Ακεφιές!

Ακεφιές. "Το παιδί" - το παρατσούκλι του πρωθυπουργού στον 21ο αιώνα στην ευρωΕλλάδα - ήταν άκεφο στη Δεξαμενή κατά τη διάρκεια του αγιασμού των υδάτων... Μια μέρα μετά, άρχισε δίαιτα γιατί πήρε μερικά κιλά οπότε και αποφασίστηκε να αραιώσουν τα «ντιλίβερυ» στο Μέγαρο Μαξίμου... Δυο μέρες μετά, το παιδί επιδόθηκε σε μασάζ προς βουλευτές του για να περάσουν ξεσφιγμένοι το Ασφαλιστικό... Σ' αυτούς τους τρεις εξευτελιστικούς και υποτιμητικούς για τη νοημοσύνη των πολιτών άξονες, κινήθηκε το εορταστικό και μεθεόρτιο προληπτικό μακιγιάρισμα του πρωθυπουργικού προφίλ. Ο ηγέτης πρέπει πάση θυσία να βγει αλώβητος απ' τη σφαγή συντάξεων και μισθών, από το ευλογημένο εργοδοτικά και τροϊκάνικα, τρίτο φαρμακερό μνημόνιο. 

Το ανάθεμα που αφήνει αδιάφορο τον ναπολεοντίσκο κ. Κατρούγκαλο, πρέπει να βλέπει Αλέξη και να μετατρέπεται σε λύπηση για τα βάσανα του παιδιού δημαγωγού. Ολα τούτα θα ήταν φθηνά αστεία, άξια να επισύρουν αυστηρή κριτική προς όποιον τα τολμάει, αν δεν ήταν μια καλοστημένη μηχανή προσωπικών «ίματζ μέηκερς», δηλαδή δημιουργών εικόνας, που έχει στηθεί στο πρωθυπουργικό γραφείο. Και πασαλείβει με δαχτυλομπογιές το πορτρέτο του παιδιού πάνω στον καμβά των διαπιστευμένων και έμπιστων παραληπτών «διαρροών», με τη μορφή είτε nonpapers (ανεπίσημα σημειωματάκια και σε ηλεκτρονική μορφή) είτε «εμπιστευτικών», τάχα μου δήθεν «σχολίων» και εντυπώσεων, που διοχετεύονται στην αρένα της πληροφοριακής αγοράς καθημερινά.
Οσοι αγνοούν την επίπτωση αυτής της μορφής προπαγάνδας πάνω σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, παίζουν το παιχνίδι απ' την ίδια όχθη των εκτελεστών της και προσφέρουν αμισθί τις υπηρεσίες του δικολάβου παλιότερων εποχών.

Οι... ακεφιές του... παιδιού, λοιπόν, κρύβουν επιμελέστατα τη μεγάλη εικόνα των φριχτών ντόπιων αλλά και διεθνών εξελίξεων και προβλημάτων. Αριβίστες χτίζουν καριέρες επιστάτη της προμελετημένης καταστροφής των υπολειμμάτων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, συγχρονιζόμενοι με τη μηχανή αθώωσης των ενόχων. Παρασιωπώντας γιγάντιες αναφλέξεις στον περίγυρο, απ' τη σύγκρουση Ιράν - Σαουδικής Αραβίας και το δεύτερο παιδί στην Κίνα, ως το οφθαλμοφανές πια, ότι καθώς επισείεται η απειλή αποχώρησης της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και η Τουρκία διεκδικεί ρόλο περιφερειάρχη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Ελλάδα μετατρέπεται ταχύτατα σε μια γιγάντια αποθήκη. Ενα warehouse, όπου πακτώνονται πρόσφυγες, οικονομικοί πειραματισμοί με διεθνείς «αρπαχτές», συμβόλαια μαφιόζικης εκμετάλλευσης και διακίνησης π.χ. οπλικών αποθεμάτων, λίστες και ληστές, σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει σκοτεινό, μαύρο κόμικ σοκ και δέους, με προμοιρασμένους τους ρόλους: Το σοκ για τους εργαζόμενους και το δέος για τους υπηρέτες της κυρίαρχης τάξης και τα ναρθηκάκια - δεκανίκια της, που χασκογελούν όταν οι μαρξιστές γιαλαντζί μιλάνε για ιδιωτικοποιήσεις και οι ναζιστοφασίστες περιμένουν στη γωνία το δήθεν ισλαμικό τζίνι-κτήνος, για να ξαμολύσουν το δίδυμο δικό τους.

Οι ακεφιές κρύβουν και τη μεγαλύτερη αντικομμουνιστική παγίδα. Μετατρέπουν τη «βρωμοδουλειά» που ανέλαβε να φέρει σε πέρας η επιστάτρια της δεξιάς καθ' ημάς αριστερά, σε πόνο ψυχής βαθιάς. Σκύβουν και φυλάνε τα ακροπάπουτσα των αφεντικών και βάζουν λεζάντα στη φωτό, πόσο διαφέρει ο πόνος της δεξιάς απ' την αριστερή βουρδουλιά, χωρίς να ρωτηθεί η πλάτη... Αυτό το ηρωικό πονόμετρο, με το οποίο δεν προσμετρώνται οι απώλειες των μισθωτών και συνταξιούχων, τα βάσανα των ανέργων, η πείνα των παιδιών, αλλά η οδύνη των δημίων, θέλει προσοχή μεγάλη. Ταυτίζει το θύτη με το θύμα, εμπορευματοποιεί το συναίσθημα κι επιστρατεύει ως και το Χόλιγουντ για να στηρίζουν οι... καλοί την αθλιότητα ως φυσική καταστροφή κι όχι ως αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής. Κι έτσι όσοι αντιστέκονται, μετατρέπονται ευκολότερα σε αρνητές της «πραγματικότητας» και ευτυχώς για μας, χωρίς το ήθος της υποταγής. Ούτε με μοιραίους ούτε με άβουλους αντάμα πάμε...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ