Η 48ωρη γενική απεργία και η μάχη του Μποροντίνο.

-Τι σχέση μπορεί να έχει τώρα μια απεργία, με μία μάχη των Ναπολεόντειων πολέμων;

Μπορεί να τελικά να έχει περισσότερη από όση φαντάζει σε πρώτη ανάγνωση.

Μικρή αναδρομή:

Σεπτεμβρίου 1812: Η μάχη του Μποροντίνο
Hταν 17 Απριλίου 1808, όταν ο αυτοκράτορας Ναπολέοντας Βοναπάρτης ολοκλήρωσε τον ναυτικό αποκλεισμό της Αγγλίας, εφαρμόζοντας εμπάργκο που πρώτοι οι  Αγγλοι είχαν χρησιμοποιήσει. Ένα χρόνο αργότερα, στις 6 Ιουλίου 1809, σε αποφασιστική μάχη, ο Ναπολέοντας νίκησε τους Αυστριακούς, στο Βάγκραμ, ΒΑ της Βιέννης. Οι Αγγλοι υποκίνησαν νέο πόλεμο της Αυστρίας κατά των Γάλλων. Τον Οκτώβριο του 1810, ο Ναπολέοντας συγκρούστηκε με τον αυστριακό στρατό στην Ουλμ, κοντά στη Βιέννη. Τον νίκησε πάλι, συλλαμβάνοντας 20.000 αιχμαλώτους. Μπήκε, θριαμβευτικά στη Βιέννη κι υπαγόρευσε τους όρους του. Γι’ άλλη μια φορά, η Ευρώπη αναγκάστηκε να υποκλιθεί μπροστά του.
...
Οι Ρώσοι στάθηκαν να πολεμήσουν στις 17 Αυγούστου έξω από το Σμόλενσκ. Νικήθηκαν. Ο Ναπολέων μπήκε στην πόλη αλλά τη βρήκε αδειανή από κατοίκους. Προχώρησε στη Μόσχα όπου ο Κουτούζοφ είχε σταθεί για να την υπερασπιστεί. Ήταν η μάχη του Μποροντίνο που κράτησε τρεις μέρες. Έληξε στις 7 Σεπτεμβρίου 1812. Οι Γάλλοι νίκησαν με βαριές απώλειες

AΠO TO http://www.topontiki.gr/ όλο το άρθρο εδώ

Οι αναλογίες είναι οι εξής:

-Η αστική τάξη επελαύνει ασταμάτητα και αήττητη εδώ και μερικά χρόνια (τελευταία της ήττα σε μάχη «εκ παρατάξεως» ο νόμος Γιαννίτση), εναντίον της εργατικής, η οποία ακριβώς όπως και ο Κουτούζωφ, εκείνο που κάνει είναι να δίνει μάχες οπισθοφυλακών με τις όποιες «επίλεκτες» δυνάμεις διαθέτει (για τον Κουτούζωφ οι κοζάκοι, στα καθ’ημάς το ΠΑΜΕ). Βέβαια σε αντίθεση με τον Κουτούζωφ, η εργατική τάξη δεν χρειάζεται να αφήνει πίσω της «καμμένη γη», εδώ το κάνουν οι αστοί από μόνοι τους.

-Το μεσοπρόθεσμο φαντάζει στα μάτια των αστών όπως η Μόσχα σε εκείνα της μεγάλης Γαλλικής στρατιάς. Ενας στόχος που εάν επιτευχθεί, τα μεγάλα κατά το κοινώς λεγόμενο ζόρια, θα είναι πίσω της. Ας δούμε λίγο εδώ τι έγινε στο Μποροντίνο, όπου όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν πως ήταν (κατ’αναλογία με το Στάλινγκραντ, πολλά χρόνια αργότερα) η αρχή του τέλους για τον Ναπολέοντα.

Λοιπόν στο Μποροντίνο οι Γάλλοι νίκησαν! Και μπήκαν στην Μόσχα!

Τότε γιατί η «αρχή του τέλους»;

Μα γιατί οι Ρώσοι σταμάτησαν να υποχωρούν, και έδωσαν μάχη. Μάχη σκληρή, και παρακαταθήκη για το μέλλον. Εάν το Μποροντίνο ήταν το σημείο της αλλαγής κατεύθηνσης της παλίρροιας για τις Ναπολεόντιες στρατίες, ακόμη και αν πήραν την Μόσχα, έτσι μπορεί και η 48ωρη που έρχεται να είναι το σημείο καμπής της ταξικής πάλης, ακόμη και εάν το μεσοπρόθεσμο περάσει. Γιατί; Γιατί επιτέλους οι εργάτες θα έχουν σταθεί να πολεμήσουν! Και αν πολεμήσουν καλά, η παρακαταθήκη πως ο εχθρός δεν είναι παντοδύναμος θα μείνει! Και τότε θα ξαναπολεμήσουν καλά!

Σαν κατακλείδα:

Το μεσοπρόθεσμο θα το περάσουν, εκτός και αν γίνει ...επανάσταση!

Από την άλλη μεριά, αν η επερχόμενη απεργιακή μάχη διδάξει στην εργατική τάξη πως «ο μόνος λόγος για να τους βλέπουμε γίγαντες, είναι γιατί είμαστε γονατιστοί», πιθανόν να αρχίσει η αντιστροφη μέτρηση....