3 αποκαταστάσεις και μπόλικο θράσος#1

Μαθαίνουμε από τον «Ριζοσπάστη» πως  το ΚΚΕ  υλοποιώντας τις αποφάσεις της πανελλαδικής συνδιάσκεψης της 16^ης /7/2011, προχωράει σε δημόσιες εκδηλώσεις για τις κομματικές αποκαταστάσεις Ν.Ζαχαριάδη, Ν.Βαβούδη, και την πολιτική αποκατάσταση του Θ.Κλάρα (Αρη Βελουχιώτη).

Καιρός του ήτανε λοιπόν, και μπράβο στο κόμμα που έστω και με καθυστέρηση αποφάσισε επιτέλους να κάνει το αυτονόητο, και να επανεντάξει στην κομματική εξιστόρηση τρεις αγωνιστές – πραγματικά υποδείγματα για κάθε κομμουνιστή- κάθε αγωνιστή που σέβεται τον εαυτό του, στην θέση που τους πρέπει.

Πολλά έχουν γραφτεί τόσο από τον αστικό (βλ.  Το Βήμα) όσο και τον οπορτουνιστικό τύπο (βλ. «Αυγή»)σε σχέση με αυτές. Αυτά έχουν σχέση με το «θράσος» του τίτλου, αλλά σε σχέση με αυτό θα επανέλθουμε στην συνέχεια.

Αρχικά για τον Βαβούδη τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Η «σιωπηρή του αποκατάσταση» έχει συντελεστεί ήδη από το ’58 στα πλαίσια της «αποσταλινοποίησης». Έμεινε η εκκρεμότητα της επίσημης αποκατατάστασης, μια και την ίδια περίοδο μαζί με αυτόν είχαν αποκατασταθεί και κάτι «μπουμπούκια» όπως ο μετέπειτα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (αρχηγός του ΔΣΕ και πρόεδρος της 2^ης «κυβέρνησης του βουνού»), Μ.Βαφειάδης.  Έμενε μάλλον να εξεταστεί η περίπτωση του ξεχωριστά προκειμένου να αποδοθεί ιστορική δικαιοσύνη. Τουλάχιστον κάπως έτσι το εξέλαβα εγώ.

Μετά αρχίζει η ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ:

Νομίζω πως η φρίκη που προκάλεσε σε σύσσωμη την αστική και οπορτουνιστική δημοσιολογία η επίσημη κομματική αποκατάσταση του ιστορικού επαναστάτη ηγέτη του ΚΚΕ Ν.Ζαχαριάδη, ήδη από πέρσι μα την περίφημη αφίσα της ΚΝΕ για την 28^η Οκτώβρη, αρκεί από μόνη της για να δείξει πόσο σωστά έπραξε το κόμμα προχωρώντας σε αυτήν. Γιατί ο Ν.Ζαχαριάδης ήταν ο άνθρωπος ο οποίος διέπραξε το απόλυτο «έγκλημα»: Ηγήθηκε πολιτικά της μόνης ένοπλης προσπάθειας ανατροπής του καπιταλισμού που έγινε ποτέ στην Ελλάδα! Ετσι λοιπόν η παρουσία μας στο 1^ο νεκροταφείο την Κυριακή το πρωί στις 11, δεν θα σηματοδοτεί μόνο την αποκατάσταση της μνήμης του αλύγιστου κομμουνιστή ηγέτη, αλλά και την πανηγυρική(πλέον) αποκατάσταση της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στην χώρα μας, του ένοπλου αγώνα του ’46-49. Νομίζω πως δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε πως μαζί με τον Ν.Ζαχαριάδη αποκαθίσταται με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, και ο ένοπλος αγώνας σαν μορφή ταξικής πάλης.

Εχει μπει, από τότε που οι «αποκαταστάσεις» αυτές ήταν ακόμη υπό συζήτηση, το θέμα του Κλάρα. Θυμάμαι πως σε κάποιες κουβέντες με συντρόφους εκείνη την περίοδο είχα υποστηρίξει πως τυχόν αποκατάσταση του Βελουχιώτη θα ήταν κατ’εμέ απαράδεκτη. Μόνο «πολιτική» και όχι κομματική, με είχαν καθησυχάσει. Τελικά νομίζω πως η κομματική απόφαση για τον Αρη Βελουχιώτη, ήταν η πιο ακριβοδίκαιη που θα μπορούσε να υπάρξει.

Γιατί από την μία πρόκειται για τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, για έναν άριστο οργανωτή «ανορθόδοξων επιχειρήσεων» που λέγαμε και στο στρατό (είχε οργανώσει και δύο πραγματικά «φαντομάδικες» αποδράσεις του Ν.Ζαχαριάδη επί Μεταξά), πρόκειται τέλος για έναν αγωνιστή του οποίου οι προβλέψεις για τι μέλλει γενέσθαι μετά την Βάρκιζα επαληθεύθηκαν πλήρως. Με την πολυτέλεια του χρόνου γνωρίζουμε πλέον πως οι Εγγλέζοι δεν θα είχαν την δυνατότητα να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στην Ελλάδα για πάνω από δύο μήνες ακόμη μετά τον Δεκέμβρη του ‘44*, οπότε η «Βάρκιζα» σαν απότοκο της στρατιωτικής ήττας στην Αθήνα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Έτσι η επίσημη «ηθική» στην ουσία, αποκατάσταση του Θ.Κλάρα από το κόμμα, για το οποίο έζησε και πέθανε ήταν ουσιαστικά μονόδρομος. Πολλώ δε μάλλον που στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων αγωνιστών, ηθικά και πολιτικά δικαιωμένος ήταν από την πρώτη στιγμή.

Από την άλλη μεριά όμως υπάρχουν εξίσου «μεγάλα βουνά».

Ας πάρουμε κατά σειρά τα τρία μεγαλύτερα «αμαρτήματα» στα οποία θα μπορούσε να υποπέσει ένας κομμουνιστής εκείνη την εποχή:

1)Ανοιχτή προδοσία-συμμαχία με τον εχθρό: Αθώος

2)Δήλωση μετανοίας: Υπέγραψε, και μάλιστα δύο φορές, αφού η πρώτη δεν θεωρήθηκε ικανοποιητική, και του ζητήθηκε και συμπληρωματική την οποία υπέγραψε αργότερα.

3)Παραβίαση του «Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού»: Ενοχος! Πήγε να ξεκινήσει (με τα γνωστά αποτελέσματα) δεύτερο αντάρτικο μόνος του, και χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Δύο στα τρία λοιπόν. Αν δεν είναι καταστατικά δικαιολογημένη και δικαιωμένη αυτή η διαγραφή, τότε ποιά;

Γιατί ειδικά το τρίτο σημείο είναι και το κυριότερο. Ο ο,ποιοσδήποτε παραβιάζει τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» δεν το κάνει για πλάκα. Σαφέστατα και πιστεύει πως έχει δίκιο! Αλλά εάν ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει όταν νομίζει πως έχει δίκιο, τότε όχι «κόμμα νέου τύπου» δεν έχεις, αλλά ούτε καν ερασιτεχνική ομάδα 5χ5 δεν μπορείς να λειτουργήσεις! Ετσι λοιπόν μία κομματική αποκατάσταση του Κλάρα, θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την διάλυση του κόμματος, αφού στην ουσία θα έδινε το δικαίωμα στον καθένα να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, με την ελπίδα να δικαιωθεί εκ των υστέρων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό σε καμία περίπτωση.

Συνεχίζεται....