Ούτε ντροπή ούτε τσίπα…

Διαβάζουμε σήμερα (σ.σ. χθες) στα «Νέα» μια αναφορά στη RAF (Rote Armee Fraktion), στην οποία –εκτός των άλλων- σημειώνεται ότι «τα τέσσερα κορυφαία στελέχη της “πρώτης γενιάς“, τα οποία αυτοκτόνησαν μέσα στη φυλακή υψίστης ασφαλείας το 1977, υπό συνθήκες που ποτέ δεν διευκρινίστηκαν» (oι εμφάσεις δικές μας).

Δε θα σχολιάζαμε αυτή την προκλητική αναφορά, αν δεν έφερε την υπογραφή του Γιώργου Παυλόπουλου, αρθρογράφου (και) του «Πριν» και πολιτικού στελέχους του ΝΑΡ.

Οι δεσμεύσεις του αστικού Τύπου δεν μπορούν να αποτελέσουν συγχωροχάρτι για τη βάναυση παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Οι συνθήκες θανάτου των τεσσάρων στελεχών της «πρώτης γενιάς» της RAF κάθε άλλο παρά αδιευκρίνιστες είναι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επρόκειτο για αυτοκτονία.

Για το θάνατο της Ουλρίκε Μάινχοφ στις 9 Μάη του 1976, που οι γερμανικές αρχές προσπάθησαν να παρουσιάσουν ως αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού, αρκεί κανείς να διαβάσει την ογκώδη βιογραφία της από την Γιούτα Ντίτφουρτ (κυκλοφορεί και στα ελληνικά) για να πειστεί. Η διεθνής επιτροπή από επιστήμονες και δημοσιογράφους, που προσπάθησε να διαλευκάνει τις συνθήκες του θανάτου της, μολονότι το γερμανικό κράτος τής έβαλε χιλιάδες εμπόδια, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Μάινχοφ ήταν νεκρή προτού την κρεμάσουν.

Οσο για το θάνατο των Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ενσλιν και Γιαν-Καρλ Ράσπε, στις 18 Οκτώβρη του 1977, δυστυχώς για τους δολοφόνους, υπήρξε και τέταρτο μέλος της RAF, που προσπάθησαν να δολοφονήσουν, η Ιρμγκαρντ Μέλερ, που σώθηκε χάρη στην παρατηρητικότητα ενός γιατρού που είδε ότι ακόμη ανέπνεε αχνά. Και ήταν η Μέλερ που διέψευσε με όλη τη δύναμη που διέθετε, ότι ....έπεσε τέσσερις φορές πάνω στο μαχαίρι (!!!!!) για ν’ αυτοκτονήσει, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα ότι οι σύντροφοί της δολοφονήθηκαν (στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο με τη συνέντευξή της στον Ολιβερ Τόλμαϊν).

Αν στη δολοφονία της Μάινχοφ δεν υπήρχαν μάρτυρες πέραν των δολοφόνων, στη δολοφονία των Μπάαντερ, Ενσλιν, Ράσπε υπήρξε μάρτυρας: η Μέλερ, που τη νόμισαν νεκρή. Δεν τα γνωρίζει αυτά ο Γ. Παυλόπουλος; Ασφαλώς και τα γνωρίζει. Επέλεξε, όμως , το «αυτοκτονία υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες», βιάζοντας την ιστορική αλήθεια.

Πηγή: Κόντρα

Υ.Γ.

Ναι το ξέρω πως τέτοια ζητήματα είναι λεπτά και τζιιιιιίζ-καίνε, αφού όποιος τα σκαλίζει κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως και ..."υποστηρικτής της τρομοκρατίας"(!) και να μην έχει και καθόλου καλά ξεμπερδέματα.

Από την άλλη, η δολοφονία των μελών της RAF, τα απάνθρωπα λευκά κελιά, το άνωθεν σπώξιμο της Γερμανικής συνεπούς αριστεράς στις δεκαετίες του '60-'70 στην βία, μετά τις δολοφονικές (και με την κάλυψη της τότε γερμανικής αστυνομίας αν σας θυμίζει κάτι πρόσφατο από τα μέρη μας) επιθέσεις εναντίον της από την άκρα δεξιά κλπ, είναι γεγονότα ιστορικά καταγεραμένα που δεν χωράνε συμψηφισμούς, πόσο μάλλον μισό αιώνα μετά. 

Και η ιστορία υπάρχει για να διδάσκει, πράγμα που βέβαια καθόλου δεν σημαίνει την υποστήριξη της "ατομικής τρομοκρατίας" σαν τακτικής, από αυτόν που θέλει να εξετάσει την ιστορία αυτή αμερόληπτα.

Και είναι κατανοητό πως μια τέτοια (αμερόληπτη) εξέταση της υπόθεσης "RAF" μπορεί να έβαζε σε μπελάδες κάποιον, όχι μόνο με τον ελληνικό αλλά και τον Δυτικογερμανικό ιμπεριαλισμό* αυτοπροσώπως, αφού ο τελευταίος έχει την φωλιά του χεσμένη σε ζητήματα (αστικής έστω) "δημοκρατίας" με πολλούς τρόπους.

-Αλλά άμα δεν τα έχεις τα κάκκαλα για αυτό (πράγμα που θα ήταν απόλυτα κατανοητό -απαιτήσεις ήρωα δεν έχουμε από κανέναν) ρε Παυλόπουλε, τι το πιάνεις το ζήτημα;

_______

*Ναι το ξέρω πως οι παλιοί είχατε χρόνια να διαβάσετε τον όρο "δυτικογερμανικός" και οι οι νέοι ίσως και να μην τον έχετε ακούσει και ποτέ, αλλά για αυτό ακριβώς πρόκειται ακόμη και σήμερα. Για την Δυτική Γερμανία.

Η προσάρτηση της DDR από αυτήν, καθόλου δεν άλλαξε την ουσία ή την φύση του δυτικογερμανικού κράτους.