Ο μύθος των κοινοτικών επιδοτήσεων

Κάθε φορά το ίδιο παραμύθι: οι σπουδαίες κοινοτικές ενισχύσεις, τις οποίες με σκληρή διαπραγμάτευση κατάφερε να αποσπάσει ο πρωθυπουργός. Κάθε φορά ο ίδιος σκυλοκαυγάς: δεν μπορείτε να δώσετε σκληρή μάχη, αν ήμασταν εμείς θα παίρναμε περισσότερα. Ενα παραμύθι και ένας σκυλοκαυγάς που τείνουν να δημιουργήσουν στον ελληνικό λαό το αίσθημα του επαίτη, το αίσθημα του παράσιτου. Οτι τον ταΐζουν οι πλούσιοι ευρωπαίοι, χωρίς τη βοήθεια των οποίων θα ψωμολυσσούσε.

Εχουμε αποκαλύψει και άλλες φορές, ότι σε συναντήσεις τους με ηγέτες ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ οι έλληνες πολιτικοί δεν δέχονται την άποψη ότι η πλούσια Ευρώπη βοηθάει τη φτωχή Ελλάδα. Ξεκαθαρίζουν αυτό που είναι η αλήθεια και που το ξέρουν όλοι: ότι τις ενδοκοινοτικές οικονομικές σχέσεις δεν μπορείς να τις προσεγγίζεις με μια στενή λογιστική προσέγγιση. Αυτά που εμφανίζονται ως ροή κονδυλίων από τις πλουσιότερες προς τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ είναι ένα είδος ενοικίου, που πληρώνουν αυτές οι χώρες για την αποκλειστική νομή (για να μην πούμε το πλιατσικολόγημα) των αγορών των φτωχών χωρών.

Ας θυμίσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα, για να καταλάβουμε καλύτερα το πραγματικό περιεχόμενο της «μεγάλης εθνικής επιτυχίας» που παρουσιάζει κάθε έλληνας αστός πρωθυπουργός ο οποίος συμμετέχει σε κάποια σύνοδο κορυφής για τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Εμείς ποτέ δεν μπήκαμε στον πειρασμό να ασχοληθούμε με το αν ο τάδε πρωθυπουργός μπορούσε να πάρει περισσότερα και δεν τα κατάφερε λόγω… μπουνταλοσύνης ή… οσφυοκαμψίας. Ο καθένας από δαύτους παίρνει αυτά που του δίνουν. Το παζάρι το κάνουν Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ολλανδοί, Βέλγοι (μέχρι το Brexit και Βρετανοί) με βάση τα δικά τους συμφέροντα και τις γενικότερες ισορροπίες. Οι υπόλοιποι παίζουν απλά βοηθητικό ρόλο.

-Ποιος παίρνει τις επιδοτήσεις; Τις παίρνει μήπως η φτωχή αγροτιά; Η πραγματικότητα των αριθμών αποκαλύπτει ότι οι επιδοτήσεις στο συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα τους κατευθύνονται προς το μεγάλο κεφάλαιο (βιομηχανικό, εμπορικό και αγροτικό). Ενας άνθρωπος υπεράνω υποψίας, ο συνεργάτης του ΙΟΒΕ (όργανο του ΣΕΒ) Γ. Mέργος, σε μελέτη του «O αγροτικός τομέας στη δεκαετία του ‘90: τάσεις και επιλογές πολιτικής» έγραφε:

 «Γενικότερα οι οικονομικές ενισχύσεις προς τον αγροτικό τομέα αυξήθηκαν από 20% περίπου, που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, σε 35-40% στο τέλος της δεκαετίας (σ.σ εδώ τα φουσκώνει). Eπομένως υπάρχει μια σημαντική μεταφορά στο αγροτικό εισόδημα, όμως από το ποσό αυτό μόνο το 40% περίπου δίνεται απ’ ευθείας στους αγρότες και επομένως ένα μέρος διαφεύγει προς μη αγροτικούς τομείς».  

Eίναι λοιπόν πέρα από κάθε αμφισβήτηση το γεγονός πως και από τις κοινοτικές επιδοτήσεις που πηγαίνουν στην αγροτική παραγωγή μόνο ένα μέρος καρπώνεται η αγροτιά.

H λογιστική προσέγγιση του ζητήματος των κοινοτικών επιδοτήσεων έχει κι άλλες πτυχές. Yπάρχει για παράδειγμα η πτυχή του εμπορικού ισοζύγιου.

• Tο εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων της Eλλάδας με τις χώρες της EE, ενώ μέχρι το 1980 ήταν θετικό, από το 1981 έγινε μόνιμα ελλειμματικό.
• Tο γενικό εμπορικό ισοζύγιο της Eλλάδας, ενώ ήταν θετικό, από το 1981 έγινε μόνιμα ελλειμματικό.
  

Eμάς, βέβαια, δεν μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις του ελλείμματος του ισοζύγιου αγροτικών εμπορευμάτων στην ελληνική οικονομία γενικά και αόριστα, αλλά οι επιπτώσεις τους στην εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά και τη φτωχολογιά των πόλεων. Oλοι αυτοί αγοράζουν αγροτικά προϊόντα για ατομική κατανάλωση, που εισάγονται από την EE σε τιμές ευρωπαϊκές, που είναι πολύ ψηλότερες από τις διεθνείς. Eισάγονται για παράδειγμα από την EE κρέας και ζωντανά ζώα σε τιμές μεγαλύτερες από τις διεθνείς. Eισάγονται γάλα και γαλακτομικά σε τεράστιες ποσότητες.

Aν ποσοτικοποιούσαμε αυτές τις επιπτώσεις, θα διαπιστώναμε το μέγεθος της αλητείας των κομμάτων των αφεντικών, που χωρίς τσίπα πιπιλάνε την καραμέλα του πακτωλού που πηγάζει από την E(νωση) E(κμεταλλευτών) και χύνεται στην Eλλάδα. Oποιος μελετήσει τα σχετικά στοιχεία μένει χωρίς καμιά αμφιβολία πως στην πραγματικότητα έχουμε μια μεγάλη μεταφορά εισοδήματος από την Eλλάδα προς τις ανεπτυγμένες χώρες της EE. Mια μεταφορά εισοδήματος που κόστισε πάρα πολύ στη φτωχή αγροτιά, την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα.

Oι φτωχοί αγρότες αγοράζουν μηχανήματα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές κ.ά, που εισάγονται από τις χώρες τις EE σε τιμές πολύ ψηλότερες από τις διεθνείς. Kαι κάτι παραπάνω, γιατί αυτές αυξάνονται με ρυθμούς πιο γρήγορους απ’ ό,τι οι τιμές των ελληνικών αγροτικών προϊόντων που εξάγονται στην EE. Eίναι λοιπόν μεγάλο ψέμα η προπαγάνδα για πακτωλό από τον κοινοτικό κορβανά.

Aυτό δεν το λέμε μόνο εμείς. Eπικαλούμαστε και πάλι τον Γ. Mέργο, που στη μελέτη που προαναφέραμε γράφει: 

«Eίναι αναμφισβήτητο ότι η εφαρμογή της KAΠ οδήγησε σε αύξηση του εμπορίου της Eλλάδας με την κοινότητα σε βάρος των τρίτων χωρών. Aυτό είχε ως συνέπεια να προμηθεύεται η χώρα μας ζωικά προϊόντα όχι σε τιμές διεθνείς, όπως πριν, αλλά στις πολύ υψηλότερες τιμές της KAΠ, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεταφορά εισοδήματος από την Eλλάδα προς τις υπόλοιπες χώρες». 

Τάξη ενάντια σε τάξη

Για την ελληνική αστική τάξη, βέβαια, αυτό το καθεστώς αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του λαού και της χώρας δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά ευλογία. Κομπραδόρικη από τα γεννοφάσκια της, η τάξη που βάφτισε την Ελλάδα «ψωροκώσταινα», έχει φτάσει στο έσχατο σημείο ξεπεσμού, χαρακτηρίζοντας τον τουρισμό… «βαριά βιομηχανία της χώρας». Η ελληνική κεφαλαιοκρατία έχει συνδέσει τις τύχες της με το ξένο κεφάλαιο. Κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.

Επομένως, η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι ζήτημα της αστικής τάξης. Είναι ζήτημα της κομμουνιστικής επανάστασης. Οταν η εργατική τάξη μπορέσει να υψωθεί ως τάξη απέναντι στην τάξη των κεφαλαιοκρατών, όταν απαλλαγεί από τα καπιταλιστικά παράσιτα, τότε θα λύσει και το ζήτημα της συμμετοχής στην ΕΕ, αποχωρώντας απ’ αυτήν, τσακίζοντας τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής-αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης.

Πηγή: Κόντρα (απόσπασμα από μεγαλύτερο κείμενο)