Τότε η αλληλεγγύη μου απέναντι στην Οχτωβριανή Επανάσταση δεν ήταv παρά ενστιχτώδης, και δεν είχα ακόμη συλλάβει όλη την ιστορική σημασία. Αγαπούσα και θαύμαζα τον Λένιν, γιατί ήταν ένας μεγάλος πατριώτης που ελευθέρωσε το λαό του, δεν είχα διαβάσει όμως ακόμα κανόνα από τα βιβλία του.
Γίνηκα μέλος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, γιατί αυτοί οι «κυρίες και κύριοι» – όπως έλεγα τότε τους συντρόφους μου – έδειξαν συμπάθεια απέναντί μου όπως επίσης και για τον αγώνα των καταπιεσμένων λαών. Όμως δεν ήξερα ακόμη τι ήταν ένα κόμμα, ένα συνδικάτο, ούτε ήξερα τη διαφορά ανάμεσα στον σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό.
Γινότανε τότε παθιασμένες συζητήσεις μέσα στο σοσιαλιστικό κόμμα για να δούνε αν έπρεπε το κόμμα να παραμείνει στην Δεύτερη Διεθνή, να δημιουργήσει μια Δεύτερη Διεθνή “καί μίση”, ή να ταχθεί με την Τρίτη Διεθνή τουΛένιν. Παρευρισκόμουνα κανονικά στις συγκεντρώσεις δυο – τρεις φορές τη βδομάδα και παρακολουθούσα με προσοχή τις συζητήσεις. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο να τα καταλάβω όλα. Γιατί αυτές οι συζητήσεις ήταν τόσο παθιασμένες; Η Επανάσταση μπορούσε να γίνει είτε με την Δεύτερη, είτε με την Δεύτερη “καί μισή”, είτε με την Τρίτη Διεθνή. Γιατί λοιπόν ναά χάνει κανείς τον καιρό του σε συζητήσεις; Και τί απόγινε η Πρώτη Διεθνής;
Αυτό Που μ’ ένδιέφερε περισσότερο – και στο οποίο δεν αναφέρονταν ακριβώς στις συγκεντρώσεις – ήταν να μάθω ποια απ’ αυτές τις Διεθνείς ήταν αλληλέγγυη με τους αποικιοκρατούμενους λαούς.
‘Έβαλα το ερώτημα αυτό – το πιο σημαντικό κατά τηv άποψή μου – σε μια συγκέντρωση, και μερικοί σύντροφοι απάντησαν: «Είναι η Τρίτη κι όχι η Δεύτερη Διεθνής». Κι ένας άλλος σύντροφος μου έδωσε να διαβάσω την «θέση για τα αποικιακά και εθνικά ζητήματα» του Λένιν, που δημοσιεύτηκε στην Ουμανιτέ.
Μου ήταν δύσκολο νά καταλάβω όλη την πολιτική ορολογία αυτού του κειμένου. Όμως διαβάζοντας το και ξαναδιαβάζοντας το, μπόρεσα τελικά να καταλάβω το μεγαλύτερο μέρος του.
Τι συγκίνηση, τι ενθουσιασμό, τι διαύγεια και τι βεβαιότητα μου μετέδωσε! Είχα τόσο συγκινηθεί που μούρθαν δάκρυα στα μάτι. Παρ’ όλο που ήμουν μόνος στο δωμάτιό μου, είπα δυνατά σαν νάμουνα μπροστά σε πλήθη: «Αγαπητοί συμπατριώτες μου, μάρτυρες! Αυτό το έχουμε ανάγκη, είναι ο δρόμος για την απελευθέρωσή μας!».
Μετά από το διάβασμα αυτού του κειμένου, απόκτησα πλήρη εμπιστοσύνη στον Λένιν και στην Τρίτη Διεθνή του.
Προηγούμενα, κατά τις συγκεντρώσεις του κόμματος, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να παρακολουθώ τα διάφορα επιχειρήματα. Πίστευα αόριστα ότι όλα ήταν λογικά και δεν μπορούσα να διακρίνω ανάμεσα σ’ εκείνα που ήταν πραγματικά λογικά και σ’ εκείνα που φαίνονταν λογικά. Από τη στιγμή αυτή όμως ρίχτηκα στις συζητήσεις και συζητούσα με θέρμη. Χτυπούσα κατά πρόσωπα και έντονα τους συκοφάντες του Λένιν και της Τρίτης Διεθνούς παρ’ όλη τη δυσκολία που είχα να εκφράσω με πληρότητα τη σκέψη μου στα γαλλικά. Το μόνο μου επιχείρημα ήταν το εξής: «Εάν δεν καταδικάζεται την αποικιοκρατία, εάν δεν είστε αλληλλέγγυοι με τους αποικιοκρατούμενους λαούς, τι είδους επανάσταση θέλετε λοιπόν;».
Δεν έπαιρνα μέρος στις συζητήσεις του τομέα μου, αλλά πήγαινα και εξέθετα τις θέσεις μου και σ’ άλλους τομείς του κόμματος. Εδώ, πρέπει να το ξαναπώ, ότι οι σύντροφοι Μαρσέλ Κασέν, Βαγιάν Κουτιριέ, Μονμουσό και πολλοί άλλοι με βοήθησαν να πλουτίσω τις γνώσεις μου. Τέλος, στο συνέδριο της Τουρ, ψήφισα μαζί τους υπέρ της προσχώρησής μας στην Τρίτη Διεθνή. Ήταν πρώτα ο πατριωτισμός κι όχι ακόμη ο κομμουνισμός που μ’ έκανε να έχω εμπιστοσύνη στον λένιν και στην Τρίτη Διεθνή. Σταδιακά, σ’ όλη την πορεία του αγώνα, μελετώντας το μαρξισμό – λενινισμό και συμμετέχοντας στις δραστηριότητες του κόμματος, έφτασα βαθμιαία στο συμπέρασμα ότι μόνο ο σοσιαλισμός κι ο κομμουνισμός μπορούσαν να απελευθερώσουν από τη δουλεία τα καταπιεσμένα έθνη και την εργατική τάξη όλου το κόσμου.
Υπάρχει ένας θρύλος τόσο στη χώρα μου όσο και στην Κίνα για το θαυματουργό «βιβλίο των σοφών». Όταν κανείς σκοντάφτει σε μεγάλες δυσκολίες, αρκεί να ανοίξει το βιβλίο για να βρει εκεί μέσα τη λύση. Ο Λενινισμός δεν είναι μόνο ένα θαυματουργό «Βιβλίο των σοφών», μια πυξίδα για μας, το βιετναμέζικο λαό και τους βιετναμέζους επαναστάτες: είναι ο αχτινοβόλος ήλιος που φωτίζει το δρόμο μας προς την τελική νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
________________
*Ο Χο Τσι Μινχ (ψευδώνυμο του Νγκουέν Τατ Τχαν) γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1890.
Επιφανής προσωπικότητα του Βιετναμέζικου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής της ΕΣΣΔ (όπου είχε φοιτήσει, μεταξύ άλλων και ο Νίκος Ζαχαριάδης), υπήρξε αντιπρόσωπος στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1924, ενώ διετέλεσε για χρόνια Α’ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ.
Ο Χο Τσι Μινχ ηγήθηκε του κινήματος κατά της Γαλλικής αποικιοκρατίας και της Ιαπωνικής κατοχής. Μετά τη νίκη της επανάστασης, τον Αύγουστο του 1945, εκλέχτηκε πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Υπό την καθοδήγησή του, ο λαός του Βιετνάμ διεξήγαγε το σκληρό αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και κατήγαγε περιφανή νίκη. Πέθανε το 1969
Πηγή: Ατέχνως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.