"Αν αλλάξετε την Αλέκα, εγώ θα ψηφίσω ΚΚΕ"

Από τότε είναι στο ΚΚΕ...

Όταν άλλοι βάζουν όρους σε κάθε έκφανση της προσωπικής και επαγγελματικής σου ζωής, συνήθως, αντί να παλέψεις ώστε να τους ανατρέψεις, επιλέγεις μια πιο εύκολη λύση: ψάχνεις χώρο ώστε να θέσεις και εσύ, δικούς σου κυριαρχικούς αυτοσχέδιους και συνήθως παράλογους όρους σε οτιδήποτε σε παίρνει. Έτσι, σχεδόν εκδικητικά. Άλλες φορές είναι στα παιδιά σου, άλλες στον σκύλο σου, συνήθως στη γυναίκα σου, και ενίοτε στα κόμματα που ζητούν την ψήφο σου.

Την κλισέ-φράση που βρίσκεται στον τίτλο, εγώ την έχω ακούσει άπειρες φορές. Πάντα στη συζήτηση, θα βρεθεί καποιος να την πει. Και τη στιγμή που τη λέει, βλέπεις στο βλέμμα του μια θολή περιφάνεια. Είναι ίσως η μοναδική φράση που τον κάνει να νιώθει ότι η ψήφος του έχει δύναμη. Ότι "αφού θέλετε να "σας" ψηφίσω, μπορώ να συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρεται το γούρουνι το αφεντικό μου σε μένα στο γραφείο καθημερινά. Απλά αντί να παλέψω εναντίον του, τον γλείφω πατόκορφα ολημερίς. Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα της καταπίεσής μου. Κάποιος να υποστεί τα νεύρα μου: ας είναι το ψαρωμένο γκαρσόνι, που θα κάνω σύσκατο, ή (στη περίπτωσή μας) το ΚΚΕ που αφού ζητάει την ψήφο μου. Θα φροντήσω να του το βγάλω απ' τη μύτη."

Το γιατί την ίδια φράση δεν την ακούς ποτέ για κάποιον άλλο πολιτικό αρχηγό, δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε. Το θέμα εδώ είναι ότι η φράση αυτή, εμένα προσωπικά μου ανάβει τα (πολιτικά) λαμπάκια: Η ολοκληρωτική περιφρόνηση μιας μοναδικής πολιτικής περίπτωσης που ακούει στο όνομα Αλέκα Παπαρήγα. Μιας πολιτικού που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς άλλος, που έχει αντέξει στον πανδαμάτωρα χρόνο όσο κανείς άλλος, και που η προσφορά της τόσο στο ίδιο το ΚΚΕ αλλά και συνολικά στην Αριστερά είναι τεράστια. Της γυναίκας που, τέλος πάντων, έχει κατορθώσει να γίνει ένα από τα πολιτικά μου πρότυπα εδώ και αρκετά χρόνια ανεξάρτητα από τον βαθμό της πολιτικής μου συμφωνίας ή διαφωνίας μαζί της.

Από την πορεία...

Για μένα, η Αλέκα Παπαρήγα θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στους πλέον επιτυχημένους Γ.Γ. του ΚΚΕ. Η ανάληψη των καθηκόντων της, το 1991, συνέπεσε με την πραγματοποίηση του εφιάλτη του οποιουδήποτε κομμουνιστή. Η πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στην Σοβιετική Ένωση, προκάλεσε ισχυρότατους τριγμούς στο εσωτερικό των όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Ευρώπης, και σαφώς και του ελληνικού. H λαϊκή βάση, που στήριζε έμπρακτα την πολιτική κατεύθυνση του ΚΚΕ, είδε τον "νέο κόσμο" να καταρέει σαν χάρτινος πύργος, με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα μαζικό "κύμα φυγής" από το ΚΚΕ οδηγώντας το, στις εκλογές του 1993, να λάβει μόλις το 4,54% των ψήφων του εκλογικού σώματος.
Το ξελάσπωμα από αυτό το βούρκο, δεν μπορεί να μην το πιστωθεί, τουλάχιστον στο βαθμό που της αντιστοιχεί, η Αλέκα Παπαρήγα, που έγινε το πρόσωπο του κόμματος στα ΜΜΕ, αποτελώντας ουσιαστικά το παράδειγμα για όλους τους κομμουνιστές ως προς το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τον σκεπτικισμό ή ακόμα και τον έντονο αντικομμουνισμό της εποχής. Αποτέλεσμα όλης αυτής της πολυσύνθετης και χρονοβόρας προσπάθειας του κόμματος να ξεριζώσει από την λαϊκή συνείδηση την πεποίθηση ότι η μοίρα του ΚΚΕ ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν μια σταθερή άνοδος της εκλογικής επιρροής του κόμματος και της επιρροής που είχε το κόμμα στην κοινωνία, που κορυφώθηκε με το 8,15% που έλαβε το ΚΚΕ στις εκλογές του 2007.

...στις επιθέσεις!

Παρόλη την δουλειά που έκανε εντός του κόμματος ώστε να κάνει τις θέσεις του πολύ καθαρές, να αναμορφώσει το κόμμα, και να "συγχρονήσει" την παρουσία του με τα νέα δεδομένα, η Παπαρήγα γινόταν για πολλά χρόνια στόχος μιας απαράδεκτης και σεξιστικής κριτικής από δημοσιογράφους, καλούνταν να δικαιολογηθεί για καθαρά προσωπικές της αποφάσεις που δεν αφορούσαν κανέναν, υποβαθμίζονταν συνειδητά από δημοσιογράφους το οξύ πολιτικό της αισθητήριο, και παρουσιαζόταν με πολύ έντεχνο τρόπο ως μια γραφική φιγούρα της πολιτικής. Όσο δε, η δουλειά της στο Κόμμα, απέφερε καρπούς, τόσο πιο λυσσαλέα επίθεση δεχόταν.

Αξίζει ωστόσο να σταθούμε στη σεξιστική έκφανση της επίθεσης, η οποία ενώ πήγαζε από τα δημοσιογραφικά γραφεία, εντούτοις υιοθετούνταν απο ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, και μάλιστα από πολλές γυναίκες. Απέδειξε την βαθιά συντηρητική φύση της ελληνικής κοινωνίας η οποία δυσανασχετεί με την εικόνα μιας γυναίκας σε ηγετική θέση. Και όσο αυτά τα "ερυθρά σκουπίδια" επέμεναν, σε πείσμα πολλών, να εκπροσωπούνται απο μια γυναίκα (όχι επειδή είναι γυναίκα αλλά επειδή είναι ικανή), τόσο πιο μισητά γίνονταν αφού μέσα σε όλα τα στραβά τους, χαλούσαν και τη πιάτσα της αντρουά πολιτικής σκηνής.

Παρόλ' αυτά, η Αλέκα Παπαρήγα κατάφερνει να επιβιώνει στην κορυφή του ανδροκρατούμενου στίβου της πολιτικής για μία ολόκληρη εικοσαετία. Το πολιτικό της αισθητήριο όσο και αν λοιδωρήθηκε απο τα χαζογελάκια δημοσιογράφων και νεοφιλελεύθερων μικροαστών, στάθηκε ικανό να οδηγήσει το κόμμα της μακριά από την σκόπελο της πτώσης της ΕΣΣΔ και να κρατήσει το κόμμα ζωντανό χωρίς να αναγκαστεί να κάνει ΚΑΜΙΑ ιδεολογική έκπτωση, και μάλιστα καθιστώντας το ΚΚ της Ελλάδας ένα από τα ηγετικά κόμματα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Το παιχνίδι συνεχίζεται

Σήμερα, λίγους μήνες μετά την πολύ σημαντική εκλογική πτώση του ΚΚΕ και λίγους μήνες πριν το προγραμματισμένο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα δέχεται μια νέα,  χυδαία επίθεση προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, αυτή τη φορά μέσα από τα "φρέσκα" διαδικτυακά κανάλια ενημέρωσης.

Με βαρύγδουπους τίτλους όπως "Απέτυχε η Αλέκα", αναφορές στον "θρόνο της Αλέκας" ή απαράδεκτους ισχυρισμούς (υπο τον φερετζέ της προσωπικής άποψης) όπως ότι ο "πονηρός" Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τις προεκλογικές επιθέσεις του εναντίον του ΚΚΕ θέλησε να "ενισχύσει εσωκομματικά την Αλέκα Παπαρήγα"!(!!!!!!!)

Τα διάφορα blogs με ύφος "γνώστη", και καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι τα άρθρα τους βασίζονται σε έρευνα και όχι στο φαντασιακό τους πεδίο, έχουν επιδοθεί σε μια ακατάσχετη ονοματολογία που λίγο-πολύ καταλήγει να θεωρεί "φαβορί" για Γ.Γ. οποιονδήποτε βουλευτή του ΚΚΕ έχει παρουσία στα ΜΜΕ. Και όλα αυτά συνήθως, με μια άλλοτε φανερή και άλλοτε υποφώσκουσα επίθεση στη νυν Γραμματέα του Κόμματος. Μοναδική εξαίρεση που εγώ διαπίστωσα, σε αυτό τον οχετό άρθρων, η πολύ ψύχραιμη ματιά του κ. Μάνου Οικονομίδη στο Statesmen.gr.

Δεν ξεβάφει το άτιμο το κόκκινο

Είναι πρόδηλη η προσπάθειά τους να βάλουν χέρι σε μια καθαρά εσωκομματική διαδικασία που δεν αφορά κανέναν άλλο παρά μόνο τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, καθώς και η, λογική ως ένα βαθμό, προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν και να αναλύσουν το ζήτημα της "ηγεσίας" του ΚΚΕ με όρους αστικών κομμάτων.

Η διαφορά είναι ότι το ΚΚΕ, είτε συμφωνείς μαζί του, είτε όχι, είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι ένα αστικό ή έστω φιλοαστικό κόμμα.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η Αλέκα Παπαρήγα έχει κερδίσει με το σπαθί της τον σεβασμό όλων των πολιτικών της αντιπάλων (και στα 21 χρόνια της πορείας της στη θέση του Γ.Γ., πέρασαν πολλοί τέτοιοι).
Και εάν το Κόμμα αποφασίσει σε αυτή τη φάση ότι μπορεί να του είναι χρήσιμη από άλλο μετερίζι, τότε η Αλέκα Παπαρήγα στα μάτια όλων των κομμουνιστών της χώρας, των μελών και των φίλων του Κόμματος, των ανοιχτόμυαλων αγωνιστών της "ευρύτερης Αριστεράς" που για πολλούς λόγους έχουν απομακρυνθεί από το ΚΚΕ, θα κλείσει αυτή τη μακρά και δύσκολη αγωνιστική της πορεία με μεγάλη επιτυχία, με το όνομά της πάντα να παραπέμπει στο ότι κράτησε το ΚΚΕ όρθιο και σταθερό σε μια από τις δυσκολότερες καμπές της 90χρονης ιστορίας του.

Πηγή: Messy Greek Salad