Αίτημα του ΝΑΡ για 6ωρο-30ωρο: Δήθεν «επιθετική» απογείωση με ρεφορμιστικό περιεχόμενο

Το τελευταίο διάστημα οι δυνάμεις του ΝΑΡ στο συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίζονται με τη νέα τους εφεύρεση, το αίτημα για «6ωρο-5νθήμερο-30ωρο». Πρόκειται για ένα αίτημα που αποπροσανατολίζει τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος από τους βασικούς στόχους πάλης της περιόδου, δηλαδή την ανατροπή του αντεργατικού νομοσχεδίου, και την υπεράσπιση και διεκδίκηση του 5νθημερου-8ωρου.

Η θέση αυτή του ΝΑΡ πηγάζει από τη λαθεμένη ανάλυση για ανάγκη «επιθετικών αιτημάτων» και την άποψη για τη ματαιότητα της «φτωχής αμυντικής αντίστασης». Εμείς από τη μεριά μας δεν βλέπουμε τίποτα το «επιθετικό» στο να προτείνει κανείς ένα αίτημα απογειωμένο από την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς στους χώρους δουλειάς. Με την ίδια λογική, αναρωτιόμαστε αν πιο «επιθετικό» θα ήτανε το 5ωρο-4ημέρο και πάει λέγοντας. Με ποιο κριτήριο διαλέγουμε τα αιτήματα για το εργατικό κίνημα;

Για εμάς, πρωταρχικό κριτήριο για ένα αίτημα είναι αν μπορεί να παλευτεί από τους εργαζόμενους. Αλλιώς δεν πρόκειται για πραγματικό αίτημα. Ας θυμηθούν οι σύντροφοι του ΝΑΡ το αίτημα για 1.450 ευρώ βασικό μισθό, το μισθό «των κοινωνικών αναγκών». Σήμερα πόσο κοστολογεί το ΝΑΡ τις εργατικές ανάγκες και τι μισθό βάζει για αίτημα; Μήπως ο συσχετισμός που διαμορφώθηκε μετά τα μνημόνια εξαΰλωσε το αίτημα; Αυτή τη στιγμή, κεντρικό σημείο του νόμου αποτελεί η διάλυση του 5νθήμερου-8ωρου, που, παρ’ όλο που έχει τρωθεί και καταπατιέται σε πολλούς κλάδους, αποτελεί (ειδικά για τη βιομηχανία) τον βασικό κατοχυρωμένο τρόπο υπολογισμού του εργάσιμου χρόνου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, οι εργαζόμενοι ακόμα και σε αυτούς τους κλάδους είναι εφικτό να κινητοποιηθούν για υπερασπιστούν το 8ωρο και τις κατακτήσεις που συνδέονται μ’ αυτό.

Μεγαλύτερο όμως πρόβλημα αποτελεί κατά τη γνώμη μας η αιτιολόγηση του αιτήματος από την πλευρά της καθοδήγησης του ΝΑΡ: οι αυξημένες τεχνολογικές δυνατότητες της ανθρωπότητας. Οι τεχνολογικές δυνατότητες δεν έχουνε σε τίποτα να κάνουνε με τη διεκδίκηση του ελεύθερου χρόνου. Το βασικό στοιχείο που καθορίζει αυτή τη διεκδίκηση είναι ο βαθμός πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης. Η αταξική αντίληψη του ΝΑΡ για το χαρακτήρα της επιστήμης και της τεχνολογίας προσπερνάει ότι, όσο η τεχνολογία δεν βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο στο σοσιαλισμό, στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται για την εντατικοποίηση της εργασίας και την αύξηση της καταστολής.

Γράφει ο Π. Μαυροειδής σε άρθρο του στο ΠΡΙΝ: «το σταθερό για όλους μειωμένο ωράριο, δημιουργεί θέσεις εργασίας, αλλά και δίνει τη δυνατότητα να μην υπάρχουν part time δουλειές. Η μείωση της διάρκειας της εργάσιμης μέρας σε ώρες ή/και των εργάσιμων ημερών της βδομάδας, πηγαίνει μαζί με τον αγώνα για δουλειά για όλους, με όλα τα δικαιώματα, χωρίς μείωση αλλά αύξηση αποδοχών.»

Στον καπιταλισμό, η εργασία είναι εμπόρευμα και ο νόμος του κέρδους επιβάλλει την ύπαρξη της ανεργίας. Καπιταλισμός χωρίς ανεργία δεν μπορεί να υπάρξει. Οι θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται από το μειωμένο ωράριο. Η άποψη ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να επιβάλει κάποιον άλλον κοινωνικό καταμερισμό, μέσα στον καπιταλισμό και πριν την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αποτελεί καραμπινάτο ρεφορμισμό.

Γράφει σε άλλο σημείο ο Π. Μαυροειδής: «Ο κομμουνισμός πρέπει να περιγραφεί όχι μόνο ως μια κοινωνία εξισωτικής διανομής του όποιου παραγόμενου πλούτου, αλλά ως ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων που αναφέρονται φυσικά στην κοινοκτημοσύνη του πλούτου, αλλά και στο χρόνο, το χώρο, την ελευθερία και το συνολικό πολιτισμικό “ευ ζην” με όρους αλληλεγγύης και οικολογικής ισορροπίας.»

Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα άμεσα υλοποιήσιμο «πακέτο αιτημάτων» απογειωμένο από τη συνείδηση των μαζών που πρέπει να «περιγραφεί» την ώρα που περνάνε οι ερπύστριες του εργασιακού μεσαίωνα, αλλά ένα κίνημα που παίρνει σάρκα και οστά από τις μάχες της υλικής πραγματικότητας, και όχι από τη σφαίρα της φαντασίας. Ο κομμουνισμός δεν είναι «ένα πρόγραμμα στο οποίο πρέπει να προσαρμοστεί η ανθρωπότητα», αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της. Και αυτό δεν «περιγράφεται», κατακτιέται με πραγματικούς πολιτικούς στόχους πάλης.

Πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές