Μια οφειλόμενη απάντηση στον κ.Ρούσση

Αυτό το άρθρο ήθελα να το γράψω από μέρες. Δεν κατάφερνα μέχρι τώρα να μην χρησιμοποιήσω χυδαίες εκφράσεις καθώς διάβαζα το πόνημα του κ.καθηγητή. Ελπίζοντας πως αυτήν την φορά θα καταφέρω να γράψω μία μη συναισθηματικά φορτισμένη απάντηση, πετάγομαι μέχρι την ΕΒΓΑ για μερικές μπύρες που θα βοηθήσουν στην διατήρηση της πνευματικής ηρεμίας μου, και αρχίζω:

Λοιπόν το εκ νέου αντικομμουνιστικό (θα φανεί στην πορεία γιατί το χαρακτηρίζουμε έτσι) μανιφέστο του κ.καθηγητή δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει καθόλου. Πόσο στα σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος την αγωνία ενός φανατικού αντι-ΚΚΕ (για να μην το χοντρύνουμε παραπάνω) για το ...μέλλον του κομμουνιστικού κόμματος;

Από ότι είδα όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή η αντίληψη των πραγμάτων, κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι για άλλους φίλους του κόμματος όπως είδα στην  «blackbedlam» και τον «οικοδόμο» πχ, οπότε καλό είναι να ξεσκεπάσουμε ένα-ένα τα  ξεδιάντροπα ψέμματα και τις μισές αλήθειες που συνθέτουν το κείμενο του κ.Ρούσση, που κατάφερε να ξεγελάσει κάποιον κόσμο πως είναι και ...καλοπροαίρετο(!)

(Τα δικά μας σχόλια, παρένθετα και με κόκκινο)

 Γ. ΡΟΥΣΗΣ: ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΚΕ

 Αγαπητοί σύντροφοι, (ποιούς έχει την ξεδιαντροπιά να αποκαλεί «σύντροφους»; Αυτούς για τους οποίους έχει πει σε ένα από τα πολλά ξεσπάσματα της αντικομμουνιστικής του χυδαιότητας: «αν κάποτε η εν λόγω ηγεσία είχε την εξουσία, θα με φρόντιζε εγκλείοντάς με, μαζί με πολλούς άλλους κομμουνιστές και μη, σε ψυχιατρικό άσυλο, για να με «θεραπεύσει» από τη βαριά ψυχική ασθένεια της κριτικής. Πού είσαι «Πατερούλη των λαών» να θαυμάσεις τα άξια τέκνα σου.»

Θράσος; Ξετσιπωσιά; Μνήμη χρυσόψαρου για τα ίδια του τα γραπτά; Κάτι άλλο;

Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β' Πειραιά. (τον πήρε ο πόνος...)

Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.

(ούπς#2! Τι λέει εδώ ο μεγάλος; -Πολλά μαζεμένα ψεύδη, σε μία μόνο μικρή προτασούλα, με σκοπό να περάσουν απαρατήρητα! Λοιπόν:

1)Δηλαδή  πριν το ’68, δεν ήταν το ΚΚΕ «η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς»; Αλλιώς γιατί το «για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968»;

Γιατί πολύ απλά δεν μιλάει για το ΚΚΕ, αλλά για την διαμάχη κομμουνιστών- οπορτουνιστών, που οι δεύτεροι είχαν πριν το 1968 και από το 1956 επικρατήσει μέσα στο κόμμα. Δεν μπορεί να το πει έτσι όμως, αφού ανήκει σε αυτό ακριβώς το ρεύμα, οπότε απλά υπονοεί μία κοσμοϊστορική «ήττα», η οποία όμως δεν υφίσταται! Γιατί δεν υφίσταται;

-Γιατί:

2)Αν θεωρήσουμε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ [παραμονή πάση θυσία σε ΕΕ-Εωρώ, υποστήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, κίνητρα για «υγειή επιχειρηματικότητα» κλπ] «αριστερές», τότε αυτήν την ηγεμονία την έχει χάσει από το, με πολύ «αριστερότερες» θέσεις  τότε ΠΑΣΟΚ, ήδη από το 1981!

Και γιατί αν,

3) τελικά δεν είναι αυτές «αριστερές» θέσεις, τότε από ποιόν ακριβώς έχει χάσει αυτήν την υποτιθέμενη «ηγεμονία», που την είχε μάλιστα και από το 1968;

Τρικυμία σε δαχτυλήθρα, αλλά τις εντυπώσεις που ήθελε τις πήρε...)

Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.

(στην οποία η συστηματική πολεμική του κ.Ρούσση και των πραγματικών «συντρόφων» του, έχει οπωσδήποτε βάλει το λιθαράκι της. Οπότε για ποιο ακριβώς πράγμα κατηγορεί το ΚΚΕ; Πως δεν μπόρεσε να τον απαξιώσει έγκαιρα; Ε, τι να κάνουμε που η «ελευθεροτυπία» είχε περισσότερη αναγνωσιμότητα από τον «Ριζοσπάστη»...)

Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα.  (του την έκανε την χάρη, είναι και μεγαλόψυχος ο μπαγάσας...) Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού-λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού-κόμματος.

Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;

Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, (οπότε καλά θα κάνει να τους μαυρίσει ο κόσμος σύμφωνα με τον κ.Ρούσση, αφού για την στάση του κόσμου απέναντι στο κόμμα δεν φταίνε παρά οι «λαθεμένες θέσεις» του Κόμματος...) νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:

1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,

(μμμμμ, άλλοι έχουν λυσσάξει μετά τις εκλογές να καλούν σε διάσπαση του ΚΚΕ [η βάση που θα επιβάλει την «ενότητα» στην ηγεσία, σύμφωνα με τον Τσίπρα] και ...αυτοδιάλυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ο κ.καθηγητής ήταν απασχολημένος με την κριτική του στο ΚΚΕ, και δεν το παρατήρησε...)

2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον

(προφανως οι συλλογικές συμβάσεις στα ποτά, οι ακύρωση των ατομικών σε σειρά επιχειρήσεων του εμπορίου, η επιτυχημένη αλλυλεγγύη στους ξένους εργάτες σε Θεσσαλονίκη και Μανωλάδα, οι ανακλήσεις απολύσεων, η απεργία στην Χαλυβουργία, οι επανασυνδέσεις ρεύματος, το κλείσιμο εκδοτηρίων, το άνοιγμα διοδίων, κλπ κλπ, έχουν συμβεί σε ένα απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον; –Ντροπή!).

Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού, μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.

(άρα το ΚΚΕ πρέπει προκειμένου να αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά του, να πει στον λαό ψέμματα πως υπάρχει φιλολαϊκή λύση μέσα στον καπιταλισμό και εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης του, μετά τον Α’ ΠΠ...)

Εξάλλου η έτσι κι' αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, (δηλαδή καθήκον ενός Μ-Λ κόμματος δεν είναι να πηγαίνει την συνείδηση του λαού όσο μπροστα επιβάλει η αναγκαιότητα της κατάστασης, αλλά να υποκλίνεται σε ό,τι πιο καθυστερημένο υπάρχει ήδη στην συνείδηση του, προκειμένου να γίνει αρεστό...)  μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί. (εντάξει  το είπαμε, δεν κάνει ψηφοθηρία το ΚΚΕ, κάτι άλλο;)

Το δραματικό, σύντροφοι (σύντροφο να πεις την Σακοράφα, που είσαστε παντού μαζί εδώ και ένα δίχρονο!) είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών(τι να σημαίνει άραγε «αριστερή ριζοσπαστική δύναμη», οι μεγαλοΠΑΣΟΚοι του ΣΥΡΙΖΑ να περιλαμβάνονται άραγε;) δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.

Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το πρώτο άρθρο του καταστατικού του, πρέπει να το αποδεχτεί όποιος επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα «αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :

- στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,

-μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία της χώρας» (κόβεσαι στην μετάφραση κ.καθηγητή: καμμία άξια λόγου δύναμη δεν αποδέχεται την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό –κανείς δεν μίλησε ανοιχτά για έξοδο από ΝΑΤΟ-ΕΕ-, οπότε και τα υπόλοιπα είναι μπούρδες, εκτός εάν πιστεύει κάποιος πως μία συνεργασία του ΚΚΕ με τις ...Μαοϊκές οργανώσεις θα απογείωνε τα ποσοστά του!)

-το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία » (βλέπε ως άνω)

-του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην υλοποίηση του. (άσε μας τα είπε ο Τσίπρας...)

Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα». (δεν υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις λέμε...)

Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ-  πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον.

(δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό! Στοιχειώδες!) Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.(αυτό δηλαδή, όχι με την μορφή ενός ξέχωρου σταδίου, αλλά τελικά με την μορφή ενός ξέχωρου σταδίου όπως προκύπτει από το υπόλοιπο κείμενο)

Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση. (πράγμα απόλυτα λογικό αφού δεν βλέπει ενδιάμεσα στάδια και είναι μαρξιστικό-λενινιστικό!)

Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , (και που έχει ξεστομίσει εναντίον του, ότι βρωμιά μπορούσε να φανταστεί τα τελευταία πέντε...) που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του (που είναι αποτέλεσμα ΚΑΙ της δουλειάς διάφορων σαν το κ.καθηγητή) , που έχει ασκήσει δριμεία κριτική (βλέπε «βρώμικο πόλεμο» )στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς (η Χρυσή Αυγή πρέπει να το λατρεύει τότε...), που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι (αλλά έχει και βαρύ χέρι, οπότε καλό θα είναι ο κ.καθηγητής να κρατάει και κάποιες αποστάσεις ασφαλείας ,ιδιαίτερα από όσους έχουν διαβάσει τι έγραφε στην «ελευθεροτυπία»), και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες,(μιλάμε για το ίδιο ανάχωμα για το οποίο ο πολιτικός χώρος του κ.καθηγητή συζητούσε μέχρι προχθές την πλήρη ενσωμάτωση του σε αυτό, ή μου φαίνεται;) σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή : Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς (ούπς!#3 Ποιές ακριβώς είναι αυτές, και ταυτίζονται ή όχι με τα αναχώματα στα οποία αναφέρεται παραπάνω; Ή οταν η ασάφεια γίνεται τέχνη...) , την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.

Συντροφικά, (μας προσβάλει και πάλι)  Γιώργος Ρούσης 2012     Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

 Πηγή Ισκρα ΕΔΩ

Επίλογος:

Η συστημική αντικομμουνιστική στρατηγική, εκφράστηκε προεκλογικά μέσω των επιθέσεων «ενότητας» οι οποίες απαιτούσαν την ιδεολογική υποταγή των κομμουνιστών στην σοσιαλδημοκρατία. Τον πρώτο τους σκοπό που ήταν η εκλογική αποτυχία του ΚΚΕ, μπορούμε να πούμε πως τον πέτυχαν.

Το δεύτερο στρατηγικό βήμα  είναι η επιδίωξη για την διάλυση του ΚΚΕ, όσο το θεωρούν ακόμη εφικτό κάτι τέτοιο, και για αυτόν τον σκοπό επιστρατεύτηκε η προσπάθεια τεχνητής «αντίθεσης» μεταξύ «ηγεσίας» και «βάσης» ,που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση που μπορεί να υπάρχει σε κάποιον κόσμο από τα εκλογικά αποτελέσματα. Το τάχα «συντροφικό» άρθρο του κ.Ρούσση εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία. Της προσπάθειας δηλαδή να επιτευχθούν τεχνητά ρήγματα, μέσω «ειλικρινών» εξομολογήσεων, εχθρών της εργατικής τάξης που δήθεν νοιάζονται για το κόμμα της...

Υ.Γ.
Παράλειψα αρκετές σκέψεις μου, για τις οποίες επιφυλάσσομαι για τυχόν σχόλια...

Βιβλιογραφία:

• Ολόκληρη η αρθρογραφία του κ.Ρούσση στην "Ελευθεροτυπία"
• http://fadomduck2.blogspot.com/2011/09/groussis-reloading.html