Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Μια από τα δεξία(-τελικά) κριτική στο ΑΚΕΛ

http://apopseis.akel.org.cy/

Η ιστοσελίδα του ΑΚΕΛ, του Γιώργου Χαραλάμπους


Πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση στην Ελλάδα, η αριστερά στην Κύπρο άρχισε να κυβερνά με δικό της κομματικό στέλεχος στην προεδρία της δημοκρατίας – τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με την αποτυχία του κόμματος να διαχειριστεί την εξουσία. Αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η αρχή εκείνης της διακυβέρνησης δεν αντιμετώπιζε το θέμα ‘κρίση’ και σε συνδυασμό με την ευνοϊκή συγκυρία επί του Κυπριακού, άφηνε μπόλικες ελπίδες για μια αριστερή στροφή σε πολιτειακό και όχι μόνο επίπεδο.

Αλλά η πενταετία του ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση, μεταξύ 2008 και 2013, συνυπολογιζόμενου του παράγοντα ‘χρόνου’, αφού μέσω του τραπεζικού τομέα εξαπλώθηκε η κρίση στην Κύπρο το 2011, τιμωρήθηκε δύο φορές μέχρι τώρα: στις Ευρωεκλογές του 2014, όταν το κόμμα έχασε περίπου 30,000 ψήφους, και στις βουλευτικές του περασμένου Μαΐου, όταν έχασε περίπου 40,000 ψήφους, 7 τοις εκατό και 3 έδρες στην 56μελή βουλή. Οι ίδιες αυτές εκλογές είδαν τη διόγκωση του κέντρου και την εξασφάλιση δύο κοινοβουλευτικών εδρών από την άκρα δεξιά.

Το ΑΚΕΛ άρχισε την καθοδική πορεία του μετά τις βουλευτικές του 2011, και αυτή συνεχίστηκε με τις δημοτικές εκλογές του 2011, εντάθηκε στις προεδρικές του 2013 και επιδεινώθηκε περαιτέρω στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτή η πεντάχρονη κατρακύλα, που εξηγείται επαρκώς αλλά όχι εξαντλητικά με τη λογική της ευρύτερης συστημικής αναδιοργάνωσης του κομματικού ανταγωνισμού κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα έπρεπε να οδηγήσει το κόμμα στην επανεκτίμηση των οργανωτικών του πρακτικών και των ιδεολογικό-πολιτικών του θέσεων. H εκλογική πορεία του ΑΚΕΛ, σε συνδυασμό με την αποτυχία του κόμματος να μπλοκάρει τις βασικές πτυχές της λιτότητας που ήδη υπονόμευσε τον κοινωνικό συμβιβασμό της μετά-1974 περιόδου, να τροχοδρομήσει τη λύση του Κυπριακού και να εμποδίσει την απομάκρυνση ηγετικών στελεχών, δείχνει έμπρακτα την ανάγκη για ένα συλλογικό κομματικό αναστοχασμό.

Έγινε αυτό; Μέχρι τώρα όχι ουσιαστικά, αφού επικρατεί μια εκλογικογενής λογική, που διέπεται από τον ακόμα σημαντικό κοινωνικό-πολιτικό διπολισμό, ιδιαίτερα ανάμεσα στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες, και προϋποθέτει ότι μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση θα ζημιώσει την ανταγωνιστική θέση του κόμματος απέναντι στη δεξιά και τις επιρροές της. Ως εκ τούτου, η πολιτική φυσιογνωμία της Κυπριακής αριστεράς είναι η ίδια εκ του αποτελέσματος.
Η εκτίμηση για την προεδρία Χριστόφια παραμένει ήπια θετική, χωρίς να αναγνωρίζεται επίσημα το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στο κόμμα, παρόλο που η κοινή γνώμη, συμπεριλαμβανομένων και πλείστων οπαδών του ΑΚΕΛ πιστεύει ότι είναι πολύ περισσότερα που βαραίνουν εκείνη την κυβέρνηση. Εν τέλει έγινε πολύ περιορισμένη αυτοκριτική που ορειβατεί ανάμεσα σε επιφανειακές υποσχέσεις για περισσότερο συλλογισμό και αναλύσεις που αποδίδουν το κύριο βάρος στην αντί-αριστερή προπαγάνδα, το βαθύ κράτος και την κρίση, αναλύσεις που ωστόσο δεν κοιτάζουν στον καθρέφτη. Δεν συζητείται καν το ζήτημα της Ευρωζώνης, έστω και αν ήταν η κυβέρνηση Χριστόφια, με έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, αυτή που κάλεσε την τρόικα σε μια περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη. Ενώ συνεχίζουν τα εσωτερικά παράπονα για εύνοιες συγκεκριμένων υποψηφίων στις βουλευτικές από την ηγεσία, η σχέση με τα μη κομματικά κινήματα και πλατφόρμες είναι μηδαμινή και απέχει πολύ από μια κατάσταση αλληλεπίδρασης.

Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές αποτέλεσαν κλιμάκωση της πτώσης της αριστεράς στην Κύπρο και τότε η ηγεσία του κόμματος, μέσα στα πλαίσια του εσωτερικού αναβρασμού και της δημόσιας κριτικής, αποφάσισε τα ακόλουθα: Πρώτο, να ξεκινήσει διάλογο για την αποτυχία του κόμματος στις βουλευτικές του 2016 στο επίπεδο της βάσης, αρχίζοντας από τις ΚΟΒ και φθάνοντας στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία και θα συντάξει την απόφαση που θα εφαρμόσουν τα συλλογικά όργανα του κόμματος. Τι αλλάζει; Η συγκεκριμένη διαδικασία έγινε ξανά μετά την αποτυχία των πρόωρων τότε βουλευτικών του 1985, που έριξαν το κόμμα από πρώτο στην τρίτη θέση. Αυτή τη φορά, όμως, πέρα από τις συζητήσεις στη βάση, όλοι ανεξαρτήτως οι πολίτες (που θέλουν να βοηθήσουν το ΑΚΕΛ) έχουν το δικαίωμα να κάνουν σχόλια μέσω μιας ιστοσελίδας.

Τα οποία σχόλια θα διαβάσει ποιος; Ποια ζύμωση θα υπάρξει γύρω από νέες και διαφορετικές ιδέες από τα αριστερά; Με ποια διαδικασία θα ενσωματωθούν στην πολιτική απόφαση και πώς θα αποφασιστεί η ενσωμάτωσή τους ή όχι; Η απάντηση είναι ότι τα σχόλια θα συνθέσει μια υπό-επιτροπή που θα έχει καθημερινή επαφή με την ανώτατη ηγεσία και μετά θα τα παρουσιάσει με μια πιθανόν χωρισμένη σε θεματικές αναφορά στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία με τη σειρά της θα τη διαμορφώσει ανάλογα με τις δυναμικές εντός και εκτός. Επιπλέον, ποιοι θα ασχοληθούν να κάνουν σχόλια, να πουν γνώμη στις κομματικές ομάδες και γενικότερα να συμμετέχουν στον διάλογο για το κόμμα και την πορεία του; Οι φίλοι του κόμματος είχαν από πριν δικαίωμα συμμετοχής σε τέτοιες συζητήσεις και σε μια εποχή πολιτικής απάθειας, στις ΚΟΒ συμμετέχουν κυρίως οι ‘συνήθεις ύποπτοι’ και ένα πολύ μικρό τμήμα της ευρύτερα αριστερής νεολαίας. Ταυτόχρονα, η συζήτηση, ή τουλάχιστον η κεντρικά οργανωμένη της διάσταση, αφορά συγκεκριμένα τις βουλευτικές του 2016 και όχι μια ενδεχόμενη κρίση ή παρακμή της Κυπριακής αριστεράς. Αυτή αποφεύγεται επιμελώς και η αποφυγή της διευκολύνεται από την υπενθύμιση ‘συμβαίνει παντού’.

Το μονοπάτι προς τον εκδημοκρατισμό θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει αλλάζοντας το σύνολο των ανθρώπων που αποφασίζουν. Διευρύνοντάς το και μεταρρυθμίζοντας τη διαδικασία λήψης απόφασης. Κανένα από τα δύο δεν έχει γίνει, αφού συνέδριο προς το παρόν δεν έχει προγραμματιστεί και οι διαδικασίες ζύμωσης και ψηφοφορίας παραμένουν οι ίδιες σε όλα τα κομματικά όργανα. Αυτή η γραμμική πορεία είναι, εν μέρει, ζήτημα κομματικής κουλτούρας και του τρόπου με τον οποίο αυτή διαμορφώνεται αξιακά. Ένας σοβαρός λόγος που παρατηρείται συνέχεια, παρά αλλαγή ή τουλάχιστον ζύμωση εφ’ όλης της ύλης, είναι γιατί δεν υπάρχει πολυάριθμο τμήμα του ΑΚΕΛικού όλου, του λεγόμενου λαϊκού κινήματος και ιδιαίτερα των στελεχών του, που να είχε εκτεταμένη ιδεολογική επαφή με φαντασιακά που ξεπερνούν ή υπερπηδούν την ορθόδοξη αντίληψη για τον Λενινισμό και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Ο οριζοντισμός, οι νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής, η διευρυμένη διαβούλευση, η ανάμειξη και η όρεξη για θεωρητική εκμάθηση και ιδεολογική αναζήτηση, παραμένουν ύποπτα και επικίνδυνα στοιχεία για την πλειοψηφία της ηγεσίας του κόμματος και τα περισσότερα από αυτά δεν απαιτούνται με έντονο τρόπο από τη βάση. Ενώ ταυτόχρονα ούτε ο επαναστατισμός σαν δράση, που το ΑΚΕΛ είχε κληρονομήσει από την ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι ορατός, αφού αποφεύγονται διαχρονικά οι έστω κατά καιρούς ‘ενοχλητικές’ κινητοποιήσεις στον δρόμο, τα καλέσματα για καταλήψεις και παναπεργίες. Από την μια ο οργανωτικός ιστός του κόμματος είναι σχεδόν μονολιθικός, από την άλλη οι περισσότερες από τις ενέργειές του είναι σχεδιασμένες με τρόπο που να εξυπηρετούν την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Δεδομένου ότι οι μεταβάσεις σε μια νέα κομματική πραγματικότητα γίνονται αργά πολλές φορές, υπάρχει φυσιολογικά ακόμα η πιθανότητα ενσωμάτωσης νέων και καινοτόμων διαδικασιών, αναθεώρησης προγραμματικών ή πολιτικών θέσεων, ακόμα και εσωτερικής ρήξης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια το άτυπο φόρουμ, AKELListen που υπάρχει στο Facebook για τη συζήτηση πάνω στο κόμμα έχει ενδιαφέρον, ενδεχομένως και κάποια προοπτική, αφού το ανέχεται η ηγεσία. Περισσότερο σημαντικές είναι και οι ανοικτές συνελεύσεις που διοργανώνουν οι Επαρχιακές Επιτροπές, με την παρουσία μελών του Πολιτικού Γραφείου. Αλλά το βραχυπρόθεσμο οργανωτικό αποτέλεσμα συνήθως προβλέπεται από την εσωτερική διαδικασία που καθορίζει την διοχέτευση του διαλόγου στην όποια πολιτική απόφαση. Συνεπώς, και να υπάρχει μετάβαση, τότε αυτή έχει αρχίσει πολύ δειλά.

Δεν προδιαγράφεται να αλλάξουν πολλά πράγματα σύντομα από μια ιστοσελίδα και τη μέθοδο που αυτή χρησιμοποιεί (ένα ανοικτό πεδίο για σχόλια για ένα περίπου μήνα), ακόμα και από τις (πολύ λίγες, σημειώστε) ανοικτές συνελεύσεις. Μετά από πέντε χρόνια κρίσης και οργανωτικών και εκλογικών απωλειών, το ΑΚΕΛ δεν έχει τίποτε καινούργιο να προσφέρει από εσωτερική δημοκρατία, κοινωνικούς συνδέσμους (linkage) ή ενδυνάμωση του ιδεολογικού πλουραλισμού που διέπει τις κομματικές πρακτικές στην ουσία και στη τεχνική. Και ο τρόπος που κάνει τώρα ένα "δημοκρατικό βήμα" στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να εκμαιεύσει κάποιες επιπλέον (παλιές ίσως) συμπάθειες, παρά να επαναπροσδιορίσει το χώρο της Κυπριακής αριστεράς.
Πηγή: Red notebook*
*Τα bold και οι υπογραμμίσεις δικές μας

21 σχόλια:

  1. Blogοδεσπότα TRASH,
    Σε χαιρετώ κ’ επέτρεψε ΜΟΥ μια σύντομη [αν τα καταφέρω] παρέμβαση, αν και το θέμα είναι τεράστιο...

    Το κείμενο (του Γιώργου Χαραλάμπους) που αναδημοσιεύεις, αποτελεί ένα απτό παράδειγμα του συνονθυλεύματος (αντιφατικών και ετεροκλήτων) απόψεων, που εκφράζονται στις συζητήσεις και κουβέντες αναφορικά με τα αίτια και τους λόγους της σημαντικής εκλογικής υποχώρησης του ΑΚΕΛ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Αυτές οι απόψεις μπορεί να περιέχουν τοποθετήσεις που να στέκονται αριστερότερα των επισήμων θέσεων και πολιτικών του ΑΚΕΛ, αλλά και δεξιότερα τους. Μέχρι και κριτικές από νεοφιλελεύθερη σκοπιά έχω ακούσει. [Συζητήσεις δεν γίνονται μόνο στα σώματα του Κόμματος – για την ώρα στις ΚΟΒ – αλλά ακόμα και στο διαδίκτυο, όπου γράφονται πολλά και διάφορα. Πολλές φορές τα όσα λέγονται ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την Αριστερά. Αν θες να πάρεις μιαν ιδέα ,ρίξε μια ματιά και στον ιστοτόπο AKELISTEN, ο οποίος ΚΑΜΙΑ σχέση έχει με το επίσημο ΑΚΕΛ – link: https://www.facebook.com/groups/984317431621290/]...

    Δεν θα ασχοληθώ αναλυτικά με το άρθρο του Γ. Χαραλάμπους [είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να σχολιάσω, αλλά δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να τον κάνω], θα συμφωνήσω όμως στη τελική με τον τίτλο που ΕΣΥ έχεις δώσει στο κείμενο: “Μια από τα δεξία(-τελικά) κριτική στο ΑΚΕΛ”...
    Για να είμαι δίκαιος θα ήθελα να σημειώσω ότι υπάρχουν και κάποιοι από τους προβληματισμούς του αρθρογράφου με τους οποίους ΔΕΝ διαφωνώ, όπως, ας πούμεν, για την απουσία «επαναστατισμού», [όρος του συγγραφέα του κειμένου] από το ΑΚΕΛ... Όμως γενικώς οι προσεγγίσεις του Γ. Χαραλάμπους βασικά άπτονται ζητημάτων που αφορούν την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ. Και κυρίως (ξανα)θέτουν τον προβληματισμό κατά πόσο το Κόμμα (αν και κινείται στην πράξη στον χώρο της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας) θα διατηρήσει τις κομμουνιστικές (λενινιστικές) του δομές, ή κατά πόσο σε μια προσπάθεια του «να επαναπροσδιορίσει το χώρο της Κυπριακής αριστεράς», [έκφραση του αρθρογράφου], θα κάμει περαιτέρω ιδεολογικές αναπροσαρμογές [που για να πούμε και την αλήθεια υπαγορεύονται και από την κοινωνικοοικονομική θέση της εκλογικής του βάσης] για να επαναβεβαιώσει τον ρόλο του ως κόμμα της ευρύτερης Αριστεράς. Κι ίσως εκεί να τείνει η ηγεσία του Κόμματος, αν λάβουμε υπ’ όψιν στις κινήσεις (στις οποίες αναφέρεται και ο αρθρογράφος] για ένα πιο ανοικτό και πλατύ διάλογο με την κοινωνία, κι όχι μόνο με τα κομματικά μέλη και τους φίλους του Κόμματος.
    Να σημειώσω ότι τα ζητήματα αναφορικά με τη φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ συζητήθηκαν ευρέως στα δύο τελευταίο συνέδρια του Κόμματος (στον Τακτικό 22ο Συνέδριο του, πέρσι τον Ιούνη και κυρίως στο έκτακτο Προγραμματικό Συνέδριο του, τον Φεβράρη του 2014) και πάρθηκαν και αποφάσεις, αλλά φαίνεται ότι το θέμα δεν έχει εξαντληθεί...

    (Συνεχίζεται)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (Και η συνέχεια)...

    Τέλος, θα ‘θελα να κάμω και μια αναφορά στα εκλογικά στοιχεία που παραθέτει ο Γιώργος Χαραλάμπους, μαι και μ’ αυτά υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις. Γράφει, λοιπόν, ο αρθρογράφος: «... στις Ευρωεκλογές του 2014, [...] το κόμμα έχασε περίπου 30,000 ψήφους, και στις βουλευτικές του περασμένου Μαΐου, [...] έχασε περίπου 40,000 ψήφους...» Όμως στις ευρωεκλογές του 2014 το ΑΚΕΛ πήρε (σε απόλυτους αριθμούς) περίπου 70 χιλιάδες ψήφους (που αντιπροσώπευαν περίπου το 27%), στις πρόσφατες βουλευτικές (του 2016) πήρε 90 χιλιάδες ψήφους (και το 25,7.%) , ενώ στις εκλογές του 2011 πήρε 132 χιλιάδες ψήφους και το 32,7%... Η φετινή μεγάλη πτώση των ποσοστών του ΑΚΕΛ οφείλεται στην αυξημένη αποχή από τις εκλογές μεγάλου ποσοστού παραδοσιακών ψηφοφόρων του. Δεν πείστηκαν να πάνε να ψηφίσουν. Οι λόγοι, (για να πούμε και δυο λόγια επί της ουσίας); Πρωτίστως η αποϊδεολογικοποίηση και απολιτικοποίηση αυτών των ψηφοφόρων! Και η απολιτικοποίηση έχει και τα αντικειμενικά και τα υποκειμενικά της αιτία. Από τη μια άλλαξε η κοινωνική συνείδηση της βάσης του Κόμματος (μικρο-αστικοποιήθηκε και μεσο-αστικοποιήθηκε) κι από την άλλη παρουσιάστηκαν σοβαρές αδυναμίες να επεξηγηθούν και να γίνουν κατανοητές και αποδεχτές από την εκλογική βάση του Κόμματος οι πολιτικές του. Λόγου χάριν, παρουσιάζονταν [ως ήταν και αναμενόμενο] αντιφάσεις μεταξύ της θεωρητικής επεξήγησης της οικονομικής κρίσης ως εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και της πρακτικής διαχείρισης της κρίσης επί διακυβέρνησης Χριστόφια – ΑΚΕΛ...

    Τελικά μακρηγόρησα! Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Anef_Oriwn:

      Το κείμενου του Χαραλάμπους είναι χαρακτηριστικό της οπορτουνιστικής κριτικής, και οι αντιφάσεις του, που προκύπτουν εύλογα από το παραπάνω, δεν είναι κάποιου είδους «αδυναμία», αλλά απόλυτα συνειδητές.
      Ξεκινάει το πρώτο του μέρος, επισημαίνοντας κάποιες (προφανώς) υπαρκτές αδυναμίες και μάλιστα από φαινομενικά «αριστερή» σκοπιά, για να καταλήξει τελικά που;

      Στο αγαπημένο θέμα των οπορτουνιστών, την «δημοκρατία» (χωρίς καμμία άλλη ταξική ανάλυση) και στην «ανάγκη της υπέρβασης του Μαρξισμού-Λενινισμού» και του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού»!

      Εκείνο που μας λέει δηλαδή χωρίς περιστροφές στο δια ταύτα του, είναι πως αφού το ΑΚΕΛ δεν είναι και κανένα καθαρό ΚΚ πλέον, ας μεταλλαχθεί πλήρως σε έναν μεταμοντέρνο ιδεολογικό-πολιτικό και οργανωτικό σοσιαλδημοκρατικό χυλό, για να το ξεμπερδεύουμε το ζήτημα. Αυτή είναι η ουσία της πρότασης του.

      Εκείνο που δεν υπολογίζει (σαν οπορτουνιστής που είναι) είναι το γεγονός πως μια τέτοια πιθανή μετάλλαξη του ΑΚΕΛ, θα άφηνε κενό τον πολιτικό χώρο που καλύπτεται από ένα ΚΚ και που, στην παρούσα φάση στην Κύπρο, υπερκαλύπτει το ΑΚΕΛ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην φύση και την πολιτική δεν μένουν τα κενά για πολύ.

      Και για να κάνω και μια προσωπική εκτίμηση. Η πολύ λεπτή ισορροποία που κρατάει το ΑΚΕΛ ανάμεσα στο να είναι ένα κόμμα της «παναριστεράς» που εκφράζει ακόμη και καθαρά σοσιαλσημοκρατικά κοινωνικά κομμάτια, και ταυτόχρονα να καλύπτει και τον χώρο του ΚΚ, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ ακόμη. Για αντικειμενικούς λόγους.
      Η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση παγκόσμια, δεν επιτρέπει τέτοιου είδους συναινέσεις.
      Αργά ή γρήγορα λοιπόν (και) το ΑΚΕΛ θα πρέπει να διαλλέξει το ποια ταξικά συμφέροντα επιθυμεί τελικά να εκπροσωπίσει.
      Ελπίζω όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, το ΑΚΕΛ να θυμηθεί τις ιστορικές και ταξικές του καταβολές και παρακαταθήκες.

      Διαγραφή
    2. Trash,

      Βασικά συμφωνώ με το σχόλιο ΣΟΥ!
      Να σημειώσω μόνο [όντας και άτομο που υπερτονίζει, είτε σωστά είτε λάθος, τον ρόλο της κοινωνικής συνείδησης των μελών ενός Αριστερού κόμματος στη διαμόρφωση των πολιτικών του] ότι «οι ιστορικές και ταξικές καταβολές και παρακαταθήκες» [του ΑΚΕΛ], ΔΕΝ θα παίξουν και τον πιο καθοριστικό ρόλο όταν «το ΑΚΕΛ θα πρέπει να διαλλέξει το ποια ταξικά συμφέροντα επιθυμεί τελικά να εκπροσωπίσει»...

      Διαγραφή
    3. @Anef_Oriwn:
      Τότε δεν είναι πολύ αισιόδοξα τα πράγματα...

      Διαγραφή
  3. Έγραψα ... Επισήμανα ... Προέβλεπα (στην ουσία) από το 2009.
    Κάνε τον κόπο και διάβασε:

    https://faros.wordpress.com/2009/06/13/%ce%b2%cf%81%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b4%cf%85%cf%83%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b8%ce%ad%cf%83%ce%b7/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @faros:
      Ναι το είδα, αλλά δεν Θέλω να το σχολιάσω.
      Τουλάχιστον όσο το ΚΚΕ κρατάει διαφορετική στάση. Είναι πολύ λεπτές κάποιες ισορροποίες, θεωρώ.

      Διαγραφή
    2. Με το συμπάθκιο, αλλά “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε” [ή κατά το κυπριακό “πού σού νεφκω, πού πάεις”], η παρέμβαση του σχολιογράφου Faros με την παραπομπή που κάνει σε παλαιότερο κείμενο του για το ΑΚΕΛ... Τι σχέση έχει η συμμέτοχη του ΑΚΕΛ (ως παρατηρητής) στο ΚΕΑ (στην ουσία στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά - Βόρεια Πράσινη Αριστερά), με την εκλογική υποχώρηση του ΑΚΕΛ; Τι θέλει να πει ο ποιητής: ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ του γύρισαν την πλάτη γιατί συμμετέχει σ’ αυτό «το πλοκάμι του διεθνούς ιμπεριαλισμού»;

      Διαγραφή
    3. @Anef_Oriwn:
      Η παρέμβαση του Φάρου είχε να κάνει με την επιμονή μου να συνεχίζω να ασχολούμαι με το ΑΚΕΛ. Όχι με την ουσία του κειμένου.

      Διαγραφή
  4. Η κριτική του Γ.Χαραλάμπους στο ΑΚΕΛ είναι η κριτική της μεταμοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ στον παραδοσιακό ρεβιζιονισμό.

    Πιάσ' το αυγό και κούρεφ'το, δηλαδή. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετά βασικά σημεία στα οποία ο συγγραφέας είναι έμπρακτα και όχι απλά θεωρητικά δεξιότερος του ΑΚΕΛ. Το μόνο που θα διόρθωνα στον τίτλο είναι το "τελικά", γιατί η συγκεκριμένη "κριτική" ήταν εξ αρχής απ' τα δεξιά και συμμετείχε ολόψυχα στο παραμύθιασμα ελλήνων και ξένων για τον ΣΥΡΙΖΑ.

    Παλιός γνωστός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Παλιός γνωστός:
      Το γιατί μπήκε ο συγκεριμένος τίτλος, το εξηγώ στο σχόλιο μου εδώ:

      https://fadomduck2.blogspot.com/2016/06/blog-post_44.html?showComment=1466409591678#c5811902403177493668

      Στο πρώτο μέρος προσπαθεί να κριτικάρει κάποια υπαρκτά ζητήματα από φαινομενικά "αριστερή" οπτική.
      Στο δια ταύτα, φαίνετα το που εξαρχής την πήγαινε την βαλίτσα.

      Διαγραφή
    2. Ρίξε μια ματιά πού δημοσιεύει ο συγκεκριμένος και θα καταλάβεις τι εννοώ ότι είναι έμπρακτα δεξιός και σαφώς δεξιότερος του ΑΚΕΛ:

      http://www.sciencedirect.com/science/journal/0967067X/49/2

      Προηγούμενο τεύχος περιοδικού: Ο ρωσικός φασισμός και το άτυχο θύμα του, η Ουκρανία:

      http://www.sciencedirect.com/science/journal/0967067X/49/1

      ΑΚΕΛικό ανακατεμένο σε τέτοιες δουλειές δεν θα έβρισκες...

      Παλιός γνωστός

      Διαγραφή
    3. @Παλιός γνωστός:
      Δεν αμφιβάλω για το who is who του συγκεκριμένου. Απλά ο σχολιασμός μου περιορίστηκε σε όσα γράφτηκαν σε αυτό το κείμενο, και μόνον σε αυτά.

      Διαγραφή
    4. Κατανοητό, και σωστή η ανάγνωση.

      Επί της ουσίας, το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε προδιαγεγραμμένο και ολοκληρωτικό αδιέξοδο. Γνώριζε ότι θα έχει απώλειες. Όλα του τα στελέχη που είδα προεκλογικά επαναλάμβαναν απολογητικά ότι ξέρουν ότι ο κόσμος του κόμματος είναι πικραμένος και απογοητευμένος, αλλά... Φυσικά, ποτέ δεν έθιγαν το γιατί είναι, καθώς αυτό έχει συνέπειες.

      Λόγω απουσίας άλλου αριστερού κόμματος στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ κατάφερε να περιορίσει την αιμορραγία του περισσότερο από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει όμως προοπτική να επανακτήσει ό,τι έχασε γιατί το πού βρίσκεται σήμερα είναι αποτέλεσμα ενσυνείδητης πολιτικής που έχει εδώ και καιρό δεσμευτικό χαρακτήρα.

      Τέλος, ήδη την επόμενη των εκλογών άρχισε να διαμορφώνεται το νέο σκηνικό στην Κύπρο, με το ΑΚΕΛ πλέον στο περιθώριο των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και ένα νέο αστικό δίπολο στη θέση του παραδοσιακού ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ,καθώς ανασυγκροτήθηκε το λεγόμενο "κέντρο",με τους φασίστες του ΕΛΑΜ να είναι πλέον ο τζόκερ του συστήματος, καθώς έχουν ερείσματα και στον δεξιοφιλελέ πόλο του ΔΗΣΥ και στον δεξιοπατριωτικό πόλο του κέντρου.

      Προσωπικά, θεωρώ την Κύπρο αυτή τη στιγμή προπομπό των εξελίξεων που έρχονται σε όλη την Ευρώπη,με την αριστερά να περνά σε σειρά χωρών αναγκαστικά σε ρόλο θεατή των εξελίξεων, και το αστικό στρατόπεδο να ελέγχει πλήρως τα βασικά διλήμματα που θα τίθενται στον λαό και να ρυθμίζει με άνεση την πόλωση που επιθυμεί.

      Παλιός γνωστός

      Διαγραφή
    5. Ένα ερώτημα (πιο πολύ ρητορικό) για την τελευταία παράγραφο του πιο πάνω σχολίου του Παλιού γνωστού
      Γράφει ο σχολιογράφος: «Προσωπικά, θεωρώ την Κύπρο αυτή τη στιγμή προπομπό των εξελίξεων που έρχονται σε όλη την Ευρώπη, με την αριστερά να περνά σε σειρά χωρών αναγκαστικά σε ρόλο θεατή των εξελίξεων, και το αστικό στρατόπεδο να ελέγχει πλήρως τα βασικά διλήμματα που θα τίθενται στον λαό και να ρυθμίζει με άνεση την πόλωση που επιθυμεί»...
      Μα δεν είναι προ καιρού που ισχύουν τα πιο πάνω; Υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα όπου η Αριστερά παίζει ρόλο πρωταγωνιστή, κι όχι θεατή;

      Διαγραφή
    6. @Anef_Oriwn:
      Ανάλογα με το τι ορίζουμε ως "αριστερά" και πόσο πολύ επιθυμούμε να ξεχειλώσουμε τον (έστι και αλλιώς αρκούντως ασαφή)όρο.

      Διαγραφή
  5. Χαιρετώ,

    Βασικά η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να εκσυγχρονιστεί έχει δύο ερμηνευτικά πλαίσια. Κάποιοι κύκλοι έχουν την πεποίθηση ότι το κόμμα με τέτοιες κινήσεις θα γίνει και πάλι Κομμουνιστικό κόμμα και άλλοι κύκλοι οτι ο εκσυγχρονισμός του έγκειται στην εκδημοκρατικοποίησή του. Πέρα του τι θέλει όμως ο καθένας και η καθεμιά το ΑΚΕΛ έχει ήδη πάρει την πολιτική του θέση στην πραγματικότητα. Ο οπορτουνισμός του δεν μπορεί επ ουδενί να εξαφανιστεί κάτω από καμιά πλατφόρμα και κανένα συνέδριο. Το ΑΚΕΛ πέρα από την κομματική του οργανωτική οπορτουνιστική φύση υπάρχει και διακρίνεται αντικειμενικό πρόβλημα στην βάση του. Η λαϊκή βάση του κόμματος άρχισε ήδη να αποδεσμεύεται από το κόμμα, από την δεκαετία του 80, εξ ου και τα εκλογικά αποτελέσματα, οι ανύπαρκτοι ταξικοί αγώνες, οι απεργίες, οι οργανώσεις και άλλα. Φυσικά πάλι και ικανοποιητικά εκλογικά αποτελέσματα να είχε δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για ένα ΚΚ να θεωρείται ως κόμμα της εργατικής τάξης.

    Το ΑΚΕΛ ως οπορτουνιστικό κόμμα έχει ανάγκη τα "δημοκρατικά" ανοίγματα, την Ευρωπαϊκή αγκαλιά, την νερωμένη αντι-ιμπεριαλιστική ρητορική, την αταξική ανάλυση, την εκλογική ασφάλεια κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @fristuti:
      Υπάρχει εμπειρεία από την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση Μ-Λ κομμάτων.
      Το τελικό στάδιο είναι (και η εκλογική) εξαφάνιση τους. Ας θυμηθούμε τα κάποτε πανίσχυρα ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας, και που βρίσκονται τώρα...

      Διαγραφή
  6. Tην καλησπέρα μου σε όλους τους Συντρόφους. Δεν θα σχολιασω για τους λόγους που είπε ο Τρας. Αν δεν υπήρχανε......... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.