Εκδήλωση αποκατάστασης Ν.Ζαχαριάδη

(...)
Η γ.γ. του κόμματος επισήμανε στην αρχή της ομιλίας της ότι η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, που άφησε την τελευταία του πνοή στη Σιβηρία την 1η Αυγούστου του 1973, "είναι πλήρης ως Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ".


Στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε μεταξύ άλλων:

Βεβαίως σήμερα ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν μπορεί να μας δει, ούτε να ακούσει την τόσο σημαντική γι αυτόν αλλά και για το ίδιο το ΚΚΕ απόφαση αποκατάστασής του. Διαλέξαμε αυτόν τον τόπο για μια τέτοια εκδήλωση προκειμένου να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ με την μεταφορά και ταφή του στην Ελλάδα έκανε μια πρώτη ανοικτή δημόσια προσπάθεια να αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη και μάλιστα σε μια περίοδο που ήδη η Κόκκινη Σημαία της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε κατέβει από το Κρεμλίνο, και ενώ το κύμα της αντεπανάστασης σάρωνε, προσωρινά βέβαια, το σοσιαλιστικό σύστημα για το οποίο ο ίδιος είχε αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή, συνειδητά και πιστά.

(..) Και πριν το 1991 είχαν γίνει ορισμένα συμβολικά βήματα για την κομματική αποκατάστασή του στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους των κομμουνιστών. Χρόνια τώρα από την μεταπολίτευση και μετά το Κόμμα δεν παρέλειπε να θυμίζει σημαντικές στιγμές της προσφοράς του Νίκου με ορισμένα δημοσιεύματα. Επιτρέψατέ μου όμως να ανακαλέσω στην μνήμη παλαιότερων και να ενημερώσω τις νεότερες γενιές των κομμουνιστών, ιδιαίτερα αυτούς που γεννήθηκαν μετά την μεταπολίτευση, τα τελευταία δύσκολα 20 χρόνια, ότι οι άδικες κατηγορίες σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη δεν στιγμάτισαν ποτέ την μνήμη του και την προσφορά του, με την έννοια ότι ακόμα και εκείνοι που διαφωνούσαν με τις επιλογές του ριζικά δεν τόλμησαν ποτέ να επαναλάβουν ότι ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ήταν ένα πρόσωπο ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα, και μάλιστα με απόφαση καταλογισμού ποινικών ευθυνών, όπως ανέφερε η 7η ολομέλεια της ΚΕ του 64. Ή ότι αιωρούνταν κάποια υποψία σε βάρος του, όπως άφηνε η 11η ολομέλεια της ΚΕ το 1967. Βεβαίως κάποιοι το έκαναν, και το κάνουν, είναι αυτοί που χειροκρότησαν την νίκη της αντεπανάστασης, βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν από μέσα τους αυτό που πολλά χρόνια έκρυβαν, το όραμά τους να μεταρρυθμίσουν και να κάνουν τάχα ανθρώπινο τον βάρβαρο καπιταλισμό.

(...)
   Πολλές φορές δεχθήκαμε πραγματική πίεση από μέλη του Κόμματος, από κομμουνιστές εκτός κόμματος, που ζητούσαν μια όσο γίνεται ταχύτερη αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη έστω και με μια απόφαση της ΚΕ ή συνεδρίου. Δεν υποχωρήσαμε σε μια τέτοια πίεση, όχι από κάποια σκοπιμότητα βεβαίως, αλλά γιατί καταλαβαίναμε ότι το ζήτημα δεν ήταν μια αποκατάσταση από μια άδικη κατηγορία, αλλά έπρεπε να αποτιμηθεί συνολικά η προσφορά και η προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη και αυτό ήταν αδύνατο να γίνει έξω από το χώρο και το χρόνο, δηλαδή την ιστορία του Κόμματος και του κινήματος, την ιστορία του ίδιου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Άρα απαιτούνταν βαθειά επιστημονική ιστορική έρευνα, δίχως την οποία η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη θα έπαιρνε ένα στενότερο προσωπικό χαρακτήρα.

(...)

Η ιστορία του Κόμματος δείχνει ότι αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη που σημειώθηκαν στην μακρόχρονη ανιδιοτελή, ηρωική πορεία του ΚΚΕ δεν μπορεί να αποδοθούν αποκλειστικά και μόνο στο γενικό γραμματέα, στην προκειμένη περίπτωση στον Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά στις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Άλλωστε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε από την επιτροπή των 6 ΚΚ, της ΕΣΣΔ, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, η συνομιλία τους και οι απαντήσεις του αποτελούν πρόσθετη απόδειξη ότι ήταν αλύγιστος επαναστάτης, ότι με σθένος υπεράσπιζε την γνώμη του.
Από: "Ελευθεροτυπία"