Οι φαλλοί και οι όρχεις της Θεοκρατίας του Τσιπροκαμενιστάν…

Αριστεροακροδεξιά Ελληνίς επί φαλλού οχουμένη

[Το πρόβλημα του εκτσογλανισμού της πολιτικής]

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Συσσωρεύονται δυστυχώς τα κρούσματα του κυβερνητικού τσογλανισμού. Να τα πάρουμε ένα ένα. Πρώτα του πρωθυπουργού: Είναι νομίζω πρωτοφανές και δείχνει τεράστια αναξιοπρέπεια, να ξεμπροστιάζεται ένας (εθνικά υπερήφανος) πρωθυπουργός της Ε.Ε. από επίσημους πολιτικούς παράγοντες ευρωπαϊκών χωρών και θεσμών και να κάνει συστηματικά πως δεν άκουσε. Πριν λίγες ημέρες ο δεξιός Γερμανός Σόιμπλε, στηλίτευσε την αναλγησία της Αριστεράς των αφορολόγητων φιλάνθρωπων Εφοπλιστών, της φοροληστρικής αρπακτικής Εκκλησίας και των ευσεβών Ρώσων καπνεργατών, στους οποίους χαρίζονται αγορασμένα πρόστιμα: «Η κυβέρνηση Τσίπρα επιβαρύνει τους αδύναμους» (2.6.2017). Το ασυνήθιστο ξεμπρόστιασμα Σόιμπλε, συνεχίστηκε με τις άκομψες αποκαλύψεις του ίδιου για την κακή σχέση του πρωθυπουργού με τον Τσακαλώτο και για το ήδη δεδομένο της έτοιμης οικονομικής συμφωνίας, η ανακοίνωση της οποίας καθυστερούσε για να παίζει ο Τσίπρας το γνωστό θέατρο της Ελλάδας που αντιστέκεται. Ο πρωθυπουργός κατάπιε και τις τρεις προσβολές και δεν μίλησε. Την ίδια σιωπή είχε κρατήσει και στο Ευρωκοινοβούλιο τη στιγμή που τον ξεμπρόστιαζε ο Βέλγος Κεντρώος Φερχόφσταντ: «Δείξε ότι είσαι ηγέτης και όχι ψευδοπροφήτης… Προτείνω τη μείωση των προνομίων στη χώρα σας… στους εφοπλιστές, στην Εκκλησία, στα κόμματα..», 7.7.2015) Όμως η έκφραση του προσώπου του ήταν πολύ χαρακτηριστική της άδικης οργής του ενόχου, την ώρα που τον συλλαμβάνουν επ’ αυτοφώρω και τον καταγγέλλουν δημόσια.

Δεύτερο επίκαιρο κρούσμα: Ο Ομολογητής της Ορθοδοξίας και υπηρέτης του Αρχιεπισκόπου Υπουργός Στρατού, έδωσε ένα ακόμη δείγμα όχι μόνο με την άκρως εμβληματική χουλιγκάνικη γραβάτα που δημοσίευσε, η οποία παρέπεμπε ευθέως σε πρωθυπουργική σαχλαμάρα, αλλά κυρίως με την αντίδρασή του στις επικρίσεις τις οποίες ανοήτως δεν πρόβλεψε και μετά προσπάθησε να μπαλώσει το ρεζιλίκι του. Αν είπε ψέματα, έχουμε έναν δειλό δημόσιο άνδρα (Ελληναρά και λοκατζή παρακαλώ) που κρύβεται άνανδρα πίσω από το γιό του. Αν δεχθούμε προς στιγμήν πως είπε την αλήθεια έχουμε έναν ανεύθυνο Υπουργό Στρατού, που δεν χειραγωγεί τον επιπόλαιο γιό του, ο οποίος μάλιστα μπορεί να παίζει με το υπουργικό twitter και ενδεχομένως να προκαλέσει και διπλωματικό επεισόδιο. Κάτι συμβαίνει πάντως με όσους έχουν το επώνυμο Καμμένος και χρίστηκαν υπουργοί του Τσίπρα. Ο άλλος Καμμένος είχε κατηγορήσει για τα δικά του χυδαία αντισημιτικά, ομοφοβικά, αντιτσιπρικά τιτιβίσματα, τους συνεργάτες του: «θέλω να σας δηλώσω κατηγορηματικά ότι όλοι οι λογαριασμοί στα κοινωνικά δίκτυα είχαν ως διαχειριστές, συνεργάτες σε αριθμό άνω των δεκαπέντε», υπονοώντας ο γενναίος Ελληναράς, πως ο ίδιος δεν τα είχε πληροφορηθεί μέχρι που ο εξουθενωτικά υβριζόμενος Τσίπρας («εγκληματίας»!), που κι αυτός υποκρινόταν πως δεν το ήξερε, τον έκανε Υπουργό και εύλογα βγήκαν στη φόρα!
 

Τρίτο κρούσμα αυτό του ευσεβή Νίκου Παππά, που έχει στενές σχέσεις με μητροπολίτες. Εδώ δεν χρειάζεται να πω σχεδόν τίποτα. Το twitter του και η προσπάθεια να το εξαφανίσει, είναι αρκετά, μαζί με μια αριστοτελική ρήση: «του αισχρού εστί το γελοίον μόριον» (‘Περὶ Ποιητικής’)

Νομίζω πως ο εύστοχος και περιπαικτικός (και σαν τέτοιος υπεράνω πολλών γραμματικών Κανόνων) όρος «εκτσογλανισμός», παρά τις βάσιμες γραμματολογικές αντιρρήσεις λογίου φιλοκυβερνητικού μπλόγκερ, στις οποίες παραπέμπω πιο κάτω, πρέπει να μπει στα λεξικά, ως απολύτως αναγκαίος σηματοδότης μιας εποχής συλλογικού πανικού. Η σύγκριση του όρου με την κακόηχη, ρατσιστική και εξαιρετικά κακόγουστη «εκπούστευση» του Καργάκου, από τον φιλοκυβερνητικό διαδικτυακό ειδήμονα, είναι άδικη, γιατί το τσογλάνι, δεν είναι όρος χυδαίος ή ρατσιστικός, όπως το δεύτερο συνθετικό του συγκεκριμένου λεκτικού προϊόντος του οπλοστασίου του πατριώτη συγγραφέα. Ο «εκτσογλανισμός» είναι όρος με άρωμα της καθ’ ημάς Ανατολής, που σέβεται την ιστορική διαδρομή του τόπου και παραπέμπει στις γλωσσικές επιδράσεις φίλου και γειτονικού λαού. Οι πολιτικές συμπάθειες δεν πρέπει να αλλοιώνουν τον επιστημονικό λόγω των λογίων. Κι εμείς δεν συμπαθούμε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά ο γεφυρωτικός πολλών αντιθέσεων (δημοτική-καθαρεύουσα, αγνή ελληνική-μπασταρδεμένη με τούρκικα, κλπ) όρος που λάνσαρε, περιγράφει με τόση σαφήνεια τον κυβερνητικό πολιτικό πολιτισμό, που οι πολιτικά στρατευμένες γλωσσολογικές αντιρρήσεις χάνουν κάθε αξία. Η ουσία και το μήνυμα μιας λέξης, προέχουν της ετυμολογικής αρμονίας της: («Ο εκτσογλανισμός του κ. Β. Βενιζέλου»): «Ο εκτσογλανισμός χαρακτηρίστηκε γλωσσικό έκτρωμα, διότι συνειδητά συνδυάζει μια λόγια πρόθεση (εκ-) και έναν λόγιο τρόπο παραγωγής λέξεων (εκ+χ+-ισμός) με μια επιδεικτικά λαϊκή λέξη, σχεδόν χυδαία, και επιπλέον δάνεια». Διαφωνώ ριζικά και νομίζω πως η πολιτική καθημερινότητα επιβάλλει να επισημοποιηθεί ο όρος, με την όσο το δυνατόν συχνότερη χρήση του.

Πηγή: Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές