Η επικαιρότητα της πάλης ενάντια στον αντισοβιετισμό μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ #4 (τελικό)

Οικοδομούμε τον σοσιαλισμό(1927)

...συνέχεια από το προηγούμενο

ΙΙΙ. ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ Ή ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΣΜΟ;

Το πλαίσιο σχετικά με την οικοδόμηση και τη διάλυση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση που περιγράφεται από αυτές τις απόψεις (σ.σ. βλέπε στα προηγούμενα) πρέπει να απορριφθεί. Δεδομένων αυτών που αναφέραμε παραπάνω, από το ξεκίνημα αυτών των αντιπαραθέσεων εκείνοι που επέκριναν τη Σοβιετική Ενωση από τα αριστερά, μένοντας σε αυτό το πλαίσιο, κατέληξαν εκεί όπου ανήκαν πραγματικά. Δεν προκαλεί έκπληξη που αυτό το πλαίσιο αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες στον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό.

Οι χθεσινοί Τροτσκιστές έχουν γίνει σύμβουλοι του ιμπεριαλισμού, υποστηρικτές του ιδρύματος Σόρος. Οι χθεσινοί «σοσιαλιστές της αγοράς» έχουν γίνει οι υποστηρικτές των εταιριών και των μονοπωλίων που κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Οι χθεσινοί ακτιβιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων έχουν γίνει χειροκροτητές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Οι χθεσινοί υπερ-αριστεροί ακαδημαϊκοί που επικρίνουν το μαρξισμό και τη Σοβιετική Ενωση έχουν γίνει τα ενεργά στελέχη των Δημοκρατικών στις αμερικανικές εκλογές για να γιατρέψουν τις πληγές του κόσμου. Και όσο για τους χθεσινούς υπεροπτικούς και σοφούς κυρίους που δεν ενέκριναν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική και έβλεπαν τους Σοβιετικούς ως την κύρια αιτία της έντασης στις διεθνείς σχέσεις, άραγε προσέχουν τις ειδήσεις; Διαβάζουν τις εφημερίδες; Σε αυτή την περίπτωση, γιατί περιμένουν και δεν απολογούνται στα εκατομμύρια των Σοβιετικών πολιτών και των στρατιωτών που πέθαναν χάριν της παγκόσμιας ειρήνης;

Θίξαμε παραπάνω τα βασικά αντισοβιετικά επιχειρήματα. Εντούτοις υπάρχει μια πραγματικότητα που στέκεται μπροστά μας: Η Σοβιετική Ενωση και ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη έχουν διαλυθεί. Τώρα η κρίσιμη ερώτηση είναι η ακόλουθη: Θα έπρεπε να υπερασπίσουμε ακόμα τις προόδους του σοβιετικού σοσιαλισμού; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση πρέπει να είναι «σίγουρα ναι». Ιστορικά αποδεικνύεται ότι ο αντισοβιετισμός που προέρχεται είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά λειτουργεί μόνο ως ένα εργαλείο αφοπλισμού των αριστερών και των κομμουνιστών. Ο αντισοβιετισμός, όπως έχουμε αναφέρει, δε σημαίνει με κανέναν τρόπο νέες πολιτικές δυνατότητες για την αριστερά, αλλά μόνο αντικομμουνισμό. Δυστυχώς μερικοί από τους σοσιαλιστές και τους κομμουνιστές έχουν χρησιμοποιήσει αυτό το όπλο του ιμπεριαλισμού ανελέητα και μερικοί συνεχίζουν ακόμα.

Η σημερινή επιθετικότητα ενάντια στους κομμουνιστές μπορεί να εξηγηθεί μόνο με το έδαφος που έχει στρωθεί για τον αντισοβιετισμό. Εάν υπάρχει πολιτική και φυσική καταπίεση πάνω στους Ούγγρους συντρόφους μας, εάν η οργάνωση KSM («Κομμουνιστική Νεολαία Τσεχίας») απαγορεύθηκε για την αντίθεσή της στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και εάν σε διάφορες χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα απαγορεύονται ή αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα στις πολιτικές και οργανωτικές δραστηριότητές τους, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι «ο κόσμος που φεύγει» δεν είναι αρκετά θαρραλέος να υπερασπίσει το παρελθόν του.

Το 2005 οι ΗΠΑ και η ΕΕ προσπάθησαν να αντιστρέψουν την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τόλμησαν να σφετεριστούν το δώρο της Σοβιετικής Ενωσης στην ανθρωπότητα. Το 2006 υπήρξε μια προσπάθεια στο Συμβούλιο της ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής συνέλευσης «για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Η αστική τάξη τολμάει να παίρνει αυτά τα μέτρα, τολμάει να διαστρεβλώνει την Ιστορία, δεδομένου ότι οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές έχουν υποχωρήσει. Η παρούσα επιθετικότητα ενάντια στον κομμουνισμό στηρίζεται σε αυτή την υποχώρηση και τον αντισοβιετσμό που έχει σημαδέψει τις μάζες και την αριστερά. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσαν να τολμήσουν μια τέτοια επίθεση.

Δεν προκαλεί έκπληξη ότι οι καπιταλιστές τολμούν να παρεμβάλλουν την απεριόριστη κυριαρχία της αγοράς στα συντάγματά τους που συνοδεύουν την επιθετικότητά τους ενάντια στους κομμουνιστές, επειδή εάν υπάρχουν οι κομμουνιστές και η προβολή της εναλλακτική εξουσίας τους, θα είναι σχεδόν αδύνατο να εφαρμοστούν τα περαιτέρω σχέδια. Σήμερα, χωρίς υπεράσπιση των προόδων του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο επαναστατικός οραματισμός θα ήταν αδύνατος, δεδομένου ότι η εμμονή στις προόδους της Σοβιετικής Ενωσης σημαίνει την εμμονή στην ιστορική νομοτέλεια και τη διαλεκτική της Ιστορίας. Η αυτοαποκαλούμενη αριστερά που δε διεκδικεί την εξουσία, που εγκαταλείπει την ιδέα της επαναστατικής αλλαγής, που καταγγέλλει το σοσιαλιστικό σχεδιασμό, δεν αποτελεί στόχο αυτής της καταπιεστικής λειτουργίας. Ως εκ τούτου χωρίς αυτά τα στοιχεία «η αριστερά» δεν είναι απειλή για την αστική τάξη. Και ξέρουμε ότι η Σοβιετική Ενωση ήταν η ενσαρκωμένη μορφή αυτών των πολιτικών και θεωρητικών στοιχείων. Ετσι, όσο πιο μακριά βρίσκεται κάποιος από τη Σοβιετική Ενωση και τις προόδους του υπαρκτού σοσιαλισμού, τόσο πιο κοντά είναι στην αστική τάξη. Για πάνω από 70 χρόνια, οι καπιταλιστές επιτίθονταν στον υπαρκτό σοσιαλισμό σε κάθε στιγμή, το πεδίο μάχης ήταν η Σοβιετική Ενωση.  

Μια μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί με τη φυγή από το πεδίο μάχης. Επιπλέον δεν υπάρχει κανένα όριο για τους λιποτάκτες. Μετά από την ΕΣΣΔ τι; Τι γίνεται με τη σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κούβας ή τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας;

Φυσικά κάθε κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να στοχεύσει σε πιο ανεπτυγμένες μορφές του σοσιαλισμού από αυτόν που πραγματοποιήθηκε τον 20ό αιώνα. Φυσικά πρέπει να επικρίνουμε τις ατέλειες και τις αποτυχίες της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτά όμως δεν είναι εφικτά χωρίς να λογαριαστούμε με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και εάν τολμάμε να λογαριαστούμε με την κεφαλαιοκρατία, καταρχάς πρέπει να υπερασπίσουμε τη Σοβιετική Ενωση.

Δε χρειαζόμαστε τον «Οκτώβρη» μόνο στους νοσταλγικούς εορτασμούς. Περισσότερο χρειαζόμαστε τον «Οκτώβρη» πέρα από την ανάγκη των ιστορικών αναφορών μας. Χρειαζόμαστε τον «Οκτώβρη» για την τρέχουσα πάλη μας με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Χρειαζόμαστε τον «Οκτώβρη» για την πιο βελτιωμένη προοπτική του σοσιαλισμού. Ως εκ τούτου ο «Οκτώβρης» είναι όχι μόνο το παρελθόν μας, είναι το παρόν μας και το μέλλον μας. Επομένως, επαναστάτης είναι -ακόμα- αυτός που υπερασπίζεται τη Σοβιετική Ενωση, όπως γράφτηκε σε μια αφίσα της Κομιντέρν χρόνια πριν.

Πηγή: ΚΟΜΕΠ

________
*Η σειρά των παραπάνω κειμένων αποτελούν την γραπτή εισήγηση του του Αϊτέκ Σονέρ Αλπάν στο διήμερο θεωρητικό συμπόσιο της ΚΟΜΕΠ που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στις 15 και 16 Δεκεμβρίου 2007, με θέμα: «Ζητήματα της έρευνας σχετικά με τις αιτίες της νίκης της αντεπανάστασης και καπιταλιστικής παλινόρθωσης με επίκεντρο την ΕΣΣΔ».
** Ο Αϊτέκ Σονέρ Αλπάν είναι εκπρόσωπος του θεωρητικού περιοδικού του Τουρκικού ΚΚ, «Gelenek».