Αρκετή φασαρία έγινε τις τελευταίες μέρες για το περίφημο συνέδριο για την υπογονιμότητα και κυρίως για το διαφημιστικό του σποτ που συνοψίζει το μύνημα του στο “άσε τις σπουδές μωρή και κοίτα μην μείνεις στο ράφι”. Τα παραπάνω αρκετά αποκρουστικά από μόνα τους δεν θα μπούμε στον κόπο να τα σχολιάσουμε, σαν αυτονόητα αναχρονιστικά και προσβλητικά όχι μόνο για το γυναικείο φύλο, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας μας σαν τέτοιας.
Εκείνο που έχει ένα μεγάλο (πέρα από τα παραπάνω προφανή) ενδιαφέρον, είναι πως πολύς κόσμος επισήμανε -και σωστά- πως είναι αντιφατικό να επικαλείσαι “δημογραφικό πρόβλημα” την στιγμή που έχεις νομοθετήσει έναν σκασμό αντικίνητρα προκειμένου για να τεκνοποιήσει ένα νέο ζευγάρι.
Μηδέν εργασιακή προστασία της μητρότητας (και της πατρότητας φυσικά), μηδέν εργασιακή ασφάλεια, μηδέν δυνατότητα προγραμματισμού της καθημερινότητας που θα περιλαμβάνει και την ανελαστική υποχρέωση ανατροφής ενός παιδιού (σε αυτό προσθέστε και τηω πρόσφατη επιδίωξη για την κατάργηση του 8ωρου), σχεδόν μηδέν μέριμνα για παιδικούς σταθμούς, προβληματική υγεία και παιδεία, και άλλα πολλά...
Από τα παραπάνω το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα, είναι πως η άρχουσα τάξη μας ποσώς ενδιαφέρεται για την “υπογονιμότητα” ή για κάποιο “δημογραφικό πρόβλημα”.
Ίσα-ίσα, εφόσον η ανατροφή των παιδιών εντάσεται στο κομμάτι της απαραίτητης για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης απώλειας υπεραξίας, κάνει ένα τυπικό ιμπεριαλιστικό “τρικ” προκειμένου να απαλλαγεί όσο μπορεί από αυτήν.
Αν δηλαδή η όποια “υπογεννητικότητα” θέσει πρόβλημα για την απαραίτητη -για την διαιώνηση του συστήματος- εφεδρική δεξαμενή ανέργων ,λόγω της μείωσης του γενικού πληθυσμού, τότε μπορεί να εισάγει κατά βούληση εργατικό δυναμικό από έξω.
Ένα εργατικό δυναμικό που παρουσιάζει για τους αστούς πολλά πλεονεκτήματα.
Πέραν του οφθαλμοφανούς, πως μπορεί να το εκμεταλλεύεται με όρους πολύ απεχθέστερους από αυτούς της ντόπιας εργατικής τάξης, μπορεί επίσης να το αυξομειώνει κατά βούληση (εγώ δεν μπορώ να απελαθώ π.χ. επειδή θα μείνω ένα χρόνο χωρίς δουλειά), μπορεί επίσης να διαιρεί τεχνητά την εργατική τάξη με “εθνικούς” όρους, αλλά δεν έχει να πληρώσει και δεκάρα τσακιστή για την ανατροφή και την εκπαίδευση όλου αυτού του εργατικού δυναμικού, το κόστος των οποίων βαραίνει αποκλειστικά στις χώρες προέλευσης τους.
Η παραπάνω δυνατότητα είναι ένα από τα πιο ορατά με γυμνό μάτι, χαρακτηριστικά αυτού του πράγματος που ονομάζεται “ιμπεριαλισμός” και στην περίπτωση μας “ελληνικός ιμπεριαλισμός”.
Με βάση αυτά (τα “ λίγο πέρα από τα προφανή” του τίτλου δηλαδή), εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, τι πρεμούρα μπορεί να τους έπιασε ξαφνικά με το “δημογραφικό” και την “υπογονιμότητα”;
Αφού δηλαδή μια χαρά μοιάζει να την κάνουν την δουλειά τους (και ίσως και καλύτερα) με την εισαγώμενη εργατική δύναμη, αν προκύψει θέμα έλλειψης εργατικών χεριών,
-Γιατί τόσο άγχος να μην μειωθεί περισσότερο η ντόπια εργατική τάξη, αφού έτσι και αλλιώς και τι δύο μαζί τις τσακίζουν;
Και εδώ πάμε στα “γάλατα που σφίγγουν”, καθώς υπάρχει μόνο μία αναγκαία (για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό) χρήση του ντόπιου εργατικού δυναμικού για την οποία το εισαγώμενο είναι απολύτως ακατάλληλο.
Δηλαδή σαν κρέας για τα κανόνια σε μια περίπτωση γενικεύμένης πολεμικής σύραξης.
-Χρειάζεται να συνεχίσω για την πηγή της ανησυχίας τους για το “δημογραφικό”;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.