Ανοίγοντας κουτάκια

Ξεσκονίζοντας κάτι παλιά ποστ μ' έπιασε ένα επίμονο φτάρνισμα. Νά 'ταν ο μπουχός που σηκώθηκε; Να με γυρνοφέρνει κανα κρυολόγημα; Σημειωτέον δε πως είμαι και λίγο αλλεργικός στη γύρη, δεν πιστεύω ν' ανάδεψα τίποτα κόκκους περασμένων ανοίξεων. Δεν ξέρω μην ελλοχεύουν και τίποτα ακάρεα, κρυμμένα ανάμεσα σε αγνές προθέσεις και κοινοτοπίες.

Ομολογώ πάντως, μ' αρέσει να ψαχουλεύω παλιά κουτιά. Όταν ήμουν μικρός αναζητούσα τον κρυμμένο θησαυρό στα γεμιστά με λογιώ λογιώ μοδιστρικά, μπιμπελό της μάνας μου. Άσχετο, αλλά γιατί δεν έγινα ράφτης τόσο που μ' αρέσουν οι δαχτυλήθρες;

 Μετά έκανα τη δική μου γεμιστή κούτα και την παράτησα στην πατρίδα φορτωμένη παλιά μου αντικείμενα. Από φωτογραφίες μέχρι σκονάκια, κι από ζωγραφισμένα πορτατιφόπανα μέχρι τις γόπες που θα δίπλωνα, αν κάπνιζα τότε. Την ανοίγω κάθε κάμποσα χρόνια, λέω κάτι θα βρω για να πάρω μαζί μου, αλλά πολύ γρήγορα βαριέμαι και την ξανακλείνω ώστε να μπορώ να την ξανανοίξω. Κι αναρωτιέμαι, τι χρειάζεται θέληση πιο ατσάλινη; Να κόψεις το τσιγάρο ή να πετάξεις τη σαβούρα;

Είναι μια λέξη που όλο την ξεχνάω. Θέλω να τη θυμηθώ να την πετάξω στα μούτρα κάποιου, ή έστω στα δικά μου, μα δε μού 'ρχεται ποτέ εγκαίρως. Να, πάλι την ψάχνω και μου κρύβεται. Από "μ" αρχίζει, ε; Θα τη θυμηθώ κι ας που πάρει χρόνο τρισέλιδου ποστ. Πότε ήταν που πάνω σε μια συζήτηση έψαχνα να θυμηθώ το όνομα του Αντριάνο Τσελεντάνο; Τρεις ώρες μου πήρε αλλά το θυμήθηκα. Να τη βρήκα αλλά δεν αρχίζει από "μ". Από "υ", "υποχόνδριος", όχι που δεν θα σε ξετρύπωνα μαρή. Μόνο που ξέχασα τι την ήθελα. Μάλλον με τις κούτες θά 'χει να κάνει.

Κι εκεί που άνοιγα κάτι κουτάκια από την εποχή που το παλιό ΠΑΣΟΚ είχε ψοφήσει και το νέο έκανε υγρά όνειρα εξουσίας -έξι(σ.σ. 7 πλέον) χρόνια πριν, πως περνά έτσι η μόδα στις γραβάτες;- έπεσα σε σωρούς σχολίων των τότε εποχικών σχολιαστών, τύπου:

"Αφού στις 18 ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγεί ΠΑΣΟΚ,δε μας λες γιατί έχουν λυσάξει όλα τα συφέροντα εντός και εκτός,εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ?"

"δεν αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτά που λές."ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ"όπως λές είναι συγκεκριμένοι σ'αυτά που λένε,και ούτε διαστρέφουν,ούτε κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους.
Καλύτερα ελπίδα και λάθος,παρά άρνηση των πάντων (αντίδραση)και εγκατάληψη του λαού.
Πες αλεύρι....η Τρέμη σας γυρεύει.
...για το θίασο του mega"

"El"/"ανώνυμε"/"doct"/"ΜΑΡΤΥΡΑ"/"lab", που κλωνοποιούσες τον εαυτό σου, "Ζ1977", "caps", ανοίγετε άραγε ποτέ τα κουτάκια σας ή είστε αλλεργικοί στα ακάρεα;

Πηγή: Ένας Στρατολάτης