Γκεμπελισμός

«Οταν έχουμε εισβολή, αποκρούουμε την εισβολή. Φυλάμε τα σύνορα να μην περάσει κουνούπι. Και τα φυλάμε με χημικά, με φράχτες, με ξύλο, με ασπίδες, με μπουνιές και κλωτσιές, με νύχια και με δόντια, με όπλα αν χρειαστεί».

Με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο Πρετεντέρης (Τα Νέα, 3.2.2020) έδωσε το στίγμα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Προσέξτε, όχι της κυβερνητικής στάσης (η οποία είναι γνωστή σε όλους), αλλά της προπαγάνδας που δικαιολογεί αυτή τη στάση, την καθιστά εθνικά απαραίτητη και υποχρεωτικά επικροτητέα από κάθε έλληνα πολίτη.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το Μαξίμου μοίρασε non paper στο οποίο έκανε λόγο για «ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας της χώρας» και ανάγκη η χώρα «να διαφυλάσσει την ακεραιότητά της».

Πρόκειται για την επιτομή του γκεμπελισμού: διαστρέφουμε το νόημα των λέξεων, κατασκευάζουμε έναν εχθρό και για την αντιμετώπισή του ζητούμε τη συσπείρωση του έθνους.

Εισβολή έχεις όταν αντιμετωπίζεις ένα ένοπλο σώμα που προσπαθεί να παραβιάσει τα σύνορά σου και να επιβάλει κατοχή στο σύνολο ή σε τμήμα της επικράτειάς σου.

Ακόμα κι αν οι πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν στο ελληνικό έδαφος ενθαρρύνονται και καθοδηγούνται από την τουρκική κυβέρνηση (κάτι που το δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο ίδιος ο Ερντογάν), η κίνησή τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εισβολή.
Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι δεν είναι ένοπλοι, γι' αυτό και αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη ευκολία από τα ΜΑΤ.

Και βέβαια, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας, διότι οι πρόσφυγες δεν έχουν καν σκοπό να παραμείνουν στην Ελλάδα. Να περάσουν θέλουν. Αλλος είναι ο προορισμός τους.

Μιλώντας με αυστηρά (αστικούς) νομικούς όρους, το περισσότερο που θα μπορούσε να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση είναι η διασάλευση της δημόσιας τάξης, λόγω της μαζικότητας του φαινομένου. Στο όνομα αυτής της διασάλευσης θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τα έκτακτα μέτρα που πήραν (τα οποία, βέβαια, παραβιάζουν ευθέως τις διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες).

Αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό. Στόχος δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες. Στόχος είναι, παράλληλα, και ο ελληνικός λαός. Η βάρβαρη αντιπροσφυγική πολιτική, στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κρατών, που θέλουν να κρατήσουν τους πρόσφυγες μακριά από την επικράτειά τους (κι ας είναι αυτά τα κράτη που με τη ληστρική πολιτική τους, με τις πολεμικές τους επεμβάσεις, με την υποδαύλιση εμφύλιων πολέμων και τη στήριξη δικτατορικών καθεστώτων, έχουν ρημάξει τον πλανήτη και δημιουργούν τις στρατιές των ανθρώπων που ξεριζώνονται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή), πρέπει να ενδυθεί τα εθνικά χρώματα, για ν' αποκτήσει λαϊκή υποστήριξη.

Λαϊκή υποστήριξη, η οποία ταυτόχρονα μετατρέπεται και σε στήριξη προς την κυβέρνηση, η οποία τελευταία δεν ήταν και στα καλύτερά της. Και σε ξέπλυμα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, βεβαίως.

Κάπως έτσι φτάσαμε και πάλι στη «φανέλα του στρατιώτη». Ολοι οι μηχανισμοί του συστήματος ευθυγραμμίστηκαν στην προώθηση της γκεμπελικής προπαγάνδας. Με λόγο και με έργα. Τα ΜΑΤ που πνίγουν στα χημικά τους απελπισμένους που προσπαθούν να περάσουν στην Ελλάδα, τα δικαστήρια που μοιράζουν τέσσερα χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή, εκεί που πριν έριχναν συμβολικές ποινές 30 ημερών με αναστολή, αναγορεύτηκαν σε υπερασπιστές της πατρίδας και του έθνους.

Ενα κύμα εκφασισμού σαρώνει τη χώρα, πλήττοντας την εργαζόμενη κοινωνία. Απαιτείται εγρήγορση, παρέμβαση, πειστική ζύμωση. Οχι, δε θα το χάσουμε το παιχνίδι, όσο κι αν αυτή τη στιγμή όλα τα πλακώνει η μαυρίλα του σαρωτικού εκφασισμού.

Πηγή: Κόντρα

Βλέπε ακόμη:

• Η μεγάλη αντεπίθεση της Δεξιάς