Ας τελειώνουμε με το κίνημα της αριστεράς

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στα πλαίσια του διαδικτυακού διαλόγου “Κίνημα και αριστερά στην Κύπρο: το παρόν και το μέλλον”, οι ιδεογικές διαπιστώσεις του όμως έχουν γενικότερη αξία, και έχει ένα νόημα να τις εξετάσει κάποιος.
__
Όταν αναφερόμαστε και συζητάμε για κίνημα και αριστερά είτε στην Κύπρο είτε οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλό πρώτα να ξεκαθαριστεί το περιεχόμενο των όρων έτσι ώστε η όποια συζήτηση περί αριστεράς να τεθεί στις σωστές βάσεις για την ορθή συμπερασματική αναλυτική που θα προκύψει.

Πριν τοποθετηθώ λοιπόν είναι σημαντικό να αναφέρω την προβληματική του όρου αριστερά όσον αφορά την προσδιοριστική του ισχύ, το ασθενές της σαφήνειας του αλλά και της κενής περιεχομένου ταξικής βάσης του.

Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τον όρο κίνημα της αριστεράς αναδεικνύονται δυο αναφορικοί άξονες:

(α) ένας προθετικός και 

(β) ένας προϋποθετικός.

Πιο αναλυτικά, ο προθετικός άξονας χρησιμοποιεί τον όρο αριστερά ως να είναι το θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο με το οποίο μπορούμε και παίρνουμε το πολιτικό εισιτήριο ούτως ώστε να υπάρξει η δυνατότητα ενός κοινού πολιτικού εδάφους μιας δηλαδή ευρείας συμφωνίας σε βασικά ζητήματα. Κατά δεύτερον με τον προϋποθετικό πυλώνα ο όρος αριστερά χρησιμοποιείται για να τεθεί ένα εξ ορισμού αντιθετικό πλαίσιο της ίδιας της πραγματικότητας σε σχέση με την αλήθεια. Με άλλα λόγια προϋποτίθεται χωρίς περαιτέρω ανάλυση το συμπέρασμα ότι η ταξική πάλη δεν είναι κατ΄ανάγκην απαραίτητη στο αγώνα της αριστεράς άρα θα μπορούσε να αγκαλιάσει οποιοδήποτε αγώνα από εθνικιστικό μέχρι και απολιτικό.

Το κεντρικό σύνθημα για το 22ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ

Η διερώτηση για το τι μέλλει γενέσθαι για το κίνημα της αριστεράς εν γένει όπως και στην Κύπρο δεν προκύπτει ούτε για ακαδημαϊκούς αλλά ούτε επίσης για διασαφηνιστικούς λόγους. Απεναντίας, η διερώτηση προκύπτει λόγω κάποιων ιστορικών και πολιτικοοικονομικών αιτιών. Αυτά λοιπόν που παράγουν την διερώτηση είναι τα εξής:

►η απροσδιοριστία του όρου σε ιστορική βάση

►οι πολιτικές εκφράσεις του όρου αγκαλιάζει σχεδόν όλες τις πολιτικές ιδεολογίες

► η εξαφάνιση και η εξάλειψη των εννοιολογικών και θεωρητικών εργαλείων για μια ταξική και μαρξιστική/λενινιστική ανάλυση με σκοπό την πολιτική σύγχυση όποιας εργατικής οργάνωσης γύρω από καθαρές ταξικές απαιτήσεις και θέσεις.

Το ερώτημα για το παρόν και το μέλλον λοιπόν του κινήματος της αριστεράς εν γένει απαντάται έχω την εντύπωση με ευκολία: το κίνημα της αριστεράς και η έννοια που την συγκροτεί είναι ένα αφαιρετικό ζήτημα που αφορά το “τίποτα”. Το τι εννοείται με το “τίποτα” μας απαντά το Μαρξ όταν κάνοντας κριτική στο Χέγκελ υποστηρίζει: “μια εγκατάλειψη της αφηρημένης σκέψης πού κινείται μόνη μέσα στη σκέψη, πού δεν έχει μάτια, δόντια, αυτιά…”. Ο όρος ή η έννοια της αριστεράς έγκειται σε μια προβληματική αφαίρεση γιατί δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα του κινήματος με αποτέλεσμα η όποια χρήση της να παραγάγει κενά και αποσπασματικά συμπεράσματα.

Η ελληνική(κ πλήρως ξεσαλωμένη) παραλλαγή

Για να είμαστε όμως συνεπείς με το ερώτημα θα πρέπει να προσδιορίσουμε αυτό το “τίποτα” πάνω σε πραγματολογικές βάσεις των κυπριακών δεδομένων. Εντός λοιπόν αυτού του απροσδιόριστου όρου “αριστερά” υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που το συγκροτούν. Τα χαρακτηριστικά αυτά αφορούν την υλική βάση της συγκεχυμένης πολιτικής εποχής αναφορικά με το εργατικό/ταξικό κίνημα και βεβαίως όχι με το αριστερό.

Χαρακτηριστικά της αριστεράς που συγκροτούν την απροσδιοριστία της:

1) το τέλος της ιδεολογίας ως ολοκληρωτισμός
2) ο πολιτικός φαντασιακός “ρεαλισμός”
3) η ταξική πάλη ως παρωχημένος πια αγώνας
4) το νέο πολικό υποκείμενο ως ατομικιστική αυτο-αναφορά
5) η εκμετάλλευση του κεφαλαίου ως μια αξεπέραστη κανονικότητα
6) ο ιμπεριαλισμός ως η φυσική ροή των πραγμάτων
7) η εργασία ως επιβίωση
8) ο κομμουνισμός ως το νοσταλγικό φαντασιακό ενός φαντασιακού μέλλοντος τρέφοντας την συνθηκολόγηση μιας παραμονής και αποδοχής του ύστερου καπιταλισμού
9) η αποκήρυξη της επαναστατικής δράσης
10) η υπακοή στην αστική νομιμότητα

Για τα κυπριακά δεδομένα ο όρος “αριστερά”, ο οποίος εκφράζεται αυτή τη στιγμή στην πολιτική πραγματικότητα, ως δηλαδή κίνημα, ονομάζεται ΑΚΕΛ. Όταν μιλάμε δηλαδή για κίνημα και αριστερά θα ήταν άστοχο να μην αναφερθούμε στο ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ, με άλλα λόγια, είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που εκφράζει και συγκροτεί το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο.

Αν λοιπόν το ΑΚΕΛ είναι και το κίνημα της κυπριακής αριστεράς τότε ταυτόχρονα είναι και το κίνημα που συγκροτεί την απροσδιοριστία και το κενό του περιεχομένου των θέσεων και των πολιτικών πρακτικών. Τα χαρακτηριστικά λοιπόν που συγκροτούν την αριστερά σήμερα συγκροτούν και το κόμμα που τα εκφράζει σε πραγματολογικό επίπεδο.

Αν ενδιαφερόμαστε λοιπόν για μια ταξικό κινηματικό μέτωπο στην Κύπρο καλύτερα να αφιερώσουμε γνώσεις και πράξεις όχι στο να συγκροτηθεί ένα κίνημα αριστεράς αλλά να συγκροτηθεί ένα ταξικό κίνημα. Με άλλα λόγια ας τελειώνουμε επί τέλους με το ζήτημα της αριστερού κινήματος όπως τελείωσε η μαρξιστική/λενινιστική και κομμουνιστική θεωρία με το ζήτημα του θεού. Η αριστερά είναι ο νέος θεός που στοιχειώνει τα πολιτικά κόμματα που θα μπορούσαν να αποκτήσουν την ταξική ανασύνταξη και οργάνωση. Το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο, μετά και το τελευταίο συνέδριο του ΑΚΕΛ, απέδειξε ότι είναι πιστό σε αυτόν τον θεό αποδεσμεύοντας από το κόμμα τα εξής:

1) την ταξική οργάνωση όλων των κοινοτήτων και μειονοτήτων στη Κύπρο
2) την ταξική πάλη συμπεριλαμβάνοντας εργάτες, αγρότες, δημόσιους υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες, αλλοδαπούς και ανέργους.
3) την κοινωνική χειραφέτηση 

Το ΑΚΕΛ είναι το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο αλλά και το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο είναι το ΑΚΕΛ. Η αριστερά η οποία αποδεσμεύεται από όποια ταξική αναφορά και σε όποια ρήξη με τον καπιταλισμό καταντάει να συνθηκολογεί με το καπιταλισμό και να υπακούει όπως και να εμπιστεύεται την τάξη που τον εκπροσωπεί. To ΑΚΕΛ σήμερα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που τροφοδοτεί το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο με λανθασμένες πολιτικές και επιστημονικές αναλύσεις και με ρητορείες που αποσκοπούν στην σύγχυση του κινήματος. Ας τελειώνουμε λοιπόν με την αριστερά και ας συγκροτήσουμε ένα ταξικό κίνημα για την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση για μια χειραφετημένη λαϊκή δημοκρατία με το λαό της Κύπρου να είναι κυρίαρχος στην πατρίδα του. Αν η ανάγκη και η ιστορία το απαιτεί να συγκροτηθεί ένα ταξικό κίνημα αυτό πρέπει να γίνει από το ΑΚΕΛ και αν το ΑΚΕΛ δεν έχει, που δεν έχει τέτοιους πολιτικούς σκοπούς, τότε το κίνημα παραμένει χωρίς οδηγό και ο λαός απομονωμένος ανοργάνωτος στα δόντια των καπιταλιστών και της αστικής τάξης.

Αντρέας Ιωάννου

Πηγή: Αγκάρρα