Πέρα από το φαύλο κύκλο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των εγκλημάτων πολέμου

Πώς γίνεται ένας 22χρονος να ανατινάζεται σκοτώνοντας 22 και τραυματίζοντας 59 νέους ανθρώπους σε μία ποπ συναυλία που την παρακολούθησαν είκοσι χιλιάδες άτομα; Οταν αυτός ο 22χρονος, ο Σαλμάν Αμπέντι, είναι βρετανός υπήκοος, γεννημένος στη Βρετανία, χωρίς ποινικό μητρώο, και περιγράφεται σαν «ήσυχος άνθρωπος» στη λιβυκή κοινότητα του Μάντσεστερ (ήταν λιβυκής καταγωγής), η πράξη του γίνεται ακόμα πιο «ακατανόητη».

Εδώ και πολλά χρόνια, ισλαμικές οργανώσεις (από την Αλ Κάιντα μέχρι τους σημερινούς τζιχαντιστές του ISIS) έχουν εξαπολύσει πληθώρα επιθέσεων κατά αμάχων σε δυτικές χώρες. Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτέμβρη του 2001 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, επιστρέφοντας στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού ένα μόνο μέρος της βίας που αυτός ασκεί επί δεκαετίες στην Ασία και την Αφρική. Από τότε μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής ακόμα και στα πιο περιφρουρημένα αστικά κέντρα της Δύσης. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να εμφανίζεται σαν ανυποψίαστος και να αδιαφορεί για την αθλιότητα που έχει σπείρει στις πληβειακές μάζες ανά τον κόσμο η ιμπεριαλιστική πανούκλα, που εμφανίζεται με δημοκρατικό μανδύα, σκοτώνοντας από μικρά παιδιά μέχρι νεόνυμφους, από την Παλαιστίνη μέχρι το Αφγανιστάν.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι η σφαγή στο Μάντσεστερ, ακόμα και σαν πολεμικό χτύπημα να τη δει κανείς, κατατάσσεται άνετα στην κατηγορία των εγκλημάτων πολέμου. Οπως οι Σιωνιστές δολοφονούν παιδάκια στην Παλαιστίνη και οι Αμερικάνοι έκαναν το ίδιο στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού, το ίδιο έκανε και ο 22χρονος Αμπέντι (αν πράγματι δεχτούμε ότι ήταν αυτός ο δολοφόνος, αφού έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι απέναντι σε αυτά που ανακοινώνει η αστυνομία). Υπάρχει όμως μία διαφορά. Οι Σιωνιστές και οι Αμερικάνοι δολοφονούν χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, ενώ ο Αμπέντι θυσίασε την ίδια του τη ζωή για να κάνει αυτό το έγκλημα. Κι αυτό είναι που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Πώς μπορεί και συμβαίνει κάτι τέτοιο από ανθρώπους που δε ζουν σε πολεμικές συνθήκες, δεν πολεμούν «υπέρ βωμών και εστιών», ούτε έχουν κάποιον απτό στόχο (όπως συνέβη, για παράδειγμα, με τη βομβιστική επίθεση στο Μετρό της Μαδρίτης το 2004, που οδήγησε ένα μήνα μετά στην αποχώρηση των ισπανικών στρατευμάτων από το κατεχόμενο Ιράκ), αφού δεν περιμένει κανείς να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στο Ιράκ και τη Συρία από μια σφαγή σαν κι αυτή στο Μάντσεστερ, όπως δεν σταμάτησαν από τις τελευταίες επιθέσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο.

Άνθρωποι όπως ο Αμπέντι συσσωρεύουν πολύ μίσος, σε μια κοινωνία που τους αντιμετωπίζει σαν παρείσακτους. Γι’ αυτό και μπορούν εύκολα να στρατολογηθούν από το ISIS που έσπευσε να αναλάβει την ευθύνη, σε ένα κρεσέντο γελοιότητας, ανακαλύπτοντας «σταυροφόρους» σε μία ποπ συναυλία, τους οποίους ο «στρατιώτης του χαλιφάτου» σκότωσε στο όνομα του Αλλάχ! Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Όσο όμως συνεχίζονται οι αιματηροί πόλεμοι στην Ασία και οι μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν τα σκυλιά στις δυτικές «δημοκρατίες» (για την ακρίβεια πολύ χειρότερα απ’ αυτά, αφού η Δύση είναι πολύ πιο ευαίσθητη για τα ζώα παρά γι' αυτούς τους ανθρώπους), τόσο θα πληθαίνουν οι επίδοξοι βομβιστές που θα θυσιάζονται στο βωμό μιας σύγκρουσης άδικης και από τις δύο πλευρές.

Οταν η Δύση αδιαφορεί για τις χιλιάδες των μεταναστών που πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αθλιότητα που επικρατεί στις πατρίδες τους, πολλοί από τους οποίους είναι παιδιά σαν κι αυτά που σκοτώθηκαν στο Μάντσεστερ κι ακόμα μικρότερα, όταν έχουμε συνηθίσει να ακούμε για τους νεκρούς από αεροπορικούς βομβαρδισμούς είτε στο νοσοκομείο της Κουντούζ στο Βόρειο Αφγανιστάν από αμερικάνικα βομβαρδιστικά, είτε στη Λωρίδα της Γάζας από ισραηλινά βομβαρδιστικά, είτε στη Συρία από αμερικάνικα και ρώσικα βομβαρδιστικά, είτε στην Υεμένη από αμερικάνους κομάντο (που σκότωσαν ένα οκτάχρονο κοριτσάκι, του οποίου η φωτογραφία δεν έκανε το γύρο του κόσμου όπως αυτή του επίσης οκτάχρονου κοριτσιού που σκοτώθηκε στη συναυλία της Αριάνα Γκράντε στο Μάντσεστερ), τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και τις συνέπειες της αδιαφορίας μας. Ο επόμενος στόχος μπορεί να είμαστε εμείς, είτε από κάποιον «τρελαμένο» που θα ανατιναχτεί στο όνομα του Αλλάχ είτε από βόμβα σε κάποιο στόχο, στην εμβέλεια της οποίας μπορεί κατά τύχη να βρεθούμε.

Και τι να κάνουμε; Ερχεται αβίαστα η ερώτηση και σίγουρα πολύς κόσμος θα την κάνει μπροστά σ’ όλα αυτά. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ας μην αναζητούμε όμως εύκολες απαντήσεις. Η χρόνια απραξία και η υποταγή στην ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών λαών, την ίδια στιγμή που οι μετανάστες και οι γόνοι μεταναστών επιβιώνουν ως παρίες στις μητροπόλεις του σύγχρονου καπιταλισμού και οι πληβειακές μάζες βιώνουν απίστευτη δυστυχία από τους πολέμους που οι ίδιοι ιμπεριαλιστές πυροδοτούν στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, δεν μπορεί να παρακαμφθεί έτσι εύκολα. Είναι αυτή η ιμπεριαλιστική πολιτική που γέννησε εκτρώματα σαν το ISIS και τους ανά τον κόσμο οπαδούς του, που βλέπουν σαν εχθρό όχι μόνο τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς αλλά και όλους τους πολίτες και αμάχους των ιμπεριαλιστικών χωρών.

Αν οι νεκροί άμαχοι βαφτίζονταν κυνικά από τους ιμπεριαλιστές «παράπλευρες απώλειες», οι άμαχοι στις ιμπεριαλιστικές χώρες τώρα αποτελούν στόχο. Η ένταση της εσωτερικής καταστολής και η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό. Αντίθετα, θα ανατροφοδοτήσει τέτοια φαινόμενα. Οσο η ιμπεριαλιστική πολιτική μένει στο απυρόβλητο, όσο οι δυτικοί λαοί δεν αντιτάσσονται ενεργά σ’ αυτήν, αλλά τη σιγοντάρουν με το να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια αυτούς που θα την διαχειριστούν καλύτερα, θα βρίσκονται κι αυτοί άθελά τους στο πεδίο βολής των ανά τη γη «τρελαμένων», που δεν «τρελάθηκαν» λόγω θρησκείας ή φυλής (αυτά συγκροτούν απλώς το ιδεολογικό περίβλημα), αλλά γιατί το ίδιο το σύστημα τους βάζει στο περιθώριο.

Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός σαπίζει σκορπίζοντας βαρβαρότητα και το επαναστατικό κίνημα αποτελεί ακόμα ζητούμενο, σε μια εποχή ξεσπάσματος σωρείας άδικων πολέμων αντί εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε ότι δε θα υπήρχε ISIS, αν δεν υπήρχε η εισβολή στο Ιράκ και η πυροδότηση του εμφύλιου πολέμου μέσα σ’ αυτό, προκειμένου οι κατακτητές να εδραιώσουν την εξουσία τους. Αντί λοιπόν να συνταχτούμε με τους πραγματικούς ενόχους των εγκλημάτων αυτών, τα κροκοδείλια δάκρυα των οποίων τα βλέπουμε μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα, αντί να τους αφήσουμε να εκμεταλλεύονται φαινόμενα όπως η επίθεση στο Μάντσεστερ για να ζέψουν ακόμα πιο γερά τους λαούς στο άρμα τους, καιρός είναι να σκεφτούμε πώς θα απαλλαγούμε από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, τα θύματα της οποίας στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής είναι πολύ περισσότερα από τα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού. Αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα πρέπει μοιρολατρικά να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ότι «έτσι είναι η ζωή». Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Πηγή: Κόντρα