H καταστροφική κρίση και η «νίκη» της Αριστεράς

Αναδημοσιεύεται παρά τις διαφωνίες του Fadomduck2, με επί μέρους σημεία του.

Του Τάκη Φωτόπουλου

Σε προηγούμενο άρθρο[1] έγραφα ότι σε περίπτωση νίκης της μνημονιακής παράταξης στις εκλογές της 17 Ιούνη, «που φαίνεται και η πιθανότερη, εφόσον η εκστρατεία των ξένων και ντόπιων ελίτ να παγιδεύσει την αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων φαίνεται ότι στέφεται από επιτυχία», αυτό  θα σήμαινε την τελική εκ των υστέρων νομιμοποίηση του συστημικού εγκλήματος που διαπράχθηκε με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Θα σήμαινε ακόμη, τόνιζα, τη μόνιμη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού και την κατάργηση κάθε οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας. Σήμερα, τα σχέδια που συζητά η σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης για κάποιου είδους πολιτική ένωση (‘δημοσιονομική’, τραπεζική ένωση κ.λπ.) έχουν ακριβώς για στόχο την κοινή δανειακή χρηματοδότηση των ελλειμμάτων των μη ανταγωνιστικών χωρών τού Νότου, με αντάλλαγμα την απώλεια και του τελευταίου ίχνους οικονομικής κυριαρχίας τους...

Όμως, όπως επίσης σημείωνα στο άρθρο αυτό, η νίκη της μνημονιακής παράταξης θα σήμαινε ακόμη ότι, παρά τις μεγαλόστομες «ταξικές» αναλύσεις για δήθεν  μετατόπιση στις εκλογές του Μάη εργατικών και λαϊκών στρωμάτων προς την Αριστερά, στην πραγματικότητα αυτό που φαίνεται συνέβη ήταν μια πρόσκαιρη μετατόπιση των ‘νοικοκυραίων’ ψηφοφόρων από τα κόμματα εξουσίας (του ΠΑΣΟΚ κυρίως), οι οποίοι ήθελαν μεν να «τιμωρήσουν» τα κόμματα αυτά για την απώλεια σημαντικού τμήματος της ευημερίας τους αλλά όχι να υποστούν και οποιαδήποτε σημαντική θυσία για τις συνακόλουθα απαιτούμενες ριζοσπαστικές αλλαγές. Έτσι, η Ελλάδα παρουσίαζε την θεμελιακή αντίφαση στις μεν δημοσκοπήσεις να έχει τα υψηλότερα ποσοστά πίστης στο Ευρώ και την ΕΕ, στις δε εκλογές του Μάη να απορρίπτει τα μνημόνια που επέβαλε η ίδια ΕΕ! Δεν ήταν λοιπόν εκπληκτικό ότι οι ξένες και ντόπιες ελίτ εύκολα θα τρομοκρατούσαν τα στρώματα αυτά να επανέλθουν  στη ‘στρούγκα’ των κομμάτων εξουσίας που (μαζί με  το συστημικό δεκανίκι ΔΗΜΑΡ) απέκτησαν τη δυνατότητα να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Έτσι, τα κόμματα αυτά θα μπορέσουν τώρα να συνεχίσουν το «έργο» τους, με κάποιες διακοσμητικές κυρίως αλλαγές στα μνημόνια, με στόχο μια  «ανάπτυξη» νεοφιλελεύθερου τύπου που θα στηρίζεται βασικά στις ιδιωτικές επενδύσεις και τα «κίνητρα» και επομένως στην ακόμη μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» της εργασίας. Φυσικά, όλες οι θεσμικές ρυθμίσεις που εισάχθηκαν τα τελευταία  δύο χρόνια και ενσωματώνουν πλήρως τη χώρα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση  θα μείνουν ανέγγιχτες, αφού άλλωστε επιβάλλονται από τη συνθήκη Μάαστριχτ και τις συνθήκες που την ακολούθησαν σαν αποτέλεσμα της ένταξής μας στην ΕΕ.
Όμως η ρεφορμιστική Αριστερά που εκπροσωπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η εκλογική δύναμη εκτοξεύθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη, σε βάρος όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ άλλα και των δυνάμεων της συνεπούς αντισυστημικης Αριστεράς που έθετε σαφώς θέμα εξόδου από την ΕΕ, φέρνει επίσης πολύ βαριές ευθύνες για την πλήρη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας που ήδη συντελείται με ραγδαίους ρυθμούς. Έτσι τη στιγμή που οι ντόπιες και ξένες ελίτ θρασύτατα τρομοκρατούσαν τον λαό απειλώντας...να μας πάρουν το Ευρώ, (δηλαδή το κατ’ εξοχή όργανο οικονομικής υποδούλωσης του Ελληνικού λαού στις ξένες ελίτ), ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία αυτή σαν μοναδική ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει ο Ελληνικός λαός το τι πραγματικά σημαίνει η ένταξή μας στην ΕΕ, (ιδιαίτερα σε σχέση με την καταστροφή της παραγωγικής δομής μας που είναι και η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης[2]), και να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα εξόδου από την καταστροφική κρίση μέσα από την μονομερή έξοδο από την ΕΕ, προτίμησε τον λαϊκισμό για να προσελκύσει την ιδιότυπη μεσαία τάξη που θεμελιώνεται στον δημόσιο τομέα, και να μεγιστοποιήσει την εκλογική του δύναμη. Παρόλα αυτά, οι ακαδημαϊκοί του χώρου αυτού  σήμερα δεν διστάζουν να πανηγυρίζουν για την «νίκη» της δήθεν καθιέρωσης της “ηγεμονίας” της Αριστεράς, ενώ άλλοι ανοητολογούν (αφελώς;) ότι η Αριστερά θα έπρεπε να κατεβεί στις εκλογές ενωμένη με βάση ένα ελάχι­στο πρόγραμμα που θα περιλάβανε την άρνηση πληρωμής του «χρέους», εκ­δίωξη της τρόικας και καταγγελία των μνημονίων--όλα αυτά... μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη!
Συμπερασματικά, στις σημερινές συνθήκες, η μόνη διέξοδος από την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία τη λαού είναι η σύμπηξη ενός Μετώπου όλων των δυνάμεων της αντισυστημικής Αριστεράς, στο οποίο —αν πίστευαν αυτά που λένε— θα έπρεπε να προσχωρήσουν επίσης και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνουν αντισυστημικές (Αριστερό Ρεύμα, ΚΟΕ κ.λπ.). Το Μέτωπο αυτό θα έπρεπε να έχει βραχυπρόθεσμο στόχο την διαγραφή του χρέους και την ακύρωση των Μνημονίων, που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν (παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της ρεφορμιστικής Αριστεράς) χωρίς έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, με μεσοπρόθεσμο στόχο τη  θεμελίωση μιας αυτοδύναμης οικονομίας και μακροπρόθεσμο στόχο την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, μέσα από το κτίσιμο μιας πραγματικής ένωσης των λαών, αρχικά του Ευρωπαϊκού Νότου.

---

[1] “Η ΕΕ στα κόμματα εξουσίας...αλλά και στην κυβέρνηση της  Αριστεράς!”, 3/6/2012
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_06_03.html

[2] βλ. “Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ”, (Γόρδιος ,2010)