκους και τη διαφθορά 
γενικά των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα τα παραπάνω είναι ουσιαστικά 
δικαιολογίες για να προωθήσουν την πολιτική της «ανάπτυξης», της 
«ανταγωνιστικότητας», του ευρώ και της αντιμετώπισης της 
καπιταλιστικής κρίσης υπέρ των μονοπωλίων και όχι για να 
αντιμετωπίσουν τα επιμέρους προβλήματα που επικαλούνται!
 
Οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και 
Χρυσή Αυγή δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις μνημονιακές. Αποδέχονται 
την Ευρωπαϊκή πολιτική της «ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστικότητας», 
που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ως προερχόμενοι από τη Νέα 
Δημοκρατία τα ψήφισαν στο Μάαστριχ και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά 
απορρίπτουν υποτίθεται τα μνημόνια αντιφάσκοντας ριζικά με τον εαυτό 
τους, γιατί τα μνημόνια δεν προωθούν παρά αυτή την πολιτική. 
Αποσυνδέουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα συγκεκριμένα 
μέτρα με τα οποία υλοποιείται μέσω των μνημονίων ή και χωρίς μνημόνια 
σε ολόκληρη την Ευρώπη και μιλούν για επιβολή της Γερμανίας και του 
Βορρά γενικά στο Νότο, λες και η Γερμανία έχει δική της πολιτική και 
όχι την κοινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν προβληματίζονται που 
καμιά χώρα του Νότου δεν ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις τους για κοινό 
μέτωπο; Μήπως όλοι καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και μόνο αυτοί δεν 
θέλουν να το καταλάβουν; Μιλούν για ανεπάρκεια και λάθη της τρόικας 
θεωρώντας πως αν και αποτελείται από υπαλλήλους μεσαίας κατηγορίας 
όπως λένε έχει κι αυτή τη δική της πολιτική που την επινόησαν κάποιοι 
στο Σικάγο και όχι την κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική. Μιλούν για διεθνείς 
τοκογλύφους και παραβλέπουν πως έχει και η Ευρώπη κάποια πολιτική που 
δεν είναι δυνατόν να την έχει μόνο για τα συρτάρια. Μιλούν για 
αναδιαπραγμάτευση και ψάχνουν για «σχέδιο βήτα», χωρίς να 
αντιλαμβάνονται πως η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι προϊόν 
επεξεργασίας δεκαετιών με συγκεκριμένους και εύλογους από τη σκοπιά 
των μονοπωλίων στρατηγικούς στόχους και δεν πρόκειται φυσικά να την 
αλλάξουν για χάρη τους. Μιλούν τέλος για νεοφιλελεύθερες πολιτικές 
χωρίς να εξετάζουν το βασικότερο, τις αναγκαιότητες από τις οποίες 
προέκυψαν αυτές οι υποτιθέμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, λες και οι 
πολιτικές χαράσσονται επί χάρτου κατά το δοκούν, όπως τις προτείνουν 
οι ίδιοι ή όπως υποτίθεται τις επιβάλει ο λαός με την ψήφο του, ερήμην 
των δεδομένων της πραγματικότητας! Οι αντιμνημονιακοί ή δεν ξέρουν τι 
τους γίνεται ή εξαπατούν κι αυτοί το λαό ή αντιλαμβάνονται την 
πολιτική δράση εντελώς τυχοδιωκτικά, ας πάρουμε την κυβέρνηση και θα 
δούμε τι θα κάνουμε! Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις του θα κληθεί 
στην κυβερνητική εξουσία για να πάρει όλη την ευθύνη της εξαθλίωσης 
που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς.
 
Και οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί θέλουν να μας παρουσιάζουν 
μια Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρή, που μπορεί να γίνει ακόμα ισχυρότερη μέσω 
της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να δικαιολογήσουν την προσκόλλησή τους 
και την άνευ όρων συμμετοχή μας σ’ αυτήν. Όμως η πραγματικότητα είναι 
εντελώς διαφορετική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ισχυρή, αλλά κινδυνεύει 
να χάσει την ισχύ της αν δεν μπορέσει να αντέξει στο διεθνή 
ανταγωνισμό στο σημερινό κόσμο. Για να αντέξει όμως στο διεθνή 
ανταγωνισμό σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης πρέπει να 
εξαθλιωθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί της και αυτό ακριβώς 
προωθείται! Συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει αποδοχή της 
εξαθλίωσης που συνεπάγεται η πολιτική της!
 
Δεν είναι λοιπόν κακοί, ούτε καταχθόνιοι, ούτε θέλουν να μας 
εξαθλιώσουν για να μας τιμωρήσουν, ούτε φυσικά είναι ανεπαρκείς ή 
ανόητοι, ούτε προωθούν λάθος πολιτική, απλά ασκούν μια πολιτική που 
υπαγορεύεται από την κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και προωθούν 
αυτά που τους συμφέρει να προωθήσουν. Μόνο αν προωθήσουν αυτά που 
προωθούν μπορούν να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση προς όφελος 
του κεφαλαίου και των μονοπωλίων και σε βάρος των εργαζομένων και των 
λαών, να πετύχουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και να επικρατήσουν των 
ανταγωνιστών τους. Άλλως, η Ευρώπη δεν θα αντέξει τον ανταγωνισμό και 
θα επικρατήσουν οι ανταγωνιστές της!
 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει σήμερα έναν αγώνα επιβίωσης για να διασωθεί ως 
παγκόσμια καπιταλιστική δύναμη και να υπερισχύσει των ανταγωνιστών 
της, από αυτή την ανάγκη απορρέει η πολιτική της και όλα αυτά που 
προωθούνται και στη χώρα μας! Για να πετύχει η πολιτική της οι 
εργαζόμενοι και οι λαοί της πρέπει να εξαθλιωθούν! Αν δεν πετύχει η 
πολιτική της, οι εργαζόμενοι και οι λαοί την εξαθλίωση την έχουν 
σίγουρη! Ένας γενικευμένος πόλεμος ως αποτέλεσμα αυτών των σφοδρών 
ανταγωνισμών θα απειλεί τους λαούς όλο και περισσότερο!

Ο καπιταλισμός εισήλθε διεθνώς στο δικό του μεσαίωνα, το μόνο που μπορεί να 
εξασφαλίσει πλέον στον εργαζόμενο είναι μια ζωή στην εξαθλίωση χωρίς 
αξιοπρέπεια και ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους να την αποφύγουν 
είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.