Περί λογικής

1. Η συμφωνία να παραδοθεί το μεγαλύτερο τμήμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» με γεμίζει λύπη. Το κράτος δεν κατάφερε ούτε σε περιόδους ευημερίας να φροντίσει για την πνευματική του παρακαταθήκη και ανέτρεξε στην ευκολία της ιδιωτικής προσφοράς. Στην ουσία, ωστόσο, εκχωρεί την ουσιαστική διοίκηση της κορυφαίας βιβλιοθήκης της χώρας σε ένα ιδιωτικό ίδρυμα, το οποίο θα παραμένει ενεργό και κατά την περίοδο λειτουργίας της Βιβλιοθήκης, με το ενδεχόμενο να προστρέξει αρωγός, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η ερώτηση που τίθεται είναι η εξής: πόσο άραγε θα ανήκει στο κράτος η νέα βιβλιοθήκη, και πόσο στο Ιδρυμα;

2. Ο Τσίπρας είναι πια ρόλος. Οσοι τον περιβάλλουν είναι κομπάρσοι, ζαλισμένοι από τις μόνιμες αλλαγές του έργου, αλλαγές δραματικής φύσης, που δεν κατορθώνουν να εντυπωσιάσουν το κουρασμένο κοινό, του οποίου η προσοχή χάνεται μέσα στην ανάγκη της ανυπόφορης πια βιοτής.

3. Η σκιά της νεότητας των 400 ευρώ πέφτει βαριά πάνω στην Αθήνα. Ανοίγει δρόμο μέσα στη ζούγκλα μας και γίνεται σίγουρα ο μόνος συνειδητός φόβος των αφεντικών. Είναι τόσο ηλίθια τα κόμματα των αστών με τις στημένες κόντρες τους, που, ενώ η νεότητα βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους, δεν νιώθουν την τεράστια ένταση, την οργή και, ενίοτε, το μίσος που περικλείει.

4. Ο καημένος ο Φίλης, όποτε θυμάται τα νιάτα του, πετάει και ένα βεγγαλικό, όπως αυτό με την πρωινή προσευχή. Σαν αυτό να ήταν το πρόβλημα της Παιδείας! Και φυσικά το γνωρίζει πολύ καλά. Αλλά βρίσκεται σε σύγχυση ως προς την πραγματικότητα, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι κάθε μέρα που περνά γίνεται κατηφής, σβησμένος, αβέβαιος μέσα στα λόγια του, που βγαίνουν από μέσα του σαν υπολείμματα ναυαγίου.

5. Ο ανθρωπισμός εξελίχθηκε σε ελεημοσύνη. Αυτή τη χαρά μοιράζεται η Εκκλησία με όλους τους αστούς.
Από τη μία άκρη έως την άλλη της χώρας, η ελεημοσύνη έχει στήσει το βασίλειό της. Ο ελεήμων φιλάνθρωπος δικαιώνει την ύπαρξή του μόνο όταν κάποιος βρίσκεται στα πόδια του. Η αισθητική της ελεημοσύνης καθορίζεται από τους Ευρωπαίους με τη φράση: «Δώστε λεφτά στους πρόσφυγες αρκεί να μην τους βλέπουμε».

6. Οι Χρυσαυγίτες δεν εμφανίζονται στη δίκη Φύσσα. Το νευρικό τους σύστημα είναι πολύ ευαίσθητο, δεν αντέχει το παραμικρό. Ο Ρουπακιάς για δολοφόνος καλά περνά. Η αδυναμία των Χρυσαυγιτών δεν κρύβεται. Τρέμουν το ίσκιο τους για το πώς θα διαμορφωθεί η μοίρα τους, με άξονα ένα έγκλημα και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον αρχηγό. Μπορεί να μας προκαλεί φρίκη ο δολοφονημένος Φύσσας, αλλά η προσκόλληση των Χρυσαυγιτών στην ιδεολογία τους αποδεικνύει πως εξαπατούν τον εαυτό τους με πανουργίες που δεν τους σώζουν με τίποτα. Η ατμόσφαιρα είναι πια εχθρική, όσο κι αν ο παραμυθιασμένος Μιχαλολιάκος περιμένει να του δώσουν τίτλους ευγενείας για το έργο του.

7. Η παθητική σχέση του κυρίου Πολλάκη με τα νοσοκομεία αποδεικνύει πως μπήκε σε μια ιστορία που δεν χώραγε. Ο ίδιος καταδίκασε τον εαυτό του απλώς γιατί βιάστηκε, έχοντας μια αφηρημένη ιδέα για την Υγεία, αντί να αναγνωρίσει δημόσια, μέσα στην πλάνη του, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ο πόνος των ανθρώπων δεν μεταμορφώνεται επειδή κάποιος αισθάνεται Αριστερός και θέλει γενικώς και αορίστως να προσφέρει. Ο ανθρώπινος πόνος δεν επαφίεται στην τύχη ούτε στους σουλατσαδόρους κάθε κυβέρνησης.

8. Είμαστε πελάτες ενός συστήματος που προσπαθεί να μείνει άθικτο. Η σιγουριά αυτών που ασκούν την εξουσία ότι ο «πελάτης» δεν υποφέρει και δεν εκπλήσσεται τούς καθιστά ευάλωτους. Η μανία του κράτους να συρταροποιεί τους ανθρώπους και να βάζει ταμπέλες τού δημιουργεί μια τυφλότητα που μελλοντικά δεν θα του βγει σε καλό. Ο «πελάτης» ακόμη δεν εκδηλώνεται, γνωρίζοντας πως έχει να κάνει με υποκριτές και ανθρώπους που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τον θέσουν εκτός παιχνιδιού.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ