Με αφορμή την υποτιθέμενη επίδειξη αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από τους χρυσαυγίτες

Το κείμενο είναι απο τις "αντιγειτονιές", μπλογκ που "πρόσκειται" ιδεολογικά στο ΚΚΕ(μ-λ). Το αναδημοσιεύω παρά τις μεγάλες ιδεολογικές μας διαφορές, με την πεποίθηση πως όσο πιο γρήγορα πάρουν θέση απέναντι στην φασιστική προβοκάτσια, οι οργανώσεις-μπλογκ που συμμετέχουν στο κίνημα αλληλεγγύης, τόσο πιο αποτυχημένη θα είναι η ναζιστική προσπάθεια να σπάσει η αλληλεγγύη αυτή στο πιο κρίσιμο ίσως, σημείο του αγώνα. Γιατί οι φασίστες, την δουλειά τους έκαναν. Εάν όμως το προπαγανδιστικό βιντεάκι τους δεν είχε αναμεταδωθεί άμεσα απ΄όλα σχεδόν τα "κινηματικά" μπλογκ, σαν μία ευκαιρία να χτυπηθεί το ΚΚΕ (τόσο μακρυά βλέπουν και αυτοί...), καμμία αποτελεσματικότητα δεν θα είχε.

Με αφορμή την επίσκεψη της Χρυσής Αυγής στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας έχουν ξεκινήσει μια σειρά δημοσιευμάτων και σχολίων στο διαδίκτυο που συγκλίνουν σε ένα πράγμα. Την απαξίωση των απεργών και του αγώνα τους, τη συκοφάντησή του. Φτάνουν κάποιοι στο σημείο να καλούν σε σταμάτημα του κινήματος αλληλεγγύης και να χαρακτηρίζουν τους χαλυβουργούς περίπου μικροαστούς βολεμένους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο μισθουλάκος τους και τίποτα άλλο! Έτσι απλά για ανθρώπους που έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, που στο όνομα της αξιοπρέπειάς τους δεν διστάζουν να ρισκάρουν το μέλλον τους επιλέγοντας την ενδεχόμενη ανεργία αλλά με ψηλά το κεφάλι και όχι με τον τρόπο που θέλουν τα αφεντικά. Κριτικές από ανθρώπους που μέχρι τώρα θεωρούσαν ότι η εργατική τάξη δεν υπάρχει και ότι η "άλλη κοινωνία" θα έρθει από φωτισμένους όλων των τάξεων!!! Κριτικές από ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ακριβώς αυτό που θέλουν οι αστοί να περιορίσουν έως και να εξαφανίσουν είναι αυτό που αποκαλούν απαξιωτικά "μισθουλάκο".
Δεν θα επεκταθώ γιατί θα πω πολύ βαριές κουβέντες! 

Δεν είμαι από αυτούς που εξιδανικεύουν τα πράγματα ούτε θεωρώ ότι ο κόσμος είναι ο μικρόκοσμος ο δικός μου. Ξέρω πολύ καλά και που ζω, ποιος είναι ο λαός μου και ποια η εργατική τάξη.
Με τους χαλυβουργούς έχω βρεθεί ελάχιστα. Στην εκδήλωση στα Σεπόλια, στο Εκτός των Τειχών, και στις λίγες επισκέψεις που παραβρέθηκα στο εργοστάσιο. Με κάποιους, που τυγχάνει να είναι και γείτονές μου, έχω βρεθεί και στις συγκεντρώσεις στη Σταδίου ή στο Σύνταγμα.
Κάθε φορά μιλάω μαζί τους, το ζητάνε άλλωστε και οι ίδιοι. Το έχουν ανάγκη όπως λένε από μόνοι τους και με ιδιαίτερη επιμονή. Θέλουν να μας βλέπουν και να μιλάμε.
Το χρειάζομαι όμως και εγώ. Παίρνω δύναμη από αυτούς, ως μικροαστός εδώ και κάμποσα χρόνια! Οι συζητήσεις φυσικά δεν μπορεί παρά να περιστρέφονται γύρω από την απεργία τους και να καταλήγουν στο γενικότερο, στο ερώτημα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, ποιος φταίει, τι κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά και ποιος είναι ο δρόμος ο δικός μας.
Οι απόψεις τους δε διαφέρουν από αυτές που κυκλοφορούν σε όλο το λαό. Και γιατί άλλωστε να συμβαίνει το αντίθετο.
Κάνουν όμως μια διαφορά! Δεν έχω βρει ούτε έναν απ' όσους έχω συζητήσει μέχρι τώρα που να πει κάτι διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζω και εγώ για το πως πρέπει η εργατική τάξη να αντισταθεί σε όλη αυτή την επίθεση του κεφαλαίου απέναντι σε ότι είχε κατακτήσει μέχρι τώρα. Η ίδια τους η εμπειρία τούς έχει οδηγήσει σε συμπεράσματα τέτοια τις τελευταίες 110 μέρες που όλοι οι κομμουνιστές του κόσμου να τους τα λέγαμε επί χρόνια δεν θα τους πείθαμε. 
Οι απόψεις μου για το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ έχουν εκφραστεί σε τούτο το blog ανοιχτά. Είναι κάθετη η αντίθεσή μου, ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και για το πως κινείται στο κίνημα. Έχω πολλές αντιρρήσεις για τον τρόπο που χειρίζεται τους αγώνες στα εργοστάσια, από την εποχή που δούλευα και εγώ ως εργάτης ή υπάλληλος. Θεωρώ ότι η τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, όχι μόνο στη Χαλυβουργία αλλά παντού όπου "ελέγχει" είναι τακτική τουλάχιστον απομόνωσης και περιχαράκωσης των αγώνων. Από 'κει και πέρα όμως μέχρι να ταυτίζω τους πάντες με τους ναζί και το φασισμό υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η αντιπαράθεση μέσα στο κίνημα πρέπει να είναι πολιτική, να είναι στοιχείο της κίνησης που παράγει η ταξική πάλη και να μην βασίζεται στις όποιες προβοκάτσιες στήνει το σύστημα με τα σκυλιά του.
Ας πάνε λοιπόν όλοι αυτοί που έσπευσαν να καταδικάσουν το σημαντικότερο αγώνα των τελευταίων χρόνων να βρουν σωτηρία στην διαταξική αγκαλιά των σοφών και σωτήρων που αναζητούν εναγωνίως! Στους αμεσοδημοκρατικούς παράδεισους πάντα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε στη Χαλυβουργία, πως βρέθηκαν εκεί οι χρυσαυγίτες, τι είπαν, πως και αν αντέδρασαν οι χαλυβουργοί. Ούτε πόσοι ήταν οι εργάτες εκεί εκείνη την ώρα, αν αιφνιδιάστηκαν, αν χειροκρότησαν ή όχι κ.λπ.. Το οπτικοακουστικό υλικό είναι ελάχιστο και χρυσαυγίτικο, δεν βοηθάει να βγάλουμε συμπεράσματα. Φαντάζομαι ότι το σωματείο ή η συνέλευσή τους θα βγάλει κάποια ανακοίνωση θα μας ενημερώσουν σχετικά. Ότι και να έγινε πάντως χρειάζεται να μας προβληματίσει όλους σε σχέση με τους φασίστες, που τους αβαντάρει δημοσκοπικά τώρα τελευταία το σύστημα, αλλά κυρίως για το πως αυτοί αντιμετωπίζονται. Από το λαό, όχι από τους επίδοξους αφ' υψηλού σωτήρες του.
Ο αγώνας των χαλυβουργών δεν μπορεί να αμαυρωθεί με αυτόν τον τρόπο, ούτε να απαξιωθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι το μεγάλωμα της αλληλεγγύης μας και της με κάθε τρόπο στήριξής μας. Τα φασισταριά κάνουν τη δουλειά τους, έχουν και τις πλάτες του συστήματος. Αν έχουμε τα κότσια ας την κάνουμε και εμείς σωστά χωρίς να ψάχνουμε δικαιολογίες αναχώρησης σε ιδεατούς κόσμους! 
Η πραγματικότητα της ταξικής πάλης είναι σκληρή και θέλει γερά κότσια. Σίγουρα πολύ πιο γερά από αυτά που επιδεικνύουν διάφοροι στο twitter, στο facebook, και στα διάφορα άλλα φόρουμ αντισυστημικού αλλά ελεγχόμενου διαλόγου! Θέλει ακόμη πιο γερά από των επαναστατών της πέτρας και της ...κωλοπιλάλας, της αντιπαλότητας με τα ΑΤΜ και τις βιτρίνες. 
Οι χαλυβουργοί αυτά τα κότσια έχουν αποδείξει ότι τα έχουν.
Οι εργάτες αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να απολογηθούν, αντίθετα πολλοί από τους ...επικριτές τους έχουν πολλούς!