Το αφήγημα της ντροπής

Σε λίγες μέρες το Μνημόνιο-3 θ’ αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους. Το ακριβές χρονοδιάγραμμα δεν έχει καμιά σημασία για τον ελληνικό λαό. Αν δηλαδή η ολοκλήρωση της συμφωνίας και συνακόλουθα η ψήφιση του Μνημόνιου-3 με συνοπτικές διαδικασίες από την ελληνική Βουλή θα γίνει έγκαιρα, ώστε να αντληθούν από το νέο δάνειο τα ποσά για την αποπληρωμή του ομόλογου που διακρατεί η ΕΚΤ και λήγει στις 20 Αυγούστου, ή αν θα χρειαστεί ένα νέο δάνειο-γέφυρα, όπως έγινε τον Ιούλη.

Στην πρώτη περίπτωση, το Μνημόνιο-3 θα συνοδεύεται από τον πρώτο εφαρμοστικό του νόμο, ενώ στη δεύτερη περίπτωση το δάνειο-γέφυρα θα συνοδεύεται από ένα νόμο με προαπαιτούμενα. Είτε έχουμε τον πρώτο εφαρμοστικό νόμο του Μνημόνιου-3 είτε τον τρίτο στη σειρά νόμο με προαπαιτούμενα, δεν αλλάζει τίποτα: αυτά που οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα απαιτήσουν θα γίνουν νόμος του ελληνικού κράτους, και με μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μάλιστα.

Θ’ ακολουθήσει, φυσικά, η γνωστή πλέον διαδικασία: τακτικές επιθεωρήσεις από την τρόικα (που πλέον έχει γίνει κουαρτέτο) και ψήφιση αντιλαϊκών-αντεργατικών εφαρμοστικών νόμων, που είτε θα προβλέπονται στο αρχικό μνημονιακό σχέδιο είτε θα προκύπτουν ως αναγκαία συμπληρωματικά μέτρα προκειμένου ν’ αντιμετωπίζονται οι «αστοχίες» στην κατάκτηση των δημοσιονομικών στόχων που θα τεθούν από το Μνημόνιο-3.

Πεντέμισι χρόνια τώρα ζούμε αυτή τη διαδικασία και δεν πρόκειται να ζήσουμε τίποτα το διαφορετικό. Διαφορές υπάρχουν μόνο στα πολιτικά «συμφραζόμενα». Δυο «αντιμνημονιακά» κόμματα, ένα μεγάλο κι ένα μικρό, θα διαχειριστούν τη διαδικασία του Μνημόνιου-3. Το πρώτο με απώλειες, όπως απώλειες είχαν και τα μεγάλα κόμματα που προηγήθηκαν στη μνημονιακή σκυταλοδρομία (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Ακόμη και στο χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα διαχειριστούν τη μνημονιακή πολιτική αυτά τα κόμματα δεν αναμένεται έκπληξη. Ο πολιτικός χρόνος έχει γίνει εξαιρετικά πυκνός, όπως θα έλεγε και ο… φιλόσοφος Μπαλτάς, με αποτέλεσμα το προσδόκιμο πολιτικής επιβίωσης των κομμάτων εξουσίας και ιδίως των ηγετών τους να μην ξεπερνά την τριετία.

Και μετά; Μετά… «θα οδεύσομεν προς εκλογάς». Είτε προλάβει ο Τσίπρας να τις κάνει με μια fast track διαδικασία το Σεπτέμβρη, είτε δεν προλάβει και αναζητήσει το κατάλληλο timing τους επόμενους μήνες, κάποια στιγμή, σύντομα, θα γίνουν εκλογές. Υπάρχει, βέβαια, και το σενάριο της συγκρότησης μιας κυβέρνησης «εθνικού σκοπού» ή «ευρείας συνεργασίας» ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί, όμως αυτό συγκεντρώνει τις λιγότερες (σχεδόν μηδενικές) πιθανότητες, διότι δεν συμφέρει στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οσο θα περνάει ο καιρός και οι συνέπειες του Μνημόνιου-3 (το οποίο θα προστεθεί στα δύο προηγούμενα) θα βιώνονται από τον ελληνικό λαό τόσο θα ξεθωριάζει η εικόνα του… καταματωμένου πρωθυπουργού που έπεσε μαχόμενος στα μαρμαρένια αλώνια των Βρυξελλών και θα απομυθοποιείται το αφήγημα της «πρώτη φορά Αριστεράς». Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει εκλογές το συντομότερο δυνατό, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο εσωτερικό του μορφώματος και να εκμεταλλευτεί την «αφασία» των εκλογέων. Γιατί όσο αυτοί θα ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη τόσο η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ θα κινείται στην περιοχή του «πλην».

Το αφήγημα (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς τον όρο του συρμού) της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έχει δυο κεφάλαια.

►Το πρώτο κεφάλαιο αφορά την πλατιά μάζα των ψηφοφόρων και έχει (περιληπτικά) την εξής μορφή: εμείς παλέψαμε, ματώσαμε, διαπραγματευτήκαμε μέχρι την τελευταία στιγμή και χάσαμε στο νήμα. Δεν είμαστε σαν τους άλλους που πήγαιναν στις Βρυξέλλες με τα χέρια ψηλά. Επομένως, είμαστε για εσάς η καλύτερη λύση. Μόνο εμείς μπορούμε να στρώσουμε τα πράγματα στο μέλλον.
►Το δεύτερο κεφάλαιο αφορά το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και, εκ των πραγμάτων, πρέπει να πάρει θεωρητικό χαρακτήρα. Το μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που θ’ ακολουθήσει τον Τσίπρα και την παρέα του και όχι την «παιδική χαρά της δραχμής», δεν μπορεί ν’ αρκεστεί στο φρέντο εσπρέσο που κερνά από τηλεοράσεως ο κυρ-Αλέκος τους ακροατές του. Θέλει πιο… σοφιστικέ πράγματα. Θέλει ένα αφήγημα που να πατάει… στέρεα στην Ιστορία, ώστε να μπορέσει ν’ αποκοιμηθεί ευτυχισμένο. Να πατάει στον Λένιν, ας πούμε, που ήταν ο… μετρ των συμβιβασμών, όπως με γλοιώδη αυταρέσκεια επαναλαμβάνει ένα από τα προβεβλημένα γουρούνια του τσιπρικού χοιροστάσιου. Θα επικαλούνταν και τον Ζαχαριάδη, αν το όνομα δεν προκαλούσε τόση αποστροφή στα γουρούνια του πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνισμού» κι αν δεν είχαν προλάβει να τον «καπαρώσουν» πριν δυο-τρία χρόνια οι της Iskra.gr, στη διαμάχη τους με τον Περισσό.

Οπως ο Λένιν έκανε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, προκειμένου να σώσει τη σοβιετική εξουσία, έτσι κι εμείς πρέπει να μείνουμε στην εξουσία, γιατί μόνον εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στο μέλλον, λένε οι (με το συμπάθειο) ινστρούχτορες της τσιπρικής ομάδας και αλληλοχειροκροτούνται για το μεγαλοφυές της σκέψης τους. Απορούμε μόνο γιατί σταματούν στη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ και δεν μιλούν και για τη ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), αλλά ελπίζουμε πως κάποιος θα το αποτολμήσει και αυτό. (σ.σ. το αποτόλμησε ήδη!)

Ετσι, τηρουμένων των αναλογιών, η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνεται με την Οκτωβριανή Επανάσταση και η στυγνή μνημονιακή πολιτική που αυτό το κόμμα συνεχίζει (παρέα με την ακροδεξιά ομάδα του Καμμένου) συγκρίνεται με τις τακτικές υποχωρήσεις που το κόμμα των μπολσεβίκων αναγκάστηκε να κάνει την πρώτη δεκαετία της σοβιετικής εξουσίας! O tempora o mores!

Το κόμμα των μπολσεβίκων υπέγραψε την άδικη για το σοβιετικό λαό συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, προκειμένου να μπορέσει να προστατέψει τη σοβιετική εξουσία, να οργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και να νικήσει στον εμφύλιο πόλεμο που οργάνωναν οι τσαρικοί λευκοφρουροί με τη συμμετοχή των συμμάχων τους ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και νίκησε.

Το κόμμα των μπολσεβίκων εισήγαγε τη ΝΕΠ, προκειμένου να μην καταρρεύσει η οικονομία και να μπορέσει στο μεταξύ να οργανώσει τη μεγάλη βιομηχανία και να περάσει στην αντεπίθεση για την εξάλειψη των καπιταλιστικών επιβιώσεων στη σοβιετική οικονομία. Και νίκησε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τι ακριβώς κάνει; Προσωρινές υποχωρήσεις, αυστηρά καθορισμένες, για να περάσει στην αντεπίθεση ενάντια στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο; Θα πρέπει να είσαι πολιτικά νήπιο ή «πρεζάκι του οπορτουνισμού» για να χάψεις ένα τέτοιο παραμύθι. Αρκούν και μόνο οι όρκοι πίστης στην «Ευρώπη», δηλαδή στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση, για να αντιληφθεί κανείς την «καταρχήν» προσήλωση αυτού του πολιτικού μορφώματος στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Η εξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ και της ενιαίας αγοράς σε ζώνη του ευρώ διέλυσε τα ιδεολογήματα περί «Ευρώπης των λαών», που κυριάρχησαν τη δεκαετία του ’80. Η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, δηλαδή στις εξαρτημένες, μέσου επιπέδου ανάπτυξης καπιταλιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα, διέλυσε τα ιδεολογήματα περί «οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης στη μεγάλη οικογένεια της ισότητας και της αλληλεγγύης». Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και το εξάμηνο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», επιστέγασμα της οποίας είναι ένα τρίτο δάνειο και ένα τρίτο Μνημόνιο, διέλυσε τα ιδεολογήματα περί «αλλαγής συσχετισμών» και «διαφαινόμενης ήττας του νεοφιλελευθερισμού».

Αν αποδείχτηκε κάτι το τελευταίο εξάμηνο, είναι πως η διαχείριση της κρίσης δεν είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και πολιτικής επιλογής, αλλά είναι απόρροια της λειτουργίας των σιδερένιων οικονομικών νόμων του καπιταλισμού. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να διαπραγματευθεί πολιτικά μια ηπιότερη πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Οχι τίποτα το σπουδαίο, κάποια αποσυμπίεση και επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Απέτυχε οικτρά.

Παρά ταύτα, αυτή η ίδια ηγετική ομάδα, με τις ευλογίες των ιμπεριαλιστών δανειστών, όχι μόνο παρέμεινε στην εξουσία, αλλά βαδίζει προς εκλογές, προκειμένου να επιτευχθεί το πέρασμα σ’ ένα νέο πολιτικό στάδιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι ως ναυαρχίδα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά απαλλαγμένο από τη «σαβούρα της δραχμής». Εύκολα μπορεί κανείς να κατανοήσει αυτή τη φαινομενικά αντιφατική εξέλιξη. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ηττημένο ηγεμόνα της περιόδου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που παραμένει στο θρόνο του και στηρίζεται από τη Ρώμη, επειδή έχει δώσει όρκο υποταγής στο imperium.

Τα υπόλοιπα, οι συγκρίσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους μπολσεβίκους και του Τσίπρα με τον Λένιν, δεν είναι απλώς ανιστόρητα, είναι γελοία. Αυτή τη γελοιότητα θα ενδυθεί το κομματικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ στο επόμενο συνέδριό του, έτσι που όταν αυτό το μόρφωμα περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία και οι σημερινοί προστάτες του στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες το πετάξουν στο σκουπιοδοτενεκέ της Ιστορίας, όπως πετά κανείς μια στυμμένη λεμονόκουπα, να μείνει μόνο η μπόχα της σαπίλας. Και οι άνθρωποι που θα σπεύδουν ν’ απομακρυνθούν από το πεδίο επενέργειας της μπόχας, να θυμούνται ότι στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα μια κλίκα αδίστακτων εξουσιαστών δημιούργησε αυτό το αφήγημα της ντροπής.

Ας μην περιμένουμε, όμως, το μέλλον. Οι καιροί ου μαινετοί! Η πικρή (για πολλούς) περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ κάνει πιο επιτακτικό το καθήκον των πρωτοπόρων ανθρώπων να καταπιαστούν με ζέση με το έργο της συγκρότησης ενός πραγματικά επαναστατικού πολιτικού φορέα, που θα δώσει φωνή σ’ εκείνους που σέρνονται πίσω από τρύπιες σημαίες και ντροπιαστικά αφηγήματα.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές δεν έχουν καμιά ανάγκη να γίνουν story tellers, αφηγητές ή –κατά την ανατολική παράδοση- παραμυθάδες. Εχουν τα επιστημονικά εργαλεία για να συγκροτήσουν τον προγραμματικό τους λόγο κι επειδή στόχος τους είναι όχι να διαχειριστούν το παλιό αλλά να το εξαφανίσουν, δεν έχουν ανάγκη από ψέματα. Στα χέρια τους η αλήθεια και η αποκάλυψή της στα μάτια των εργαζόμενων μαζών θα μεταβληθεί στο ύψιστο πολιτικό όπλο.

Πηγή: Κόντρα