Σκόρπια χειρόγραφα

1. Τις τελευταίες μέρες, στον Τύπο πληθαίνουν οι δηλώσεις καλλιτεχνών που καταθέτουν την απογοήτευσή τους από τη διάψευση των προσδοκιών τους γι' αυτή την κυβέρνηση. Φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Διαβάζοντας όμως τις δηλώσεις, διαπίστωσα πως δεν επρόκειτο για νέους φερέλπιδες καλλιτέχνες, αλλά για αναγνωρισμένους, με έργο και βιώματα δεκαετιών στην πολιτική σκηνή - μόνο στις μωρές παρθένες, τις εξαπατημένες, δεν μπορείς να τους κατατάξεις. Με όλο το σεβασμό για το έργο τους, θα ήθελα να γνωρίζω τι είδους δημιουργικές συνομιλίες είχαν προηγηθεί με τους ΣΥΡΙΖΑίους ώστε να σαγηνευτούν από ένα καθεστώς που ήταν ζήτημα χρόνου να τους εξαπατήσει. Πριν λοιπόν καταθέσουν την πίκρα τους, ας έχουν πρώτα ψηλαφίσει την αλήθειά τους. Προσωπικά, πιστεύω πως ανήκουν σε εκείνο το ρεύμα που διακρίνεται από μια διαρκή τάση να δοκιμάζει καθετί στην πολιτική σκηνή σαν μόδα και να καταλήγει πάντα σε ένα ανάθεμα, που είναι τόσο εύκολο - ένα ανάθεμα και καθαρίζεις για όλα.

2. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι η θέση του καλλιτέχνη μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα που θεωρεί το καθετί εμπόρευμα. Τα πάθη του καλλιτέχνη όμως δεν είναι σημερινά, χάνονται μέσα στους αιώνες και αποτυπώθηκαν απ' όλους τους πολιτισμούς. Διαλέγω τα λόγια του Κομφούκιου για τον καλλιτέχνη: «Είναι σαν μια χρυσαλλίδα που δεν μπορεί να τελειοποιηθεί. Είναι μετέωρος, μια χαίρεται και ηρεμεί, μια θλίβεται και ταράζεται, καταποντίζεται από την πραγματικότητα. Το κέρδος και η χασούρα καταστρέφουν και την ελάχιστη γαλήνη που έχει κερδίσει. Ετσι ξεφεύγει εντελώς και χάνει το δρόμο του».
 
3. Η νέα απατηλή εμφάνιση του Μητσοτάκη, η δήθεν νέα διαφορετική σκέψη του και το στήριγμα που ξαφνικά επιμένει να μας χαρίσει δεν τον ξεπλένουν. Ανήκει σε αυτόν το συρφετό των νεοφιλελεύθερων αστών, σύγχρονων απολογητών του καπιταλισμού. Απλά πρόκειται για ένα ακόμη τηλεοπτικό επεισόδιο μιας οικογένειας με μεγάλες επιδόσεις στη λατρεία της εξουσίας, μιας φτηνής σαπουνόπερας την οποία έχουμε πληρώσει ακριβά.

4. Τα τελευταία χρόνια, στην είσοδο των καφέ στο κέντρο της Αθήνας βλέπεις μια νέα κοπέλα επί της υποδοχής, να στέκεται όρθια ώρες ολόκληρες, με ένα παγωμένο γέλιο παντός καιρού, και να υποδέχεται σαν κράχτης τους πελάτες.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εργαζόμενων γυναικών είναι το φορτωμένο μέικ απ στο πρόσωπό τους, σε σημείο να μην αναγνωρίζουν ούτε οι ίδιες τον εαυτό τους - άλλη μια επινόηση-απαίτηση των ιδιοκτητών. Χωρίς να το γνωρίζουν ωστόσο, αυτές οι γυναίκες συναντιούνται επί της ουσίας με κάποιες άλλες γυναίκες στην άλλη άκρη του κόσμου: Αυτές που ζουν μέσα στην μπούρκα. Και οι δύο, από διαφορετικές παραδόσεις, λειτουργούν ένα και το αυτό: Την εξαφάνιση του προσώπου τους για ένα μεγάλο μέρος της μέρας.

5. Είναι μεγάλη η προσφορά της τρόικας στην απόδοση της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι για τους Ελληνες πολίτες. Οποιαδήποτε άλλη, ήπια γλώσσα προερχόμενη από τις Βρυξέλλες είναι χωρίς αμφιβολία εξαιρετικά γελοία. Χάρη στην τρόικα, γνωρίζουμε τη γλώσσα του σωφρονισμού που εκστομίζεται σαν απόφαση δικαστηρίου, η οποία αψηφά το καθετί και μας ενοχοποιεί ταυτόχρονα εδώ και στο Βερολίνο. Οι κατά φαντασίαν χριστιανοί της Ευρώπης μάς έχουν επιτεθεί με τα πιο απρεπή και προσβλητικά κείμενα που έχουμε δεχτεί από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Για την τρόικα, η περιπέτειά μας μέσα στην Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη παρανόηση, μια θλιβερή εμπειρία, κι αυτό διορθώνεται όχι με την ανοχή, ούτε με τη σωφροσύνη, αλλά με τη συγκομιδή κερδών προς όφελος της Ευρώπης, κερδών που θα λειτουργήσουν μέχρι να αποδείξουμε τη μετάνοιά μας ώστε να μας αναβαθμίσουν σε Ευρωπαίους ισότιμους πολίτες.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ