Κανονικά, μετά δύο μέρες γλυκειάς κούρασης και σκληρού αγώνα, θα έπρεπε να κάνω μια εισαγωγή, και αμετροεπώς συγκρίνοντας τα μικρά με τα μεγάλα, να ζητήσω συγνώμη για την δυαδυκτιακή μου απουσία, και να αναφέρω τα λόγια του Λένιν πως «είναι καλύτερο να κάνεις μια επανάσταση, παρά να μιλάς για αυτήν».
Να συνδέσω το κείμενο με την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, λέγοντας πως σταθήκαμε και «πολεμήσαμε καλά», και οι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά μας, να καταργήσουμε τους νόμους τους στην πράξη, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς.
Να μιλήσω για τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και την συντροφικότητα που αναπτύχτηκε, με μέχρι πριν τρεις μέρες άγνωστους ανθρώπους, αυτές τις 48 ώρες που βαδίσαμε μαζί, στην απεργία, την περιφρούρηση, την διαδήλωση.
Για το τρυφερό ενδιαφέρον για τον διπλανό, άγνωστο μέχρι χθες, συνάδελφο που έβγαζε τα σωθηκά του από τα χημικά αέρια, και την σκέψη που γύρναγε στην συναδέλφισα με την ελαφρώς φουσκωμένη κοιλίτσα μερικές αλυσίδες πίσω. Για την αποφασιστικότητα να προχωρίσουμε προς το Σύνταγμα που γινόταν «ο κακός χαμός», και ενώ ήδη τα μάτια είχαν θολώσει από τα αέρια, και τα πρόσωπα με τα λαρύγγια καίγανε. Για την απογοήτευση μας που τελικά αυτό δεν έγινε.
Για τους σύντροφους οικοδόμους, που μέσα στην αϋπνία και την ταλαιπωρία τους, στο διάλειμα για κολατσιό, της περιφρούρησης της πρώτης μέρας, είχαν την διάθεση να με ρωτάνε «εμένα που διαβάζω πολύ» την γνώμη μου για την διαφορά μεταξύ υλισμού και εμπειριοκριτικισμού.
Για τους μετανάστες εργάτες που ήταν εκεί, και πολέμησαν μαζί και δίπλα μας, και το ατσάλωμα της απόφασης, να κόψουμε ό,ποιο χέρι τολμήσει να απλωθεί επάνω τους.
Να μιλήσω ανάκατα, για τα μικρά και τα μεγάλα αυτού του υπερσυμπικνωμένου πολιτικά χρόνου, των 48 ωρών, που ξαναβρήκαμε σαν τάξη, ένα κομμάτι της χαμένης περηφάνιας και του αυτοσεβασμού μας, με τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορούσε να γίνει, στους δρόμους του αγώνα, και της μέγιστης πολιτικής πράξης πριν τον ένοπλο αγώνα, που είναι η απεργία.
Ομως το βράδυ γύρισα με μία πικρή γεύση στο στόμα, και δυστυχώς αυτό δεν είχε σχέση με τα δακρυγόνα, στα οποία ούτως ή άλλως δεν εκτεθήκαμε και ιδιέταιρα τελικά (και σε σύγκριση με το τι έπαθαν όσοι ήταν στο Σύνταγμα, δεν θα έπρεπε να τα αναφέρω καν).
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή@AlexD:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε εγκωμιαστικό σχόλιο δεν ξαναπαντάω. ...ντρέπομαι :)