Αλληλεγγύη στον Άκη Τσοχατζόπουλο (αλήθεια τώρα!)

Λε-λε-λευτεριά στον Τσο-χα-τζό!

Την ημέρα λοιπόν που ο διορισμένος μας πρωθυπουργός, αυτός ο καθαρός και τίμιος τραπεζίτης που καμία σχέση δεν έχει με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, θα μας ανακοινώσει επιτέλους πότε θα έχουμε το δικαίωμα να πούμε και εμείς την άποψή μας για το ποιος πρέπει να μας κυβερνά, οι «άνδρες της Κρατικής Ασφάλειας» (ανατριχιαστικό!) συνέλαβαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Το πάλαι πότε πρωτοπαλίκαρο του Ανδρέα, ο άνθρωπος – σύμβολο του βαθεώς πασοκικού κράτους, στα κάγκελα της φυλακής λοιπόν, για μία ψωρομίζα 8 εκατομυρίων ευρώ. Εντάξει, μπορεί κάπως να το παραέκανε, αλλά κατά βάση ο Άκης έπραξε όπως κάθε νοικοκυραίος: αφού έδωσε μία ζωή στον αγώνα για τη σοσιαλιστική αλλαγή, λίγο πριν βγει στη σύνταξη πέρασε από το ταμείο (βλ ΥΠΕΘΑ) για ένα εφάπαξ. Έτυχε όμως σε δύσκολη εποχή και τώρα για «ένα κωλόσπιτο» που έλεγε και ο αείμνηστος Βαγγέλης όχι μόνο σε ρίχνουν από την εξουσία, αλλά σε κλείνουν και φυλακή.

Τέλος εποχής, θα πουν κάποιοι – αυτοί για παράδειγμα που συνηθίζουν να αναγγείλουν το «οριστικό τέλος της Μεταπολίτευσης» κάθε τρεις εβδομάδες. Υποκρισία, θα πουν κάποιοι άλλοι, αφού οι «διώξεις» αυτές εντάσσονται σαφώς στις «προεκλογικές δραστηριότητες» του καθεστώτος, ενώ το πιο πιθανό είναι σε λίγες ημέρες ο Άκης να βρεθεί έξω και αυτός με κανένα πασχαλινό «θαύμα».

«Κάτω οι πολιτικοί»;

Σωστά και τα δύο, αλλά η ουσία πιστεύουμε είναι αλλού· παραδόξως, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, το κεντρικό σύνθημα της κυρίαρχης ιδεολογίας, η θέση που συνέχει τόσο διαφορετικές αντιλήψεις όσο αυτές των αντιμνημονιακών πατριωτών και του Πάσχου Μανδραβέλη, είναι η εναντίωση στους πολιτικούς. Είτε ως «προδότες» που «ξεπουλήσαν την πατρίδα», είτε ως «απατεώνες», «λαϊκιστές», «ψηφοθήρες» κοκ που έφαγαν και σκορπίσαν τα –δανεικά- λεφτά σε ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις, οι πολιτικοί, αστοί και μη, καλούνται –μέρες που ‘ναι- να πάρουν πάνω τους τις αμαρτίες της χώρας και να πορευτούν αδιαμαρτύρητα το Γολγοθά προς το Σταυρό (της κάλπης).

Είναι φανερό ότι οι απόψεις αυτές εξυπηρετούν κατ’ αρχάς καθαρά πρακτικούς σκοπούς: την κοινωνική νομιμοποίηση για παράδειγμα μίας ερχόμενης «κυβέρνησης τεχνοκρατών» που θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τα μετεκλογικά μέτρα, ελλείψη μίας αυτοδύναμης κομματικής κυβέρνησης. Ή, ακόμα χειρότερα, την ενίσχυση των διαφόρων αστικών και φασιστικών «αντικομματικών» σχηματισμών που κατεβαίνουν στις εκλογές για «να ξεβρωμίσουν τον τόπο».
Με αυτό τον τρόπο, οι λεγόμενες «ψήφοι διαμαρτυρίας», όπως αποκαλούνται από τους δημοσκόπους, μπορεί να μείνουν εδώ κοντά, ας πούμε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του ανεξάρτητου ψιλοακροδεξιού Πάνου Καμμένου, και να αξιοποιηθούν μετά τις εκλογές. Ή ίσως τα ΜΜΕ του καθεστώτος που σήμερα κατακεραυνώνουν τους πολιτικούς «που τα φάγανε», ελπίζουν έτσι ότι μετά την άνοδο «των άκρων» όπως είναι η Χρυσή Αυγή, τα «κανονικά» αστικά κόμματα θα φαντάζουν ξανά ως μία σανίδα σωτηρίας και σταθερότητας.

Από τους τρεις ...ο Άκης ρε παιδιά;

 

 Η «κρίση του πολιτικού συστήματος» και άλλα παραμύθια

Υπάρχει όμως και ένα άλλο, πιο βαθύ, αποτέλεσμα αυτής της αντιπολιτικής υστερίας: σχηματικά, το να κατηγορούμε για την κρίση τους πολιτικούς «που τα φάγανε», είναι σαν να δεχόμαστε ότι η αιτία της κρίσης ήταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι δίκαιες ή άδικες δημόσιες δαπάνες. Ότι η κρίση δηλαδή είναι ένα ενδημικό, ελληνικό φαινόμενο και οφείλεται βασικά σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Ή, όπως λένε οι διαδεδομένες κοινοτοπίες των ημερών, ότι είναι πρώτα από όλα μία κρίση «πολιτική», «ηθική», «πολιτισμική» κοκ.

Όχι. Ας επιστρέψουμε στα βασικά: η αιτία της σημερινής κρίσης, της φτώχειας και της ανεργίας είναι ότι ο καπιταλισμός γεννά κρίσεις, φτώχεια και ανεργία· και εδώ, και στις ΗΠΑ και στο Μαλί. Έχει ξαναγίνει καμιά εικοσαριά φορές στην ιστορία και, μέχρι να αλλάξουμε τρόπο παραγωγής, θα συμβεί και άλλες τόσες. Και φυσικά οι συνέπειες της κρίσης πάνω μας μεγαλώνουν, όσο ο καπιταλισμός και το πολιτικό του προσωπικό, για να ξεπεράσουν την κρίση και να προφυλάξουν τα κέρδη, μπορούν να μειώνουν τους μισθούς και τις δημόσιες δαπάνες.

Και αν η κρίση αυτή σήμερα στην Ελλάδα εμφανίζεται πιο οξυμένη απ’ ό,τι στη Γερμανία ή τη Γαλλία, η αιτία δεν  πρέπει να αναζητηθεί–μόνο- στην «πολιτική διαφθορά», αλλά σε έναν εξαιρετικά σύνθετο συνδυασμό παραγόντων που έχουν να κάνουν με τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το γενικότερο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και εξουσίας, τις ιδιαίτερες συνθήκες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ακόμα ίσως τις προηγούμενες κατακτήσεις και τα δικαιώματα της ελλαδικής εργατικής τάξης.

Οι αιτίες αυτές είναι σύνθετες και οι άνθρωποι μέσα στην απόγνωσή τους βολεύονται εύκολα με απλές λύσεις: από το «μαζί τα φαγάμε», ως την «παγκόσμια συνωμοσία για να μας πάρουν τα πετρέλαια». Η απλούστευση όμως είναι το βασικό όπλο της κυρίαρχης ιδεολογίας: ο Χίτλερ έλεγε κάποτε (περίπου) ότι οι κομμουνιστές χάσανε την εξουσία γιατί παρουσιάζανε τα προβλήματα του λαού υπερβολικά περίπλοκα (ταξική πάλη, κρίση κοκ), ενώ αυτός κέρδισε γιατί τα απλοποίησε (τόσα εκατομύρια άνεργοι, τόσα εκατομύρια εβραίοι κοκ).

Αυτή όμως παραμένει και σήμερα πιστεύουμε η δουλειά των κομμουνιστών: να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Ακόμα λοιπόν και αν οι αστοί πολιτικοί κάνανε περιουσίες από τις δωράκια των αφεντικών τους και από την κλοπή των εργαζομένων, αυτό δεν τους καθιστά την αιτία της κρίσης. Οι πραγματικοί αντίπαλοι των εργαζομένων είναι όχι –μόνο- αυτοί που πήραν μία μίζα 8 εκατομυρίων, αλλά –ακόμα περισσότερο- αυτοί που έβγαλαν κέρδη 8 δισεκατομυρίων για να μπορούν μετά να δώσουν και τη μίζα. Και όσο ασχολούμαστε με τον κάθε Άκη Τσοχατζόπουλο, αυτοί παραμένουν στο απυρόβλητο, έτοιμοι μάλιστα να «μας σώσουν» από τους διεφθαρμένους πολιτικούς.

 

Αλληλεγγύη και στο Γιώργο Παπακωνσταντίνου!

Μια ιδεολογική θέση παίρνει νόημα από τη συγκυρία στην οποία εκφέρεται: αυτή τη στιγμή, όποιος φωνάζει ενάντια στους πολιτικούς, ακόμα και αν έχει όλο το δίκιο του κόσμου, στην πράξη εξυπηρετεί περισσότερο την αστική ιδεολογία και τελικά το ίδιο πολιτικό προσωπικό. Δείτε για παράδειγμα την παρακάτω συνέντευξη (μετά το 40^ο λεπτό) του Παπακωνσταντίνου στην Τσαπανίδου.

Όχι λοιπόν κυρία Τσαπανίδου μας: η κοινωνία δεν είναι ένα τσούρμο καθυστερημένων ιθαγενών που εξοργίζονται αταβιστικά επειδή ο κάθε κ. Παπακωνσταντίνου παίρνει 4.000 ευρώ και επίσης όχι, δεν θα ηρεμήσουμε αν «συμβολικά», όπως τονίζετε, κόψει το μισθό του στο 80%. Και επίσης, κα. Τσαπανίδου, να ξέρετε ότι αν μας προκαλούν τα 4 χιλιάρικα του Παπακωνσταντίνου, μας προκαλούν «πολύ περισσότερο» τα «πολύ περισσότερα» που ομολογείτε ότι σας δίνει ο κ. Αλαφούζος για να του καθαρίζετε το κούτελο (και καθόλου δεν μας ενδιαφέρει αν «φτάσατε εκεί ψηλά» με το δικό σας κούτελο καθαρό ή βρώμικο· αυτά να τα μοιραστείτε με τον πνευματικό σας ή τον ψυχαναλυτή σας).

Μας προκαλούν επίσης πολύ-πολύ περισσότερο τα απείρως περισσότερα χιλιάρικα που βγάζει το αφεντικούλι σας γεμίζοντας τις θάλασσες πετρέλαια με τα μονοπύθμενα σαπιοκάραβά του, για να βάζει μετά εσάς να διαφημίζετε τις εκστρατείες καθαρισμού των ακτών και τη συλλογή τροφίμων για την Αρχιεπισκοπή. Απεναντί σας λοιπόν, είμαστε όχι μόνο με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, αλλά και με το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αν χρειαστεί!

Νίκος Νικήσιανης 

Πηγή:alterthess