1. Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι «γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος», ειδικά αυτή την περίοδο στην πολύπαθη Συρία. Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό είναι ανάγκη κανείς να έχει μια σαφή εικόνα του πώς οδηγηθήκαμε ως εδώ και ποια είναι η διάταξη των δυνάμεων στη Συρία, την παραμονή της εκδήλωσης της τουρκικής επίθεσης.
Στη Συρία εκδηλώθηκε εδώ και 7 χρόνια μια άνευ προηγουμένου ιμπεριαλιστική επέμβαση από πλευράς ΗΠΑ-ΕΕ με συμμάχους το Ισραήλ, τη Σ. Αραβία και άλλα αντιδραστικά καθεστώτα του Κόλπου και την Τουρκία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ, η οποία αντικειμενικά και λόγω των ιστορικών δεσμών της με τη Ρωσία, αλλά και λόγω της ανεξάρτητης στάσης της στην περιοχή, έμπαινε εμπόδιο στην προώθηση των σχεδίων των ΗΠΑ και του ευρωατλαντισμού για τη «Νέα Μέση Ανατολή». Στόχοι των ΗΠΑ ήταν η μεταφορά μέσω του Συριακού εδάφους του φυσικού αερίου του Κατάρ στη Μεσόγειο για το σπάσιμο του ρωσικού μονοπωλίου εφοδιασμού της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, η απομόνωση και περικύκλωση του Ιράν, το χτύπημα της Χεζμπολλάχ στο Λίβανο και της Παλαιστινιακής Αντίστασης και, γενικά, η γεωπολιτική ισχυροποίηση των ευρωατλαντικών θέσεων στη Μ. Ανατολή, ταυτόχρονα με την ήττα και αποχώρηση της Ρωσίας από τη Συρία (στην οποία ήδη από την εποχή της ΕΣΣΔ διατηρούσε ναυτική βάση που της διασφάλιζε πρόσβαση στη Μεσόγειο). Η επέμβαση πήρε τη μορφή, αρχικά, της «εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος Άσαντ» και, γρήγορα, εξελίχθηκε στη μορφή της τζιχαντιστικής λαίλαπας του ISIS που αποδείχθηκε φόβος και τρόμος για τους λαούς της περιοχής.
Το αμερικάνικο σχέδιο για την περιοχή, σήμερα πια μπορούμε να πούμε ότι έχει εν πολλοίς αποτύχει.
Λόγοι γι αυτό ήταν η ηρωική αντίσταση του Συριακού λαού, μέσω του Συριακού Αραβικού στρατού, των πολιτοφυλακών (στις οποίες συμμετέχουν με αυτοτελείς μονάδες και οι ηρωικοί Σύροι και Λιβανέζοι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή), η συνεισφορά των εμπειροπόλεμων και σκληροτράχηλων μαχητών της Χεζμπολλάχ και, φυσικά, η εμπλοκή του Ιράν και της Ρωσίας (κυρίως της δεύτερης), η οποία άλλαξε τα δεδομένα επί του πεδίου των μαχών και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της κυβέρνησης Άσαντ, ανατρέποντας τα αρχικά σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Οι τελευταίοι, έχοντας πλέον χάσει την πρωτοβουλία στο πεδίο της μάχης, πέρασαν στο «plan B» της επέμβασης, στοχεύοντας πια στο διαμελισμό της Συρίας έτσι ώστε να διατηρήσουν όσα ερείσματα τους έχουν απομείνει και να μην τα χάσουν όλα.
Στο έδαφος αυτής της αποτυχίας και ενόψει υλοποίησης του ιμπεριαλιστικού «plan B», εκδηλώθηκαν με σφοδρότητα και οι εσωτερικές αντιθέσεις στο μπλοκ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Από τη μια ο άξονας Ισραήλ-Σ. Αραβίας (με τη στήριξη του μπλοκ Τραμπ στις ΗΠΑ, ειδικά μετά τη νίκη του τελευταίου στις προεδρικές εκλογές), ρίχνει το βάρος στο διαμελισμό της Συρίας με αιχμή τα εδάφη που ελέγχουν οι Κούρδοι και σύμμαχοί τους των SDF (που διόλου τυχαία περιλαμβάνουν και το μεγαλύτερο μέρος των πετρελαιοπηγών και των υδάτινων πόρων της Συρίας, ανατολικά του Ευφράτη). Ο άξονας αυτός, δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες της τουρκικής αστικής τάξης (η οποία χτίζει μεθοδικά τις συμμαχίες της με καθεστώτα όπως του Κατάρ) και απέναντι σε αυτές αντιτάσσει ως αντίβαρο το Κουρδικό «χαρτί», τόσο στη Β. Συρία, όσο και στο Ιράκ, στο Ιράν και βεβαίως στην ίδια την Τουρκία όπου βρίσκεται και ο κύριος όγκος των Κούρδων. Στο έδαφος αυτό, ήδη από την έναρξη εκδήλωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, χτίστηκε η συμμαχία των Κούρδων με το δυτικό μπλοκ με «κουμπάρο» το Ισραήλ.
Στον αντίποδα, η Τουρκία, η οποία από τη μια πλούτισε από το λαθρεμπόριο του φτηνού, ληστευμένου Συριακού πετρελαίου μέσω των τζιχαντιστών του FSA και του ISIS (πουλώντας εκδούλευση στις ΗΠΑ για να κρατιέται τεχνητά χαμηλή η τιμή του μαύρου χρυσού σε μια απέλπιδα προσπάθεια να χτυπηθεί η οικονομία της Ρωσίας και συμμάχων της όπως η Βενεζουέλα κλπ.) κι από την άλλη βλέπει να οικοδομείται στα σύνορά της, αλλά και εντός τους ένας μηχανισμός γεωπολιτικού της εκβιασμού (Κούρδοι), έτσι ώστε να μην της επιτρέπεται να διεκδικήσει το μερίδιο που θεωρεί ότι της αναλογεί με βάση την αναβάθμιση της θέσης της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα τις τελευταίες δεκαετίες, προχώρησε σε μια ορισμένη ρήξη των σχέσεών της με το δυτικό στρατόπεδο και τις ΗΠΑ, καθώς και σε μια προσεκτική και με αντιφάσεις, αλλά σαφή προσέγγιση με τη Ρωσία, το Ιράν και, εσχάτως, ακόμα και την Κίνα προσπαθώντας έτσι να διαπραγματευτεί σκληρά την αναβάθμιση της θέσης και του ρόλου της στην περιοχή της Ευρασίας και της Μ. Ανατολής. Στις αντιφάσεις αυτής της σχέσης πρέπει να συμπεριλάβει κανείς το Συριακό: η Τουρκία από τη μια δε θέλει την υλοποίηση του σχεδίου για ένα φιλοδυτικό προτεκτοράτο των κούρδων και άλλων τοπικών πληθυσμών στη Β. Συρία γιατί φοβάται την έκρηξη του προβλήματος και στο εσωτερικό της, άρα τον εκβιασμό που θα υποστεί από τις ΗΠΑ με αιχμή το Κουρδικό (σε αυτό δευτερευόντως μπορούν να προστεθούν και οι βλέψεις της Τουρκίας στα πετρελαϊκά και υδάτινα αποθέματα του Κουρδιστάν, τόσο στη Β. Συρία όσο και στο Β. Ιράκ). Από την άλλη, θέλει έναν τέτοιο διαμελισμό της Συρίας που να εξασφαλίζει στα νότια σύνορά της την ύπαρξη ενός buffer state από ισλαμικούς πληθυσμούς τουρκομάνων και άλλων τζιχαντιστών που συσπειρώνονται στον FSA, τη δεύτερη ένοπλη ισλαμιστική ομάδα μετά τον ISIS στον πόλεμο της Συρίας. Άρα, στο βαθμό αυτό, αντιτίθεται στην επιδίωξη της Συριακής ηγεσίας να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας της, με τη στήριξη της Ρωσίας και του Ιράν.
2. Αφού είδαμε τη διάταξη των δυνάμεων και μια περιεκτική υπενθύμιση της πορείας των εξελίξεων μέχρι σήμερα, είναι ώρα να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα: «γιατί τώρα η τουρκική εισβολή».
Το τελευταίο διάστημα, μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του αμερικανοσιωνιστικού άξονα και τις στρατιωτικές επιτυχίες του Συριακού Αραβικού Στρατού και των αντιστασιακών πολιτοφυλακών, έγινε φανερό ότι οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να διατηρήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή, στο μέγεθος που υφίσταται αυτή τη στιγμή. Από τη μια το υπέρογκο κόστος, σε μια περίοδο που ο οικονομικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας (αλλά και οι αντιθέσεις με την ΕΕ) έχουν στενέψει τα περιθώρια για πολύχρονες και δαπανηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και ο γενικότερος προσανατολισμός της πολιτικής Τραμπ που στοχεύει ως κύριο αντίπαλο την Κίνα και επιθυμεί τη μετατόπιση του πεδίου αντιπαράθεσης ανατολικότερα, αφήνοντας τη Μ. Ανατολή στη διαχείριση συμμάχων όπως το Ισραήλ και η Σ. Αραβία, έδειχναν ότι μια αποχώρηση μέρους των δυνάμεων των ΗΠΑ από τη Συρία είναι πολύ πιθανή. Από την άλλη, οι ΗΠΑ δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να επαναφέρουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, «ψαλιδίζοντας» μεν τις υπερβολικές της φιλοδοξίες, παρέχοντάς της όμως μια σειρά ανταλλάγματα ώστε να διευκολυνθεί η διαδικασία ανατροπής του Ερντογκάν που είναι εκφραστής της πιο «σκληρής» γραμμής της τουρκικής αστικής τάξης. Στην προσπάθεια αυτή, όπως είναι επόμενο, οι ΗΠΑ είναι και πρόθυμες και αποφασισμένες να αξιοποιήσουν ως «αναλώσιμα χαρτιά», αρχικά τους Κούρδους στη Συρία και, στη συνέχεια και αν χρειαστεί, ακόμα και την Ελλάδα και την Κύπρο στη ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Οι ΗΠΑ ξέροντας ότι δε μπορούν να εμπλακούν οι ίδιες περισσότερο στρατιωτικά – ούτε και το Ισραήλ πέραν των αεροπορικών επιδρομών που κι αυτές σιγά-σιγά θα γίνονται όλο και λιγότερο αποτελεσματικές με την ενεργοποίηση των S-300 από τη Συρία – χρειάζονται έναν κανονικό στρατό να «καθαρίσει τη μπουγάδα» και να διατηρήσει τη Συρία διαμελισμένη. Είτε αυτό το κάνει μέσω Κούρδων, είτε μέσω Τουρκομάνων και FSA, για τις ΗΠΑ είναι το ίδιο (για το Ισραήλ όχι, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα) και, μάλιστα, η Τουρκία είναι οριακά πιο «βαρύ χαρτί» αν μέσω αυτής της υπόθεσης αναγκαστεί να οξύνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία η οποία είναι δεσμευμένη υπέρ του Άσαντ. Για τους Αμερικάνους, μια νίκη της Τουρκίας θα τους δώσει το διαμελισμό της Συρίας που θέλουν και θα απομακρύνει την Τουρκία από τη Ρωσία ή θα πιέσει την τελευταία να πάρει αποστάσεις από τον Άσαντ και την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Συρίας. Αλλά και μια ήττα των Τούρκων από τους Κούρδους με τη στήριξη του Ισραήλ ΧΩΡΙΣ οι τελευταίοι να προσφύγουν στη στήριξη του Άσαντ και των Ρώσων, πάλι θα είναι κέρδος για τους Αμερικάνους κι από μιαν άποψη ακόμα μεγαλύτερο: το κουρδικό προτεκτοράτο στη Β. Συρία σταθεροποιείται, η Τουρκία θα έχει πλέον στα νώτα της μια διαρκή πηγή γεωπολιτικούς εκβιασμού «δυτικής» προέλευσης και ο ηττημένος πλέον Ερντογκάν θα αναγκαστεί είτε να συνθηκολογήσει με τη Δύση (και να ανατραπεί σε μια πορεία), είτε να ανατραπεί άμεσα, στον απόηχο της ήττας του.
Από τη μεριά της Τουρκίας, επίσης η στιγμή εκδήλωσης της επίθεσης, παρά το υψηλό πολιτικό και στρατιωτικό της ρίσκο, είναι απολύτως κατανοητή. Ο Ερντογκάν ποντάρει (α) στη μερική αποχώρηση των ΗΠΑ και στην προσπάθειά τους να τον «τραβήξουν» πίσω στη Δυτική συμμαχία, που σημαίνει ότι θα έχει ένα «παράθυρο χρόνου» που πιστεύει ότι θα του είναι αρκετό να συντρίψει στρατιωτικά τους Κούρδους (β) στο ότι ο Άσαντ και οι Ρώσοι δεν έχουν λόγο – και σωστά από την πλευρά τους – να πάρουν θέση υπέρ των Κούρδων, όσο οι τελευταίοι δεν εγκαταλείπουν τη συμμαχία τους με Ισραήλ και ΗΠΑ και τα αποσχιστικά τους σχέδια. Αν το ρίσκο του «βγει» και νικήσει, θα έχει ισχυροποιήσει πολύ τη θέση του, τόσο απέναντι στις ΗΠΑ, γιατί θα έχει κάνει «τη βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό τους, θα έχει εκμηδενίσει έναν δυνητικό παράγοντα εκβιασμού του και θα έχει περιορίσει την εξάρτησή του από τη Ρωσία, αναβαθμίζοντας τη διαπραγματευτική του θέση και ως προς αυτήν. Παρόλα αυτά, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι από όλους τους «παίκτες» στην περιοχή, το μεγαλύτερο ρίσκο – εκτός από τους ίδιους τους Κούρδους που παίζουν πια το ίδιο τους το κεφάλι άμεσα – το αναλαμβάνει η Τουρκία.
Προϋπόθεση για να της βγει είναι μόνο η νίκη και ΜΟΝΟ ΑΝ οι Κούρδοι ΔΕΝ προσφύγουν τελικά στη στήριξη της Ρωσίας και της Συριακής κυβέρνησης. Στην περίπτωση αυτή, ο Τουρκικός στρατός θα έχει να αντιμετωπίσει το συνασπισμό Συριακού Στρατού, Κούρδων, Συριακών πολιτοφυακών, Κούρδων ανταρτών ΜΕΣΑ στην Τουρκία, Κούρδων του YPG στη Συρία και βέβαια τη στήριξη των Ρώσων. Οι πιθανότητες στρατιωτικής νίκης απέναντι σε αυτό το συνασπισμό είναι, πρακτικά, αμελητέες και το ξέρουν όλοι αυτό. Στην περίπτωση αυτή, η Τουρκία θα αναγκαστεί σε αναδίπλωση. Τυπικά θα έχει «πάρει» ως αντάλλαγμα αυτό που «ζητούσε» (να μη γίνει δηλαδή κουρδικό κράτος στα σύνορά της), αλλά αυτό είναι μόνο μια «νίκη στα χαρτιά», καθώς το κουρδικό χαρτί θα εξακολουθήσει να είναι ενεργό, θα έχει μεταφερθεί πλέον μέσα στα σύνορά της και, το χειρότερο, θα ελέγχεται πια από τη Ρωσία και, έτσι, η διαπραγματευτική θέση του Ερντογκάν απέναντι στη Μόσχα θα χειροτερέψει αρκετά.
3. Τι συμπεράσματα προκύπτουν από την παραπάνω ανάλυση; Πρώτον, στην παρούσα φάση, όσο οι Κούρδοι παραμένουν ακόμα στη στρατηγική τους συμμαχία με το Ισραήλ και, έμμεσα, με τις ΗΠΑ αφού παίζουν στο έδαφος των σχεδιασμών τους, ο πόλεμος στη Β. Συρία σήμερα είναι ΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ. Όποιος και αν νικήσει, είτε η Τουρκία, είτε οι Κούρδοι με τη στήριξη του Τελ-Αβίβ, η νίκη θα είναι του μπλοκ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, μεγάλος ηττημένος θα είναι η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας. Τα παιδιά του Κουρδικού λαού, αλλά και οι Τούρκοι κληρωτοί και άμαχοι, θα έχουν σφαγιαστεί για μια ΑΔΙΚΗ υπόθεση, έχοντας υπηρετήσει τα σχέδια των ΗΠΑ και των αστικών τους τάξεων. Σε αυτό τον ΑΔΙΚΟ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ κι από τις δυο πλευρές, η παγκόσμια εργατική τάξη και οι λαοί δεν μπορούν και δεν πρέπει να πάρουν θέση υπέρ καμίας από τις δυο πλευρές. Δεν πρέπει να ματώσουν ούτε Κούρδοι, ούτε Τούρκοι εργάτες και αγρότες για τα σχέδια ΗΠΑ-ΕΕ και των δυο αστικών τάξεων.
Η μόνη αληθινά επαναστατική, διεθνιστική και αντιϊμπεριαλιστική στάση σε αυτό τον άδικο και αντιδραστικό πόλεμο είναι:
Α) από την πλευρά των Κούρδων, η ανατροπή των παλιανθρώπων της ηγεσίας των PYD/SDF και η αποχώρηση των Κούρδων από τις επονείδιστες συμφωνίες και συμμαχίες με το σιωνιστικό Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Στην πράξη αυτό σημαίνει: την αναγνώριση της δικαιοδοσίας της νόμιμης Συριακής κυβέρνησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ στα εδάφη που ελέγχουν οι Κούρδοι, την ένταξη των μάχιμων μονάδων του YPG στον επιχειρησιακό σχεδιασμό και έλεγχο του Συριακού Αραβικού Στρατού, την διακήρυξη ότι οι Κούρδοι της Συρίας αποδέχονται και τιμούν την εδαφική ακεραιότητα του κράτους του οποίου είναι και οι ίδιοι πολίτες. Στην ουσία, το ταξικό περιεχόμενο αυτής της στροφής, συνίσταται στο να πάρει κεφάλι στο κουρδικό κίνημα η προλεταριακή-αντιϊμπεριαλιστική πτέρυγα και να ηττηθεί η αστική-φιλοιμπεριαλιστική.
Β) από την πλευρά του τουρκικού λαού και του τουρκικού επαναστατικού κινήματος, το καθήκον είναι η ένταση της αντιπολεμικής-διεθνιστικής πάλης για την άμεση παύση των τουρκικών επιχειρήσεων και την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων εισβολής από το έδαφος της κυρίαρχης Συριακής Δημοκρατίας.
Γ) από την πλευρά των εργαζόμενων και των λαϊκών κινημάτων των υπόλοιπων χωρών, το κοινό καθήκον είναι να δυναμώσει η αλληλεγγύη στη Συριακή αντίσταση και στους μαχητές που παλεύουν για την ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. ΝΙΚΗ στο Συριακό Αραβικό Στρατό, τους συμμάχους του και τις πολιτοφυλακές της Αντίστασης ενάντια στους πράκτορες του ιμπεριαλισμού! Άμεση άρση των κυρώσεων κατά της Συρίας και του Ιράν. Επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων, αναγνώριση της κυβέρνησης Άσαντ ως της νόμιμης κυβέρνησης όλου του Συριακού λαού! Το μέλλον της Συρίας θα το αποφασίσουν οι Σύριοι, όταν θα ηττηθεί πλήρως η ιμπεριαλιστική επέμβαση!
4. Οι πασιφιστικές τοποθετήσεις που χαρακτηρίζουν σχεδόν το σύνολο των οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς στη χώρα μας και εστιάζουν στο «δίκαιο αγώνα των Κούρδων για αυτοδιάθεση» είναι στην καλύτερη περίπτωση λαθεμένες και στη χειρότερη αποπροσανατολιστικές. Ξεχνούν ή «ξεχνούν» ότι στην εποχή μας, εποχή του ιμπεριαλισμού, το εθνικό ζήτημα και η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης δεν είναι και δε μπορεί να μπαίνει πάνω από τα γενικά συμφέροντα του εργατικού και επαναστατικού-αντϊμπεριαλιστικού κινήματος. Δε μπορεί η επίκληση της αρχής της αυτοδιάθεσης να γίνεται άλλοθι δικαιολόγησης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των άδικων πολέμων για τα συμφέροντα του κύριου εχθρού των λαών σήμερα, του ευρωατλαντισμού.
Από τη στάση της κάθε οργάνωσης και του κάθε αγωνιστή απέναντι στο ζήτημα του πολέμου, εξαρτάται και ο χαρακτήρας της. Το αν δηλαδή παίρνει θέση στο στρατόπεδο των αντιϊμπεριαλιστικών, διεθνιστικών, επαναστατικών δυνάμεων ή στο στρατόπεδο των «αριστερών» υπηρετών του ευρωατλαντισμού, στο βάλτο της ΝΑΤΟικης «αριστεράς». Ιδού η Ρόδος, λοιπόν…
Πηγή: Γρηγόρης Γρηγοριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.