Δεν συγκίνησε η κουταλοκατσαρόλα...

Ελάχιστοι οι «αγανακτισμένoi» στο Σύνταγμα!

 

Η λαοθάλασσα της "αριστεράς" του 27%. Να τους χαίρεστε...

Με σύνθημα «Φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες. Φτάνει πια», επέστρεψαν οι «αγανακτισμένοι» στην πλατεία Συντάγματος θέλοντας να πάρουν τη σκυτάλη από τους Πορτογάλους. Ωστόσο το νέο αυτό ραντεβού μοιάζει απλώς με μια μελαγχολική ανάμνηση του «ένδοξου» παρελθόντος ενός κινήματος που μοιάζει να έχει χάσει την πυξίδα του.

Οι πρώτες εκτιμήσεις έκαναν λόγο για λίγο περισσότερα από 700 άτομα που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για «μαζική συμμετοχή» που έγινε τις τελευταίες ημέρες μέσω Facebook.

H κατάσταση στην πλατεία Συντάγματος δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση τις συγκεντρώσεις του Μαΐου 2011 που είχαν αλλάξει την εικόνα της πόλης και είχαν κάνει τους πάντες να μιλούν για κίνημα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δρόμοι γύρω από την πλατεία ήταν ανοιχτοί για την κίνηση των αυτοκινήτων με εξαίρεση τη λεωφ. Αμαλίας. Μάλιστα νωρίς το βράδυ υπήρξε μικροένταση μεταξύ των συγκεντρωθέντων και των δυνάμεων των ΜΑΤ, όταν τα τελευταία επιχείρησαν να απωθήσουν τους «αγανακτισμένους» από το οδόστρωμα μπροστά από τη Βουλή.

Φτάνει πια! Οι αγανακτισμένοι δεν επιστρέφουν στο Σύνταγμα!

 Στις αρχές Μαρτίου, έκανε την εμφάνιση του στο Left.gr, ένα δημοσίευμα το οποίο καλούσε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, τη Κυριακή 10 Μαρτίου. Η αφίσα του καλέσματος είχε τον τίτλο "Φτάνει πια!", ενώ τα κείμενα που ακολούθησαν έκαναν λόγο για την επιστροφή των "Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα.

Τα sites όμως realdemocracy.gr και amesi-dimokratia.org, τα οποία διαχειρίζονταν άτομα που συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος (το 2ο ήταν το επίσημο site της συνέλευσης) , ουδέποτε έβγαλαν κάποια ανακοίνωση για το συγκεκριμένο κάλεσμα. Συνεπώς το κάλεσμα δεν ήταν απο την "παλιά ομάδα των Αγανακτισμένων".

Σύμφωνα με πληροφορίες του blog μας,το κάλεσμα έγινε απο άτομα του Συριζα, χωρίς όμως ο Συριζα,να υποστηρίξει ποτε επίσημα πως το κάλεσμα ήταν δικό του. Αυτό το οποίο έκανε ήταν η συνεχής διαφήμιση της συγκέντρωσης μέσα απο το media group που αρχίζει να στήνει.

Στόχος των διοργανωτών είναι η σταδιακή επιστροφή του κόσμου στις πλατείες και η "αφύπνιση" του, ώστε να υπάρξει "η επόμενη μέρα".

Σήμερα, οι "εμπνευστές" του πρώτου καλέσματος, καλούν και πάλι τους πολίτες να μαζευτούν στη πλατεία Συντάγματος, ενώ η συγκέντρωση διαφημίζεται συνέχεια απο το media group του ΣΥΡΙΖΑ.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως σήμερα κάνουν κάλεσμα για συμμετοχή στην ίδια συγκέντρωση και τα Σωματεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ,τα οποία με την στάση τους τα τελευταία χρόνια, άφησαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις να περάσουν έναν σκασμό αντεργατικούς νομούς, ενώ οι εργατοπατέρες τους, αποτέλεσαν γιουσουφακια του ΠΑΣΟΚ και της Νεας Δημοκρατίας, των κομμάτων δηλαδή που ευθύνονται για τη σημερινή μας κατάντια και που μέσα απο μνημόνια και δανειακές συμβάσεις υπέγραψαν την καταδίκη μας.

Αυτό το οποίο μας ενοχλεί στο σημερινό κάλεσμα, είναι πως κόμματα, σωματεία, συνδικάτα, συνδικαλιστές και λοιποί βολεμένοι απογοητευμένοι, πάνε να καπήλευτουν, αυτό που έγινε στο Σύνταγμα το Μάιο και τον Ιούνιο του 2011 και να χρησιμοποιήσουν τον κόσμο που θα κατέβει για να εξυπηρετήσουν τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και δήθεν για να πιέσουν καταστάσεις.

Μας ενοχλεί και μας ξενερώνει απίστευτα, που ο Συριζα, δεν έχει τα κάκαλα να πάρει επάνω του, το εν λόγω κάλεσμα.

Επανάσταση με το τσιγκέλι δεν γίνεται.

Ο κόσμος θα ξανακατέβει στους δρόμους όταν γουστάρει και όταν το κάλεσμα δεν θα γίνεται απο αυτούς που τον ξεπούλησαν.

Θα ξανακατέβουμε μόνο όταν το κάλεσμα δεν γίνεται για αποσυμφόρηση της κατάστασης.

Η λύση είναι μια. Απεργία διαρκείας παντού, μέχρι την ανατροπή. Ολα τα αλλά είναι μονο για αποσυμφόρηση της κατάστασης.

http://prezatv.blogspot.gr/

ΠΡΕΖΑ TV

31-3-2013

31 Μάρτη: σαν αγανακτισμένη φάρσα!

Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει: Red Reader

Όσοι διάβασαν την ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ και το κάλεσμα της ΟΛΜΕ, για την προγραμματισμένη συγκέντρωση της Κυριακής 31/3 στη πλατεία Συντάγματος, ίσως να πρόσεξαν το συντεχνιακό περιεχόμενο που δίνουν. Ένα πλαίσιο αυτοαναφορικότητας τελείως οξύμωρο σε σχέση τον με τον πληθωρικό διακηρυκτικό στόχο της πτώσης της τρικομματικής αστικής κυβέρνησης. Παράλληλα, η παρουσία οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, στο «φτάνει πια!» των δημοσίων υπαλλήλων έρχεται δια της τεθλασμένης.

Αυτές οι διαπιστώσεις προκαλούν μια σειρά από ερωτήματα, σε όσους βλέπουν με καλό μάτι κεντρικές κινητοποιήσεις με υψηλή πολιτική στόχευση:

Γιατί η αριστερά θα πρέπει να κρύβεται πίσω από συνδικαλιστικές οργανώσεις στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ένα μεγάλο ταξικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής; Μήπως η απουσία συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μαζικές κινητοποιήσεις απονομιμοποιεί την πολιτική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, αφού έτσι θα απουσίαζε το οργανωμένο εν δυνάμει ταξικό υποκείμενο της ρήξης; Επιπλέον, πως υπηρετείται η ανάταση τμημάτων του εργατικού κινήματος όταν αυτό προσεταιρίζεται με «μερική αντιγραφή» τις ηττημένες παραδόσεις του μεγαλειώδους, όχι όμως ταξικού, «Κινήματος των Αγανακτισμένων»; Μήπως, αντίθετα, δεν υπάρχει καμία αντίφαση στην παραπάνω σχέση, αλλά υποκριτικά προωθείται μια συντεχνιακή εκλογική εκτόνωση στην αναίρεση του μετώπου της συστημικής ρήξης για τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας;

Ποίες, άραγε, είναι σήμερα αυτές οι δυνάμεις της «συνειδητής εργασίας» από την άποψη της δυνατότητας τους να αντιπροσωπεύσουν και να κινητοποιήσουν τμήματα εργαζομένων; Σε ποια πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης και πολιτικού σχεδιασμού εντάσσουν την «παραγωγική» τους διαμεσολάβηση; Μήπως, απλά επιθυμούν τη διαπραγματευτική επανενσωμάτωση τους σε μια παρασιτική δοσοληψία με τη διαφθορά της αστικής ηγεμονίας; Τέτοιας που να εξασφαλίζει ανάκτηση των προμνημονιακών προνομίων χωρίς καμία ρήξη με την απούσα αυτοκριτική, αυτοκάθαρση και πολιτική διεκδίκηση ενός σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνικής εργασίας;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποσκοπεί στην ανατροπή των μνημονίων, της βάρβαρης λιτότητας, της τρικομματικής αστικής κυβέρνησης και τη ρήξη με τον πτωχευμένο καπιταλισμό δεν θα πρέπει να διεξάγει ανένδοτο πολιτικό αγώνα; Προκαλώντας την κοινωνική και ταξική συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου ανατροπής που θα ενώνει τα λαϊκά στρώματα στη μαχητική υποστήριξη ενός ριζοσπαστικού πολιτικού προγράμματος που θα συνδέει τις άμεσες κοινωνικές ανάγκες με το στόχο της αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων; Δεν θα έπρεπε παράλληλα να εξασφαλίζει τη συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου των δυνάμεων που εκφράζουν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα; Δεν θα έπρεπε να έχει ένα καθαρό πλάνο άμεσης κυβερνητικής δράσης, το ποίο να συνεκτιμά τους όρους ενός εγχειρήματος εγχώριας ρήξης με εξασφαλισμένα διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης που από κοινού θα συντείνουν στην ευρώπη των ανατροπών; Ένα καθαρό κοινωνικό συμβόλαιο πολιτικού αγώνα, αντίστοιχο και επιθετικότερο των εκλογών του Μάη, που να απαντάει στα «σκληρά» ζητήματα επιβίωσης των κοινωνικών πέρα από την «καυτή πατάτα» διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης;

Αλλά τα ερωτήματα, δυστυχώς, συσσωρεύονται και συνάμα παραμένουν συστηματικά στη σιωπή της πλειοψηφούσας ηγετικής ομάδας του Κόμματος.. Στο πλαίσιο του καλέσματος της Τ.Ο, στην οποία ανήκω, θα δώσω το παρόν σε αυτή την «συγκέντρωση» βλέποντας την σαν κοινωνική ευκαιρία να μοιραστώ λίγες στιγμές και σκέψεις με τους καλύτερους συντρόφους μου. Δεν καλέστηκα από τους διοργανωτές σαν άνεργος. Όπως, δεν κλήθηκε και η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών πολιτών της χώρας. Παράλληλα, δεν υπάρχει ένα πολιτικό πλαίσιο από το Κόμμα το οποίο να δικαιολογεί την φυσική μας παρουσία στη πλ. Συντάγματος. Φαίνεται, πως τα λάθη και οι παραλήψεις της μετεκλογικής γραμμής στοιχίζονται πλέον σε ένα συντεταγμένο σχέδιο ματαίωσης των προσδοκιών του κόσμου της εργασίας που εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Των οποίων καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της απαξίας να «αγωνιστούμε» για μια νέα κεντροδεξιά εκδοχή αναδιανομής των βαρών της κρίσης. Η μοιραία προεξόφληση της αποτυχίας του στόχου της «Κυβέρνησης της Αριστεράς» θα φέρνει την ήττα και τη διάλυση των δυνάμεων μας ολοένα στο σήμερα. Το αύριο έρχεται σαν οδυνηρή φάρσα αναίρεσης της ιστορικής ευκαιρίας.

Η πλατεία ήτανε άδεια...

Απόγευμα... συννεφιασμένης Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Στην παλιά παραλία της πόλης πλήθος κόσμου απολμαβάνει τη βόλτα του ή τον καφέ του. Λίγα μέτρα πιο κάτω η πλατεία του λευκού Πύργου είναι «εκκωφαντικά» άδεια, αφού μόλις 15-20 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των αγανακτισμένων για συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

«Ολα τα κόμματα που τάσσονται εναντίον των μνημονίων, εκμεταλλεύτηκαν τις πλατείες πριν από δύο χρόνια, αλίευσαν ψήφους, μεγάλωσαν τα ποσοστά τους και τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αναγεννηθούν οι πλατείες», συζητούν μεταξύ τους οι λίγοι -γνωστοί και από τα παλιά- αγανακτισμένοι. Τότε που η πλατεία γέμιζε επί ημέρες από εκατοντάδες, κάποιες μέρες και χιλιάδες κόσμου, που εξέφρασε αυθόρμητα τη διαμαρτυρία του για τα μέτρα.

Τώρα, παρά την επιδείνωση της κατάστασης, την ανεργία, τις αυτοκτονίες ανθρώπων, οι αντιδράσεις φαίνεται να έχουν περιοριστεί. Ετσι, στο διαδικτυακό κάλεσμα με σύνθημα «Ενωμένοι. Αντιστεκόμαστε. Ξαναστεκόμαστε», ελάχιστοι ήταν αυτοί που... ξαναστάθηκαν στο Λευκό Πύργο. Οι περισσότεροι συνέχισαν την απογευματινή τους βόλτα στην παραλία...

Πηγή: Lenin reloaded

Δικό μας σχόλιο:
Πλατείες χωρίς φασίστες και "οι 300 στο Γουδί[sic]", ίσον σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.
Άπαξ και λείπει ο βασικός ιδεολογικός του φορέας, πως να τραβήξει το "κίνημα";
-Α, και χωρίς φυσικά την στήριξη του ΣΚΑΪ, του Ζούγκλα, και άλλων "επαναστατών", αποδείχτηκε πως το facebook από μόνο του δεν κάνει και πολύ δουλειά, έτσι;