Για τη συνένωση όλων των επαναστατικών στοιχείων σε ενιαίο κόμμα, ο Λένιν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να γίνει η αρχή από την οργάνωση ενός «οργάνου του κόμματος που να βγαίνει τακτικά και να βρίσκεται σε στενή σύνδεση με όλες τις τοπικές ομάδες». Ενα τέτοιο όργανο έγινε η εφημερίδα «Ισκρα», άμεσος οργανωτής και καθοδηγητής της οποίας ήταν ο Β. Ι. Λένιν, που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην επεξεργασία των βάσεων του κόμματος.
Η λενινιστική θεωρία για το κόμμα αποτελεί μια ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών, που είναι νομοτέλειες της ανάπτυξής του σαν κόμματος της επαναστατικής δράσης, σαν καθοδηγητικής δύναμης της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Μια από τις κύριες νομοτέλειες της δράσης του λενινιστικού κόμματος είναι να υιοθετεί ως θεωρητική βάση του την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Ο Β. Ι. Λένιν έγραψε: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα - το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία».
Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, σαν επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και αναπτύσσεται σε σκληρή ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία. Χαρακτηρίζοντας τις τρεις βασικές μορφές της πάλης του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του - την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική - ο Β. Ι. Λένιν υπογράμμιζε ότι ο ιδεολογικός αγώνας κατά της αστικής τάξης είναι ο πιο μακρόχρονος και πολύπλοκος. Τη νίκη σ' αυτήν την πάλη το προλεταριάτο μπορεί να την κερδίσει μόνο με τον όρο ότι θα παραμείνει πάντα συνεπές στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και θα ξεσκεπάζει αδιάκοπα ακόμα και τις πιο μικρές εκδηλώσεις της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα. Στο βιβλίο του «Τι να κάνουμε;» (1902), ο Β. Ι. Λένιν έγραφε κιόλας ότι: «...το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: Είτε αστική είτε σοσιαλιστική ιδεολογία. Μέσος όρος δεν υπάρχει... Για το λόγο αυτό, κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ' αυτή σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας». Από τότε η ζωή επανειλημμένα επιβεβαίωσε αυτήν την αλήθεια και απέδειξε τη μεγάλη σημασία της αποφασιστικής πάλης όλων των κομμουνιστών για την καθαρότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, για το ξεσκέπασμα κάθε λογής προσπαθειών διαστρέβλωσης και αναθεώρησής της.
Αλλά μόνη της η ιδεολογική ενότητα δεν είναι αρκετή για το κόμμα. Ο Β. Ι. Λένιν επεξεργάστηκε τις οργανωτικές αρχές του κόμματος, τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης, που εκφράζονται στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και συμπληρώνονται με την αρχή της συλλογικότητας, που προϋποθέτει την προσωπική, ατομική ευθύνη του καθένα για την εκπλήρωση των συλλογικά παρμένων αποφάσεων, την κριτική και αυτοκριτική. Ο Β. Ι. Λένιν έδειξε ότι για το κόμμα νέου τύπου, η κριτική και η αυτοκριτική είναι ένα όπλο σε διαρκή δράση στο οπλοστάσιο των νόμων της κομματικής ζωής, βοηθώντας στη διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών, στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και των αδυναμιών.
Επεξεργαζόμενος τις οργανωτικές αρχές του κόμματος, ο Λένιν έγραψε ότι: «Το κόμμα... πρέπει να είναι ικανό να δημιουργήσει οργανωτικές σχέσεις τέτοιες που να εξασφαλίζουν ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητότητας και να ανεβάζουν συστηματικά αυτό το επίπεδο». Η δύναμη του μαρξιστικού κόμματος δε βρίσκεται μόνο στην ιδεολογική ενότητα, αλλά και στην ενότητα της πρακτικής δράσης όλων του των μελών, που επιτυγχάνεται με το υψηλό επίπεδο οργάνωσης.
Ο Λένιν αγωνιζόταν για ένα μονολιθικό, συσπειρωμένο, οργανωμένο και πειθαρχημένο κόμμα. «Το κάθε μέλος του κόμματος - τόνιζε ο Λένιν - είναι υπεύθυνο για το κόμμα, και το κόμμα είναι υπεύθυνο για το κάθε μέλος του».
Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι το πρωτοπόρο και συνειδητό απόσπασμα της εργατικής τάξης. Το προλεταριάτο δεν είναι ομοιογενές στη σύνθεσή του. Υπάρχουν σ' αυτό περισσότερο συνειδητά και λιγότερο συνειδητά στρώματα. Το κόμμα, σαν πρωτοπόρο απόσπασμα της εργατικής τάξης, μπορεί να περιλάβει στις γραμμές του μόνο τα πιο συνειδητά στοιχεία αυτής της τάξης. «Είμαστε το κόμμα μιας τάξης - έλεγε ο Λένιν - και γι' αυτό σχεδόν όλη η τάξη (και σε καιρό πολέμου, σε καιρό εμφυλίου πολέμου, απόλυτα όλη η τάξη) πρέπει να δρα κάτω από την καθοδήγηση του κόμματός μας, πρέπει να σμίγει όσο μπορεί πιο σφιχτά με το κόμμα μας: Θα ήταν όμως μανιλοφισμός και "χβοστισμός" (πολιτική ουράς στην αστική τάξη) αν νομίζαμε ότι μέσα στον καπιταλισμό σχεδόν όλη η τάξη ή όλη η τάξη είναι ποτέ σε θέση ν' ανυψωθεί ως τη συνειδητότητα και τη δραστηριότητα του πρωτοπόρου της τμήματος, του κομμουνιστικού κόμματός της».
Το κόμμα είναι το οργανωμένο απόσπασμα της εργατικής τάξης. Μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας, μόνο με τον όρο ότι θα είναι εξοπλισμένο με ενότητα θέλησης, ενότητα δράσης, ενότητα αυστηρότατης πειθαρχίας. Το κόμμα, τόνιζε ο Λένιν, είναι σύνολο οργανώσεων, και γι' αυτό πρέπει να δέχεται «στις γραμμές του μόνο στοιχεία που παραδέχονται έστω κι ένα ελάχιστο όριο οργάνωσης»...
Στο λενινιστικό σχέδιο της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού αναφέρει: «Μέλος του κόμματος θεωρείται ο καθένας που παραδέχεται το Πρόγραμμά του και υποστηρίζει το κόμμα τόσο με υλικά μέσα, όσο και με την προσωπική του συμμετοχή σε μια από τις κομματικές οργανώσεις». Η λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού απαιτούσε ιδιαίτερα την προσωπική συμμετοχή του μέλους του κόμματος σε μια από τις κομματικές οργανώσεις, καθώς και την αυστηρή πειθαρχία, πράγμα που αποτελεί απαράβατο όρο της οργανωτικής συσπείρωσης και της δύναμης του κόμματος.
Με βάση τα παραπάνω, το Κόμμα Νέου Τύπου διακρίνεται από το ότι διαθέτει:
- Επαναστατικό Πρόγραμμα, που βασίζεται στη Μαρξιστική Λενινιστική κοσμοθεωρία και τη δημιουργική της εφαρμογή στις συγκεκριμένες συνθήκες.
- Ενότητα θέλησης και δράσης, που εδράζεται στο Πρόγραμμά του και εξασφαλίζεται από τις οργανωτικές του αρχές (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός).
- Κατάλληλη οργανωτική διάρθρωση, που διαθέτει υποχρεωτικά ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο (Κεντρική Επιτροπή) και Κομματικές Οργανώσεις Βάσης ως κρίκους σύνδεσης του Κόμματος με ολόκληρη την τάξη και τους συμμάχους της.
Χωρίς ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η ενιαία καθοδήγηση της κομματικής δουλειάς σε όλη την κλίματα του Κόμματος με βάση το Πρόγραμμά του. Αρα, δεν μπορεί να εκπληρώνει το ρόλο του και την αποστολή του ως επαναστατικό υποκείμενο ταξικής συνειδητοποίησης και καθοδήγησης της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής.
Χωρίς ΚΟΒ, το Κόμμα δεν μπορεί να συνδέεται με την εργατική τάξη, τις άλλες λαϊκές δυνάμεις και δεν μπορεί να έχει συμβολή στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την επανάσταση, που αποτελεί θεμελιακό καθήκον του Κόμματος Νέου Τύπου, που το εκπληρώνει δρώντας καθημερινά με βάση την πολιτική του γραμμή.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Πολύ αξιόλογες οι τελευταίες αναρτήσεις σ. Trash.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να θέσω έναν πιο γενικό προβληματισμό - ερώτημα, εάν μου επιτρέπεις, εκτός θέματος.
Το ΚΚΕ προβάλλει την εκτίμηση ότι, στο ενδεχόμεν επικράτησης συνθηκών επαναστατικής κατάστασης στην Ελλάδα, ανάλογες συνθήκες ενδέχεται να επικρατήσουν και σε έτερες χώρες στην ευρύτερη περιοχή. Βεβαίως, προβάλλεται ως κατάσταση πολύ πιθανή και οχι βέβαιη. Ωστόσο, τίνι τρόπω θα επαληθευθεί αυτή η εκτίμηση εφόσον η επιρροή των άλλων ΚΚ είναι κατ' ουσίαν μηδαμινή;
Κ.
@Κ.:
ΔιαγραφήΝομίζω πως το ερώτημα που βάζεις μπαίνει μόνο αν δούμε τα πράγματα στατικά.
Πως δηλαδή μπορεί στην Ελλάδα να έχουμε εξελίξεις που θα οδηγήσουν σε επαναστατική κατάσταση, αλλά οι συσχετισμοί στις γύρω χώρες θα μείνουν ως έχουν σήμερα.
Η ιστορική πείρα που έχουμε όμως (κ όχι μόνο από τις προλεταριακές αλλά ακόμη κ από τις αστικές ή κ τις αντιαποικιακές-εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις) λέει πως η επανάσταση είναι μια ασθένεια ...μεταδοτική!
μαζί με την Ρώσικη ξέσπασαν επαναστάσεις κ σε Γερμανία-Ουγγαρία π.χ., ενώ δημιουργήθηκαν ΚΚ σε όλο τον κόσμο.
Η Κινέζικη επανάσταση ήταν παράδειγμα (αλλά και στήριγμα) για τους κομμουνιστές στην Κορέα, την Ινδοκίνα κλπ.
Η Κούβα ενέπνευσε ένα σωρό ένοπλα κινήματα στην Νότια Αμερική (και όχι μόνο).
Όλα τα παραπάνω σε εποχές που οι οικονομίες ήταν πολύ πιο κλειστές (άρα και οι συνθήκες πιο διαφοροποιημένες), αλλά και οι επικοινωνίες πολύ πιο δύσκολες.
Κατά την γνώμη μου πάντα λοιπόν, άμα πιάσει μια τέτοιου είδους φωτιά κάπου στα βαλκάνια, δύσκολα δεν θα εξαπλωθεί σε πυρκαγιά....
@Κ.:
ΔιαγραφήΥ.Γ.
Η επιρροή των άλλων βαλκανικών ΚΚ μπορεί να μοιάζει μηδαμινή, οστώσο οι κομμουνιστικές ιδέες σε αυτές τις χώρες είναι πολύ πιο διαδεδομένες από ότι στην Ελλάδα (πρώην σοσιαλιστικές γαρ).
Αυτό είναι ένα δεδομένο αντιφατικό μεν εν πρώτης, αλλά που πρέπει να ληφθεί υπόψην.
σ. Trash,
ΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα η εκτίμησή σου. Ωστόσο, οι συνθήκες δράσης ή και σύστασης πολλών ΚΚ αλλά και της εν συνεχεία επέκτασης της επιρροής τους υπήρξαν πολύ διαφορετικές. Σαφώς χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των μέσων τεχνολογίας, πολύ πιο περιορισμένος αριθμός μικροαστών, μη ''μεσολάβηση'' των αντεπαναστατικών γεγονότων του 1989-1990, μη σοσιαλδημοκρατικοποίηση πολλών ΚΚ και συνδ. οργανώσεων κ.ο.κ. Γενικώς, ήταν συνθήκες υπό αντικειμενική οπτική πιο ευνοϊκές για την ανάπτυξη της δράσης των ΚΚ.
Δε διαφωνώ, προφανώς, στο γεγονός ότι, η πρόκληση συνθηκών επαναστατικής κατάστασης στην Ελλάδα θα προκληθεί ή τουλάχιστον θα συγχρονισθεί με ευρύτερες εξελίξεις, όπως επί παραδείγματι συνθήκες πολέμου ή πτωχεύσεων κρατών κλπ.
Αυτό για το οποίο ''ενίσταμαι'' είναι ότι: α) πλην ΚΚΕ, τα ΚΚ δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσουν τη σώρρευση των αντικειμενικών προϋποθέσεων και β) συνακόλουθα, το επίπεδο ανάπτυξης των συνειδήσεων, ειδικά σε χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού είναι εξαιρετικά χαμηλό.
Εν σχέσει με την τελευταία παρατήρησή σου περί της επιρροής των ΚΚ στη Βαλκανική και στα πρώην Σοσιαλιστικά κράτη. Δε θα διαφωνήσω. Ωστόσο, ακόμη και τα ευεύτερα λαϊκά στρώματα τα οποία, σταθερά, εκφράζουν με παθητικό τρόπο τη συμπάθειά τους προς τα επιτεύγματα του Σοσιαλιστικού συστήματος. Εν πάση, δε, περιπτώσει, επιτεύγματα έναντι των οποίων μόνο ένας εμπαθής ή εγκάθετος θα διαφωνούσε ως προς την αξία αυτών.
Ήθελα, λοιπόν, να αναφέρω πως η αφορμή για αυτό το εκτός θέματος σχόλιό μου ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα σε βαλκανική χώρα. Σε αυτό το ΚΚ συμμετείχε σε αυτές το πρώτον αυτόνομα. Έλαβε 187 ψήφους και ποσοστό 0,01%. Στις αντίστοιχες του 2005 είχε λάβει περί τις 9500 ψήφους και το 2013 περί τις 960.
*Ζητώ συγγνώμη για την παρεκτροπή από το ενδιαφέρον θέμα!
Κ.
@Κ.:
ΔιαγραφήΤο γεγονός είναι πως ο κόσμος στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες δεν εμπιστεύεται (κ με το δίκιο του θα έλεγα) ως πρόσωπα αυτούς που έχει συνδέσει με τα πρώην κυβερνώντα ΚΚ.
Έχω ακούσει ακριβώς το ίδιο πράγμα από Ρώσους κ Βούλγαρους που έχω μιλήσει:
"Με ποιόν να πάω να αγωνιστώ για να ξαναφέρω τον σοσιαλισμό; Με αυτούς που τον άφησαν να γκρεμιστεί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι;"
Η ιστορία έχει όμως τις δικές της νομοτέλειες. Εκεί που υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες, η συνειδητή εργατική τάξη θα το φτιάξει το κόμμα της πρωτοπορίας της.
Το αντίστροφο είναι που δεν γίνεται...
Και βάση αυτού, οι υπόλοιποι βαλκανικοί λαοί είναι σε καλύτεροι μοίρα από εμάς εδώ.
''Εκεί που υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες, η συνειδητή εργατική τάξη θα το φτιάξει το κόμμα της πρωτοπορίας της.''
ΔιαγραφήΠολύ σωστή παρατήρηση.
Η μία εκ των τριών προϋποθέσεων πρόκλησης επαναστατικών συνθηκών, δηλαδή η προσφορότητα του υποκειμενικού παράγοντα να συνδεθεί ποικιλοτρόπως με τη δράση του ΚΚ, έχει αντικειμενικό χαρακτήρα.
Παραταύτα, σ. Trash, αυτή η προϋπόθεση δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί ταυτοχρόνως σε διεθνή κλίμακα - για την ακρίβεια, ούτε αυτή η προϋπόθεση, όπως και καμία. Εκτιμώ, όμως, ως σχεδόν απίθανη ή εξαιρετικώς δύσκολη την σύγχρονη πλήρωση (και) αυτής της προϋπόθεσης στην περίπτωση της Ελλάδας με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Εν ολίγοις, τα ΚΚ είναι απείρως πιο άμαζα εν συγκρίσει με το ΚΚΕ. Δεν είμαι σε θέση να αντιληφώ τίνι τρόπω θα καλυφθεί αυτού του μεγέθους η διαφορά. Χωρίς να υποβαθμίζω την επίδραση την οποίαν θα ασκήσει η επικράτηση της Επανάστασης στην Ελλάδα.
Κατά συνέπεια, εκτιμώ πως, για ένα διάστημα αρκετών χρόνων η Ελλάδα θα είναι το μόνο νεοσύστατο σοσιαλιστικό κράτος διεθνώς.
Κ.
@Κ.:
ΔιαγραφήΝομίζω πως το βασικό είναι οι αντικειμενικές συνθήκες.
Στην Γερμανία το 1918 π.χ. δεν υπήρχε καν επαναστατικό ΚΚ και όμως η επανάσταση έγινε(ασχετα εάν ηττήθηκε για άλλους λόγους) και μέσω αυτής δημιουργήθηκε και το επαναστατικό Κόμμα.
Στην γειτονική μας Αλβανία, πρώτα οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία και ...μετά(!!!) έφτιαξαν και ΚΚ για να την ...ασκήσει!!! (ίσως το πιο χτυπητό παράδειγμα αυτό).
Μπορώ να βρω και άλλα τέτοια παραδείγματα που δείχνουν την ραγδαία μαζικοποιήση των επαναστατικών κομμάτων σε επαναστατικές συνθήκες.
Και αν θες το δίδαγμα της ιστορίας είναι πως δεν είναι η μαζικότητα ενός ΚΚ που καθορίζει αν θε παίξει τον ρόλο του την κρίσιμη στιγμή, αλλά η ορθότητα της γραμμής του.
Και μια και την ανοίξαμε την βεντάλια της συζήτησης, προσωπική μου άποψη είναι πως αν είναι να ανοίξει από κάπου ο χορός των επαναστάσεων, δύσκολα θα ανοίξει από την Ελλάδα (άσχετα αν εμείς για αυτό αγωνιζόμαστε).
Και αυτό λόγω του πολύ χαμηλού επιπέδου ταξικής αυτοσυνείδησης που υπάρχει στην χώρα μας.
Επίπεδο πολύ χαμηλότερο, τόσο από τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, όσο και από τους δυτικούς μας γείτονες, τους Ιταλούς π.χ.
Εδώ το μόνο που μας σώζει ως τώρα είναι το "ελληνικό παράδοξο", το να υπάρχει δηλαδή για μια σειρά ιστορικούς λόγους πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση.
Αυτό όμως δεν μπορεί να το πάρει κανείς σαν νόρμα, μια και υπό ΚΣ, είναι η πολιτική που προκύπτει σαν ανώτερο είδος συνείδησης από την ταξική, κ όχι το αντίστροφο.
Πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική σου σ. Trash. Και μάλιστα μου δίνει μία διάφορη και σχετικώς πιο αισιόδοξη από τη δική μου εκτίμηση.
ΔιαγραφήΣτα συγκεκριμένα σημεία τα οποία θίγεις.
Πράγματι, η κρίσιμη σημασία έγκειται στην ύπαρξη αντικειμενικών συνθηκών. Μπορούμε, ωστόσο, να εκφράζουμε και επιφυλάξεις σχετικά. Γενικώς, οι παρούσες συνθήκες - υπό την επίδραση πλήθους παραγόντως - δεν ευνοούν μία σε τέτοιο βαθμό ταχεία ανάπτυξη του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος.
Ως προς την εκτίμησή σου περί της πιθανής εκδήλωσης το πρώτον Επανάστασης στην Ελλάδα ή όχι. Εκτιμώ πως στην περίπτωση της Ελλάδας υφίστανται συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης. Με οξείες συνέπειες, χωρίς καμιά ουσιαστική πιθανότητα επαναφοράς σε συνθήκες προ του 2008. Απεναντίας. Ταυτοχόνως, δρουν πολύ αξιόλογες δυνάμεις ΚΚ τόσο από ποσοτική όσο και από οργανωτική άποψη. Κατανοώ σε ποιες αντιξοότητες αναφέρεσαι. Ιδιαίτερα, στην επικράτηση της μικροαστικής αντίληψης στην περίπτωση της Ελλάδας. Με υλική βάση, ασφαλώς, τη σε διαχρονική βάση ύπαρξη πολυπληθέστατων στρωμάτων μικροαστών, ακόμη και μεσοαστών. Ωστόσο, ανάλογες αντιλήψεις επικρατούν σε πολύ μεγάλο αριθμό χωρών.
Προκειμένου να συμπληρώσω, στο αρχικό μου σχόλιο αναφέρθηκα στην εκλογική επίδοση του ΚΚ Αλβανίας, την οποίαν βέβαια δεν την εξετάζουμε απολυτοποιημένα. Αλλά συνιστά σοβαρή ένδειξη.
Προφανώς, δεν υπάρχει μία οινεί προδιαγεγραμμένη εξέλιξη.
Πάντως, υποθέτω λόγω θεωρητικής ανεπάρκειάς μου, μου φαίνεται εξαιρετικά δυσχερές, εάν όχι απίθανο, να επικρατήσουν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης στην Ρουμανία ή τη Σερβία ''ευκολότερα'' εν σχέσει με την Ελλάδα.
Η προσωπική μου δε εκτίμηση είναι ότι, στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη δεν πρόκειται να επικρατήσει ποτέ Σοσιαλιστικό σύστημα. Ποτέ με την έννοια των επόμενων δεκαετιών, όχι γενικώς. Με την εξαίρεση, ενδεχομένως, της Ρωσίας.
Χαίρομαι, επίσης, που μου μεταφέρεις πιο θετικές τοποθετήσεις από συναντήσεις σου με εργαζομένους από πρώην βαλκανικά σοσιαλιστικά κράτη. Έχω την πεπείθηση, ωστόσο, πως πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις.
Κ.
*πεποίθηση
ΔιαγραφήΚ.
@Κ.:
ΔιαγραφήΓια τις απόψεις που μετέφερα, όχι δεν είναι μεμονωμένες. Στην Βουλγαρία που ήμουν πέρσι τέτοιον καιρό π.χ., αυτό ήταν κοινός τόπος.
Επίσης κοινός τόπος είναι κ για το 90% των σοβιετικών με τους οποίους έχω μιλήσει, είτε από κοντά είτε από το νετ. Πρόσφατα άκουσα ακριβώς τα ίδια και από Γιουγκοσλάβους.
Δεν μπορεί όλο αυτό να είναι σύμπτωση...
Υ.Γ.
Νομίζω πως σε ένα δεύτερο επίπεδο έχει σχέση με την κουβέντα που κάνουμε (αλλά κ την οπτική μου επάνω στα πράγματα) αυτό το παλιότερο κείμενο για την Γαλλία:
http://fadomduck2.blogspot.gr/2016/05/h_30.html
Καλό μήνα σ. Trash!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για την παραπομπή. Σημαντικά όσα αναφέρεις για εργαζόμενους από πρώην σοσ. κράτη.
Κ.
@Κ.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά
Καλό σου μήνα
Και μία οφειλόμενη διόρθωση από μέρους μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συνολικός αριθμός ψήφων του ΚΚ Αλβανίας ανήλθε σε 1026 και ποσοστό 0.07%, στο περίπου 99.7% των καταμετρημμένων ψήφων. Μικρή άνοδος από 901 ψήφους και ποσοστό 0.05% κατά το αντίστοιχο εκλογικό αποτέλεσμα του 0.05%. Το ποσοστό της συμμετοχής ανήλθε στο 46.8% έναντι του αντίστοιχου 53.5% κατά το 2013. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Στις τρέχουσες εκλογές έλαβαν μέρος 18 εκλογ. συνδυασμοί έναντι των περίπου 60 το 2013. Το ΚΚ Αλβανίας συμμετείχε το πρώτον με αυτοτελή συνδυασμό - και όχι ως μέρος του εκλογικού συνασπισμού του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος.
*σ. Trash, επειδή το παρόν σχόλιο εκφεύγει κατά πάρα πολύ του θέματος της ανάρτησης (!), εάν θέλεις, μην το δημοσιεύεις. Απλώς, στο στέλλω και για συμπλήρωση στα δικά σου αρχεία. Ευχαριστώ.
Κ.
@Κ.:
ΔιαγραφήΈνα ενδιαφέρον στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψην μας τουλάχιστον για κάποιες γειτονικές μας χώρες (Βουλγαρία,Σερβία, Αλβανία νομίζω και δεν θυμάμαι κ ποια άλλα) είναι πως τα "σοσιαλιστικά" τους κόμματα δεν είναι άλλα από τα πρώην κυβερνώντα ΚΚ που μετονομάστηκαν.
Τα σημερινά τους ΚΚ δεν είναι παρά διασπάσεις αυτών.
Αυτό διαφοροποιεί αρκετά τα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει κάποιος κοιτώντας τα εκλογικά τους αποτελέσματα με τα ελληνικά δεδομένα.
Σαφώς. Επί της ουσίας, τα νυν ΚΚ πολλών πρώην σοσιαλιστικών κρατών αποτελούν προϊόν της δράσης πυρήνων συνεπών Μαρξιστών - Λενινιστών. Οι πυρήνες αυτοί κομμουνιστών πρόβαλαν αντίσταση έναντι της ταχείας σοσιαλδημοκρατικοποίησης και εκφυλισμού των πρώην κυβερνώντων ΚΚ. Με τίμημα, βεβαίως, την ''έναρξη'' αυτών των προσπαθειών χωρίς διαθέσιμα οικονομικά και λοιπά μέσα, χωρίς προσβάσεις σε ΜΜΕ, χωρίς δυνατότητες απασχόλησης του απαραίτητου επαγγελματικού στελεχ. δυναμικού κλπ. Είναι βέβαιο πως πολύ μεγάλος αριθμός εργαζομένων των πρώην σοσιαλιστικών κρατών αγνοούν την ύπαρξη καθαυτή αυτών των νέων ΚΚ.
ΔιαγραφήΚ.