Και ξαφνικά μου βάρεσαν στο μυαλό κάποια καμπανάκια...
Γιατί μπορεί μεν να συμφώνησα εξ'αρχής με το γράμμα και το πνεύμα του κειμένου του Κιούση, αλλά θυμήθηκα (και κυρίως συσχέτισα) με δύο άλλα τέτοια, επιφανειακά ίσως άσχετα με αυτό, αλλά και μεταξύ τους.
Και τα δύο έχουν αναδημοσιευθεί από εδώ με τους τίτλους H λογοκρισία ως "δημοκρατική απαίτηση" και "Με την φροντίδα της Αστυνομίας".
-Πώς ακριβώς συσχετίζονται;
Διαβάζουμε στον επίλογο του "Με την φροντίδα της Αστυνομίας":
...Ο πυρήνας όμως και σ’ αυτό το ζήτημα ήταν ο ρόλος της αστυνομίας που φαίνεται να …φροντίζει τους ανήλικους, ακόμα και για λάθος ή αναχρονιστικούς λόγους, και το είδος των καταγγελιών που κινητοποιούν την αστυνομία. Όπως ακριβώς θεσμοθετείται και με τον αντικαπνιστικό νόμο μια αστυνομία που …φροντίζει για την υγεία μας και όπως διαφημίζεται με τις επιχειρήσεις σκούπα στα Εξάρχεια, μια αστυνομία που …φροντίζει για την ασφάλειά μας. Και έτσι συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας με τις δυνάμεις καταστολής, θεωρώντας το απολύτως φυσικό, και απενοχοποιείται η καταγγελία για καθημερινά θέματα. [1]Κρατάμε το συγκεκριμένο κομμάτι για μετά και προχωράμε.
Στο << H λογοκρισία ως "δημοκρατική απαίτηση">> διαβάζουμε για μια έρευνα για την ελευθερία του λόγου που έγινε πρόσφατα στις ΕΠΑ, όπου μεταξύ άλλων ευρημάτων, είχαμε και το εξής:
...ανάλογα με τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά όσων απάντησαν, το κράτος πρέπει να απαγορεύσει την έκφραση απόψεων εναντίον τους. Εναντίον των ομοφυλόφιλων ή των trans· αλλά και εναντίον των «πατριωτών» που υπερασπίζονται την αμερικανική προτεσταντική λευκότητα… [2]Ο Κιούσης πάλι μας γράφει στο κείμενο του για την "γλυκειά τοπική κοινωνία":
Όλα τα ευχάριστα η τοπική κοινωνία της γειτονιάς τα σχολίαζε με ζήλεια για όλα τα δυσάρεστα και μερικές φορές εγκληματικά δυσάρεστα η γειτονιά έλεγε, «έλα μωρέ τώρα, που να μπλέκεις». Αν τηρούνταν οι κανόνες καλής γειτνίασης, αν δηλαδή δεν πάρκαρε ο ένας μπροστά στο σπίτι του άλλου σε ένα εθιμικό δίκαιο του κώλου, ας γινόταν ό,τι ήθελε πίσω από τα σφραγισμένα παντζούρια. [3]Η συζήτηση λοιπόν, για την ηθική δικαίωση της εισβολής του εισαγγελέα και του χωροφύλακα στην καθημερινότητα μας, όσο για αυτήν της κοινωνικής -όχι απλά αποδοχής αλλά και- ενεργής συμμετοχής σε αυτήν, τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Η συγκεκριμένη (ακροδεξιά) αντζέντα θεωρείται πλέον δεδομένη και η κουβέντα αφορά μόνο στο σε ποιές περιπτώσεις αυτή είναι θεμιτή ή όχι.
Και φυσικά αν είναι να καμφθεί η αντανακλαστική απέχθεια στον χωροφύλακα, πολύ μεγάλου μέρους μιας κοινωνίας που βίωσε επί δεκαετίες ένα σκληρότατο αστυνομικό κράτος, τα επιχειρήματα του Κιούση είναι πολύ πιο χρήσιμα από του Μπογδάνου, αφού είναι ακριβώς το "δημοκρατικό" κομμάτι αυτής της κοινωνίας που διατηρεί τέτοιου είδους αντανακλαστικά.
Το ίδιο ακριβώς κομμάτι που είναι -δικαίως- και ευαίσθητο σε θέματα όπως η κακοποίηση π.χ.
Το δεδομένο είναι πως εάν οι ηθικοί φραγμοί που αφορούν το -όχι μόνο κοιτάμε μέσα από τα παράθυρα του γείτονα αλλά και- να ανακατεύουμε στην καθημερινή ζωή μας τον χωροφύλα καμφθούν, τότε το πρόβλημα είναι προφανές πως δεν θα το έχει αυτός που βαράει την γυναίκα του π.χ. (ο χωροφύλακας ο ίδιος πολλές φορές), αλλά ο γείτονες που προχθές προπαγάνδιζε την απεργία ή ο γιός του που μπορεί να πέταγε τρικάκια του Ρουβίκωνα...
Επίλογος
Να γράψουμε όλοι 100 φορές:
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"
-"Το κράτος σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ουδέτερο"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.