Δεν είναι η πρώτη φορά που μια εξέγερση αφροαμερικάνων (αλλά και άλλων πληβείων) τραβάει την διεθνή προσοχή. Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που τα συλλυπητήρια προς τους οικείους του δολοφονημένου είναι συσκευασμένα σ’ ένα «μνημόσυνο» για την υπερδύναμη. Η χαρά των rivals του ψοφιοκουναβιστάν δύσκολα κρύβεται. Αλλά και η αποστροφή των άλλοτε συμμάχων το ίδιο*. Είναι κοινοτοπία: η εξέγερση δεν θεωρείται απλά η δίκαιη αντίδραση των κατατρεγμένων του αμερικανικού καπιταλισμού· αλλά κι ένα ακόμα καρφί στο πολιτικό του φέρετρο.
Η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας είναι δεδομένη· και δεν χρειαζόταν καμμιά μπάτσικη δολοφονία για να επιδειχθεί. Αλλά όσοι πιστεύουν ότι η (άλλοτε) «μόλη υπερδύναμη» απλά θα καταρρεύσει μ’ έναν πνιχτό κρότο όπως κάποτε η Ε.Σ.Σ.Δ. αγνοούν τραγικά την ιστορία – και την πολιτική γεωγραφία. Η γενική στρατιωτικοποίηση μιας υπερδύναμης που χάνει μεν τα παγκόσμια ερείσματά της αλλά διαθέτει ακόμα όχι μόνο φονικά όπλα πρώτης κατηγορίας αλλά και αρκετούς τόνους «πατριωτικού μιλιταρισμού» είναι πάντα μια έξοδος κινδύνου. Τα ρεβόλβερ ίσως είναι το μόνο είδος «πατριωτισμού» που μπορεί να δημιουργηθεί σε μια εποικιστική αποικιοκρατία· και τέτοια ήταν πάντα η «λευκή ψυχή» των ηπα. Το μόνο που άλλαξε απ’ την εποχή του let’s go west είναι το διαμέτρημα και ο ρυθμός πυροβολισμών….
Εν τω μεταξύ ίσως η σοβαρότερη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ψοφιοκουναβιστάν δεν βρίσκεται στους δρόμους και στα ξηλωμένα πεζοδρόμια των πόλεων, αλλά στην χρηματοπιστωτική καρδιά της: στην fed.
Θα φανεί ίσως παράξενο: η τελευταία ευθεία της αμερικανικής παρακμής θα έχει αρχίσει όταν κάποιοι πεζοναύτες, σε κάποιο «συνοριακό φυλάκιο» της άλλοτε αυτοκρατορίας (σε κάποια στρατιωτική βάση δηλαδή), διαπιστώσουν ότι τα ντάλαρς του μισθού τους δεν πολυπερνάνε στα τοπικά μπαρ και μπουρδέλα…
Πηγή: Sarajevo*Μπροστά στο εξόφθαλμο όργιο της κρατικής βίας, παρενέβη χτες ο ΟΗΕ, δίνοντας ευρύτερες διαστάσεις στην αντιπαράθεση που κλιμακώνεται στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του γγ Αντόνιο Γκουτέρες, «αν και οι διαδηλώσεις πρέπει να πραγματοποιούνται ειρηνικά, η αστυνομική βία πρέπει να διερευνάται στις ΗΠΑ, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα».
«Είδαμε τις τελευταίες ημέρες κρούσματα αστυνομικής βίας. Ολα τα κρούσματα πρέπει να διερευνηθούν», δήλωσε ο ίδιος, στρογγυλεύοντας βέβαια την κριτική του με διαπιστώσεις όπως ότι «οι δυνάμεις της αστυνομίας ανά τον κόσμο πρέπει να λαμβάνουν κατάλληλη κατάρτιση όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα». Εξέφρασε επίσης «ανησυχία» για τις επιθέσεις κατά δημοσιογράφων.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Το ζήτημα είναι αν θα δημιουργηθεί στις ΗΠΑ η πολιτική πρωτοπορία, που θα μπορέσει να καθοδηγήσει το κίνημα και θα του δώσει τις σωστές διεξόδους ώστε ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση που θα συνεχίζει να υπάρχει εκ των πραγμάτων εξ'αιτίας όλων των παραπάνω που αναφέρονται στο κείμενο, να μην ξεφουσκώσουν με άναρχους βανδαλισμούς & πλιάτσικα (που θα τα έχεις και αυτά), αλλά να εκφραστεί με αιτήματα, πλαίσιο , αμφισβήτηση του συστήματος & γέννηση νέων λαογέννητων θεσμών που θα έρχονται σε αντιπαράθεση με το παλιό και θα δείχνουν το δρόμο για το καινούργιο που έρχετε... Μέχρι τότε είδομεν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά είμαι πολύ επιφυλακτικός και εύχομαι μακάρι να μην ξεφουσκώσει αλλά να βγει κάτι θετικό από όλο αυτό το μπάχαλο. Γιατί δυστυχώς όταν δεν έχεις πολιτική πρωτοπορία μόνο μπάχαλο & γιούχου μπορείς να κάνεις. Και στο τέλος κλασσικά να καταλήξει σε απογοήτευση με τα γνωστά τροπάρια του "τίποτα δεν γίνεται" - "τους είδαμε κ'αυτούς" κλπ...
Φιλικά
Χ.Κ.
@Χ.Κ.:
ΔιαγραφήΗ γέννηση μιας πολιτικής πρωτοπορείας μέσα από ένα αυθόρμητο κίνημα, είναι μια επίπονη και συχνά χρονοβόρα διαδικασία, αλλά είναι και η μόνη διαδικασία που γνωρίζουμε ιστορικά για την συγκρότηση των οργανωμένων επαναστατικών πρωτοπορειών.
Διαδικασία με πισωγυρίσματα, με φαινομενικά αδιέξοδα, με αντιφάσεις πάντα.
Όπως είχα γράψει πριν μερικά χρόνια και για την Γαλλία (http://fadomduck2.blogspot.com/2016/05/h_30.html), έτσι και στις ΕΠΑ θα παιχτεί το παλιό "παιχνίδι".
Αυτό του αντικειμενικού κινήμαντος που αναζητά την υποκειμενική του πρωτοπορεία.
"Σκάψε καλά γέρο-τυφλοπόντικα..."
Δεν χρειάζεται πολιτική πρωτοπορία στις ΗΠΑ, θα φροντίσει για όλα ο Πούτιν... Άλλωστε, οι Αμερικάνοι είναι φονιάδες των λαών, οπότε δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε αστούς και προλετάριους... Και αν υπάρχει εργατική τάξη που υποφέρει, πάλι ο Πούτιν θα φροντίσει... Δεν χρειάζεται αυτοτελής οργάνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό δεν είναι το αφήγημα των ατσάλινων; Γιατί εγώ δεν κατάλαβα τι προτείνουν για την εργατική τάξη στις ΗΠΑ. Για αυτούς το όλο ζήτημα είναι οι ανακατατάξεις στο διεθνές σύστημα, και ότι το κίνημα πρέπει να κάνει τον τροχονόμο ανάμεσα σε ισχυρά κράτη. Αλλά δεν καταλαβαίνω πως θα επωφεληθεί η εργατική τάξη στις ΗΠΑ από το να χάσει την πρωτοκαθεδρία η χώρα τους.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΔεν γνωρίζω για ποιό αφήγημα μιλάς, και δεν είμαι και διατεθιμένος να συζητήσω απόψεις που δεν έχουν παρουσιαστεί σε αυτό το μπλοκ τουλάχιστον.
Όσο για το εάν η εργατική τάξη μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης έχει ή όχι να οφεληθεί από την ήττα του "δικού της" ιμπεριαλισμού, νομίζω πως υπάρχει επαρκής Μ-Λ βιβλιογραφία επάνω στο ζήτημα.
Το σίγουρο είναι πως η ταξική πάλη διεξάγεται σε πολλαπλά επίπεδα, και το διεθνές είναι ένα από αυτά.
TRASH. Ασφαλώς και έχει να κερδίσει η εργατική τάξη απο την ήττα της αστικής της τάξης δεν υπάρχει αμφιβολία. Απο την αλλαγή θέσης όμως ειλικρινά δεν βλέπω τι κερδίζει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΜπέρτολντ Μπρεχτ/ Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, 1936
"Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται."
Αναφέρομαι στο παρεάκι της τουιτερικης διεθνούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να ηττηθεί σε έναν πόλεμο η αστική σου τάξη, κι εσύ να πάρεις την εξουσία, ασφαλώς είναι ένας τρόπος να ωφεληθείς... Το να εγκλωβίζεται το κίνημα στο ποιος θα είναι ο επόμενος χωροφύλακας του πλανήτη και της περιοχής, είναι ο μόνος τρόπος για να χάσουν οι λαοί.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΠροσωπικά έχω σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ (ακόμη κ σε επίπεδο απόκρουσης προπαγάνδας) από τα "παρεάκια" του τουΐτερ. Ούτως ή άλλως οι περισσότεροι εξ αυτών με έχουν μπλοκάρει, οπότε...
Για το δεύτερο που λες τώρα, υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση, από το "να εγκλωβίζεται το κίνημα στο ποιος θα είναι ο επόμενος χωροφύλακας του πλανήτη", μέχρι το "δεν μας αφορά το τι γίνεται στον κόσμο αν αυτό δεν σχετίζεται ΑΜΕΣΑ με μια επανάσταση", που είναι εξίσου (αν όχι και περισσότερο σε συγκεκριμένες συγκυρίες) λάθος με το πρώτο.
Πρόσπάθησε ας πούμε να δεις το δεύτερο σαν εφαρμοσμένη γραμμή σε περιπτώσεις όπως ο Β'ΠΠ, το παλαιστινιακό, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η εισβολή στο Ιράκ, η επίθεση στην Συρία, το Ουκρανικό φασιστικό πραξικόπημα κλπ.
-Ποιόν θα βόλευε κάθε φορά μια τέτοια γραμμή;
Θεωρητικά πάντως είναι λυμένο το αν το εργατικό κίνημα έχει ή όχι όφελος από τις ήττες του δικού του ιμπεριαλισμού, και όχι μόνο στις περιπτώσεις που η επανάσταση είναι το άμεσο διακύβευμα.
Θα θυμήσω εδώ πως η εξωτερική επέκταση ιστορικά συμβαδίζει συνήθως με την ένταση της εσωτερικής εκμετάλλευσης και καταστολής.
Οπότε πράγματι, το αμερικανικό αντιπολεμικό κίνημα την εποχή του Βιετνάμ δεν ήταν άνευ λόγου για τον ίδιο τον αμερικάνικο λαό, όπως και το σαμποτάζ του ανεφοδιασμού του Γαλλικού στρατού στον πόλεμο της Αλγερίας από τα γαλλικά ναυτεργατικά συνδικάτα, για να μην αναφέρω το παραγωγικό σαμποπτάζ των γερμανών κομμουνιστών κατά την διάρκεια του Β'ΠΠ.
Η ιστορία των ιδεών άλλωστε μας βοηθάει αρκετά να δούμε κάποια πράγματα, όπως π.χ. πότε και από ποιούς εμφανίστηκε η θεωρία του "όλοι ιμπεριαλιστές είναι και δεν ασχολούμαστε (που στο "όλοι" περιλάμβαναν και την ...ΕΣΣΔ!) και πως από το "δεν ασχολούμαστε" αυτά τα ρεύματα κατέληξαν να ασχολούνται και να παρασχολούνται με την ενεργή υποστήριξη του "δικού τους" ιμπεριαλισμού τελικά.
Το πιο κραγμένο (κ σχετικά πρόσφατο) παραδειγμα, οι εκδηλώσεις του Π.Κωσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπέρ της δυτικής επέμβασης στην Συρία και πλήρης ιοθέτηση όλου του ιδεολογικού οπλοστασίου που την στήριζε τότε.
Τα πράγματα λοιπόν δεν θεωρώ πως είναι τόσο απλά όσο τα αναφέρεις παραπάνω.
TRASH. Είναι σωστό να μας ενδιαφέρει το τι γίνεται στο κόσμο άσχετα με το αν έχει σχέση με την επανάσταση. Αυτό όμως για να μην εγκλωβιστεί πουθενά πρέπει να γίνεται μέσα απο την Κοινωνική Συμμαχία. Είναι το μοναδικό αποτελεσματικό όπλο. Και με την ιδεολογική πάλη και ζύμωση η ζωή τα ξεκαθαρίζει όλα. Για εμένα δεν υπάρχει άλλος τρόπος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΈνα λεπτό, εδώ οφείλω να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις, και μάλλον φταίω εγώ που δεν το ξεκαθάρισα εκ των προτέρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς οι περιπτώσεις που απαριθμείς, αφορούν ζητήματα εισβολής και κατοχής, εθνικής καταπίεσης, άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, εμπλοκή ξένου κράτους στις υποθέσεις τρίτου κράτους, και στην περίπτωση της Παλαιστίνης θα μπορούσαμε ίσως να μιλάμε ακόμα και για άλυτο εθνικό ζήτημα.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις σαφώς πηγαίνουμε με μπουσουλα το διεθνές δίκαιο. Καμμιά δουλειά δεν είχαν οι Αμερικάνοι να ανακατευτούν στις συγκεκριμένες χώρες, και φυσικά εκδηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους λαούς που δέχονται επίθεση και βρίσκονται στο στόχαστρο. Και φυσικά, τα ριζοσπαστικά στοιχεία κάθε χώρας δεν μπορεί να εξαρτουν την έκφραση αλληλεγγύης από το αν διακυβεβεται η επανάσταση, ή αν οι λαοί αυτοί προτάσσουν την επανάσταση ως διέξοδο από την συγκεκριμένη κατάσταση. Εδώ δεν χωράει άλλη αντίληψη, και μακριά από μένα τέτοιες απλουστευσεις.
Και βέβαια, το κομμουνιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το φιλειρηνικό κίνημα, δεν μπορεί να έχει άλλη θέση πέρα από την καταδίκη της εμπλοκής, αυτό είναι απόλυτα σαφές. Και φυσικά, το κίνημα στην χώρα που είναι υπαίτιος του πολέμου, έχει υποχρέωση να καταγγείλει τον πόλεμο, την κυβέρνηση του, την αστική του τάξη, να ενημερώνει τον λαό του, και στο μέτρο του δυνατού, να σαμποτάρει και τις επιχειρήσεις (να θυμίσω εδώ στα καθ'ημάς τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και την... λαχαναγορά!).
Όλα αυτά τα είναι αυτονόητα. Εγώ όμως λέω κάτι άλλο. Από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι αντίδραση, από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος βρίσκεται στα γονίδια αυτού του συστήματος, δεν μπορούμε απλά να περιοριζομαστε σε ρόλο τροχονόμου και να βάζουμε ως στόχο να υποσκελίσει η μία ιμπεριαλιστική δύναμη την άλλη. Γιατί να στο πω και αλλιώς, αυτό που λένε κάποιοι ότι ο πολυπολικος κόσμος θα φέρει ειρηνικές διευθετήσεις, για θα συγκρούονται ισοδύναμα κράτη, άρα δεν θα υπάρχει ένα μόνο αφεντικό -- όλη αυτή η θεωρία νομίζω έχει με παταγο διαψευστεί. Ο πολυπολικος κόσμος είναι ήδη πραγματικότητα, το βλέπουμε και στην γειτονιά μας, το βλέπουμε στην Συρία, στην Λιβύη. Έγινε πιο ασφαλής η γειτονιά μας επειδή περισσότεροι λύκοι πολιορκούν το μαντρί; Ρητορικό το ερώτημα.
Δεν εννοώ βέβαια ότι η λύση είναι η επιστροφή στην μονοκρατορία των Αμερικανών. Κάθε άλλο -- κατά την γνώμη μου, η λύση βρίσκεται προς τα μπρος, στην πάλη των λαών, και όχι προς τα πίσω. Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών, αυτό ήθελα να πω.
Προλεκαλτ
Και κάτι που ξέχασα να αναφέρω: η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βαδίζει στον ίδιο δρόμο, απλώς από άλλη κατεύθυνση -- έχει διαλέξει δηλαδή ιμπεριαλιστη, απλώς έχει διαλέξει άλλον ιμπεριαλιστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρολεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΑν και η κουβέντα αυτή μάλλον έχει εξαντληθεί κατά το παρελθόν σε τούτο εδώ το μπλογκ, πιστεύω πως πρέπει να επαναλάβω δύο πράγματα.
Το ένα είναι, εάν ένας πολυπολικός κόσμος προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες ή όχι για την εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων εκ μέρους του εργατικού κινήματος, από την καταθλιπτική ως τώρα (και στο άμεσο ορατό μέλλον) μονοκρατορία του ευρωατλαντισμού.
Θεωρώ αυτονόητο πως προσφέρει, οπότε όσο με αφορά είναι καλοδεχούμενος.
Φυσικά έχεις δίκιο, πως είτε σε αμερικάνικη μονοκρατορία, είτε σε έναν πολυπολικό κόσμο, αν δεν παλέψουν οι λαοί-προκοπή δεν πρόκειται να δουν (αυτονόητο και αυτό), αλλά εδώ το ζήτημα είναι το ποιές συνθήκες είναι πιο πρόσφορες για την διεξαγωγή της πάλης αυτής, και όχι το αν θα μας σώσει ο ...Πούτιν ή έστω ο Ζιπίνγκ π.χ.
Και για το δεύτερο που βάζεις "απλώς έχει διαλέξει άλλον ιμπεριαλιστη" πάλι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, καθώς -Λενινιστικά πάντα- η ήττα "του δικού μας" ιμπεριαλισμού είναι επαναστικό καθήκον, ενώ η ουδετερότητα σε αυτόν (πολύ δε μάλλον η ενεργή του στήριξη) χαρακτηρίζεται από τον Βλαδίμηρο σαν "σοσιαλπροδοσία".
Σαν παλιός αναγνώστης του μπλογκ, θα έχει δει φαντάζομαι τα σχετικά αποσπάσματα που έχουν ανέβει στο μπλογκ κατά καιρούς επάνω σε αυτό.
Οπότε, όχι. Προφανώς δεν είναι η ίδια η ιδεογική απόκλιση (αν όχι συνειδητή προδοσία) του κάθε Κωσταντίνου, με αυτήν κάποιων που ζώντας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ αντιστρατεύονται τις ΝΑΤΟϊκές επιδιώξεις.
Δεν είναι το ίδιο ούτε ποσοτικά, ούτε ποιοτικά.
Για ευνοήτους λόγους και αυτό, που δεν θεωρώπως χρειάζεται να τους επαναλάβω.
Παλεύουμε για την ήττα του δικού μας Ιμπεριαλισμού μαζί με όποιον σε ταξική βάση συμφωνεί μαζί μας ακόμα και αν δεν έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού. Σε αυτή την βάση και με δεδομένο οτι το σχήμα δεν παίρνει πολιτικά χαρακτηριστικά νομίζω πως συμφωνούμε TRASH. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο ότι η κουβέντα έχει εξαντληθεί στο παρόν ιστολόγιο, για αυτό θα σταθώ μόνο στο τελευταίο.
ΔιαγραφήΑυτό που έγραψα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το έγραψα προς υπεράσπιση της, κάθε άλλο -- η στάση της είναι επαίσχυντη. Και φυσικά ισχύει αυτό που λες για τον δικό σου ιμπεριαλιστη. Ωστόσο ο Λένιν επέμενε εξίσου στην αυτοτέλεια του επαναστατικού κινήματος από κάθε αστική επιδίωξη (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς τις ενδοιμπεριαλιστικες αντιθέσεις -- αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα).
ΥΓ Κατά την γνώμη μου η παντοκρατορία του ευρωατλαντισμου μας έχει αφήσει χρόνους.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΔεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος με "σώας τα φρένας" που να έχει υποστηρίξει πως ένας πολυπολικός κόσμος θα είναι πιο ειρηνικός.
Ο κόσμος άλωστε ήταν πολυπολικός (έστω διπολικός) από την γέννηση του καπιταλισμού μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80.
Όχι μόνο ειρηνικός δεν ήταν, αλλά στο διάστημα αυτό είδαμε και δύο (κατ'άλλους τρεις μαζί με τον "ψυχρό") παγκόσμιους πόλεμους.
Είδαμε όμως μαζί με αυτούς και μια σειρά επιτυχημένων προλεταριακών επαναστάσεων που σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή έφτασαν να υπερισχύσουν στο 1/3 της γης.
Από το '90 και μετά πάλι, που η πολυπολικότητα μας τελείωσε, μόνο ιστορικά πισωγυρίσματα ζήσαμε, σε κάθε επίπεδο.
Δεν νομίζω πως αυτά τα δύο είναι άσχετα μεταξύ τους, σαν συνθήκες εντός των οποίων διεξάγεται η ταξική πάλη πάντοτε, και όχι ως κάτι διαφορετικό.
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΓια το " η παντοκρατορία του ευρωατλαντισμου μας έχει αφήσει χρόνους" προσωπικά είμαι πολύ επιφυλακτικός. Αυτό γιατί δεν πιστεύω πως η ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος φτιάχτηκε για να μην χρησιμοποιηθεί ακριβώς όταν τα υπόλοιπα μέσα ιμπεριαλιστικής επιβολής (οικονομικά-πολιτικά κλπ) μοιάζουν να φθίνουν.
Το πληγωμένο θηρίο είναι λένε το πιο επίκυνδινο, οπότε και επιφυλλάσσομαι
Το ζήτημα της επανάστασης δε νομίζω ότι εφάπτεται με τον πολυπολικο κόσμο. Έχει να κάνει κυρίως με ένα πλέγμα εσωτερικών και εξωτερικών παραμέτρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαρτάται από την όξυνση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της χώρας, από την διάχυση και το βαθεμα της κρίσης, από την εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο του λαού με ανεβασμενες μορφές πάλης, και την απροθυμία του να δέχεται να τον εξουσιάζουν όπως πρίν, από το σπάσιμο της συνοχής των κορυφών, κλπ. Εξαρτάται επίσης από την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα κράτη, αντιθέσεις που έχουν φτάσει στο απροχώρητο, και συνήθως εκδηλώνονται με το ξέσπασμα πολέμου, που συνήθως επιφέρει το σπάσιμο της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο.
Αλλά ο πολυπολικος κόσμος δε νομίζω ότι συνδέεται με την εκδήλωση και την εδραίωση της επανάστασης. Και να σκοτώνονται όλοι αυτοί μεταξύ τους, όλοι μαζί θα πέσουν πάνω στην επανάσταση για να την πνίξουν. Έχουμε και το παράδειγμα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης.
Το αν θα καταφέρει επίσης να στεριώσει το νέο εργατικό κράτος, πάλι δεν πιστεύω ότι εξαρτάται από την ύπαρξη πολυπολικου κόσμου. Αυτό αφορά κυρίως τις εσωτερικές αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, και κατά πόσο θα καταφέρει το εργατικό κράτος να τις εκμεταλλευτεί. Και πάλι, όσο πιο αδύναμα είναι τα αστικά κράτη, όσο περισσότερο θα θέλουν να αποσπαστούν από τα αρπαγια των ισχυρών, τόσο πιο ευάλωτα θα είναι στις δικές σου πιέσεις, και τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να συνάψεις κάποιες συμφωνίες μαζί τους.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΙστορικά δεν ισχύει πάντα αυτό που λες πως "Και να σκοτώνονται όλοι αυτοί μεταξύ τους, όλοι μαζί θα πέσουν πάνω στην επανάσταση για να την πνίξουν". Αυτό μπορεί να συμβεί, ή μπορεί και όχι. Πέρα από το πασίγνωστο παράδειγμα του Β'ΠΠ, υπάρχουν και τα παραδείγματα από τον καιρό της μπολσεβίκικης επανάστασης όπου η (αστικότατη)εθνικοαπελυθερωτική επανάσταση των νεότουρκων έδωσε έναν σύμμαχο στην νεαρή σοβιετική δημοκρατία ενάντια στην επέμβαση της Αντάντ, μέχρι τις μέρες μας και την (γνωστή νομίζω) Ρώσικη βοήθεια στην Κούβα και την (όχι σοσιαλιστική βέβαια, αλλά...) Βενεζουέλα και την Κινέζικη πολυεπίπεδη επιστήριξη στην Λ.Δ.Κορέας, για μην μιλήσω για τις σχέσεις της δημοκρατίας της Βαημάρης στον μεσοπόλεμο με την ΕΣΣΔ.
Χωρίς να ψάξω για άλλα λιγότερα γνωστά παραδείγματα, δε νομίζω πως επιβεβαιώνεται ιστορικά πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ξεπερνάνε κατά απαράβατο κανόνα τις μεταξύ τους διαφορές σε τέτοιες περιπτώσεις, και μάλιστα σε βαθμό που είναι δυνατό να τις εκμεταλευτείς, αν όχι να μπεις σφήνα σε αυτές.
Τα ζητήματα εδώ νομιζω πως είναι δύο:
1)Κατά πόσο οξυμένες (και ισσορόπημένες ταυτόχρονα) είναι οι σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
2)Κατά πόσο κρατάς την πολιτική σου αυτονομία και την επαναστατική σου στοχοπροσήλωση, ελλισσόμενος αλλά χωρίς να γίνεις πολιτική ουρά της Α ή της Β ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Και αυτό δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση "ουδετερότητα" ούτε καν ως τακτική, πολύ δε περισσότερο σαν ιδεολογική δέσμευση...
_________
Για το τι έγινε επί πολυπολικού καπιταλιστικού κόσμου, και το έγινε επί "αυτοκρατορίας", τα γνωρίζουμε όλοι.
Εγώ επιμένω να μην τα θεωρώ άσχετα μεταξύ τους, και μάλιστα νομίζω πως δεν χρειάζεται να πλατιάσουμε σε αυτό.
Δεν είναι ίδιες οι ευκαιρίες σε έναν κόσμο που μπορείς (αν έχεις το νου να το κάνεις) να εκμεταλευτείς τις αντιθέσεις τους, και σε έναν που "αρχηγού παρόντος-πάσα αρχή παυσάτω", όπως ήταν μέχρι πολύ πρόσφατα (και σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμη) με τον συνασπισμό των πρώην αποικιοκρατικών με τον σύγχονο ιμπεριαλιστικό οδοστρωτήρα, συνάμεων που ονομάζουμε "ευρωατλαντισμό"
Είναι πολλά τα σχετικά παραδείγματα. Η Παρισινή Κομούνα του 1871 με το Παρίσι σε πολιορκία απο τους Γερμανούς να απελευθερώνουν Γάλλους Αιχμαλώτους για να μπορέσει να φτιάξει στρατό η κυβέρνηση στις Βερσαλίες και να τσακίσει την επανάσταση. Είναι και η Αστική τάξη της χώρας μας Αγγλόφιλη και Γερμανόφιλη ενώθηκαν και τσάκισαν τον λαό σε Αθήνα Πειραιά το 1944... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΚαι για να μην παρανοηθεί το τι λέω, εγώ βλέπω την πολυπολικότητα ως όρο "αναγκαίο, αλλά όχι (φυσικά) και ικανό" που λέγαμε και στο σχολείο...
Αν τώρα κάποιοι τον ανάγουν από "αναγκαίο" σε "ικανό", εγώ καμμία ευθήνη δεν φέρω... :D
TRASH. Μόνο για τον Κεμάλ. Το θεωρώ ελιγμό του ΛΕΝΙΝ όπως και το Μπρεστ Λιτοφσκ στην ίδια περίοδο. Οπως το ίδιο ισχύει και με τους δύο Ελιγμούς της ΕΣΣΔ στον πόλεμο απο τους Μπολσεβίκους και τον Στάλιν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΔεν σε παρεξηγεί κανένας. Ευχαριστώ για την φιλοξενία. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΝαι Παναγιώτη, ελπίζω λοιπόν να κατάλαβες πως όποιος ελλίσεται κ εκμεταλλεύται τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο του αντιπάλου του, ούτε "οπορτουνιστής" είναι, ούτε "ταξικός προδότης", δόνι και ντε...
Αυτό το έχω καταλάβει πολύ καλά πάντα. Πότε είπα προδότη όταν κάνει ΕΛΙΓΜΟΥΣ. ΠΟΤΕ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήTRASH. Αν θέλεις στο εξηγώ αναλυτικά τι λέω. Αν δεν θέλεις χωρίς να σε αποφεύγω με βάση τα πλαίσια ότι γράφει το διορθωμένο 1ο δοκίμιο με καλύπτει απόλυτα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΕν τάχει, επειδή δεν προλαβαίνω: Πριν τον β ΠΠ είχαμε την συμφωνία του Μονάχου, την πάσης φύσεως στήριξη των δημοκρατικών δυνάμεων στον φασισμό. Επίσης όλοι γνωρίζουμε πότε άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο οι δυτικοί, και πόσο σαμποταραν τους Σοβιετικούς -- μέχρι ο πόλεμος να πάρει αμετάκλητα στροφή. Απλώς το τέρας που εξέθρεψαν στράφηκε και εναντίον τους, οπότε έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση, αυτό είναι γεγονός.
Νομίζω ότι η Κούβα συνεργάζεται και με την ΕΕ, δεν ακυρώνει όμως αυτό τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ευρωενωσης.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΕίπα στυκεκριμένο πράγμα, πως:
__________
Ιστορικά δεν ισχύει πάντα αυτό που λες πως "Και να σκοτώνονται όλοι αυτοί μεταξύ τους, όλοι μαζί θα πέσουν πάνω στην επανάσταση για να την πνίξουν". Αυτό μπορεί να συμβεί, ή μπορεί και όχι.
______
Η συμφωνία του Μονάχου λοιπόν δεν ακυρώνει την αντιφασιστική συμμαχία που κέρδισε τον Β'ΠΠ.
Και τα δύο είναι ιστορικά καταγεγραμμένα γεγονότα, που αποδείχνουν αυτό ακριβώς που λέω παραπάνω: "Αυτό μπορεί να συμβεί, ή μπορεί και όχι", γιατί ακριβώς όπως λες " η ανάγκη μπορεί να γίνει φιλοτιμία". Αυτό ακριβώς λέω κ εγώ εξάλλου.
Και ναι και πράγματι, η Κούβα κατάφερε να διαφοροποίησει και την στάση χωρών της ΕΕ απέναντι της, αλλά αυτό δεν βλέπω να ακυρώνει αυτά που έγραψα πριν, αλλά μάλλον να τα ενισχύει (αφού δεν είπα ποτέ πως η Ρωσσία δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη π.χ.). Για εκμετάλλευση "ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων" μιλάω εξαρχής.
Και αυτό δεν θεωρώ πως υπάρχουν "φύση καλοί" ιμπεριαλιστές" ( και πως άλλως εξάλλου;) αλλά μπορεί να υπάρξουν αντικειμενικής θέσης ορμόμενοι, βολικοί τέτοιοι. Αυτό λέω από την αρχή ούτως ή άλλως.
Οπότε το ζήτημα είναι η ανάλυση της αντικειμενικής θέσης του κάθε έναν τους...
TRASH.Το 2ο Μέτωπο στην Νορμανδία άνοιξε σαν σήμερα το 1944,,, με τον Κόκκινο Στρατό στην Κεντρική Ευρώπη. Οι Γερμανοί Στρατηγοί άνοιγαν το Μέτωπο στην δύση και πολεμούσαν με λύσσα στην ανατολή Υπήρχαν συμφωνίες μεταξύ τους π.χ να φύγουν ανενόχλητοι απο την Ελλάδα και στην Κρήτη έμειναν μέχρι την 9η Μάη του 1945. Ελιγμοί ήταν κατα την διάρκεια του πολέμου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΟι δυτικοί αναγκάστηκαν να συνάψουν συμμαχία με τους Σοβιετικούς, επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν διαφορετικά το δικό τους τέρας. Το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να προσφέρουν συμμαχία, λέει κάτι για την ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης, και όχι τόσο για τους δυτικους. Εκείνοι εξακολουθούσαν να το παίζουν διπορτο (ξαναθυμιζω το δεύτερο μέτωπο). Άρα δεν βλέπω τι σχέση έχει ο πολυπολικος κόσμος εδώ. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε απλά αντιπαραβολή ισχύος από την μεριά του εργατικού κράτους (και μόνο από αυτό καταλαβαίνουν οι ιμπεριαλιστές).
ΔιαγραφήΗ ΕΕ δεν είναι αναδυόμενη δύναμη, αντιπροσωπεύει τον πιο παλιό γερασμένο καπιταλισμό, άρα και πάλι δεν καταλαβαίνω πως σχετίζεται με την περίπτωση της Κούβας ο πολυπολικος κόσμος.
Οκ, η Κούβα συνεργάζεται με την Βενεζουέλα, την Ρωσία, κλπ. Αυτές είναι όντως αναδυόμενες δυνάμεις. Η ΕΕ όμως δεν είναι, άρα πάλι ο πολυπολικος κόσμος δεν σχετίζεται εδώ.
Προλεκαλτ
Έστειλα ένα σχόλιο που μάλλον χάθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλεγε περίπου τα εξής:
Πριν τον β ΠΠ είχαμε την συμφωνία του Μονάχου, την πάσης φύσεως στήριξη των δημοκρατικών δυνάμεων στον φασισμό. Επίσης όλοι γνωρίζουμε πότε άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο οι δυτικοί, και πόσο σαμποταραν τους Σοβιετικούς -- μέχρι ο πόλεμος να πάρει αμετάκλητα στροφή. Απλώς το τέρας που εξέθρεψαν στράφηκε και εναντίον τους, οπότε έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία.
Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση, αυτό είναι γεγονός.
Νομίζω ότι η Κούβα συνεργάζεται και με την ΕΕ, δεν ακυρώνει όμως αυτό τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ευρωενωσης.
Προλεκαλτ
Έκατσα και έψαξα το άρθρο του Λένιν και παραθέτω ένα απόσπασμα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"ο Α. Πότρεσοφ δε σκέφτηκε βαθιά τη σημασία της αλήθειας που ξεστόμισε. Ας υποθέσουμε ότι δυο χώρες πολεμούν ανάμεσα τους στην εποχή των αστικών, εθνικών και απελευθερωτικών κινημάτων. Ποιας χώρας την επιτυχία πρέπει να εύχεται κανείς από την άποψη της σύγχρονης δημοκρατίας; Βέβαια εκείνης της χώρας που η επιτυχία της θα σπρώξει πιο δυνατά και θα αναπτύξει πιο ορμητικά το απελευθερωτικό κίνημα της αστικής τάξης και που θα υποσκάψει περισσότερο τη φεουδαρχία. Ας υποθέσουμε, σε συνέχεια, ότι το καθοριστικό στοιχείο της αντικειμενικής ιστορικής εποχής άλλαξε και τη θέση του κεφαλαίου, που παλεύει για εθνική απελευθέρωση, την κατέλαβε το διεθνές αντιδραστικό το χρηματιστικό, το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.
Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής ενώ η δεύτερη το 1/4. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος, ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το «δικαίωμα» της στα 3/4 της Αφρικής, ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα 3/4.
Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμιά ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι «και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη», στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δε θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό."
Προλεκαλτ
Το ότι αν υπάρχουν ένα -δύο ή πολλά πλανητικά αφεντικά δεν σημαίνει αυτόματα την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, αυτό , νομίζω, είναι κάτι που συμφωνούν όλοι . Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι όταν ο ιμπεριαλισμός εκφράζεται από πολλές δυνάμεις, μειώνεται όλο και περισσότερο το φαινόμενο της ''εργατικής αριστοκρατίας'',πρόκειται για κάτι που ο ίδιος ο Λένιν έχει αναφέρει στον ''Ιμπεριαλισμό'' του, όταν σαν μια αιτία της συντηρητικοποίησης της αγγλικής εργατικής τάξης, θεωρεί την ''μονοπωλιακή θέση της στη παγκόσμια αγορά''.Αυτό βέβαια δημιουργεί τις αντικειμενικές συνθήκες , δεν σημαίνει ότι αυτόματα αλλάζει η συνείδηση της εργατικής τάξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκουπιδοτενεκές.