Προς Βελούδινο διαζύγιο η Κύπρος;

Είναι πλέον μια πιθανότητα που κερδίζει έδαφος.

Σύμφωνα με δημοσίευα του δημοσιογράφου Λεφτέρη Αδειλίνη, υπάρχει στο τραπέζι το ενδεζόμενο βελούδινου διαζυγίου σε περίπτωση που οι ηγέτες των δύο πλευρών δεν καταφέρουν να έρθουν σε συμφωνία μέχρι το τέλος του χρόνου. Το δημοσίευμα κάνει λόγο επίσης για αλλαγή διεθνούς ενδιαφέροντος και κατάστασης αφού θα υπάρξει αλλαγή φρουράς από πλευράς Αμερικανών αξιωματούχων που “γνωρίζουν καλά το Κυπριακό”, όπως ο Τζό Μπάιντεν, ο Τζον Κέρρυ και η Βικτόρια Νούλαντ που “δούλεψαν για την λύση”.

Οι δύο ηγέτες (Αναστασιάδης και Ακκιντζί) όπως αναφέρεται, προσπαθούν για την ώρα να βρουν μια λύση περίπλοκη στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους και των διαπραγματεύσεων.

“Ήδη, όμως, ορισμένοι φορείς φαίνεται να διερωτώνται πώς Έλληνες και Τουρκοκύπριοι θα επωφεληθούν από μια περίπλοκη συμφωνία όπως αυτή που συζητείται επί του παρόντος που θα κάνει την επανένωση δύσκολο να εφαρμοστεί πρακτικά. “Γιατί να μην διαπραγματευτεί το διαζύγιο αντ ‘αυτού;» έχει προταθεί.”

Δεν γνωρίζουμε σε ποιους φορείς αναφέρεται ο δημοσιογράφος, ίσως να γίνει πιο διευκρινιστικό στο μέλλον, ανάλογα με τις κινήσεις που θα φανούν.

Από την πλευρά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων τα πράγματα μοιάζουν θολά στην καλύτερη των περιπτώσεων. Χρόνια λαθών, παραλήψεων, απουσίας ενός λαϊκού δικοινοτικού αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος και θεωρητικοποίησης των συμβιβασμών με μερίδες της αστικής τάξης, φέρνουν το εργατικό κίνημα στη χώρα μας και τα λοιπά λαϊκά στρώματα προς ενός τρομακτικού διλήμματος: μια μη βιώσιμη λύση ή ένα βελούδινο διαζύγιο που επίσης δεν είναι βιώσιμη λύση. Το σίγουρο είναι πως άρχισε να συζητιέται εδώ και καιρό. Απόδειξη πως το σύστημα έχει πολλές αντοχές και πολλές προτάσεις στο τραπέζι, όταν δεν περάσει η μια έχει και εναλλακτικές. Θυμίζουμε πως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια από τη μερίδα της αστικής τάξης που έχασε πολιτικά το 2004 στο δημοψήφισμα για παραχάραξη της ιστορίας, κάτι που εν μέρει έχει καταφέρει.

Οι φιλελεύθεροι που επιζητούν λύση ΔΔΟ χρησιμοποιούν την λιγότερο επιθυμητή για αυτούς πραγματικότητα (διαζύγιο και αποδοχή τετελεσμένων), για να εκφοβίσουν προς την άλλη (ιμπεριαλιστική λύση κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα των Αμερικανών και των συμμάχων τους στην περιοχή). Το ίδιο και οι λεγόμενοι “λυσοφοβικοί” (ενδεχόμενη μη βιώσιμη λύση να καθιστά κίνδυνο για την βιωσιμότητα της ΚΔ εν γένει άρα της θέσης στους στην εξουσία) κάνουν ακριβώς το αντίθετο (τα πράγματα ως έχουν και “διαπραγματεύσεις εις το διεινεκές” για άγρα ψήφων). Η κόντρα τους έχει να κάνει με το ποιος θα έχει πολιτικά το πάνω χέρι και όχι τα συμφέροντα του λαού. Ο παράγοντας Τουρκία είναι και στις δύο περιπτώσεις παρόν, όσο και αν ισχυρίζονται κάποιοι πως πρέπει να κοιτάξουμε μόνο εσωτερικά να τα βρουν οι δύο κοινότητες. Αυτό άλλωστε δείχνουν και οι πρόσφατες διαδηλώσεις στον Βορρά.

Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις κινήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος της Κύπρου. Οι μικρές, ασυνάρτητες σκανδαλιές των μικρών ομάδων που χαρακτηρίζονται από ασυνέχεια, μη ιδεολογική και πρακτική ενότητα, δεν είναι ικανές να ανατρέψουν την πορεία των πραγμάτων. Χρειάζεται μαζική απάντηση σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση. Ένα μαζικό κίνημα μπορεί να βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα τρίτο δρόμο, ρεαλιστικό αλλά όχι πραγματιστικό. Δρόμο απόλυτα συνειδητό ως προς την κατάσταση και τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν αλλά να μην θεωρητικοποιηθούν. Να ξεφύγει η ανάλυση του Κυπριακού που τέινει να αναλύεται πλέον ως “ανησυχίες κοινοτήτων” και να αντικατασταθεί με μια επιστημονική απάντηση που θα λαμβάνει υπόψην και την κατάσταση επί του εδάφους αλλά και την διεθνή συγκυρία. Δεν αρκούν μόνο οι σταθερές πάγιες θέσεις, πρέπει να εκτιμηθεί εκ νέου το εσωτερικό, περιφερειακό και παγκόσμιο περιβάλλον.

• Ποια η θέση της Κύπρου στο Ιμπεριαλιστικό σύστημα;
• Βοηθάει η συμμετοχή της χώρας σε Ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η Ε.Ε για φιλολαϊκή επίλυση του Κυπριακού;
• Λύση στην Κύπρο εις βάρος των λαών της περιοχής;
• Ποια τα διεθνιστικά καθήκοντα μας στους λαούς της περιοχής που βιώνουν πολέμους;
• Πως αντιλαμβανόμαστε την διεθνή συγκυρία και ποιες οι επιλογές που πρέπει να κάνει το εργατικό λαϊκό κίνημα;
• Ποιος δρόμος πρέπει να ακολουθηθεί από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα (και των δύο κοινοτήτων) αυτόνομα από τα ψευδοδιλήμματα της αστικής τάξης;
• Ποιες συμμαχίες και γιατί;

Αυτά είναι μόνο μερικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν άμεσα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα κύρια μας προβλήματα δεν είναι τα σκάνδαλα και η διαφάνεια, ούτε τα ποσοστά στις δημοτικές καλός δείκτης αντίληψης της κατάστασης. 

Πηγή: Αγκάρρα