-Ποια είναι η πηγή της τρομοκρατίας;

Ο 28χρονος φασίστας Μπράντον Τάραντ που την προηγούμενη Παρασκευή δολοφόνησε εν ψυχρώ 51 άτομα σε δύο τζαμιά της πόλης Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας έχει πλέον συλληφθεί. Η αστική δημοκρατία κινητοποιήθηκε και τον χαρακτήρισε τρομοκράτη. Τον συνέλαβε και θα τον περάσει από δίκη, οπότε δε θα πρέπει να ανησυχούμε! Αυτό υποστηρίζουν τα παπαγαλάκια της για να μας πείσουν ότι η αστική δημοκρατία κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τον πολίτη από «τα δυο άκρα» (δεξιό και αριστερό).

Κάποιοι μπορεί να φτάσουν στο σημείο να δώσουν «ελαφρυντικά» στο μακελάρη Τάραντ, υποστηρίζοντας ότι είναι η ακραία αντίδραση κάποιων «απλών πολιτών» σαν τον Τάραντ (που φέρεται ως γόνος εργατικής χαμηλόμισθης οικογένειας και χαρακτηριζόταν από τους γείτονές του ως φιλήσυχος μοναχικός πολίτης) στις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών. Αυτή είναι η φασιστική προπαγάνδα που θα πρέπει να απαντηθεί με επιχειρήματα και όχι μόνο με την επίκληση ενός γενικού ανθρωπισμού, όπως κάνει υποκριτικά η αστική δημοκρατία.

Μπορεί το μακελειό που προκάλεσε ο Τάραντ (ο οποίος είχε διασυνδέσεις με φασιστικές οργανώσεις στην Ευρώπη και δηλώνει ότι πήρε την «ευλογία» του νορβηγού φασίστα Μπρέιβικ, που το 2011 είχε δολοφονήσει 77 άτομα) να θυμίζει αντίστοιχα μακελειά που προκάλεσαν «τρελαμένοι» ισλαμιστές σε δυτικές δημοκρατίες (πυροβολώντας ανυποψίαστους πολίτες, όπως έγινε τα Χριστούγεννα στο Στρασβούργο), σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τις δύο συμπεριφορές ακόμα κι αν και οι δύο είναι το ίδιο αποτρόπαιες.

Στη μία περίπτωση έχουμε την αντίδραση μεμονωμένων ατόμων που δέχονται την καταπίεση από τις δυτικές «δημοκρατίες», τις οποίες βλέπουν –δικαιολογημένα– ως εχθρό, αφού αυτές ευθύνονται όχι μόνο για την καταλήστευση των χωρών του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», αλλά και για τους αιματηρούς πολέμους που διέλυσαν πολλές απ’ αυτές.
Η σχεδόν ανύπαρκτη αντίδραση των δυτικών λαών σε αυτή την επέλαση τους καθιστά συνένοχους στα μάτια αυτών των ατόμων (αλλά και πλατιών πληβειακών μαζών στην Ανατολή), γι’ αυτό και βρίσκονται πάντα κάποιοι «τρελαμένοι» που δε διστάζουν να σκοτώσουν στα τυφλά. Ετσι κι αλλιώς, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία γι’ αυτούς, αφού έχουν συνηθίσει να βλέπουν στις χώρες τους φρικαλεότητες, την ίδια στιγμή που η δική τους μίζερη ζωή τους πυροδοτεί με μίσος για την ευμάρεια των ανεπτυγμένων οικονομικά κρατών και δυστυχώς και των λαών τους.
 

Ομως σε ορισμένες χώρες, όπως η Παλαιστίνη, αυτοί που κάποιες φορές σκοτώνουν «ανυποψίαστους πολίτες» δεν το κάνουν και τόσο στα τυφλά. Δε διστάζουν να δώσουν τη ζωή τους γι’ αυτό το σκοπό, με αποτέλεσμα να παίρνουν τον τιμητικό τίτλο του «μάρτυρα» από τους καταπιεσμένους ομοεθνείς τους. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε να κάνουμε με «τρελαμένους», αλλά με αγωνιστές που δεν έχουν άλλο όπλο από το ίδιο τους το κορμί για να αντιπαλέψουν τη βάρβαρη, ρατσιστική και φασιστική πολιτική ενός κράτους, όπως αυτό του Ισραήλ. Ορισμένες φορές, αυτός ο αγώνας έχει αποτέλεσμα, όπως στην περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας, όπου οι επιθέσεις αυτοκτονίας ανάγκασαν τον ισραηλινό στρατό να αποχωρήσει το 2005. Μπορεί να μη μας αρέσει όταν ένας βομβιστής αυτοκτονίας ανατινάζεται παίρνοντας μαζί του μερικά ισραηλινά παιδάκια, όμως εκεί γίνεται ένας πόλεμος και δυστυχώς στον πόλεμο οι άμαχοι είναι στην πρώτη γραμμή των θυμάτων, ανεξαρτήτως ηλικίας.
 

Μια κοινωνία αφιονισμένη με το ρατσισμό (όπως η ισραηλινή), η οποία ανέδειξε απόλυτα «δημοκρατικά» (με εκλογές) έναν αποδεδειγμένα εγκληματία πολέμου στον πρωθυπουργικό θώκο την περασμένη δεκαετία (αναφερόμαστε στον Αριέλ Σαρόν που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από υπουργός Πολέμου μετά από τη διεθνή κατακραυγή για τη σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα το 1982, για να επιστρέψει πανηγυρικά το 2000), μια κοινωνία στην οποία ακόμα και τα παιδάκια επιστρατεύτηκαν για να ζωγραφίσουν πάνω στις βόμβες που έπεσαν στη Λωρίδα της Γάζας, δεν μπορεί παρά να γεμίζει με μίσος τους Παλαιστίνιους και να τους κάνει να αδιαφορούν για τη ζωή των ισραηλινών αμάχων, όταν για παράδειγμα αυτοί είναι έποικοι που αλωνίζουν προκλητικά στις «αυτόνομες» υποτίθεται περιοχές που ελέγχει η Παλαιστινιακή Αρχή.
 

Για την αστική πολιτική, οι παλαιστίνιοι βομβιστές αυτοκτονίας είναι το ίδιο τρομοκράτες όπως και οι «τρελαμένοι» ισλαμιστές που ανοίγουν πυρ στο ψαχνό στις ευρωπαϊκές πόλεις κι όπως οι φασίστες μακελάρηδες σαν τον Τάραντ. Μόνο που οι φασίστες μακελάρηδες πολλές φορές κρύβονται πίσω από «σοβαρά κόμματα», τα οποία η αστική δημοκρατία φιλοξενεί στα κοινοβούλιά της. Δεν αναφερόμαστε στον Τάραντ που δε γνωρίζουμε τι ακριβώς διασυνδέσεις είχε, αλλά στα φασιστικά μορφώματα που κηρύσσουν το μίσος για τους μετανάστες και τους «αλλόθρησκους», όπως η Χρυσή Αυγή, στέλεχος της οποίας –κατ’ εντολήν της ηγεσίας- δολοφόνησε ύπουλα και εν ψυχρώ τον αντιφασίστα Παύλο Φύσα, χωρίς αυτό να οδηγήσει σε διάλυσή της από το αστικό κράτος.
 

Οι φασίστες αποτελούν την ακραία εφεδρεία του συστήματος που προκαλεί την καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών, τους πολέμους και την προσφυγιά. Δεν αντιδρούν κατά του συστήματος αυτού, ούτε θέλουν να το ανατρέψουν. Γι’ αυτό και χρηματοδοτούνται αδρά από καπιταλιστές, ενώ οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των κρατών έχουν μαζί τους διάφορες διασυνδέσεις (όπως στην Γερμανία, όπου οι νεοναζιστές χρησιμοποιήθηκαν ως εκτελεστικός βραχίονας ενός ευρύτερου σχεδίου ρατσιστικής εγκληματικής δράσης, κρατικής έμπνευσης. Οι φασίστες υποστηρίζουν το σύστημα με φανατισμό καθολικού μοναχού του μεσαίωνα. Γι’ αυτό και η βία τους είναι η πραγματική τρομοκρατία, που δεν είναι παρά η προέκταση της θεσμοθετημένης κρατικής τρομοκρατίας, που είτε δολοφονεί με βόμβες είτε με πείνα, πάντως δολοφονεί μαζικά και μεθοδικά δυο αιώνες τώρα.

ΥΓ1. Τη «δόξα» του φασίστα Τάραντ ζήλεψε ένας 23χρονος Αυστραλός, ο οποίος μια μέρα μετά από την επίθεση του Τάραντ έπεσε με το αυτοκίνητό του στις πύλες ενός τζαμιού στην Αυστραλία, βρίζοντας τους πιστούς που βρίσκονταν μέσα και προκαλώντας μικροφθορές στις πόρτες. Ευτυχώς δεν έπαθε κανένας τίποτα και ο επίδοξος «λευκός εκδικητής» μπήκε στο φρέσκο.

ΥΓ2. Στον απόηχο της επίθεσης στη Νέα Ζηλανδία, η επίθεση του 37χρονου Τούρκου σε τραμ της ολλανδικής πόλης Ουτρέχτη, με τρεις νεκρούς, ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί. Αλλοι μιλούν για έγκλημα πάθους κατά μέλους της οικογένειάς του, άλλοι ότι βρέθηκε επιστολή που αποδεικνύει ότι πρόκειται για «τρομοκρατία». Οπως και να ‘χει το πράγμα, η Δύση μαθαίνει να «συνηθίζει» πλέον τέτοια φαινόμενα που δυστυχώς ξεφυτρώνουν στα πιο απίθανα μέρη, σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή. Η αθλιότητα που έχει συσσωρευτεί τα γεννά, παράλληλα με τον πλούτο που συσσωρεύεται σε άλλα χέρια.

Πηγή: Κόντρα