from: sportdayΔύσκολα βρίσκει κανείς σπορ που να έχει συνδεθεί με έναν άνθρωπο όπως συνέβη με την άρση βαρών και τον Βασίλι Αλεξέγιεφ. Ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, αυτός που τον αποκάλεσαν δυνατότερο άνθρωπο στον κόσμο, δεν υπάρχει πια. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών προδομένος από την καρδιά του σε κλινική στη Γερμανία…
Η απόλυτη μορφή του αθλήματος στα υπερ-βαρέα δεν είχε καμία επαφή με το σπορ μέχρι τα 18 του, όταν όμως την έκανε, εξελίχθηκε στον αναμφισβήτητο κυρίαρχο, στηριζόμενος στην τεράστια φυσική του δύναμη, γεγονός που τον οδήγησε σε αφύσικες ασκήσεις προπόνησης, όπως για παράδειγμα το να σηκώνει βάρη μέσα στο νερό! Για πολλά χρόνια άλλωστε, δεν είχε καν προπονητή, υποστηρίζοντας πως μόνο ο ίδιος γνώριζε τον εαυτό του και τις δυνατότητές του.
Κατέκτησε 2 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1972, 1976) και η μεγάλη του στενοχώρια ήταν το γεγονός πως το 1980 όταν οι Αγώνες έγιναν στη Μόσχα, ήταν πια πολύ μεγάλος και απογοήτευσε τους συμπατριώτες του στη Σοβιετική Ένωση με την παρουσία του.
Από το 1970 μέχρι το 1977 ήταν «ισόβιος» παγκόσμιος πρωταθλητής στα +110 κιλά, ενώ κατέκτησε και 8 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου 1942 στο χωριό Pokrovo-Shishkino, έζησε από το 1966 και μετά στο Σάχτι , όπου και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του μετά την αποχώρησή του από τον αθλητισμό.
Μπράβο TRASH.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησες απίστευτα με αυτή τη δημοσίευση. Ξαφνιάστηκα με το θάνατο του μυθικού αυτού γίγαντα με το αγαθό πρόσωπο. Αυτού του ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ανθρώπου που θα μπορούσε να αυτομολήσει στη Δύση (χρυσάφι έστρωναν στα πελώρια πόδια του) και να γίνει πάμπλουτος όπως άλλοι. Πλούσιος όμως αλλού, προτίμησε να μείνει στη μικρή πόλη του, μαζί με τους απλούς ανθρώπους της γειτονιάς του, δοξάζοντας την πατρίδα του ΕΣΣΔ, στα πέρατα του κόσμου, και υψώνοντας την κόκκινη σημαία με τα πανανθρώπινα σύμβολα στα ουράνια, υψώνοντας και μένα μαζί, πιτσιρίκι τότε, που τον έβλεπα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση ιδρωμένο, ακούγοντας αυτό τον υπέροχο ύμνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση του γεμάτου απογοήτευση προσώπου του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα, όταν απέτυχε να πρωταγωνιστήσει. Μπράβο που έφερες στη θύμησή μου έστω και με την απροσδόκητη είδηση του θανάτου του, αυτό τον σπουδαίο αθλητή και άνθρωπο. Μπράβο και για τα υπέροχα βίντεο. Το τελευταίο αγνοούσα πως υπάρχει. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.
ΥΓ. Τα τρία «είδωλα» των μικράτων μου, στον αθλητισμό: Βασίλι Αλεξέγιεφ, Τεόφιλο Στήβενσον, Μαρίτα Κωχ. Περτιτό να σου πω πως έγραψα το σχόλιο υπό τη μελωδία του ύμνου…
Την καλησπέρα μου και καλή δύναμη!
@oikodomos:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην είδηση την βρήκα τυχαία χθες στην sporday (για την ακρίβεια έπεσα επάνω της).
Για τους λόγους που αναφέρεις και εσύ την θεώρησα περισσότερο πολιτική, παρά κάτι άλλο, για να μείνει στα αθλητικά σάιτ. Είναι πράγματι πολλόι οι σοβιετικοί άνθρωποι που έφυσαν τα λεφτά των καπιταλιστών της δύσης στα μούτρα τους, και όμορφο να τους θυμόμαστε.
Για τον Στήβενσον (τον επίσης μεγαλύτερο όλων των εποχών) χρειάζεται ένα ξεχωριστό αφιέρωμα κάποια στιγμή. Τεράστιος!
...Και Μαρίτα Κωχ! Τι μου θύμησες τώρα... Υπεραθλήτρια! Και όσο και αν το έψαξαν (ή προσπάθησαν να το φτιάξουν), ούτε μία υπόνοια για ντόπινγκ για το οποίο τόση σπέκουλα έχει πέσει πάνω στον γυναικείο αθλητισμό της DDR...