“Δικαίωση” με ήττα; Η αναρχική-αυτόνομη εκδοχή των αστικών κηρυγμάτων (επίλογος- παραπομπές -σημειώσεις)

σημειωσεις Επιλογου

συνέχεια από εδώ

Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, η καπιταλιστική παλινόρθωση μετά την πρώτη έφοδο στον ουρανό της εργατικής τάξης και των λαών αποτελούν αναμφίβολα –όπως ήδη αναφέραμε στην εισαγωγή- το κεντρικό ζήτημα της αναμέτρησης που βρίσκεται μπροστά μας, που εξελίσσεται καθημερινά στα πολλαπλά στιγμιότυπα της ταξικής πάλης. Είναι, με μια έννοια, ο κόμβος γύρω από τον οποίο χρειάζεται να συντεθεί εκ νέου η επαναστατική απάντηση. Ταυτόχρονα, η ίδια η παλινόρθωση και η ήττα εμφανίζεται ως το «πεδίο δικαίωσης» των α/α/ε ομάδων και απόψεων και θα λέγαμε ουσιαστικά κατά τον ίδιο τρόπο που είναι «δικαίωση» για τον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο.

Βέβαια, οι απόψεις αυτές εμφανίζονται δικαιωμένες από την ήττα και την παλινόρθωση από… «αριστερά» ή μάλλον από… «αντιεξουσιαστικά», στο βαθμό που «δικαιώνονται» οι απόψεις τους για το κόμμα, τη δικτατορία του προλεταριάτου, που από «τη φύση τους» θα οδηγήσουν σε μια εξουσιαστική-καταπιεστική κοινωνία. Είναι κι αυτή μια κατ’ εξοχήν περίπτωση της ιδιότητας της «αιώνιας δικαίωσης» που έχουν οι απόψεις αυτές.

Και αρκεί απέναντί της σαν απάντηση μία και μόνη ερώτηση: Ποια είναι η δική σας πρόταση-κατεύθυνση για τους αγώνες, για την πάλη; Ποια είναι η δική σας προοπτική, η δική σας κοσμοθεωρία, που ανοίγει μια επαναστατική προοπτική στα εκατομμύρια των μισθωτών σκλάβων και των λαών που στενάζουν από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα; Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν έχουν, δεν υπάρχει, δεν υπήρξε σ’ όλη την ιστορική διαδρομή αυτών των θεωριών και απόψεων.

Πώς τίθεται λοιπόν στην πραγματικότητα σήμερα το ζήτημα της σχέσης αυτών των απόψεων με την παλινόρθωση και την ήττα και στη βάση των δεδομένων των τελευταίων 150 χρόνων; Όπως ήδη είδαμε, η καθαυτή αναρχική θεώρηση, ηττημένη ήδη από την Α’ Διεθνή, βρέθηκε από το ’17 κιόλας στο περιθώριο της ταξικής πάλης. Το ’36-39 επικύρωσε επώδυνα και δραματικά πως δεν μπορεί να διεκδικήσει ρόλο και προοπτική μέσα σε αυτήν.

Αντεπαναστάτες ναύτες της Κροστάνδης

Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που της «έμενε» ήταν η καταγγελία της «σφαγής της Κροστάνδης» σαν γραφικό σιγόντο στις εφημερίδες των λευκοφρουρών που προπαγάνδιζαν την Κροστάνδη και σαν απολογητής των μεγάλων τραπεζών που διοργάνωναν εράνους για την υποστήριξη της Κροστάνδης. Ουσιαστικά, με αυτήν την γκρίνια οι αναρχικοί απάλλαξαν τον εαυτό τους από την υπόθεση της πάλης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μιας και εξαρχής, όταν η υπόθεση αυτή τέθηκε στην ημερήσια διάταξη των εργατών και των λαών του κόσμου.

Με αυτούς τους όρους συνάντησαν τους αυτόνομους-ελευθεριακούς που εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και ως υπερασπιστές της. Υπερασπιστές της ήττας, στο βαθμό που οι θεωρητικές κατασκευές τους πολύ γρήγορα την αποδέχονται και κινούνται με δεδομένη την ήττα αυτή. Με βάση όλα αυτά, ποιος ακριβώς είναι ο αντίλογος στην παλινόρθωση από τις δυνάμεις αυτές; Τι μπορούν να αντιπαλέψουν απέναντι στα ζητήματα που αυτή θέτει θεωρητικά, φιλοσοφικά, ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά στην καθημερινή πάλη; Σε τι μπορούν να συνεισφέρουν ώστε η επαναστατική θεωρία να αναπτυχθεί παραπέρα και η επαναστατική κατεύθυνση να συγκροτήσει εκ νέου τους σημερινούς αγώνες στη βάση των οξύτατων σημερινών αντιθέσεων; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι κατηγορηματικά… μηδενική!

α) Γιατί ακριβώς με βάση την αρχική τους συγκρότηση, οι θεωρητικές απόψεις της αναρχίας-αυτονομίας και σε όλες τους τις εκδοχές έχουν «απαντήσει» λαθεμένα για ζητήματα που το κομμουνιστικό κίνημα απάντησε και θεμελίωσε ήδη από τον 19ο αιώνα. Όταν ακόμη δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βρουν το επαναστατικό υποκείμενο της καπιταλιστικής κοινωνίας (εργατική τάξη), την ανάγκη οργάνωσής της και συγκρότησής της και πολιτικά, όταν ακόμα δεν έχουν βγάλει συμπεράσματα από την Παρισινή Κομμούνα και όλα τα επόμενα ως τη… Χιλή του 1973, για την ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής και της συγκρότησης της δικτατορίας του προλεταριάτου, πώς να μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν προτάσεις και διέξοδο για τις καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες μάζες;

β) Στη βάση αυτή φυσικά «δεν παρακολούθησαν» την ιστορική πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, δεν επιδίωξαν να δουν τον πλούτο των θετικών και αρνητικών κληρονομιών του πρώτου μισού αυτού του αιώνα, μιας και επρόκειτο από την αρχή για μια «λάθος υπόθεση».

Πρόκειται πραγματικά για τραγέλαφο. Σήμερα μαζί με τους αστούς σηκώνουν το δάχτυλο για να επιτιμήσουν και να λοιδορήσουν ολόκληρη αυτή την Ιστορία, ολόκληρη αυτή την υπόθεση. Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν τα βάζουν απλώς με τους κομμουνιστές, αλλά με τους λαούς, την εργατική τάξη, την Ιστορία της πάλης τους και των πιο πρωτόγνωρων κατακτήσεών τους! Πού καταλήγουν; Μα, στο να αναζητούν το… Μάχνο της Κροστάνδης για να αναδείξουν την υπόστασή τους ή οι πιο «πολιτικοί» να κάνουν σημείο αναφοράς τους καθηγητές του ΜΙΤ –σαν τον Τσόμσκι- για να ασκήσουν «κριτική» στις ΗΠΑ. (Βλέπετε, ο Όργουελ, που έχει πολυχρησιμοποιηθεί, «εξαντλήθηκε» ιδιαίτερα από τότε που «βρέθηκε» στις λίστες

μισθοδοσίας της CIA.) Ταυτόχρονα, για τις πιο προωθημένες προσπάθειες απάντησης του ζητήματος και με όρους μαζών και ταξικής πάλης, όπως η ΜΠΠΕ(Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση), είτε δεν ξέρουν είτε, όταν «ξέρουν», συντάσσονται με τις πιο χυδαίες αστικές συκοφαντίες.

Με βάση όλα αυτά, είναι λίγο και άστοχο να μιλήσει κανείς για θεωρητική φτώχεια και καθυστέρηση για τις δυνάμεις αυτές. Βλέποντάς τες να καταφεύγουν σε αναπαλαιώσεις των πιο ξεφωνημένων ρεφορμιστικών αντιλήψεων για τις νησίδες της ελευθερίας εντός του καπιταλισμού, να αντιγράφουν την απογοήτευση του ’70 με τα θεαματικά «προλεταριακά ψώνια» και τις καταλήψεις των «κοινωνικών κέντρων» ή τους πολύ «θυμωμένους» να αναζητούν στον Νετσάγεφ κουράγιο και θεωρητικά αποφθέγματα για τις ληστείες, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί τη σχέση τους με την

παλινόρθωση: Είναι η δικαίωση της απελπισίας τους, είναι η αναπαραγωγή της δυνατότητάς τους μέσα στον άγριο καπιταλιστικό κόσμο και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα να θρηνούν για μια «ελευθερία» που δεν μπορεί να έρθει. Δεν μπορεί να έρθει γιατί οι ίδιοι την έχουν προσδιορίσει ως μια «δική τους ιδέα», έξω από τους εργαζόμενους και τη νεολαία που κινούνται στους καθημερινούς συρμούς «σπίτι-δουλειά-σπίτι» και όχι στη «μαγική λεπτή γραμμή» όπου οι ίδιοι ακροβατούν.

Το τελικό ερώτημα που αντικειμενικά τίθεται από το ίδιο το κίνημα, τους αγώνες και τη βαρβαρότητα του συστήματος προς όλους αυτούς –ή όσους μπορούν να ακούσουν και δεν έχουν πνιγεί στην εκκωφαντική απομόνωσή τους- είναι και το πρωταρχικό ερώτημα της σημερινής κατάστασης:

Θα 'ρθουν στον μαζικό πολιτικό αγώνα, στη μεγάλη υπόθεση της λαϊκής νεολαιίστικης πάλης, στην υπόθεση της οργάνωσης από τα κάτω ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ που ανοίγει δρόμο για την επαναστατική προοπτική; Ή θα ξοδεύονται ενάντια σε αυτήν την κατεύθυνση;

Ενδεικτικη Βιβλιογραφια

Ορισμένα βιβλία που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε συστηματικότερη

μελέτη του θέματος:

• Καρλ Μάρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, Για τον αναρχισμό, Καζάντζα, Αθήνα 1979
• Β.Ι. Λένιν, Τι να κάνουμε, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002 [σελ. 28-79 και 136-145]
• Β.Ι. Λένιν, Κράτος και επανάσταση, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1996 [σελ. 57-67 και 102-119]
• Β.Ι. Λένιν, «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός» στα Άπαντα, τ. 6, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1986 [σελ. 378-399]
• Β.Ι. Λένιν, «Σοσιαλισμός και Αναρχισμός» στα Άπαντα, τ. 12, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1987 [σελ. 129-132]
• Ι.Β. Στάλιν, Αναρχισμός ή σοσιαλισμός, Ειρήνη, Αθήνα χ.χ. Ουίλλιαμ Φόστερ, Η Ιστορία των τριών Διεθνών, Αλφειός, Αθήνα 1975 [κυρίως Α’ τόμος, σελ. 35-154 και Β’ τόμος, σελ. 517-529]
• Βασίλης Σαμαράς, «Ισπανικός εμφύλιος. Η Ιστορία ξαναγράφεται στις Κάννες», εφ. Προλεταριακή Σημαία, φ. 304, 305, 307 [κυκλοφορεί και σε
• μπροσούρα]
• Βασίλης Σαμαράς, Η Αριστερά απέναντι στον εαυτό της, Προλεταριακή Σημαία, Αθήνα 2006 [σελ. 413-425

Σημειώσεις fadomduck2:

Προσθέσαμε όπου μπορούσαμε, ηλεκτρονικές παραπομπές για πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα, βιβλιογραφίας όπου ήταν δυνατό, καθώς και από κεντρικά μπλογκ  στο ιντερνετ, των Α/Α ομάδων-κινήσεων που αναφέρονται στο κείμενο, προκειμένου να μπορεί ο αναγνώστης να κρίνει τις απόψεις τους σφαιρικότερα, από ότι με την απλή παράθεση των αποσπασμάτων που βρίσκονται εντός του κειμένου.

Μας στάλθηκαν ακόμη, κατά την διάρκεια της δημοσίευσης του άρθρου, κάποια e-mail από αναγνώστες, με link σχετικά με άλλες μελέτες πάνω στο ίδιο ζήτημα. Τα παπραθέτουμε παρακάτω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως προσυπογράφουμε και όλες τις αναλύσεις τους, απαραίτητα:

• ΚΟΜΕΠ: Η αντιπαράθεση μαρξισμού-αναρχισμού
• Ξεκίνημα: Μαρξισμός και αναρχισμός
• ΟΚΔΕ: Η πολιτική του αναρχικού χώρου και τα αδιέξοδα της
• EUTOPIA VS PRAGMA: Ο ελληνικός αναρχικός χώρος στον απόηχο των «δεκεμβριανών»(2008).  -Αξίζει μία ματιά και στον σχολιασμό του κειμένου....
• Αντίσταση στις γειτονιές: Οι 3 νεκροί στην Marfin και η αδικαιολόγητη έκπληξη των «ανυποψίαστων»

Υ.Γ. Ο φίλος ikonikos επισήμανε σαν ανακριβή την ταύτιση των απόψεων της «Περιεκτικής δημοκρατίας» με αυτές του Καστοριάδη. Προς τεκμηρίωση της θέσης του μας έστειλε το ακόλουθο κείμενο: «Μία κριτική επισκόπηση του Καστοριάδη»