Το τελευταίο τους «χτύπημα» ήταν η διακοπή ηλεκτροδότησης στις 20 Ιανουαρίου στα γραφεία του συνδικάτου CFDT, της παλαιότερης και πιο συμβιβαστικής συνδικαλιστικής ένωσης στη Γαλλία.
Από την αρχή των απεργιών διαρκείας ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Μακρόν, το CFDT αρνήθηκε να κηρύξει απεργία, βρισκόταν στο τραπέζι των συνομιλιών, ενώ ο πρόεδρός του Λοράν Μπερζέρ έχει στηρίξει δημόσια τη μεταρρύθμιση, ακόμα και τα τμήματά της που θίγουν τα δικαιώματα εργαζομένων που ανήκουν στο συνδικάτο CFDT.
Απεργοί υπό την καθοδήγηση άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων κατέλαβαν τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου την κεντρική αίθουσα των γραφείων του CFDT, και έπειτα το ρεύμα στα γραφεία κόπηκε.
Σε ανακοίνωσή τους, οι εργαζόμενοι της CGT-Énergie επιβεβαίωσαν και ανέλαβαν την ευθύνη για την διακοπή ηλεκτροδότησης. Το κείμενο έχει τον τίτλο «Κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης: Οι Ρομπεν των Δασών στερούν τον ηλεκτρισμό από τον Μπερζέρ», και συνεχίζει:
«Ο Μπερζέρ διαπραγματεύεται τους όρους και τις μορφές των μελλοντικών μας αλυσίδων και αυτών των παιδιών μας, χωρίς να έχει συμμετάσχει στην απεργία διαρκείας ενάντια στη μεταρρύθμιση. Σήμερα το πρωί, Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020, κόπηκε η ηλεκτροδότηση στα κεντρικά ομοσπονδιακά γραφεία της CFDT στο Παρίσι, και ήταν ο ταξικός δοσιλογισμός που έπεσε στο σκοτάδι.»
Η ανακοίνωση τελειώνει με μια ξεκάθαρη δήλωση: «Εμείς δουλεύουμε, εμείς παράγουμε, εμείς αποφασίζουμε. Αντίσταση.»
Την ίδια ώρα που ο Μπερζέρ καθόταν στο σκοτεινό του γραφείο, οι απεργοί έκαναν δύσκολη και τη ζωή του Μακρόν, εμποδίζοντάς τον να επισκεφτεί εργοστάσιο στη Δουνκέρκη.
Η απόφαση των Ρομπέν των Δασών έχει φέρει σε δύσκολη θέση τον γενικό γραμματέα του συνδικάτου CGT, Φιλίπ Μαρτίνεζ. Ο Μαρτίνεζ έχει στηρίξει την απεργία διαρκείας, αλλά σε ανακοίνωσή του καταδίκασε τη διακοπή ηλεκτροδότησης στο συνδικάτο CFDT, ανακοίνωση που απορρίφθηκε από πολλούς τομείς του CGT. Οι τομείς των συνδικάτων στη Γαλλία δείχνουν έτσι σημάδια ριζοσπαστικοποίησης, καθώς πλέον επιλέγουν να δράσουν χωρίς τις εντολές και την έγκριση της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Πηγή: info war
Η Απουσία Κ.Κ παίζει καθοριστικό ρόλο στους εργατικούς αγώνες στην ταξική πάλη και στην προοπτική της που πρέπει να είναι η συγκέντρωση δυνάμεων σε Αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή πορεία να εξηγεί στο λαό πως οτι κερδίσει είναι προσωρινό στον Καπιταλισμό και ο στόχος πρέπει να είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ισπανία Καρίλιο Γαλλία Μαρσέ και Ιταλία Μπερλίγκουερ οι Μέντορες του Οπορτουνισμού και της καταστροφής. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ταξική πάλη στην Γαλλία διεξάγεται με ένταση, σφοδρότητα, πρακτικές, αλλά και αποτελεσματικότητα κάποιες φορές, ανήκουστες για την χώρα μας.
Και ας μην υπάρχει εκεί ΚΚ άξιο του ονόματος του.
Υπάρχει βέβαια κάτι πολύ σημαντικότερο στο οποίο εμείς σχεδόν πλήρη έλλειψη.
Ταξική αυτοσυνείδηση της εργατικής τάξης.
Αλλά εσύ μπερδεύεις την πολιτική με την ταξική συνείδηση και τα συνδικαλιστικά με τα επαναστατικά καθήκοντα, με αποτέλεσμα να γράφει ο άλλος CGT (πολύ καλές σχέσεις με το ΠΑΜΕ παρεπιπτόντος) και εσύ να διαβάζεις ...Μπερλίγκουερ!
Ο ορισμός δηλαδή τόσο του οπορρουνισμού, όσο και της καταστροφής...
TRASH. Δεν μπερδεύω την πολιτική με την ταξική συνείδηση ούτε τα συνδικαλιστικά με τα επαναστατικά καθήκοντα. Είναι πραγματικά δυο διαφορετικά πράγματα. Οταν όμως δεν υπάρχει Κ.Κ και κατα συνέπεια ΠΑΜΕ τότε η ταξική πάλη και συνείδηση ακόμα και προχωρημένες μορφές να έχει δεν δίνει προοπτική. Οδηγεί στον Εγκλωβισμό και στην εκμετάλλευση για την εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων. Οπως ακριβώς γινότανε και στη χώρα μας μέχρι τη δημιουργία του ΠΑΜΕ το 1999. Αυτό νομίζω είναι το σημείο καμπής. Δεν έγραψα μόνο Μπερλίγκουερ. Εβαλα και το Γάλλο Μαρσε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΓια να μη παρεξηγηθώ. ΠΑΜΕ που μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει χωρίς να χρειάζεται να είναι Κομμουνιστής. Μ'ομο να είναι εργάτης. Ιδεολογική πάλη και ζύμωση και εκει ξεκαθαρίζονται όλα. Ετσι δεν υπάρχει Εγκλωβισμός. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΜια και δεν μπορώ να λέω συνέχεια τα ίδια, και μια και πράγματι θεωρώ βαθύτατα άρρωστη την νοοτροπία του να βλέπουμε τους εργατικούς αγώνες σε άλλες χώρες ανταγωνιστικά και όχι συντροφικά όπως θα έπρεπε, σε παραπέμπω σε ένα παλιότερο άρθρο μου εδώ, μήπως και καταλάβεις τι θέλω να πω:
http://fadomduck2.blogspot.com/2016/05/h_30.html
@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΜέχρι εμείς να καταφέρουμε να μην κυκλοφορεί άλλη εφημερίδα από τον Ριζοσπάστη σε μέρα απεργίας γιατί οι εργαζόμενοι στην διανομή θα αρνούνταν να διανείμουν όλες τις υπόλοιπες, ή να φτάσουμε στο σημείο να κόβουμε το ρεύμα (κυριολεκτικά) στην πουλημένη ΓΣΕΕ, καλό θα ήταν να μιλάμε με περισσότερο σεβασμό για αυτούς που αυτά που για μας είναι όνειρα θερινής νυκτός, τα κάνουν πράξη.
Συναγωνιστές μας είναι στην τελική ανάλυση, δεν είναι ανταγωνιστές μας όπως τους βλέπουν κάποια άρρωστα μυαλά...
TRASH. Ανταγωνιστές μας σε καμία περίπτωση. Θα πρόσεξες πως μιλάω για τα τελευταία 20 χρόνια στην χώρα μας. Για πριν το 1999...δεν υποστήριξα κάτι.... Καλό βράδυ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΌτι είναι συναγωνιστές μας είναι αυτονόητο. Από την άλλη, ακριβώς επειδή είναι συναγωνιστές μας, είναι φυσικό να προβληματιζομαστε και για την αποτελεσματικότητα του αγώνα τους και για την προοπτική του. Και από την στιγμή που έχουμε τους προβληματισμούς μας, θα τους συζητάμε μαζί τους(σε συντροφικά πλαίσια πάντα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι δεν μπορεί κάποιος να μας απαγορεύσει να ανησυχούμε.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΛίγο περίεργο μου ακούγεται να ανησυχούμε σε σχέση με την CGT αντί να παραδειγματιζόμαστε από εκείνη, πόσο μάλλον που το ΠΑΜΕ με κάθε επισημότητα θεωρεί πως έχει να μάθει από αυτήν (επίσκεψη για "ανταλλαγή πείρας" π.χ.)
Ας ανησυχήσουμε για το χάλι τους εργατικού κινήματος στην χώρα μας καλύτερα, και πολύ αποτελεσματικότερα.
Για τα λοιπά, τα εξήγησα και πριν:
http://fadomduck2.blogspot.com/2016/05/h_30.html
Επιπλέον βλέπω πάντα εδώ ένα τσίνισμα, όταν γίνονται αναφορές στην μαχητικότερη συνδικαλιστική οργάνωση της Ευρώπης (τουλάχιστον).
-Βλέπεις να μην υπάρχει αντανακλαστικό ανταγωνισμού (δεν αναφέρομαι προσωπικά σε εσένα), ή έχω άδικο να το θεωρώ αρρωστημένο σαν νοοτροπία;
Δεν ξέρω αν υπάρχει νοοτροπία ανταγωνισμού όπως λες, πάντως λέγονται πολλές κοτσανες, και έχεις δίκιο που τσιτωνεις.
ΔιαγραφήΚαι ναι, οι συναγωνιστές της CGT αποτελούν υπόδειγμα μαχητικότητας, καμμιά αντίρρηση σ'αυτό. Και φυσικά έχουμε πολλά να διδαχτούμε από αυτούς (και όχι μόνο από αυτούς). Άλλωστε, η εργατική τάξη της Γαλλίας έχει παραδοσιακά πολύ υψηλό βαθμό ταξικής συνειδητοποίησης. Παρόλα αυτά, το εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες έχει τραβήξει μια πολύ βασανιστική πορεία, και έχει βγάλει ένα κατασταλαγμα συμπερασμάτων και στρατηγικής. Ε, δεν είναι κακό να τους μεταφέρουμε κι εμείς την πείρα μας. Και στην τελική δεν είναι κακό να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες πάνω σε ζητήματα ζητήματα στρατηγικής, και οι σωστές αποφάσεις παίρνονται μετά από διάλογο. Και φυσικά δεν είναι κακό να κάνεις κριτική σε έναν αγώνα, όσο τίμιος και μαχητικός και να είναι. Αρκεί η κριτική να γίνεται με συντροφικό τρόπο και να μην ισοπεδώνει.
Προλεκαλτ
ΤΡΑΣΗ. Με παρεξήγησες χωρίς λόγο. Επέτρεψε μου να το διευκρινίσω. Δεν αμφισβητώ τους αγώνες τους και τις ανεβασμένες μορφές. Ούτε τους αγώνες που γινόντουσαν στην χώρα μας πριν το 1999... και την δημιουργία του ΠΑΜΕ. Πιστεύω πως υπάρχει πρόβλημα με τους αγώνες που δεν δίνουν προοπτική και Αντικειμενικά εγκλωβίζουν συνειδήσεις στο καπιταλισμό. Το μόνο τσίνισμα που έχω είναι με τους Φορείς των οπορτουνιστικών απόψεων. Καλή Κυριακή. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΕγώ πιστεύω πως οι παρεξηγήσεις που υπάρχουν οφείλονται σε ένα τεράστιο ιδεολογικό μπέρδεμα.
Ένα μπέρδεμα που έχει να κάνει με τα καθήκοντα μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης και αυτά ενός κομμουνιστικού κόμματος.
Δουλειά μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, σε κόντρα με αυτόν μεν, αν μιλάμε για ταξικά συνδικάτα, αλλά πάντα εντός αυτού δε.
Η επανάσταση πάλι, και η αλλαγή ταξικής εξουσίας, δεν είναι δουλειά των συνδικάτων αλλά του επαναστατικού (κομμουνιστικού) κόμματος.
Την CGT λοιπόν (και την κάθε συνδικαλιστική οργάνωση θα την κρίνουμε σαν τέτοια που είναι, και με βάση τα καθήκοντα που σαν τέτοια έχει.
Όχι σαν επαναστατικό κόμμα δηλαδή (η κουβέντα που μπαίνει κάθε φορά από το παράθυρο).
Εάν καιτα πιο ταξικά συνδικάτα ακόμη, μπορούσαν ή είχαν καθήκον να κάνουν την επανάσταση, τότε:
α)Δεν θα χρειάζονταν η συγκρότηση και η ύπαρξη των κομμουνιστικών κομμάτων και
β)θα δικαιώνονταν οι αναρχοσυνδικαλιστές στην προαιώνια διαφωνία τους με τον μαρξισμό.
Νομίζω δηλαδή, πως κάποια πράγματα έχουν σοβαρές ιδεολογικές-πολιτικές προεκτάσεις...
Μεγάλο ζήτημα άνοιξες τώρα.
ΔιαγραφήΚοίτα να δεις, δεν μπορεί μια συνδικαλιστική οργάνωση να ταυτίζεται με ένα κόμμα, αυτό είναι αυτονόητο, και φυσικά δεν μπορεί να έχει το πρόγραμμα ενός κόμματος.
Αλλά... αλλά, μια συνδικαλιστική οργάνωση η οποία μάχεται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, πρέπει να έχει άποψη για το ποιος θα έχει τα μέσα παραγωγής. Διότι δεν μπορεί ο ταξικά συνειδητοποιημένος συνδικαλιστής να πιστεύει ότι τα προβλήματα της εργατικής τάξης θα τα λύσει η αόρατος χείρ της αγοράς ή ένας αριστερός παπατζης! Έπειτα, ένας ταξικά συνειδητοποιημένος συνδικαλιστής (και ένας κομμουνιστής συνδικαλιστής, και ξέρω αρκετούς τέτοιους) που κάνει έναν πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό αγώνα, δεν μπορεί να κρύβει από τους συναδέλφους του την προοπτική που θα λύσει τα προβλήματα τους. Γιατί στην τελική, δουλειά μας είναι να διαπαιδαγωγησουμε την εργατική τάξη για την ιστορική της αποστολή, και πως θα γίνει αυτό αν καταθέτουμε την άποψη μας σε ένα περιορισμένο κύκλο κομμουνιστών εργατών, αλλά όχι στο κίνημα;
Έπειτα, αν έχεις ακούσει τις ομιλίες του ΠΑΜΕ, βάζουν πάντα ζήτημα καπιταλισμού, και του ποιος πρέπει να έχει τα μέσα παραγωγής. Η συνδέουν το προσφυγικό με τον ιμπεριαλισμό, και δείχνουν (αυτονόητα) την διέξοδο. Διότι ένας ταξικός συνδικαλιστής πρέπει να βάζει και πολιτικά ζητήματα (δεν μπορεί να είναι απολιτικ!), και φυσικά τα προβλήματα της εργατικής τάξης είναι σε τελική ανάλυση πολιτικά. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι εγκαταλείπουμε τους καθημερινούς οικονομικούς αγώνες, αλλά ότι αυτοί πρέπει να συνδέονται με την προοπτική για να έχουν αποτέλεσμα.
Όλα τα ρυάκια πρέπει να συρρέουν στο μεγάλο ποτάμι.
Νόμιζα ότι αυτά τα ζητήματα τα είχαμε λύσει στο 19ο συνέδριο, δεν καταλαβαίνω γιατί επανερχόμαστε.
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΟ διαχωρισμός των καθηκόντων του ταξικού συνδικαλισμού με αυτών του επαναστατικού κόμματος, υπάρχει από την εποχή του Μαρξ, δεν είναι κάτι που περίμενε εμάς για να το λύσουμε.
Όπως είναι άλλο πράγμα η δουλειά των κομμουνιστών μέσα στα ταξικά συνδικάτα και η καθαυτή δουλειά των συνδικάτων ως τέτοιων.
Για να επανέλθω και στο θέμα μας δηλαδή, δεν μπορείς να κατηγορήσεις την CGT γιατί δεν προετοιμάζει την επανάσταση, για τον πολύ απλό λόγο πως δεν είναι δουλειά της να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτό είναι δουλειά του ΓΚΚ, άσχετα να έχει το ίδιο παραιτηθεί από αυτήν εδώ και δεκαετίες.
Ομοίως και στην Ελλάδα η επανάσταση και η αλλαγή ταξικής εξουσίας δεν είναι δουλειά του ΠΑΜΕ. Του ΚΚΕ είναι.
Και κάτι τελευταίο από εμένα. Ο ταξικός συνδικαλισμός δεν χρειάζεται να βάζει "πολιτικά" τ ζητήματα γιατί αυτά απλά προκύπτουν αντικειμενικά ως τέτοια.
Η πάλη για το 8ωρο στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα π.χ. ήταν "αντικειμενικά επαναστατική" καθώς έφερνε σε μετωπική σύγκρουση το προλεταριάτο με την αστική τάξη.
Αυτό είναι ακριβώς το σημείο που η δουλειά των ταξικών συνδικάτων σταματάει και (πρέπει να) αρχίζει αυτή του επαναστατικού κόμματος.
Η συγχιση δε μεταξύ των καθηκόντων, πιστεύω πως κάνει ζημιά τόσο στα ταξικά συνδικάτα, όσο στο επαναστατικό Κόμμα τελικά, χώρια που συνιστά και καραμπινάτη αναρχοσυνδικαλιστική ιδεολογική παρέκληση... :D
Βρε Τρας, τι είπα; Ότι δεν μπορεί να ταυτίζεται μια συνδικαλιστική οργάνωση με το πρόγραμμα ενός κόμματος. Ήμουν ξεκάθαρος νομίζω. Εγώ δεν είπα ότι το ΠΑΜΕ θα προετοιμάσει το στρατό της επανάστασης. Αυτό είναι ασφαλώς καθήκον του ΚΚΕ. Είπα όμως ότι πρέπει το ταξικό κίνημα να έχει άποψη για το ποιος θα έχει τα μέσα παραγωγής. Και είπα ότι πρέπει να βάζει ζητήματα που αναπόφευκτα συνδέονται με την προοπτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παράδειγμα την Πέμπτη ειμασταν σε ένα συλλαλητήριο ενάντια στην ελληνοαμερικανική συμφωνία και κραταγαμε σημαίες του ΠΑΜΕ. Ή άλλες φορές διαδηλώνουμε με το ΠΑΜΕ και φωνάζουμε αντικαπιταλιστικά συνθήματα ("τέρμα πια ο εμπαιγμός, ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός").
Που κολλάει βρε συ ο αναρχοσυνδικαλισμός;
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΚοίτα αν θέλεις το λινκ που έδωσα λίγο παραπάνω.
Εκεί εξηγώ γιατί ίγο ή πολύ τείνουμε να λαμβάνουμε σαν νόρμα το ελληνικό παράδοξο του να υπάρχει περισσότερη πολιτική από ταξική συνείδηση.
Στον υπόλοιπο κόσμο (και δη στις από χρόνια βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες όπως η Γαλλία) συμβαίνει -απόλυτα φυσιολογικά- το αντίστροφο καθώς η πολιτική (η επαναστατική δηλαδή στην κουβέντα μας) συνείδηση, είναι ανώτερη μορφή της ταξικής.
Υ.Γ.
Ο αναρχοσυνδικαλισμός υποστηρίζει πως ο επαναστατικός φορέας είναι τα ταξικά εργατικά συνδικάτα, και κατά συνέπεια η ύπαρξη επαναστατικού κόμματος είναι περιττή.
Εκείνο που λέω είναι πως εάν έχουν δίκιο στο πρώτο, τότε αναγκαστικά θα έχουν και στο δεύτερο.
Υ.Γ.
Δεν είναι όλα μου τα σχόλια προσωπικές απαντήσεις σε εσένα, απλά πλατιάζω κάποιες φορές την σκέψη μου για πω κάποια πράγματα που με προβληματίζουν και εμένα.
Το λινκ που παρεθεσες δεν το κοίταξα, και γενικά απαντάω πρόχειρα, γιατί κυριολεκτικά πνιγομαι αυτή τη στιγμή.
ΔιαγραφήΑπό κει και πέρα: η ανώτερη μορφή οργάνωσης του προλεταριάτου είναι το κόμμα του, αυτό είναι η αλφαβήτα. Όμως το κόμμα θα κάνει δουλειά στην εργατική τάξη -- που αλλού; -- μέσα στα συνδικάτα. Ε, εκεί θα βάζει και το ζήτημα της προοπτικής. Αυτό λέω.
Αυτά τα επιγραμματικά από μένα, γιατί δεν προλαβαίνω αυτή τη στιγμή.
Προλεκαλτ
TRASH.Αν καταλαβαίνω καλά η διαφωνία σου βρίσκεται στον τρόπο που λειτουργεί το ΠΑΜΕ. Αν έχω καταλάβει σωστά τότε ποιά είναι κατα την γνώμη σου η λύση. Μόνο αυτό και δεν θα το ανοίξω άλλο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΚαμμία διαφωνία δεν έχω με τον τρόπο που λειτουργεί το ΠΑΜΕ, πέρα από το γεγονός πως θα το ήθελα (όπως όλοι μας φαντάζομαι) μαζικότερο και αποτελεσματικότερο.
Σε αυτά τα δύο, πιθανό να είχαμε αρκετά να μάθουμε από τους συναγωνιστές μας σε άλλες χώρες. Αυτό είπα, και δεν έχω ακούσει και το ΠΑΜΕ να λέει και κάτι διαφορετικό εξάλλου.
Από εκεί και πέρα τώρα, σου έδωσα ένα λινκ πριν που εξηγώ τι ακριβώς σκέφτομαι αναλυτικότερα.
TRASH. Πραγματικά χαίρομαι που έκανα λάθος. Αυτό είναι το καίριο. Σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν πάντα περιθώρια να γίνουμε καλύτεροι και να μοιάσουμε στους Γάλλους συναδέλφους. Θα διαβάσω και αυτό που έβαλες σε ευχαριστώ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήTRASH. Το διάβασα αυτό που έβαλες θα συμπληρώσω και την Παρισινή Κομμούνα του 1871. Για τα δικά μας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα γεγονότα του 2012 με τις διπλές Αστικές εκλογές που η Αστική τάξη έπαιξε τα ρέστα της με το ΚΚΕ να πληρώνει αμαρτίες του ...παρελθόντος... Εγινε αναγκαστικό πισωγύρισμα τότε. Εχει την σημασία του. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα τώρα το λινκ που έβαλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά στην Ελλάδα υπάρχει το εξής παράδοξο: το παιδί (η πολιτική πρωτοπορία) προσπαθεί να γεννήσει τη μάνα του (εργατικό κίνημα).
Προλεκαλτ
@Προλεκαλτ:
ΔιαγραφήΑυτό!
Μπράβο τους, καλά ξηγούνται οι Γάλλοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να μην έχουν ένα επαναστατικό κόμμα με επιρροή, αλλά σίγουρα έχουν την μαγιά από την οποία θα μπορούσε να ξεπηδήσει κάτι τέτοιο, πάντα τηρουμένων των συνθηκών!
Η μλκία θα ήταν να αλλάξουν οι συνθήκες πριν προλάβει να γίνει αυτό...
Και πάλι μπράβο τους! Πιστεύω ότι δεν είναι μακριά η ώρα, που θα έρθει και η δική μας σειρά να δείξουμε στους αστούς τι σημαίνει ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά...
Πάβελ
Δεν είναι εύκολο να φτιαχτεί Κ.Κ όταν έχει τσακίσει τα πάντα ο Οπορτουνισμός. Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και το εύχομαι απο καρδιάς. Στην χώρα μας αν και είχαμε ζημιά δεν ήταν τόσο βαθιά. Η Διάσπαση του 1968 και του 1991 παίξανε καθοριστικό ρόλο για την συνέχεια.... Υπήρχαν γερά αντανακλαστικά απο την Εποποιια της Αντίστασης σε συνδυασμό με την Εποποιια της Ταξικής σύγκρουσης του ΔΣΕ. Και μια καλή μαγιά στην ηγεσία μετά το 1991 που τράβηξε μπροστά για μη συμβούν τα ίδια ξανά.... χωρίς να σταματήσει.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή@Πάβελ:
ΔιαγραφήΤο σίγουρο είναι πως από ένα δυνατό ταξικό κίνημα μπορεί να γεννηθεί (ή και να αναγεννηθεί) ένα επαναστατικό κόμμα.
Το αντίστροφο θα ήταν το παράξενο.
Δεν θα το έλεγα παράξενο, απλά πολύ, πολύ δύσκολο! Είναι ακριβώς αυτό που ζούμε, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος γίνεται, απλά γίνεται βασανιστικά αργά... Σωματείο το σωματείο, χώρο δουλειάς το χώρο δουλειάς κλπ.
ΔιαγραφήΜόνο το αδυνάτισμα και η διάσπαση της αστικής τάξης θα μπορούσε να επιταχύνει τα πράγματα.
Πάβελ
Πολύ ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων και σε αυτή την ανάρτηση και σε εκείνη σχετικά με τις εξελίξεις στη ΛΔ Κίνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να παραμείνω στο εδώ θέμα.
Πράγματι εδώ και χρόνια η γαλλική εργατική τάξη βρίσκεται στην πρωτοπορία των εργατικών αγώνων. Σε χώρα καθοριστικής σημασίας, με τα οποία γεγονότα να είναι ικανά να επιδράσουν όχι μόνο στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και παγκοσμίως, υπό όρους.
Ωστόσο, η απουσία μαζικού ΚΚ βαραίνει αρκετά αρνητικά. Κατά τη γνώμη, αναφέρθηκε σωστά ότι επείγει η επαναστατική ανασυγκρότηση του ΚΚ, προκειμένου να αποκτήσουν μακρόπνοη αξία οι αντιδράσεις των εργαζόμενων. Όχι ότι οι έως τώρα δε διαθέτουν. Όπως και οι αντιδράσεις σε ορισμένες άλλες χώρες το τελευταίο χρονικό διάστημα. Βλ. Χιλή, Κολομβία, Ινδία, Λίβανος κ.α.
Αλλά η Γαλλία έχει αυξημένη σημασία, αντικειμενικά.
Νομίζω, επιβάλλεται και το ΚΚΕ να ''επέμβει'', ιδίως μέσω της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας. Απαιτείται τα παραδείγματα των ΚΚ σε Ιταλία και Τουρκία να μεταφερθούν στη Γαλλία, ως εμπειρία.
Μάλιστα, με τα υπάρχοντα δεδομένα, η προσπάθεια επαναστατικής ανασυγκρότησης του ΚΚ στη Γαλλία εκτιμώ πως θα λάβει πιο γρήγορα αξιόλογες διαστάσεις. Πιο γρήγορα, δηλαδή, και απ' ό,τι συνέβη στην περίπτωση του ΚΚ στην Ιταλία. Αυτό είναι προσωπική μου εκτίμηση, ασφαλώς.
Την κύρια ευθύνη την έχουν πάντοτε οι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις που υπάρχουν στη Γαλλία και όχι το ΚΚΕ, λ.χ. Επιβάλλεται να ανασυνταχθούν από οργανωτική άποψη. Να αποφασίσουν τη συνένωσή τους, ειδικά οι πιο βασικές σε επιρροή PRCF και PCRF. Να παύσει οριστικά ο έστω και εκλογικός εναγκαλισμός του PRCF με τον Μελανσόν και τον οπορτουνιστικό χώρο. Πρόκειται, βέβαια, για κόμματα με επιρροή σε ελάχιστες χιλιάδες εργαζομένων, αθροιστικά. Αλλά η οργανωτική και ιδεολογική σύμπραξη θα είχε από την αρχή θετικά αποτελέσματα.
Επίσης, το πολύ μικρό, πλέον, τμήμα συνεπών κομμουνιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό του PCF οφείλει να εγκαταλείψει το οριστικά και αμετάκλητα μεταλλαγμένο Γαλλικό ''K''K. Και να συνενωθεί με τις άλλες δυνάμεις. Από όσο γνωρίζω, δρα και η Κομμουνιστική Νεολαία της Λυών με πολύ συνεπή κομμουνιστική αντίληψη.
Όλες λοιπόν αυτές οι διάσπαρτες κομμουνιστικές δυνάμεις - σε περισσότερες από δέκα επιμέρους οργανώσεις αλλά και εντός του PCF - έχουν καθήκον να συνενωθούν και να συντονίσουν την κομμουνιστική δραστηριότητα στη Γαλλία.
Χωρίς να επιθυμώ να φανώ υπερβολικός, νομίζω, δε νοείται ουσιαστική ανασυγκρότηση του ΔΚΚ χωρίς σοβαρό ΚΚ στη Γαλλία, έστω και με περιορισμένη επιρροή στην αρχή. Δεν είναι επιτρεπτό στη χώρα με την πλέον προωθημένη εργατική τάξη τουλάχιστον σε επίπεδο Ευρώπης να μη ''διαθέτει'' συνεπές και ενιαίο φορέα για τους κομμουνιστές. Και να υφίσταται το σχεδόν φαιδρό PCF και οι επαναστατικές δυνάμεις να περιορίζονται σε οργανώσεις των λίγων εκατοντάδων μελών.
Σταύρος Κοσμόπουλος.