Προς τα πού πάει η Αίγυπτος;

O πρώην πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ καταδικάστηκε

 για υπεξαίρεση και για το ρόλο του στην καταστολή

διαδηλώσεων. Ωστόσο, τα γεγονότα, όπως τα πίστεψε

τότε η πλειοψηφία, δεν επαληθεύτηκαν ποτέ.

Εδώ και πέντε χρόνια, η ιστορία της Αιγύπτου, όπως και μερικών άλλων αραβικών κρατών, είναι μια σειρά από συνωμοσίες, βία, ανακοινώσεις και διαψεύσεις. Ό τι πίστεψε η διεθνής κοινή γνώμη σε δεδομένη στιγμή αμφισβητήθηκε από νέα στοιχεία. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) προσπαθεί εδώ να διαχωρίσει το αληθινό από το ψεύδος, ενώ εξακολουθεί να αναρωτιέται για το τι κρύβει ακόμη ο σημερινός πρόεδρος αλ-Σίσι.
______________
Εξαιρετικά συντηρητική κοινωνία, υπό την ηγεσία του στρατού, η Αίγυπτος γνώρισε περίοδο αναταραχής κατά τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν έχει αναρρώσει πλήρως. Μπορούμε να συζητήσουμε αυτά τα γεγονότα με τρεις διαφορετικούς τρόπους, αν και κανένας δεν είναι πλήρως ικανοποιητικός:
Για τις δυτικές κυβερνήσεις και το Τύπο τους, κάθε στρατιωτικό καθεστώς θα ήταν κακό από μόνο του και ήμασταν θεατές μιας πάλης μεταξύ των υποστηρικτών του και των δημοκρατών. Το πρόβλημα αυτής της ανάγνωσης είναι, πρώτον, ότι οι Αιγύπτιοι στρατιωτικοί είναι Ρεπουμπλικάνοι και, δεύτερον, διαθέτουν μια λαϊκή υποστήριξη άπειρα ευρύτερη από τους δημοκράτες.
Για τους υπερασπιστές του Δικαίου, ο Μοχάμεντ Μόρσι ανακηρύχτηκε σε νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο από το 17% των ψηφοφόρων. Ωστόσο, η νομιμότητα του θα έπρεπε να είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση, όταν 33 εκατομμύρια Αιγύπτιοι απαίτησαν την ανάκληση του, και αποδείχτηκε με στοιχεία, ότι η Εκλογική Επιτροπή δεν είχε τηρήσει την ψήφο των πολιτών το 2012. Ως εκ τούτου, είναι αδύνατο να χαρακτηριστεί η ανατροπή του ως « πραξικόπημα ».
για τους ίδιους τους Αιγυπτίους, αυτά τα γεγονότα είναι η συνέχιση της πάλης μεταξύ εθνικιστών και ισλαμιστών. Η Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, η οποία έχει προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβει την εξουσία μετά τη δολοφονία των πρωθυπουργών το 1945 και το 1948 και του πρόεδρου το 1981, τελικά το κατάφερε με τη βοήθεια των ΗΠΑ και νοθεύοντας τις εκλογές. Ωστόσο σήμερα, ο υπέρμαχος των εθνικιστών πωλεί τη χώρα στους Σαουδάραβες.

Η παραίτηση του Χόσνι Μουμπάρακ (11 Φεβρουαρίου 2011)

Το 2011, οργανώθηκαν λαϊκές διαδηλώσεις από την Ουάσιγκτον η οποία είχε ήδη αναπτύξει επί τόπου μια ολόκληρη κοορτή από ΜΚΟ που εμπλέκονται στις «χρωματιστές επαναστάσεις» και συντονίζονται από την ομάδα του Gene Sharp [1]. Ήταν το ξεκίνημα της «Αραβικής Άνοιξης».
Ο Λευκός Οίκος απέστειλε στο Κάιρο έναν αρχιερέα της CIA (κατά τα άλλα πεθερό του Νικολά Σαρκοζί [2]), τον πρέσβη Φρανκ Γουίσνερ. Φάνηκε στην αρχή ότι υποστήριζε τον Χόσνι Μουμπάρακ, αλλά ο ίδιος τον προέτρεψε να παραιτηθεί. Ο τελευταίος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αποκαταστήσει την τάξη, παραιτήθηκε από το να μεταβιβάσει την εξουσία στον μικρότερο γιο του Γκαμάλ, και εγκατέλειψε τη θέση του υπέρ του αντιπροέδρου του. Ήταν η «επανάσταση του λωτού». Η διαταραχή κατέλαβε όλη τη χώρα. Σε πρώτη φάση συνελήφθησαν οι υπεύθυνοι των ΜΚΟ, για χρηματοδότηση της «αλλαγής καθεστώτος» με ποσό 48 εκατομμύριων δολαρίων. Στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι μαζί με εκείνους που είχαν καταφύγει στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών, και διέφυγαν διακριτικά με ειδικό αεροπλάνο της CIA [3].

Η Ουάσιγκτον υποστήριξε τον υποψήφιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μόρσι. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Γιουσούφ αλ-Καρανταβί, ιεροκήρυκας της Αδελφότητας και « πνευματικός σύμβουλος » του καταριανού τηλεοπτικού διαύλου Al-Jazeera, ήρθε να εξηγήσει στην πλατεία Ταχρίρ ότι δεν ήταν πλέον το επείγον  να αγωνιστούν για την αναγνώριση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού, αλλά να το εξαγνιστεί η κοινωνία από τους ομοφυλοφίλους.

Μετά τις εκλογές, με μόνο το 35% συμμετοχής και όπου υποστηρίχτηκει μόνο από το 17% του εκλογικού σώματος, ο Μόρσι ανακηρύχθηκε εκλεγμένος πρόεδρος. Ωστόσο, σε επιστολή που θα δημοσιευθεί αργότερα, ο πρόεδρος της Εκλογικής Επιτροπής γράφει ότι δεν βασίστηκε στα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά ήθελε να αποφύγει η ανακοίνωση της νίκης του στρατηγού Αχμέντ Σαφίκ -πρώην εφήμερος πρωθυπουργός του Χόσνι Moubarak- που θα γίνονταν αντιληπτή από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ως σήμα ανοίγματος ενός εμφυλίου πολέμου [4]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είχαν χειριστεί όλη αυτή την επιχείρηση, συνεχάρησαν τον Αμερικανο-αιγύπτιο με διπλή ιθαγένεια Μόρσι για τη « δημοκρατική » εκλογή του· μια ψεύτικη εκδοχή που υιοθετήθηκε αμέσως από όλα τα άλλα κράτη. Στο εξωτερικό, χαιρέτησαν την «ομαλοποίηση» της Αιγύπτου, η οποία έβρισκε επιτέλους την πρώτη πολιτική κυβέρνηση της αφού κυβερνήθηκε για 5.000 χρόνια από στρατιωτικούς.

Η προεδρία του Μοχάμεντ Μόρσι (30 Απριλίου 2012 - 3 Ιουλίου 2013)

Στις 6 Οκτωβρίου 2012, επέτειο της δολοφονίας

 του προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, ο πρόεδρος Μοχάμεντ

 Μόρσι δέχεται τρεις Αδελφούς Μουσουλμάνους οι

οποίοι συμμετείχαν στη συνομωσία κατά του προκατόχου

 του. Διορίζει έναν από αυτούς στο Συμβούλιο των

Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και έναν δεύτερο ως γερουσιαστή.

Μόλις εγκαθήσταται στην εξουσία, ο Μοχάμεντ Μόρσι καθιερώνει μια δήθεν θρησκευτική δικτατορία. Διορίζει μέλη της Αδελφότητας σε όλη τη διοίκηση και αποκαθιστά όσους είχαν καταδικαστεί για τρομοκρατία. Δέχτηκε και συνεχάρη δημόσια τους δολοφόνους του πρώην προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, και διορίζει τον υπεύθυνο για τη σφαγή του Λούξορ κυβερνήτη αυτού του νομού [5]. Διώκει τους δημοκράτες που είχαν διαδηλώσει κατά ορισμένων πτυχών της πολιτικής του Χόσνι Μουμπάρακ (αλλά όχι για να τη παραίτηση του). Υποστηρίζει μια ευρεία εκστρατεία πογκρόμ των Αδελφών Μουσουλμάνων εναντίον των Χριστιανών και καλύπτει τις καταχρήσεις τους: λιντσαρίσματα, λεηλασία των αρχιεπισκοπιών, πυρπόληση των εκκλησιών. Ταυτόχρονα, ιδιωτικοποιεί τις μεγάλες επιχειρήσεις και ανακοινώνει τη πιθανή πώληση της Διώρυγας του Σουέζ στο Κατάρ, το οποίο χρηματοδοτούσε την Αδελφότητα.

Από το προεδρικό μέγαρο, συνδέθηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές από το τηλέφωνο με τον Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, ο οποίος ήταν ένας από τους δολοφόνους του Ανουάρ Σαντάτ, πριν να γίνει παγκόσμιος ηγέτης της Αλ Κάιντα [6].

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μια ομάδα τζιχαντιστών, η Ansar Bait al-Maqdis, οργανώνεται στο Σινά. Χωρίς να παρέμβει ο Αιγυπτιακός στρατός, οι ισλαμιστές αυτοί κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους εναντίον του αγωγού φυσικού αερίου από την Αίγυπτο προς το Ισραήλ και την Ιορδανία.

Ο πρόεδρος Μόρσι απέστειλε επίσημη αντιπροσωπεία να συναντήσει τον Χαλίφη του Νταές/Daesh, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, μέλος και αυτός, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αλλά τα δύο μέρη αδυνατούν να συμφωνήσουν, όταν ο κάθε ηγέτης ζητά την υποταγή του άλλου.

Τελικά, ο Πρόεδρος Morsi διέταξε το στρατό να προετοιμαστεί για να επιτεθεί στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας για να βοηθήσει τους Σύρους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτή θα είναι η απόφαση που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.

Ο αιγυπτιακός στρατός, ο οποίος συγχωνεύθηκε με το συριακό στρατό από το 1958 μέχρι το1961, θεωρεί την εντολή να επιτεθεί στη Συρία ως αμφισβήτηση του ονείρου της αραβικής ενότητας του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Στράφηκε τότε προς τη κοινωνία των πολιτών.

Η αιγυπτιακή κοινωνία είναι γνωστή για την υπακοή της ενώπιον της εξουσίας και τις ξαφνικές μαζικές υπερβάσεις της. Δεν αντέδρασε στις πρώτες αποφάσεις του προέδρου Μόρσι, ούτε ακόμα στη δολοφονία των Χριστιανών, πριν να ξεσηκωθεί στο σύνολο της. Μια ευρεία συμμαχία, που συγκέντρωσε το σύνολο των πολιτικών σχημάτων, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά, συμπεριλαμβανομένων των σαλαφιστών, σχηματίστηκε κατά της Αδελφότητας.

Ανταποκρινόμενος στο στρατό, ο Συνασπισμός αυτός οργάνωσε τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην Ιστορία για να καλέσει το στρατό να ανατρέψει τον δικτάτορα Μοχάμεντ Μόρσι και να διώξει την Αδελφότητα. Για πέντε ημέρες, « ξεχειλίζοντας σαν το Νείλο», 33 εκατομμύρια Αιγύπτιοι ψηφίζουν με τα πόδια τους κατά της Αδελφότητας.

Περιμένοντας με προσοχή ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορέσουν πλέον να σώσουν τον προστατευόμενο τους, ο νομοταγής στρατός ανέτρεψε τον Μόρσι (πρώην υπάλληλος του Πενταγώνου ο οποίος εξακολουθεί να έχει πρόσβαση στη μυστική αμερικανική Άμυνα), μόλις άδειασαν τα γραφεία στην Ουάσιγκτον για το μεγάλο του Σαββατοκύριακο για την εθνική εορτή των ΗΠΑ. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν την εξουσία και θα αντιταχθούν βίαια στο στρατό.

Για ένα μήνα, οι δρόμοι του Καΐρου θα είναι το θέατρο μιας τρομερής μάχης. Θα εγκατασταθεί μια προσωρινή κυβέρνηση, προκηρύσσονται εκλογές, ενώ οι Δυτικοί, το Κατάρ και η Τουρκία, στη λογική της δήθεν «δημοκρατικής εκλογής» του Μόρσι, καταγγείλουν ένα «πραξικόπημα». Τελικά, ο στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι, ο οποίος ηγήθηκε της επιχείρησης επαναλειτουργίας των θεσμών, εξελέγη με το 96% των ψήφων, ενώ το Αλ Τζαζίρα καλεί για τη δολοφονία του.



Η αποκατάσταση των θεσμών από τον Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι

Ο στρατάρχης Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι ήταν διευθυντής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών υπό τον πρόεδρο Μουμπάρακ και έπειτα υπουργός άμυνας υπό τον πρόεδρο Μόρσι.

Σε πρώτο στάδιο, αποκαθιστά την τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Απελευθερώνει τους πολιτικούς κρατούμενους. Ζητά συγγνώμη από τους Χριστιανούς για τις διώξεις που υπέστησαν και δίνει εντολή να ξαναχτισθούν οι εκκλησίες που πυρπολήθηκαν.

Θα παραδώσει στη Σαουδική Αραβία έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο Μοχάμεντ Μόρσι ετοίμαζε πραξικόπημα στο Ριάντ, προκειμένου να τοποθετηθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην εξουσία. Το βασίλειο αντιδρά κατ ’αρχάς με την απαγόρευση της Αδελφότητας στην επικράτεια του και μετά πλημυρίζοντας την Αίγυπτο με δώρα.

Ο Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι κατάφερε έτσι να βρει έναν προστάτη για να θρέψει το λαό του, παρά την κατεστραμμένη οικονομία.

Για να ικανοποιήσει τους Σαουδάραβες, ο στρατάρχης αλ-Σίσι στέλνει το στρατό του να συμμετάσχει στον πόλεμο στην Υεμένη. Αρχικά το αιγυπτιακό απόσπασμα χρησιμοποιείται κυρίως για να ελέγξει τις ακτές, αλλά η αιγυπτιακή κοινή γνώμη μαθαίνει γρήγορα ότι η διοίκηση της επιχείρησης είχε δοθεί με υπεργολαβία από Ριάντ προς στον ισραηλινό στρατό. Διακριτικά αποσύρονται οι Αιγύπτιοι στρατιώτες, χωρίς η είδηση να ανακοινωθεί επίσημα ποτέ.

Ταυτόχρονα, στο Σινά, η Ansar Bait al-Maqdis θα σταματήσει τις επιθέσεις κατά των ισραηλινών συμφερόντων και θα στρέψει τελικά τα όπλα της εναντίον του αιγυπτιακού κράτους. Επικοινωνεί με το Ντάες/Daesh στη Συρία και αναγνωρίζει την εξουσία του. Θα δημιουργήσει την επαρχία του Σινά (Wilayat Sayna) εντός του Χαλιφάτου.

Εν τω μεταξύ, με τη βοήθεια της Κίνας, ο πρόεδρος al-Σίσι θα διπλασιάσει τη Διώρυγα του Σουέζ, παρά το γεγονός ότι δεν αξιοποιείται πλήρως. Αυτό γίνεται για να προετοιμάσει την Αίγυπτο για την ανάπτυξη του νέου Δρόμου του Μεταξιού και τη διαμετακόμιση της γιγαντιαίας κινεζικής παραγωγής προς την Ευρώπη.

Βόμβα, το καλοκαίρι του 2015, η ιταλική εταιρεία ENI θα δηλώσει ότι βρήκε το κοίτασμα πετρελαίου του Ζορ, στα αιγυπτιακά χωρικά ύδατα. Το Κάιρο θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί το ισοδύναμο 5,5 δισεκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου.

Αλλά τα πράγματα κλιμακώνονται. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στηρίζονται στο Ντάες/Daesh στο Σινά και δολοφονούν διαφόρους αξιωματούχους και δικαστές. Ο στρατός παρασύρεται σε ένα φαύλο κύκλο της βίας, ενώ ο πρόεδρος αλ-Σίσι βρίσκει την ευκαιρία να συλλάβει εθνικιστές και δημοκράτες. Σταδιακά, τα χαρτιά θολώνουν: η κυβέρνηση υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον, αλλά διώκει τους πολιτικούς ηγέτες που υποστηρίζουν το επίσημο στόχο της.

Τότε είναι που ο Mohamed Hassanein Heikal, πρώην εκπρόσωπος του Νάσερ και εκπρόσωπος των εθνικιστικών, δηλώνει δημοσίως ότι ήρθε η ώρα για τον πρόεδρο Αλ-Σίσι να

• καταγγείλει δημόσια τη « σφαγή » που μαίνεται στην Υεμένη,
• πάει στη Δαμασκό για να φέρει την υποστήριξή του προς τον πρόεδρο Μπασάρ ελ-Άσαντ εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας,
• και να πλησιάσει το Ιράν για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην περιοχή.

Τρεις συμβουλές που υποθέτουν ότι θα πάρει αποστάσεις από τη Σαουδική Αραβία.
Ηλικίας 87 ετών, ο Heikal πεθαίνει ξαφνικά, χωρίς ο στρατάρχης αλ-Σίσι να του έχει απαντήσει.

Τα νησιά Τιράν και Σαναφίρ

Την νύχτα της 11ης προς 12ης Απριλίου,

 η έκδοση σε PDF της εφημερίδας Al-Masry

 Al-Youm ανακοινώνει πρωτοσέλιδα:

«Δύο νησιά και ένα διδακτορικό για τον Σαλμάν...

 και δισεκατομμύρια για την Αίγυπτο ». Αμέσως

αναλαμβάνει η λογοκρισία από την κυβέρνηση,

και η έντυπη έκδοση που βγαίνει στις 12 το πρωί,

 έχει διορθωθεί. Ο τίτλος γίνεται: «Η συγκομιδή

της επίσκεψης του Σαλμάν:

Συμφωνίες συνολικού ύψους 25 δις δολαρίων»

Στις 11 Απριλίου 2016, ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Σαλμάν επισκέπτεται το Κάιρο. Ο βασιλιάς ανακοινώνει τεράστιες επενδύσεις στην Αίγυπτο, σε ποσό ύψους 25 δις δολάρια. Προς γενική έκπληξη, ο πρόεδρος ανακοινώνει ότι του δωρίζει για τον ευχαριστήσει, τα νησιά Τιράν και Σαναφίρ στο πλαίσιο μιας συμφωνίας οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων.

Αυτά τα δύο νησιά ήταν κάποτε υπό αμφισβήτηση μεταξύ της Αιγύπτου και της Σ.Αραβίας. Κλείνουν την Ερυθρά Θάλασσα. Κατά τη διάρκεια του Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ τα κατέκτησε και κατείχε. Επιθυμώντας να μη εισέλθει στη σύγκρουση, η Σαουδική Αραβία παραιτήθηκε από την αξίωσή της και τα έδωσε στην Αίγυπτο αντί να τα υπερασπιστεί. Στη συνέχεια, με την ισραηλινο-αιγυπτιακή ειρηνευτική συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο διεθνοποίησαν την έξοδο από την Ερυθρά Θάλασσα και η Τσαχάλ (IDF) τελικά εκκένωσε τα Τιράν και Σαναφίρ.

Τα δύο νησιά φέρονται ότι θα ενσωματωθούν σε ένα ευρύ σχέδιο για την κατασκευή μιας γέφυρας που θα συνδέει τη Σαουδική Αραβία με την Αίγυπτο πάνω από τον Κόλπο της Άκαμπα.

Τιράν και Σαναφίρ είναι για τους Αιγύπτιους μια περιοχή η οποία τους είχε αναγνωριστεί από τη Σύμβαση του Λονδίνου το 1840, και που, μετά από πολλές περιπέτειες, είχαν επανανακτήσει χάρη στην δειλία του Ριάντ κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον του Ισραήλ. Συνεπώς, είναι αδιανόητο να τα «δωρίσουν» στους Σαουδάραβες, έστω και για μερικά δισεκατομμύρια δολάρια.

Εδώ και μια εβδομάδα, οι εκδηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη για να απαιτήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση αυτής της προσάρτησης. Αγγίζουν ιδιαίτερα τους εθνικιστές, οι οποίοι αναρωτιούνται ποιος είναι πραγματικά ο πρόεδρος αλ-Σίσι.

Τιερί Μεϊσάν

[1] « L’Albert Einstein Institution : la non-violence version CIA » («Ίδρυμα Άλμπερτ Αϊνστάιν: η μη βία έκδοσης της CIA»), par Thierry Meyssan; « Le manuel états-unien pour une révolution colorée en Egypte » («Το αμερικανικό εγχειρίδιο για μια χρωματιστή επανάσταση στην Αίγυπτο»), Réseau Voltaire, 4 juin 2007 et 1er mars 2011.
[2] « Opération Sarkozy : comment la CIA a placé un de ses agents à la présidence de la République française » («Επιχείρηση Σαρκοζί: πώς η CIA τοποθέτησε έναν από τους πράκτορες της στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας»), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 19 juillet 2008.
[3] «Procès des membres d’ONG: les Américains quitteront l’Égypte» («Δίκη μελών ΜΚΟ: οι Αμερικανοί θα φύγουν από την Αίγυπτο»), Sputnik, 1er mars 2012.
[4] « La Commission électorale présidentielle égyptienne cède au chantage des Frères musulmans », Réseau Voltaire, 1er juillet 2012.
[5] « Morsi nomme gouverneur de Louxor un responsable du massacre de 1997 » («Ο Μόρσι διορίζει διοικητή του Λούξορ έναν από του συντελεστές της σφαγής του 1997»), Réseau Voltaire, 19 juin 2013.
[6] ««ننفرد بنص التسجيلات بين "مرسي" و"الظواهري" المعزول: لن أعتقل أى جهادي.. والمؤسسات تتحرك بأمري», Al Bawabh, 16 octobre 2013.