Αναδημοσιεύω εδώ μέρος ανάρτησης στο indymedia. Παρότι λέει αρκετά, εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο του μέρος, πιστεύω πως η τελική (αυτοκριτική για τον χώρο τους) κατάληξη χρήζει μεγάλης προσοχής, οπότε την παραθέτω (χωρίς σχολιασμό, οι υπογραμμίσεις δικές μου):
 |
| εργάτης μεταφέρεται στο νοσοκομείο από συνεδέλφους του και δημοσιογράφο (με μάσκα και κράνος) |
..."έγινε ακριβώς αυτό που πάση θυσία θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Μια γενικευμένη σύρραξη με ένταση και μέσα (πέτρες, μολότοφ) κατά πολύ αναβαθμισμένα για μια σύγκρουση ανάμεσα σε μπλοκ διαδηλωτών, με μια διασπορά της σύρραξης σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της πλατείας και την διακινδύνευση χιλιάδων διαδηλωτών που δεν έπαιρναν μέρος σε αυτή. Πρόκειται για χιλιάδες διαδηλωτές, που όπως έχει φανεί και από άλλες συγκεντρώσεις, είναι σε θέση να διακινδυνεύουν απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, έχοντας ως στόχο την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής και ίσως της κυβέρνησης, άλλα δεν έχουν καμία όρεξη να γίνουν ο σάκος του μποξ για το ποιος θα κατέχει την πλατεία.
Η αίσθηση του να μην ξέρεις από πού θα σου έρθει, της ματαιότητας, της απαισιοδοξίας, του φόβου και της ανασφάλειας έγινε κυρίαρχη σε πάρα πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στην συγκέντρωση, απλά για να υπερασπιστούν τις ίδιες της ζωές του απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχονται. Θα ήταν τελείως διαφορετικά εάν είχαμε απλά την αντιπαράθεση δυο περιφρουρημένων μπλοκ για την διάταξή τους στο χώρο της συγκέντρωσης (ακόμα και με αυτό εγώ θα διαφωνούσα σε αυτή την περίπτωση) και όχι αυτή την γενικευμένη σύρραξη με όρους σχεδόν "ολοκληρωτικού πολέμου" ανάμεσα σε κόσμο, που στην πραγματικότητα κινδύνεψε πολύ πιο πολύ από τους ίδιους τους συγκρουόμενους. Υπήρξαν δεκάδες τραυματίες από αυτόν τον κόσμο που ένιωσε να κινδυνεύει όχι από τις μονάδες καταστολής, αλλά από κάποιους άλλους που τους θεωρούσε συνδιαδηλωτές του και είμαστε τυχεροί που δεν θρηνήσαμε και άλλους νεκρούς από τις πέτρες που έφευγαν βροχή πάνω από τα κεφάλια του κόσμου και από τις μολότοφ που έπεσαν πάνω στα μέλη της περιφρούρησης του ΚΚΕ. Και για αυτή την εξέλιξη οι ευθύνες του κομματιού που επέλεξε την σύγκρουση με το ΚΚΕ είναι, τουλάχιστον, το ίδιο μεγάλες με αυτές του ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν να πετάγονται μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες διαδηλωτές. Δεν είναι δυνατόν να καλλιεργείται μια κουλτούρα σύγκρουσης η οποία αντιλαμβάνεται τους υπόλοιπους διαδηλωτές ως πεδίο της μάχης, που δεν μπορεί να διακρίνει για ποιο λόγο δεν κάνεις με τίποτα την επιλογή να πετάς μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε κόσμο. Και εάν το ΚΚΕ «έκανε την δουλειά του», ο Α/Α χώρος έχει πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει σε αυτό που ο Μαλατέστα όριζε σαν συνάφεια μέσων και σκοπών, και που δίνει ή τουλάχιστο πρέπει να δίνει το ηθικό πλεονέκτημα σε όσους αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση.
Όμως το λάθος δεν σταματάει εδώ. Δεν έχουμε μόνο την πολιτική κάλυψη και ταύτιση (που σε κάποιες περιπτώσεις παίρνει την μορφή της πολιτικής ανάληψης ευθύνης) με γεγονότα τα οποία, δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης ή οργανωμένης δράσης κάποιων πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά ενός ετερόκλητου πλήθους, αλλά ότι στην κόντρα με το ΚΚΕ, ο Α/Α χώρος βρήκε τον ενοποιητικό του ιστό, που κατάφερε να άρει τις διαφορές και τα βαθιά πολιτικά (ή και απολίτικα) χάσματα που δεν είχαν καταφέρει να γεφυρώσουν πολιτικές διαδικασίες χρόνων και οι έντονοι κοινωνικοί αγώνες της περιόδου. Αυτή η ομοθυμία που διαπερνάει τον χώρο από την ΑΚ μέχρι τους πιο συγκρουσιακούς χαοτικούς, δεν είναι δείγμα πολιτικής συγκρότησης, αλλά αντίθετα δείγμα αποπολιτικοποίησης, αποπροσανατολισμού, ετεροκαθορισμού και βαθύτατου ιδεολογικού ναρκισσισμού. Μπορεί να πάρει μάλιστα επικίνδυνα μονοπάτια, εάν αυτή η ιστορία δεν σταματήσει εδώ και τώρα. Οι επιθέσεις (είτε με μολότοφ είτε με βανδαλισμούς και σπρέι) στα τοπικά γραφεία του ΚΚΕ καθώς και η ενασχόληση με την συνέχεια αυτής της κόντρας με κείμενα και τα λοιπά, δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν εκτός από το να δώσουν χαρά στους φασίστες (αυτούς της Χρυσής Αυγής και των Αυτόνομων Εθνικιστών κλπ), να μας προσθέσουν ένα ακόμα βραχνά στην πολιτικοκοινωνική δουλειά στις γειτονιές και έναν ακόμα λόγο περιφρούρησης σε στέκια και καταλήψεις. Άραγε έχει σκεφτεί κανείς πόσο εύκολο είναι να χτυπάνε οι φασίστες γραφεία του ΚΚΕ και να το αποδίδουν στο χώρο και πόσο αυτό μπορεί να είναι βούτυρο στο ψωμί του ΚΚΕ όταν μιλάει για αναρχοφασίστες;
Προσοχή και σύνεση λοιπόν σύντροφοι για τα χειρότερα είναι μπροστά μας. "...
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι το ίδιο, διαβάζοντας το κείμενο. Ίσως να είναι έτσι. Όμως δεν φτάνει μια τέτοια φωνή. Αν διαβάσει κανείς τα σχόλια που ακολουθούν την πρωτότυπη ανάρτηση θα διαπιστώσει πόσο δίκιο είχε το κόμμα στις αναλύσεις του για τα γεγονότα της 20 Οκτώβρη. Οι άνθρωποι αυτοί "δεν παίζονται" με τίποτα.
Καλή δύναμη!
@oiκοdomos:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει τα σχόλια του Ιντυμήντια είναι ικανά να προκαλέσουν ...γαστροραγία! Από την άλλη ας σκεφτούμε πως είναι πλήρως ελεγχόμενα. Δηλαδή αν μπουν 15 χρυσαυγίτες που υπογράφουν σαν αναρχικοί και γράψουν "σκοτώστε τους κομμουνιστές στα σπίτια τους" δεν θα τους κόψει κανείς. Αντίθετα κάποιος που παράθεσε το πρηγούμενο δικό μου άρθρο "μια ματιά με κρύο μυαλό...", για να προκαλέσει νηφάλιο διάλογο του το πήγαν αμέσως στα κρυμμένα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει (έστω και μειοψηφικά) κομμάτι αυτού του χώρου που δείχνει να αντιλαμβάνεται πως αναξαρτήτως προθέσεων, όταν χτυπάς απεργιακές συγκεντρώσεις, παίζεις τον ρόλο παρακράτους. Τούτες τις ώρες του μεγάλου μίσους, τέτοιες φωνές θα πρέπει να αναδυκνείονται, πιστεύω. Και σε αυτούς τους χώρους υπάρχει πολύς εργατόκοσμος, δεν θέλω να τον χαλαλίσω στο παρακράτος.
Καλή δύναμη και σε εσένα (και καλή επιτυχία στις εκλογές του συνδικάτου).
Θα συμφωνίσω με τον οικοδόμο. Ο χώρος των αναρχικών είναι ο πιο πεισματάρικος, ναρκισσιστικός και ο πλέον δογματικός. Είναι χαρακτηριστικό το φαινόμενο με το ιντυμίντια. Σχόλια διαγράφονται χωρίς καμία προειδοποίηση και δεν μιλάμε καν για υβριστικά σχόλια, το ίδιο γίνεται και με αναρτήσεις (απ'όσο διαβάζω-γιατί προσωπικά δεν έχω αποπειραθεί να αναρτήσω κάτι στο εν λόγω σάιτ). Είναι απίστευτο το πόση διάσταση υπάρχει μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στον ελληνικό αναρχικό χώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς τι νόημα έχει να ανοίγουμε γέφυρες διαλόγου με αυτούς ή ακόμα και να ελπίζουμε σε αλλαγή των πρακτικών τους; Προσωπικά δεν ξαναασχολούμε με τους αναρχικούς, καλό κουράγιο για όσους συνεχίζουν.
Οσο περισσότερα ρήγματα στο μονομπλοκ των φασιστικών αντιλήψεων υπάρχουν μεταξύ τους, τόσο το καλύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, παρά το γεγονός πως κατανοώ πως η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου χώρου, δεν μπορεί παρά να είναι πρώτιστα "στρατιωτική" (όπως τα κατάφεραν), η προοπτική να σκοτώνομαι στις απεργίες με αναρχικούς αντί με χρυσαυγίτες π.χ., δεν μου είναι και η πλέον ευχάριστη, κατά συνέπεια κάνω ό,τι μπορώ και σε επίπεδο πολιτικού λόγου...