Στο προσκήνιο ξανά ο κίνδυνος τρίτου παγκόσμιου και πυρηνικού πολέμου

*Του Δημήτρη Κωσταντακόπουλου

Τo παρακάτω άρθρο γράφτηκε λίγο πριν από την ανακοίνωση του σχεδίου Τραμπ για την Παλαιστίνη, δηλαδή της απαίτησης από τους Παλαιστινίους να παραδοθούν στο Ισραήλ. Όπως και την προηγούμενη φορά που εκτοξεύτηκαν απειλές κατά της Ρωσίας από τον Τραμπ, , οι ανακοινώσεις για την Παλαιστίνη (όπως και η διαβεβαίωση που «επετράπη» στον Ζελένσκι να κάνει ότι το Ισραήλ παρέδωσε στην Ουκρανία πυραύλους Patriot ) επιβεβαιώνουν ξανά την οργανική ενότητα των δύο «μετώπων» (Ουκρανία και Μέση Ανατολή) του πολέμου για τη διάσωση και την επιβεβαίωση με κάθε μέσο της παγκόσμιας κυριαρχίας της Δύσης στην πιο εξτρεμιστική εκδοχή της.

Το δίδυμο Νετανιάχου και Τραμπ απειλεί τη Ρωσία ώστε να του επιτραπεί η απρόσκοπτη κατάληψη όλης της Μέσης Ανατολής με την καταστροφή των Παλαιστινίων, της Χεζμπολάχ και του Ιράν και τη δημιουργία του Μείζονος Ισραήλ στην περιοχή αυτή. Ταυτόχρονα βέβαια οι ανακοινώσεις Τραμπ και Νετανιάχου αποσκοπούν να προκαλέσουν ρωγμή στην παγκόσμια εξέγερση κατά του Ισραήλ που κορυφώνεται με την προσέγγιση ενός στόλου από δεκάδες πλοία στη Γάζα αντιπαραθέτοντας την κοινή γνώμη με τις κυβερνήσεις των κρατών.

Ένας πόλεμος του Πούτιν κατά του ΝΑΤΟ, θα κοστίσει ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια, διαβάζω στο Bloomberg. Αφήνω κατά μέρος το ότι, προς το παρόν, ο μόνος πόλεμος που πράγματι υπάρχει είναι αυτός του ΝΑΤΟ κατά του Πούτιν. Μα δεν καταλαβαίνει η σύνταξη του αμερικανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου ότι μια πλήρης σύγκρουση Ρωσίας και ΝΑΤΟ σημαίνει την οριστική εξαφάνιση της ανθρωπότητας, ότι απλώς δεν έχει νόημα να συζητάμε το κόστους μιας τέτοιας σύγκρουσης, ότι δεν θα υπάρχει ούτε ο κόσμος ούτε τα δολλάρια μετά από μια τέτοια σύγκρουση; Δεν γνωρίζει αυτό στο οποίο συμφώνησαν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, ότι δηλαδή οι τυχόν επιζώντες από μια τέτοια σύγκρουση θα ζηλεύουν τους πεθαμένους;

Βλαμμένοι είναι οι συντάκτες του Bloomberg; Το βέβαιο είναι ότι οι συντάκτες αυτού του μέσου θέλουν να μην καταλαβαίνουν οι δυτικοί πολίτες τι συμβαίνει, ώστε να μην αγανακτήσουν με τις πολεμοχαρείς κυβερνήσεις τους.

Η αποστασιοποίηση από τη Δύση ως προϋπόθεση αυτοσυντήρησης της Ελλάδας

Eίναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί μια ψυχική και διανοητική απόσταση από τη Δύση, όχι απλώς για λόγους ηθικής ή συμφέροντος αλλά κυρίως για λόγους αυτοσυντήρησης.

Οι κεντρικές δυτικές κοινωνίες, με προεξέχουσα την αμερικανική, είναι βαθύτατα άρρωστες. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στην ασθένειά τους και στη διάγνωσή της αλλά, επιπλέον, και στην αδυναμία θεραπείας τους. Στις άρρωστες κεντρικές κοινωνίες της Δύσης η πολιτική δε λειτουργεί πλέον ως θεραπεία αλλά ως δηλητήριο. Οι κοινωνίες αυτές έχουν χάσει την επαφή με μια ιστορική παράδοση -την οποία, δυστυχώς, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε και εμείς- όπου η πολιτική λειτουργούσε ως θεραπεία.

Η ελληνική κοινωνία δε μοιράζεται αυτονόητα ούτε τα ίδια συμφέροντα, ούτε διαπερνάται από την ίδια ηθική ούτε έχει τις ίδιες ανάγκες με αυτές τις κοινωνίες. Ούτε η αυτοκατανόηση αυτών των κοινωνιών και η πρόσληψη του κόσμου ταυτίζεται με τη δική μας αυτοκατανόηση και τον τρόπο που εμείς προσλαμβάνουμε τον κόσμο. Ούτε ο δικός μας προσανατολισμός στον κόσμο, που πρέπει να έχει ως τέλος και σκοπό τη δική μας αυτοσυντήρηση, συμπίπτει με τον δικό τους. Εκτιμώ ότι, σταδιακά, αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται ολοένα και πιο έντονη, ακόμα και αν δεν ομολογείται ανοιχτά.

Αν είναι να διαλυθεί ή να θυσιαστεί μια κοινωνία, ας το κάνει τουλάχιστον υπερασπιζόμενη τα δικά της συμφέροντα, τη δική της ηθική και για χάρη της δικής της αυτοσυντήρησης.

Η χώρα πρέπει και οφείλει να αποκτήσει, ή το λιγότερο να συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται, μια δική της πολιτική και ηθική κουλτούρα που θα αποστασιοποιείται από το χάος και την παράνοια που εξάγουν κεντρικές δυτικές κοινωνίες, και ιδίως η αμερικανική. Η συνεχής εισαγωγή δυτικών και ιδιαίτερα αμερικανικών πολιτικών και ιδεολογικών ζητημάτων και θεματολογιών στην Ελλάδα δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην κοινωνία και τη χώρα. Μπορεί να έχει προσφέρει στη διαμόρφωση τοπικών επιτροπών, παραρτημάτων και αντιπροσώπων ξένων πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών κέντρων επιρροής στην Ελλάδα, αλλά όχι στην ίδια την ελληνική κοινωνία.

Τα παραμύθια του Βέμπερ: Πώς ο καπιταλισμός ΔΕΝ γεννήθηκε από τον προτεσταντισμό

-Πόσες φορές έχουμε ακούσει την περίφημη θεωρία του Μαξ Βέμπερ ότι τάχα «ο καπιταλισμός γεννήθηκε από την προτεσταντική ηθική»; Ότι η εργατικότητα, η αποταμίευση και η πειθαρχία του καλβινισμού έφτιαξαν το πνεύμα που χρειαζόταν για να ξεκινήσει η νεότερη οικονομία;

Ακούγεται ωραίο, αλλά είναι όλο λάθος. 

Η θεωρία του Βέμπερ είναι ιδεαλιστική, αντιστρέφει την πραγματικότητα και κρύβει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του καπιταλισμού.

---

1. Η μεγάλη αντιστροφή: όταν το κάρο μπαίνει μπροστά από τα βόδια

• Ο Βέμπερ μας λέει: πρώτα οι άνθρωποι πίστεψαν στον Θεό με «προτεσταντικό τρόπο» και μετά άρχισαν να δημιουργούν τον καπιταλισμό.
• Ο Μαρξ μάς λέει: πρώτα αλλάζουν οι υλικές σχέσεις παραγωγής, και μετά η ιδεολογία τις ακολουθεί.

Η ιστορία δείχνει ότι ο Βέμπερ γύρισε το πράγμα ανάποδα. Ο καπιταλισμός δεν γεννήθηκε επειδή κάποιοι πίστεψαν στην αξία της δουλειάς· γεννήθηκε από την ανάπτυξη του εμπορίου, τις αγορές, την τραπεζική ενασχόληση, την αποικιοκρατία και –ας μην το ξεχνάμε– την πρωταρχική συσσώρευση, δηλαδή την πιο ωμή βία.

---

2. Τα ιστορικά παραδείγματα που «καίνε» τη θεωρία του Βέμπερ

Καθολική Ιταλία: ο καπιταλισμός πριν τον Λούθηρο

Πολύ πριν ο Λούθηρος καρφώσει τις 95 θέσεις του στη Βιτεμβέργη, η Φλωρεντία, η Γένοβα και η Βενετία είχαν ήδη τράπεζες, εμπορικές δημοκρατίες και μορφές αστικής εξουσίας. Όλα αυτά σε καθολικό πλαίσιο.

Γαλλία: η πιο «αστική» επανάσταση σε καθολικό έδαφος

Η Γαλλική Επανάσταση (1789) έφερε στο προσκήνιο την αστική τάξη και γκρέμισε τη φεουδαρχία. Ούτε προτεσταντισμός, ούτε Καλβίνος: καθαρό καθολικό υπόβαθρο, αλλά με υλικές συνθήκες που ωθούσαν στην αστική επανάσταση.

"Αξιοκρατίας" το ανάγνωσμα....

 Η κυριαρχία των βλακών και η οργανική αναξιοκρατία στον καπιταλισμό

Η συζήτηση γύρω από την αξιοκρατία, τη δυνατότητα δηλαδή οι κοινωνίες να αναδεικνύουν τους ικανότερους σε θέσεις ευθύνης και κύρους, συνοδεύεται πάντοτε από έναν βαθύτατο σκεπτικισμό. Από την εποχή του Κωνσταντίνου Λεμπέση, που έγραψε το περίφημο δοκίμιο «Η σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικώ βίω», μέχρι σύγχρονες αναλύσεις για τον ρόλο των ελίτ, επανέρχεται το ερώτημα: μήπως το σύστημα που ονομάζουμε καπιταλισμό όχι μόνο δεν ευνοεί την αξιοκρατία, αλλά αντίθετα παράγει συστηματικά αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «δικτατορία των βλακών»; [1]

---

Η έννοια του «βλάκα» και η κοινωνική του ισχύς

Ο Λεμπέσης δεν περιορίζεται σε έναν απλό χλευασμό των αδαών. Η δική του ανάλυση είναι πιο διαυγής: ο βλάξ είναι επικίνδυνος όταν συνδυάζει την έλλειψη κρίσης με κοινωνική ισχύ, πλούτο ή θεσμική εξουσία. Στις κατώτερες τάξεις, όπως παρατηρεί, η «φυσική επιλογή» αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό την επιβίωση της βλακείας σε ηγετικές θέσεις, αφού η καθημερινότητα της εργασίας και της ανάγκης απαιτεί ικανότητες. Όταν όμως ένας βλάξ κληρονομεί πλούτο ή καταλαμβάνει θέση εξουσίας, τότε η ζημία είναι τεράστια, καθώς οι αποφάσεις του επηρεάζουν πολλούς. [2]

Η βασική παρατήρηση του Λεμπέση βρίσκει απήχηση σε πολλά παραδείγματα της νεότερης ιστορίας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άτομα με εμφανή αδυναμία κατανόησης σύνθετων ζητημάτων βρέθηκαν επικεφαλής επιχειρήσεων ή ακόμη και κρατών, απλώς και μόνο λόγω καταγωγής, οικογενειακών δεσμών ή τυχαίων συγκυριών.

---

Ο ιδιωτικός τομέας και η καχυποψία προς την ικανότητα

Η επικρατούσα αντίληψη υποστηρίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι ο κατεξοχήν χώρος της αξιοκρατίας: εκεί, λέγεται, οι ικανότεροι προάγονται, καθώς η αγορά «τιμωρεί» την αναποτελεσματικότητα. Όμως η εμπειρία δείχνει κάτι διαφορετικό. Στις μεγάλες εταιρείες, ο ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες, αλλά και τις εσωτερικές σχέσεις εξουσίας. Ένας υφιστάμενος που ξεχωρίζει για τις ικανότητές του δεν εκλαμβάνεται απαραίτητα ως μελλοντικός ηγέτης, αλλά συχνά ως απειλή για τον προϊστάμενο του. [3]

Η τεχνητή Νοημοσύνη και το "Αόρατο" ΚΚΕ

Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ) μπαίνει δυναμικά στην καθημερινότητά μας — από τον προσωπικό μας βοηθό μέχρι… "σύμβουλο ψήφου" — ένα σοβαρό ζήτημα έχει αρχίσει να διαφαίνεται: τι βλέπει, τι κρίνει και τι αποκλείει ένας υπολογιστικός αλγόριθμος;

Πρόσφατα έκανα ένα πείραμα. Ζήτησα από μια γνωστή πλατφόρμα ΤΝ (το ChatGPT) να με βοηθήσει να προσδιορίσω το ιδεολογικό μου προφίλ με βάση τις πολιτικές μου απόψεις. Μέχρι εκεί όλα καλά. Όμως όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, δεν μου πρότεινε καν ως πιθανή επιλογή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), παρόλο που οι απαντήσεις μου ταίριαζαν απόλυτα με πάγιες θέσεις του. -Ο λόγος; Όπως προέκυψε, το ΚΚΕ δεν ήταν στις "default επιλογές" της πλατφόρμας. Γιατί; Διότι — σύμφωνα με τη λογική της — θεωρείται «ακραίο». Και εκεί αρχίζουν τα σοβαρά ερωτήματα.

Είναι το ΚΚΕ "ακραίο";

Το ΚΚΕ είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα με συνεχή παρουσία στη Βουλή από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, με ιστορική συμμετοχή ακόμα και σε κυβερνήσεις, όπως το 1989 στην κυβέρνηση Τζανετάκη (δεν κρίνω εδώ αν αυτή ήταν σωστή ή λάθος πολιτικά-προσωπικά την θεωρώ λάθος, αλλά κρίνω  το πως η ΤΝ δεν το έλαβε καν υπόψην της σαν αντικειμενικό γεγονός, όταν ο αλγόριθμός της κατέταξε το ΚΚΕ ως "ακραίο"). Διαθέτει σταθερό εκλογικό ακροατήριο και δημόσιο πολιτικό λόγο. Στην ελληνική πολιτική ζωή δεν θεωρείται ούτε περιθωριακό ούτε "εξτρεμιστικό" — ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Το να το χαρακτηρίζει ένας αλγόριθμος ως «ακραίο» και να το αφαιρεί από τη λίστα κομμάτων σε ένα τεστ πολιτικού προφίλ, δεν είναι "ουδέτερο" ή "τεχνικό" θέμα. Είναι πολιτική απόφαση.

Κανένα λάικ για τον Κιμ

 

Yπήρξαν και υπάρχουν αριστεροί και αναρχικοί που δίνουν τον καλό αγώνα στο πλάι του εθνικού κορμού: για τη συνέχιση της αποικιοκρατίας, την υπερίσχυση του ιμπεριαλισμού, στο τέλος, ενάντια στη διεύρυνση της ελευθερίας των ανθρώπων.

Αλλά ας πούμε διάφορα άσχετα. Έχετε προσέξει ότι ο προσπορισμός κέρδους ή η απόσπαση οφέλους ξυπνά ενοχικά αντανακλαστικά σε μια μεγάλη μάζα, ίσως και πλειοψηφία ανθρώπων; Θα έλεγα ότι είναι μια στάση που απαντάται πιο συχνά στην αριστερά, αλλά όχι αποκλειστικά. Πχ, το να πει ο Γεωργιάδης ότι η Καρυστιανού θέλει να ακολουθήσει πολιτική καριέρα, είναι κάτι που μπλοκάρει πολλούς, κάτι που θα φέρει τους πιο άδολους, τους πιο ανιδιοτελείς ανθρώπους σε θέση απολογίας. Υποκρύπτει και ταυτόχρονα παίρνει ως δεδομένο το εξής: η πολιτική μεταφράζεται σε προσωπικό όφελος. Το οποίο είναι για τον Γεωργιάδη και τους ομοίους του δικαίωμα, για τους άλλους όνειδος. Λέει πολλά για τους ανθρώπους κάτι τέτοιο. Πρώτα από όλα, λέει ότι μόνο επιφανειακά οι νεοφιλελεύθερες, ατομιστικές αξίες έχουν ευρεία αποδοχή. Βέβαια, δεν υπάρχει για την ώρα αντίπαλη αφήγηση τέτοια που να καθιστά την περιφρόνηση του κέρδους πολιτική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. 

Το άλλο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε και που έχει μια πολιτική σημασία την οποία τη γνωρίζουν καλά και την παίζουν στα δάχτυλα οι περί την εξουσία, είναι ότι οι άνθρωποι -οι περισσότεροι άνθρωποι- θα σου δώσουν με χαρά αυτό που θα τους ζητήσεις και θα νιώσουν άσχημα, θα έρθουν σε μειονεκτική θέση όταν θα χρειαστεί να απαιτήσουν. Είναι μια συμπεριφορά που θα έχει σίγουρα την εξελικτική της σημασία, θα έχει βοηθήσει το είδος αλλά φαίνεται να δυσχεραίνει την επιβίωση των ατόμων. Δείχνει με έναν τρόπο ανεπίκαιρη, απαρχαιωμένη, ηλίθια. Έχει καταγραφεί στα θρησκευτικά κείμενα, έχει καταγραφεί επίσης στον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι

Το γνωρίζουν, και το χρησιμοποιούν σαν εργαλείο χειραγώγησης:

Το Ισραήλ "έχει το δικαίωμα να υπάρχει" και άλλες ιστορίες με δράκους...

Το μπλογκ σπάει έκτακτα την σιωπή του, γιατί αν δεν τα πει θα σκάσει... 

"...Μια φορά κ έναν καιρό στην Παλαιστίνη ζούσε ένας λαός που λέγονταν εβραίοι. Παρότι ήταν ο "εκλεκτός λαός" του Γιαχωβά, τους κατέλαβαν οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, και πολλοί άλλοι, μετά οι έλληνες, και στην συνέχεια οι Ρωμαίοι, γιατί μαλλον ο Γιαχβέ δεν μίλαγε με τον Δία, και δεν του είχε πει τίποτε περί εκλεκτών... Όμως στην συνέχεια οι "εκλεκτοί" εξεγέρθηκαν εναντίον των Ρωμαίων, οι ρωμαίοι κατέστειλαν την εξέγερση (αφού ούτε αυτοί είχαν ενημερωθεί για τα περί "εκλεκτών"), και στην συνέχεια εξόρισαν τους εβραίους από την Παλαιστίνη με αποτέλεσμα να διακορπιστούν αυτοί σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Οι κακόμοιροι εβραίοι όμως δεν είχαν δικό τους κράτος, και έτσι έπεφταν συνεχώς θύματα διώξεων, με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα. Μετά επειδή τα υπόλοιπα έθνη του κόσμου τους λυπήθηκαν, για να μην ξαναπέσουν θύματα, τους έδωσαν την Παλαιστίνη ώστε να φτιάξουν δικό τους κράτος, και έκτοτε έζησαν αυτοί καλά και ο Γιαχβέ καλύτερα, και αν δεν ήταν και κάτι ξυπόλυτοι Άραβες και κάτι παπουτσωμένοι Πέρσες που διαφωνούσαν με αυτήν την αφήγηση, θα ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι χορεύοντας χαρούμενα με τον Λουΐ ντε Φινές...."  

 Α ναι, και όποιος διαφωνεί με όλα αυτά είναι ..."αντισημίτης"! 

-Με αυτές τις μπούρδες δεν γανώνουν το κεφάλι μας; 

Λοιπόν τα παραπάνω είναι ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ! 

Αρχικά να πούμε πως "σημίτες" κατά βάση είναι οι ...Άραβες!

Και φτάνουμε στο οξύμορο ένας τύπος ονόματι  "Μιλεϊκόφσκι" που ο πατέρας του ήταν Πολωνός και η μάνα του Λιθουανή (στον Νεντανιάχου αναφέρομαι και στο πατρικό του όνομα) να σκοτώνει άραβες (δηλαδή σημίτες) και να κατηγορεί και από πάνω για ...."αντισημιτισμό"😵 όποιον του κάνει κριτική για αυτό! Μιλάμε δεν έχουν στον Γιαχβέ τους οι τύποι...

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, μαστροπεία, παιδεραστία…

Τη δεκαετία του 1980 ένας γνήσιος οπαδός του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» είχε γίνει διάσημος με το «νούμερο της κότας». Ιδιοκτήτης ενός πορνοκλάμπ κάπου στην περιοχή του «Χίλτον», έκανε ένα νούμερο κτηνοβασίας, προσποιούμενος ότι βιάζει μια κότα. Οι μπάτσοι που τον προστάτευαν (πάντα οι μπάτσοι προστατεύουν τον… ανθό της εθνικοφροσύνης) αναγκάστηκαν να τον συλλάβουν μετά το θόρυβο που ξέσπασε. Ο τύπος αυτός, που είχε του κόσμου τις κατηγορίες για μαστροπεία, ίδρυσε ένα φασιστικό μόρφωμα (αν θυμόμαστε καλά ονομαζόταν «Εθνική Σταυροφορία»), που συνεργάστηκε με άλλα φασιστικά και χουντοβασιλικά μορφώματα, ενώ κάποια στιγμή έκανε και… θρησκευτικού περιεχομένου εκπομπές στην trash tv.

Θυμηθήκαμε την ιστορία αυτού του μπουμπουκιού της εθνικοφροσύνης καθώς από το πρωί ακούμε τους «σοβαρούς» των ερτζιανών να καταδικάζουν με το γνωστό μένος τον 53χρονο παράγοντα της ΝΔ από τα Σεπόλια, που συνελήφθη και κατηγορείται ότι βίαζε, βιντεοσκοπούσε και εξέδιδε σε άλλους ένα 12χρονο κοριτσάκι φτωχής οικογένειας, και ταυτόχρονα να μας κουνούν το δάχτυλο λέγοντας ότι πρέπει να μην τον συνδέουμε με τη ΝΔ, γιατί «ανώμαλοι υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις».

Ε, όχι, κύριοι και κυρίες κουτοπόνηροι και κουτοπόνηρες. Για να το πούμε όσο πιο απλά και κατηγορηματικά γίνεται, στην Αριστερά δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ξέρετε γιατί; Είναι ζήτημα ιδεολογικών αρχών και πολιτικής παράδοσης.

Οι άνθρωποι της Αριστεράς πέρασαν από τη φωτιά και το σίδερο. Θυσιάστηκαν, είδαν τις οικογένειές τους να υποφέρουν, επειδή ήθελαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Να φτιάξουν ένα κόσμο που δε θα βιάζονται και θα εκδίδονται 12χρονα κοριτσάκια, γιατί θα έχει εξελειφθεί η κοινωνική βάση γι’ αυτό. Αυτή η πολιτική παράδοση ακολουθεί αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί μέχρι και σήμερα. Και μην μας πείτε για κάτι πουλημένες ηγεσίες, που ακόμα και απ’ αυτές δεν είδαμε να ξεπηδούν Γεωργιάδηδες και Λιγνάδηδες και 53χρονοι των Σεπολίων. Εμείς μιλάμε για τον απλό κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός.

Αντίθετα, η παράταξη της εθνικοφροσύνης, η Δεξιά σε όλες τις εκδοχές της, τραβούσε αυτά τα καθάρματα όπως τραβάει το μέλι τις μύγες. Γιατί τα καθάρματα πρέπει να έχουν τις πλάτες της εξουσίας για να επιτελούν το… θεάρεστο έργο τους. Και εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο είχε η εθνικοφροσύνη.

Η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας έχει καταγράψει τους σωματέμπορους και τους ναρκέμπορους της περιοχής του Μεταξουργείου να είναι ταυτόχρονα οι ρουφιάνοι της Ειδικής Ασφάλειας που κυνηγούσε τους κομμουνιστές και τους αριστερούς.

Παλμοί της ιστορίας στο Ντονιέτσκ

Νέα πρόσφατη εξέλιξη: το σύνολο των περιουσιών 140 Ουκρανών και φιλο-Ουκρανών ολιγαρχών στο κρατίδιο του Ντονιέτσκ κρατικοποιούνται χωρίς αποζημίωση. Δημεύονται εργοστάσια, πλοία και μέσα ενημέρωσης των περισσότερων κεφαλαιοκρατών που είχαν την εξουσία στην περιοχή μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Η τοπική κυβέρνηση δημοσίευσε πριν λίγες μέρες τα ονόματά τους και το σχετικό διάταγμα. Οι περιουσίες αυτές με τις λειτουργικές επιχειρήσεις, θα ανήκουν πλέον στο κρατίδιο του Ντονιέτσκ, στα πλαίσια της συνένωσης με την Ρώσικη Ομοσπονδία. Με εξαίρεση ίσως την Βενεζουέλα που συνέβη και συμβαίνει κάτι οικονομικώς παρόμοιο, πρόκειται για την πιο διευρυμένη, βίαιη κρατικοποίηση μεγάλου κεφαλαίου που έχει γίνει στον 21ο αιώνα.

Η κοινωνία του Ντονιέτσκ για 8 χρόνια υποφέρει από τον ουκρανικό ναζισμό με την στρατιωτική κατοχή κομματιών της από το τάγμα Αζόφ και άλλα συναφή “ευαγή ιδρύματα”. Η περιοχή αυτή έγινε στόχος εθνοκάθαρσης από το Ουκρανικό κράτος, που απαγόρευσε τις γλώσσες της (τα ρώσικα και τα ελληνικά μιλιούνται σε ποσοστό πάνω από 90% του ντόπιου πληθυσμού) και νομοθέτησε εθνοτικούς, ρατσιστικούς διαχωρισμούς εις βάρος της. Πρόκειται επίσης για μία κοινωνία με έντονα φιλοσοβιετικές και αντιναζιστικές μνήμες, καθώς υπήρξε βιομηχανικός κόμβος με πληθυσμιακή πλειοψηφία εργατών/τριών επί ΕΣΣΔ, πεδίο πολύνεκρων εκτεταμένων μαχών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σχετικά μεγάλα ποσοστά του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας όσο ήταν ακόμη νόμιμο πριν το 2014.

Από το πραξικόπημα Μαϊντάν μέχρι σήμερα, έχουν λάβει χώρα πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην περιοχή αυτή:

1. Το Ντονιέτσκ αυτονομείται από την Ουκρανία το 2014, μαζί με το γειτονικό Λουγκάνσκ, μετά από δημοψηφίσματα που οργάνωσε ο ίδιος ο λαός.
2. Σχεδόν για μία δεκαετία, μέρος του πληθυσμού έχει πάρει τα όπλα εθελοντικά, φτιάχνοντας τον δικό του στρατό, στα ιστορικά πρότυπα διοίκησης και συμμετοχής των “Λαϊκών Πολιτοφυλακών”.
3. Η συλλογική στρατιωτική έκφραση του λαού αυτού μάχεται για 8 χρόνια αυτοτελώς και από τον Φλεβάρη μαζί με τον ρώσικο στρατό, ενάντια στο καθεστώς του Κιέβου. Οι συγκρούσεις διεξάγονται εναντίον των ναζιστικών ταγμάτων και του ουκρανικού εθνικιστικού στρατού, που κατέχουν ΝΑΤΟϊκά όπλα, εκπαίδευση και καθοδήγηση.
4. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού του Ντονιέτσκ, υποστηρίζει ενεργά αυτές τις πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές, όπως και την ένωσή του με την Ρώσικη Ομοσπονδία (είναι ξεκάθαρα τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων του 2014 και του 2022).

Ο Παγκόσμιος πόλεμος και ο Κεϋνσιανισμός

Στον ιστότοπο “The Cradle”, ο γνωστός οικονομολόγος Μάικλ Χάτσον έδωσε πριν λίγες μέρες μια ακόμα πολύ σημαντική συνέντευξη, από αυτές τις οποίες τα συστημικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν να αγνοούν, ως προς τη διαμόρφωση της ευρισκόμενης σε εξέλιξη, εναλλακτικής προς τη δυτική, συγκρότησης μεταξύ Κίνας και Ρωσίας, αναφερόμενος εν πολλοίς σε ζητήματα νομισματικής συνεργασίας, αλλά και οικονομικών πολιτικών.

Πρόκειται για τμήμα ενός πολύ πλουσίου διαλόγου, ο οποίος δυστυχώς δεν αγγίζει καθόλου τη «Δύση» και ο οποίος, χωρίς να έχει φτάσει στο επίπεδο άρθρωσης μιας σοσιαλιστικής στρατηγικής, θέτει επί τάπητος τις διαρκείς αποτυχίες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, όχι μόνο στο εσωτερικό των κρατών, αλλά ίσως ακόμα σαφέστερα στις μεταξύ τους σχέσεις.

Η όλη δυτική, νεοφιλελεύθερη στρατηγική (αν μπορούμε να πούμε ότι πλέον υπάρχει τέτοια) εδράζεται σε μια θεμελιακή αντινομία: μπορούμε να έχουμε ένα απολύτως χρηματιστικοποιημένο, ληστρικό και ολιγοπωλιακό μοντέλο ανταγωνισμού των κεφαλαίων, αλλά ταυτοχρόνως να πετυχαίνουμε διακρατικές συνεργασίες. Με δεδομένη την ταξικότητα όλων των κρατών και άρα την «επιστράτευσή» τους από τις αντίστοιχες κυρίαρχες μερίδες κεφαλαίου, οποιαδήποτε τέτοια συνεργασία μπορεί να είναι μόνο «συνεργασία». Στην πραγματικότητα, στην καλύτερη περίπτωση έχουμε σχετικώς κανοναρχημένες σχέσεις άγριου ανταγωνισμού σε καιρούς ηρεμίας και κανιβαλισμό εν μέσω κρίσεων, όπως συμβαίνει και σήμερα. Η καλύτερη απόδειξη περί αυτού συνίσταται στο πώς η Ε.Ε. και ακόμα περισσότερο η ευρωζώνη, έχουν αναδειχθεί σε θερμοκήπια καταστροφικών ανταγωνιστικών σχέσεων, όχι μόνο εις βάρος των περιφερειακών τους κρατών και οικονομιών αλλά και των πλέον βιομηχανικών – βλ. Γαλλία και Ιταλία προς όφελος της Γερμανίας και εις βάρος της Γερμανίας υπέρ των ΗΠΑ.

Πολύ ορθώς, μια σειρά διανοητών και ελπίζουμε και ηγετών στο μη δυτικό κόσμο, αντιλαμβάνονται πως η τυχόν μεταφορά του ίδιου μοντέλου στις δικές τους προσπάθειες περιφερειακής συγκρότησης, ακόμα και αν θα έβρισκε μια πρόσκαιρη συγκολλητική ουσία στον αντιαμερικανισμό, δεν θα μακροημέρευε, αλλά αντιθέτως θα προκαλούσε μια νέα σειρά συγκρούσεων στο εσωτερικό της. Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν (εφόσον πράγματι υλοποιείται η στρατηγική της εναλλακτικής συγκρότησης ή της συγκρότησης εναλλακτικού κοσμοσυστήματος) είναι πάνω σε ποια μη νεοφιλελεύθερη βάση μπορεί αυτή να λάβει χώρα, με δεδομένο ότι ζούμε σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.

Για παράδειγμα, η νομισματική συνεργασία μέσα από την υιοθέτηση ενός κοινού καλαθιού νομισμάτων και προϊόντων φαντάζει απολύτως λογική και αναγκαία, προκειμένου να ανατραπεί η κυριαρχία του δολαρίου.