Τι κρύβει ο λόγος κατά των «συνωμοσιολόγων». Το Κράτος κατά της Δημοκρατίας

του Τιερί Μεϊσάν

Κατόπιν αιτήματος του Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα δημοσίευσε ένα σημείωμα σχετικά με το διεθνές «συνωμοσιολογικό» κίνημα. Ο στόχος του. Να προετοιμαστεί νέα νομοθεσία που θα απαγορεύσει την έκφραση του.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 επέτρεψε την θέσπιση μιας «μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης» (Patriot Act), και την έναρξη μιας σειράς αυτοκρατορικών πολέμων. Σταδιακά, οι ευρωπαϊκές ελίτ ευθυγραμμίστηκαν με τους ομολόγους τους πέρα από τον Ατλαντικό. Παντού, ανησυχούν οι πολίτες ότι εγκαταλείπονται από τα κράτη τους και αμφισβητούν τους θεσμούς τους. Προσπαθώντας να διατηρηθούν στην εξουσία, οι ελίτ είναι έτοιμες από τώρα και στο εξής να χρησιμοποιήσουν βία για να φιμώσουν κάθε αντίσταση.

Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Ολάντ,εξωμοίωσε ό, τι ο ίδιος αποκαλεί «θεωρίες συνωμοσίας» με τον ναζισμό και κάλεσε να αποτραπεί η διάδοση τις στο Διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Έτσι δήλωσε στις 27 Ιανουαρίου 2015 στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος: « [Ο αντισημιτισμός] συντηρεί τις θεωρίες συνωμοσίας που εξαπλώνονται χωρίς όρια. Θεωρίες συνομωσίας που οδήγησαν, κατά το παρελθόν, ήδη στο χειρότερο "(...)

«[Η] απάντηση είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η διάδοση των συνομωσιαλογικών θέσεων ξεκινά από το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτό είναι καταρχήν μέσω λόγου που ετοιμάστηκε η εξόντωση. Πρέπει να δράσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ακόμα και διεθνές, για να οριστεί ένα νομικό πλαίσιο μπορεί, και να τεθούν ενώπιον των ευθυνών τους οι πλατφόρμες του Διαδικτύου που διαχειρίζονται τα κοινωνικά δίκτυα και να επιβληθούν κυρώσεις σε περίπτωση παράβασης» [1]

Ορισμένοι υπουργοί επέκριναν επίσης αυτό που ονομάζουν θεωρίες συνωμοσίας, ως τόσοι «ζυμώσεις μίσους και της διάλυσης της κοινωνίας».

Γνωρίζοντας ότι ο Πρόεδρος Ολάντ ονομάζει «θεωρία συνωμοσίας» την ιδέα ότι τα κράτη, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα τους -συμπεριλαμβανομένων των δημοκρατιών- έχουν μια αυθόρμητη τάση να ενεργούν προς το συμφέρον τους και όχι προς εκείνο των πολιτών τους, μπορούμε να συμπεραίνουμε ότι κατέφυγε σε αυτή τη σύγχυση για να δικαιολογήσει μια πιθανή λογοκρισία των αντιπάλων του.
Η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται από τη δημοσίευση από το Ίδρυμα Jean Jaurès, μια δεξαμενή σκέψης του Σοσιαλιστικού Κόμματος του οποίου ο κ Ολλανδία ήταν γενικός γραμματέας, ένος σημειώματος με τίτλο «θεωρίες συνωμοσίας: μια επισκόπηση» [2].

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις πολιτικές σχέσεις του Φρανσουά Ολάντ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Ιδρύματος Jean-Jaurès, του Παρατηρητηρίου των πολιτικών ριζοσπαστισμών του και του συντάκτη του σημειώματος του, και ας επικεντρωθούμε στο μήνυμά του και το ιδεολογικό περιεχόμενο του.

Ορισμοί των «θεωριών συνωμοσίας»

Οι όροι «θεωρίες συνωμοσίας» και «συνωμοσιολογία» αναπτύχτηκαν στη Γαλλία μετά την έκδοση του βιβλίου μου για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το Μεγάλο Ψέμα [3].

Εκείνη την εποχή, είχαμε πρόβλημα να καταλάβουμε τι εννοούσαν, επειδή αναφέρονταν στην αμερικανική πολιτική ιστορία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποκαλούσαν κοινώς «συνωμοσιολόγους» εκείνους για τους οποίους ο πρόεδρος Κένεντι δεν είχε δολοφονηθεί από έναν άνδρα και μόνο, αλλά από πολλούς, σχηματίζοντας μια συνωμοσία (με τη δικαστική έννοια).

Με τη πάροδο του χρόνου, αυτές οι εκφράσεις εγγράφτηκαν στη γαλλική γλώσσα και εναποτέθηκαν με αναμνήσεις της δεκαετίας του ’30 και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, αυτές που αφορούν την καταγγελία της «εβραϊκής συνωμοσίας». Αυτές οι εκφράσεις είναι επομένως σήμερα πολυσημικές, εννοώντας μερικές φορές τον αμερικανικό νόμο της σιωπής και, σε άλλες στιγμές, τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό.
Στο σημείωμά του, το Ίδρυμα Jean-Jaurès δίνει το δικό του ορισμό της «συνωμοσιολογίας».

Είναι «μια ‘εναλλακτική’ αφήγηση που ισχυρίζεται να ανατρέψει σημαντικά τις γνώσεις που είχαμε για ένα γεγονός και ως εκ τούτου να ανταγωνιστεί την κοινώς αποδεκτή ‘έκδοση’ που στιγματίζεται ως ‘επίσημη’» »(σελ. 2).

Να παρατηρήσουμε ότι ο ορισμός αυτός δεν ισχύει παρά για τα παραληρήματα των ψυχικά ασθενών. Έτσι, ο Πλάτων υποστήριζε με το μύθο του σπηλαίου να αμφισβητήσει τις βεβαιότητες της εποχής του, ο Γαλιλαίος με την ηλιοκεντρική θεωρία του αμφισβητούσε την ανάγνωση που η εποχή του έκανε από την Αγία Γραφή, κ.λπ.
Από την πλευρά μου, και επειδή βλέπουν στο πρόσωπο μου τον «πάπα της συνομωσιολογίας» ή μάλλον τον «αιρεσιάρχη» σύμφωνα με τα λόγια του Ιταλού φιλοσόφου Roberto Quaglia, επιβεβαιώνω την ριζοσπαστική πολιτική δέσμευση μου, σύμφωνα με την ένια του γαλλικού ρεπουμπλικανικού ριζοσπαστισμού του Léon Bourgeois [4], του Ζορζ Κλεμανσό [5], των Alain [6] και Jean Moulin [7]. Για μένα, όπως και για εκείνους, το κράτος είναι ένας Λεβιάθαν που από τη φύση του καταχράται αυτών που κυβερνά.

Ως ριζοσπαστικός ρεπουμπλικανός, έχω τη συνείδηση ότι το Κράτος είναι ο εχθρός του γενικού συμφέροντος της Res Publica, λόγος για τον οποίον δεν επιθυμώ να το καταργήσω, αλλά να το δαμάσω. Το ρεπουμπλικανό ιδεώδες είναι συμβατό με διάφορα πολιτικά καθεστώτα -συμπεριλαμβανομένης της μοναρχίας, όπως το κατέγραψαν επίσημα οι συντάκτες της Διακήρυξης του 1789-.

Αυτή η αντίσταση, την οποία αμφισβητεί το σημερινό Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχει επηρεάσει τόσο την ιστορία μας στο σημείο που το 1940 ο Φιλίπ Πεταίν κατάργησε τη Δημοκρατία για να διακηρύξει το «γαλλικό Κράτος». Αμέσως μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του, κατήγγειλα τον πεταινισμό (Petainism) του Φρανσουά Ολάντ [8]. Σήμερα, ο κ Ολάντ ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τη Δημοκρατία για την καταπολεμήσει καλύτερα και η αντιστροφή του των αξιών βύθιζει τη χώρα σε σύγχυση.

Ποιοι είναι οι «συνωμοσιολόγοι»;

Οι «συνομωσιολόγοι» είναι πολίτες που αντιτίθενται στην παντοδυναμία του Κράτους και οι οποίοι επιθυμούν να το θέσουν υπό επιτήρηση.
Το Ίδρυμα Jean Jaurès τους περιγράφει ως εξής:

«[Είναι ένα] ετερογενές κίνημα, που έχει εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό με την κίνηση των αρνητών, και οπού συναντιούνται θαυμαστές του Ούγκο Τσάβες και οπαδοί του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ένας υπόκοσμος που αποτελείται από πρώην αριστεριστές ή της άκρας αριστεράς, πρώην «Αγανακτισμένους», οπαδοί της εθνικής κυριαρχίας, εθνοεπαναστάτες, υπερεθνικιστές νοσταλγούς του Τρίτου Ράιχ, ακτιβιστές αντι-εμβολιασμού, υποστηρικτές της κλήρωσης, ρεβιζιονιστές της 11ης Σεπτεμβρίου, αντισιωνιστές, αφροκεντρικούς, survivalists, οπαδούς της «εναλλακτικής ιατρικής», πράκτορες επιρροής του ιρανικού καθεστώτος, οπαδούς του καθεστώτος του Μπαχάρ, χριστιανούς ή ισλαμιστές φονταμενταλιστές» (σελ. 8).

Να σημειωθούν τα αμαλγάματα και τις ύβρεις αυτής της περιγραφής για να δυσφημήσουν τα άτομα που περιγράφονται.

Οι μύθοι των «συνομωσιολόγων»

Το Ίδρυμα Jean Jaurès συνεχίζει το διασυρμό του, κατηγορώντας τους «συνωμοσιλόγους» ότι αγνοούν τις πραγματικότητες του κόσμου και πιστεύουν αφελώς σε τετριμμένους μύθους.
Έτσι, φέρεται να πιστεύουμε στη «Παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία», στη «συνωμοσία των Illuminati» και στο «μύθο Rothschild» (σελ. 4). Και για να γίνουν πιστευτές αυτές οι τρεις βεβαιώσεις, παραθέτει το παράδειγμα μόνο του «μύθου Rothschild»: ο μπλόγκερ Étienne Chouard -του οποίου δεν αφορά μόνο τη Δημοκρατία ως res publica, αλλά πηγαίνει πολύ πιο πέρα για να μελετήσει την Δημοκρατία [9] -υποστηρίζει ότι ο νόμος Πομπιντού-Rothschild του 1973 είναι η πηγή του χρέους της Γαλλίας. Και το Ίδρυμα να αντικρούσει αυτόν τον ισχυρισμό παραθέτοντας ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στη Libération .

Να σημειώσουμε εδώ ότι το παράδειγμα του Étienne Chouard μας αφήνει ανικανοποίητους για τις τους άλλους δύο αναφερομένους μύθους. Προπαντός, το Ίδρυμα απευθύνεται σε αδαείς ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει την απάντηση του κ Chouard στο άρθρο της Libération [10], ούτε τη συμβολή του «συνωμοσιλόγου» Μισέλ Ροκάρ [11]. Πράγματι, απ’ αυτή τη συζήτηση, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο νόμος του 1973 επέτρεψε την έκρηξη του γαλλικού χρέους σε όφελος των ιδιωτικών τραπεζών, γεγονός που θα ήταν αδύνατο προηγουμένως.

Η «συνωμοσφαίρα»

Για το Ίδρυμα Jean-Jaurès, οι συνομωσιολόγοι διανοούμενοι είναι

«ως επί το πλείστον Βορειοαμερικανοί. Ιδιαίτερη μνεία για τους Webster Tarpley και William Engdhal (και οι δύο πρώην μέλη της αμερικανικής πολιτικο-σεκταριστικής οργάνωσης με επικεφαλής τον Lyndon LaRouche), Wayne Madsen (WayneMadsenReport.com), Kevin Barrett (VeteransToday.com) ή ακόμη τον Michel Chossudovsky (Globe Research, Mondialisation.ca ). Με τους Ευρωπαίους ομολόγους τους, οι τελευταίοι σχηματίζουν ένα είδος Διεθνούς στην οποία ο Τιερί Μεϊσάν, πρόεδρος του Voltaire Network, προσπάθησε να δώσει συγκεκριμένη μορφή τον Νοέμβριο 2005 συγκεντρώνοντας στις Βρυξέλλες ένα «αντι-ιμπεριαλιστικό συνέδριο» - «Axis for Peace»- του οποίου ο κατάλογος των συμμετεχόντων διαβάζεται σαν who’s who των πιο γνωστών συνομωσιολόγων συγγραφεων της εποχής» (σελ. 8).

Να παρατηρήσουμε καταρχήν ότι το ίδρυμα Jean-Jaurès δεν πρέπει να διαβάσει παρά τα γαλλικά και αγγλικά, και δεν κοίταξε τον κατάλογο των συμμετεχόντων στον «Άξονα για την Ειρήνη», και έτσι πιστεύει ότι το φαινόμενο που περιγράφει αφορά μόνο τη Γαλλία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ περιλαμβάνει πολλά έγγραφα στα γερμανικά, αραβικά, ισπανικά, ιταλικά, περσικά, πολωνικά, πορτογαλικά και ρωσικά, γλώσσες που είναι εξάλλου πλειοψηφία στον Axis for Peace.
Να σημειώσουμε επίσης, τον κακόβουλο χαρακτήρα της νύξης για «την αμερικανική πολιτικο-σεκταριστική οργάνωση με επικεφαλής τον Lyndon LaRouche».

Πράγματι, την εποχή που ο William Webster Tarpley και Engdhal ήταν μέλη αυτής της οργάνωσης, αυτό το κόμμα πραγματοποιούσε συνέδριο με τη γαλλική αδελφή οργάνωση του, Lutte ouvrière.
Λίγο παραπέρα, το Ίδρυμα Jean-Jaurès δεν παραλείπει να αναφέρει τον κωμικό Ντιεντονέ Μ’Μπαλά Μ’Μπαλά, του οποίου το κράτος επιδιώκει να απαγορεύσει τις παραστάσεις του, τον κοινωνιολόγο Αλέν Soral, του οποίου η ιστοσελίδα (Egalite Et Reconciliation.fr ) σπάει όλα τα ρεκόρ ανάγνωσης από το κοινό της Γαλλίας, και τον Alain Benajam (facebook.com/alain.benajam), πρόεδρο του Voltaire Network Γαλλίας και εκπρόσωπο της κυβέρνησης Νοβορωσίας του Donbass.

Οι πολιτικές ιδέες των «συνωμοσιολόγων»

Μετά από αυτά τα ορεκτικά, το Ίδρυμα Jean-Jaurès φτάνει στο επίκεντρο της συζήτησης, αυτής των πολιτικών ιδεών. Ορίζει ως παρακάτω εκείνες των «συνωμοσιολόγων»:

 «η διαγράφη οποιασδήποτε φυσικής διάκρισης μεταξύ των αυταρχικών καθεστώτων και των φιλελεύθερων δημοκρατιών (που θεωρούνται περισσότερο "ολοκληρωτικά" από το χειρότερο ολοκληρωτισμό)»,
 «η απόρριψη [] κάθε αντι-ρατσιστικής νομοθεσίας με πρόσχημα την υπεράσπιση της ‘ελευθερίας της έκφρασης’»,
 «η απόρριψη της σχετικότητας της διαίρεσης αριστερά-δεξιά, το πραγματικό χάσμα είναι αυτό μεταξύ ‘του Συστήματος’ (ή της ‘Αυτοκρατορίας’ ή της ‘ολιγαρχίας’) και εκείνων που του αντιστέκονται», (σελ. 8)
 «η ιδέα ότι ο σιωνισμός είναι ένα ‘σχέδιο κυριαρχίας’ του κόσμου» (σελ. 9).

Το Ίδρυμα Jean Jaurès στοχεύει ακριβώς τα αντικείμενα σύγκρουσης, αλλά μεγαλώνει τη γραμμή για να υποτιμήσει τους αντιπάλους του. Για παράδειγμα, κανείς δεν αντιτάχθηκε στην νομοθεσία για την καταπολέμηση του ρατσισμού, αλλά αποκλειστικά και μόνο στη διάταξη του νόμου Fabius-Gayssot που τιμωρεί με φυλάκιση όποιον συζητά για την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης [12]

Τι είναι ο σιωνισμός;

Το Ίδρυμα πραγματοποιεί έπειτα μια πολύ μεγάλη ανάλυση για τις εργασίες μου για το Σιωνισμό. Τις παραμορφώνει και σε συνέχεια τις σχολιάζει:

«Ο αντι-Σιωνισμός που διεκδικείται εδώ από τον Thierry Meyssan δεν έχει σχέση με την κριτική μιας προσωρινής πολιτικής, αυτής των κυβερνήσεων που διαδέχτηκαν στη κεφαλή του Κράτους του Ισραήλ. Δεν ανήκει σε αντι-αποικιοκρατία που θα ικανοποιούταν με την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα εδάφη μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Δεν ανήκει ούτε σ’ ένα διεθνισμό που θα έβλεπε με καχυποψία, λόγω αρχής, κάθε εθνικό κίνημα απ’ όπου και αν προέρχεται, ακριβώς επειδή δεν θεωρεί τον σιωνισμό ως ένα εθνικό κίνημα. Αυτός ο αντισιωνισμός παρανοϊκής φύσης δεν φιλοδοξεί να καταπολεμήσει τον Σιωνισμό σχεδιασμένο στην ποικιλία των ιστορικών εκφράσεων του, αλλά μια φαντασμαγορική ύδρα που είναι η πηγή της δυστυχίας στον κόσμο».

Θέλοντας να συνάψει συμπέρασμα σε αυτή τη συζήτηση και δίνοντας του μια τεράστια θέση στην ανάλυσή του, το Ίδρυμα Ζαν Jaurès τονίζει τη σημασία του. Υπερασπίζομαι πράγματι μια θέση που μέχρι σήμερα ήταν απούσα από τη δυτική πολιτική συζήτηση [13]:
 Ο πρώτος αρχηγός Κράτους που δήλωσε την πρόθεσή του να συγκεντρώσει τους Εβραίους όλου του κόσμου σε ένα Κράτος που θα ήταν δικό τους ήταν ο Λόρδος Κρόμγουελ το δέκατο έβδομο αιώνα. Το σχέδιο του, καθαρά διατυπωμένο, ήταν να χρησιμοποιήσει την εβραϊκή διασπορά για την επέκταση της αγγλικής ηγεμονίας. Το σχέδιο αυτό υπερασπίστηκε απ’ όλες τις διαδοχικές βρετανικές κυβερνήσεις και γράφτηκε από τον Benjamin Disraeli στην ημερήσια διάταξη της Διάσκεψης του Βερολίνου.
 Ο Theodor Herzl ο ίδιος ήταν μαθητής του Cecil Rhodes, ο θεωρητικός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο Herzl πρότεινε αρχικά να δημιουργηθεί το Ισραήλ στην Ουγκάντα ​​ή στην Αργεντινή, καθόλου στην Παλαιστίνη. Όταν κατάφερε να προσκολλήσει Εβραίους ακτιβιστές στο βρετανικό σχέδιο, αγόρασε γη στην Παλαιστίνη δημιουργώντας το Εβραϊκό Πρακτορείο του οποίου τα καταστατικά άρθρα είναι πλήρες αντίγραφο της εταιρείας του Cecil Rhodes στη Νότια Αφρική.
 Το 1916-1917, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφιλιωθηκαν με τη δέσμευση να δημιουργήσουν μαζί το κράτος του Ισραήλ, είναι η Διακήρυξη Μπάλφουρ για το Λονδίνο και τα 14 σημεία του Ουίλσον για την Ουάσιγκτον.

Είναι συνεπώς απολύτως παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Herzl εφηύρε τον σιωνισμό, να διαχωρίσει το σιωνιστικό σχέδιο από την βρετανική αποικιοκρατία, και να αρνηθεί ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ένα εργαλείο του κοινού αυτοκρατορικού σχεδίου του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον.

Η θέση του Σοσιαλιστικού Κόμματος για το θέμα αυτό δεν είναι αθώα. Το 1936, πρότεινε με τον Léon Blum τη μεταφορά των Γερμανωεβραίων στα νότια του Λίβανου, έτσι ώστε αυτό το έδαφος να προσαρτηθεί από το Ισραήλ όταν θα συστηνόταν [14]. Αλλά το σχέδιο απορρίφθηκε γρήγορα από τον Γάλλο Ύπατο Αρμοστή στη Βηρυτό, Κόντη Damien de Martel de Janville, επειδή παραβίασε σαφώς την εντολή της Κοινωνίας των Εθνών. Σήμερα, το ισραηλινό λόμπι, που δημιουργήθηκε το 2003 μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, και ενώ ο Φρανσουά Ολάντ ήταν πρώτος γραμματέας, ονομάζεται φυσικά Σερκλ Λεόν Μπλουμ (Cercle Léon-Blum).

Τελικές παρατηρήσεις

Το 2008, ο καθηγητής Cass Sunstein, σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και σύζυγός της Πρέσβειρας των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, είχε γράψει ένα παρόμοιο σημείωμα [15].
Έγραφε:

« Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε μια σειρά από πιθανές απαντήσεις.
 1. Η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύσει τις θεωρίες συνωμοσίας.
 2. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να επιβάλει κάποιο είδος φόρου, οικονομικού ή άλλου, σχετικά με εκείνους που διαδίδουν τέτοιες θεωρίες.
 3. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να μπει σε αντίλογο για να δυσφημίσει τις θεωρίες συνωμοσίας.
 4. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να προσλάβει αξιόπιστους ιδιώτες για αναπτύξουν τον αντίλογο.
 5. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να συμμετάσχει σε άτυπη επικοινωνία με τρίτους και να τους ενθαρρύνει».

Τελικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να χρηματοδοτήσει άτομα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, για να διαταράξουν τα φόρα των «συνωμοσιολογικών» ιστοσελίδων και για να δημιουργήσουν ομάδες δράσης.
Αυτά τα μέτρα δεν αρκούσαν, και η Γαλλία αναμένεται να λάβει αυταρχικά μέτρα.
Όπως και στο παρελθόν, οι γαλλικές ελίτ, των οποίων το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποτελεί την δήθεν αριστερή πτέρυγα, τέθηκαν υπό τις διαταγές της κύριας στρατιωτικής δύναμης της εποχής, δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτείων.
Για την υλοποίηση του σχέδιου αυτού, μένει να καθοριστεί ποιος θεσμός, αναγκαστικά διοικητικός, θα είναι υπεύθυνος για τη λογοκρισία και ποια θα είναι τα κριτήρια του.
Μην είμαστε αφελείς, πλησιάζουμε μια αναπόφευκτη βιαία αναμέτρηση.

Πηγή: Δύκτιο Βολταίρος 

___________

«Θεωρίες συνωμοσίας: μια επισκόπηση» από τον Rudy Reichstadt, του Ιδρύματος Jean Jaurès του Σοσιαλιστικού Κόμματος, 24 Φεβρουαρίου 2015. (PDF - 159.3 ko)

[1] « Discours de François Hollande au Mémorial de la Shoah » (Ομιλία του Φρανσουά Ολάντ στο Memorial του Ολοκαυτώματος), από τον François Hollande, Réseau Voltaire, 27 Ιανουαρίου 2015.
[2] «θεωρίες συνωμοσίας: μια επισκόπηση» του Rudy Reichstadt, παρατηρητήριο του ριζοσπατισμού, Ίδρυμα Jean Jaurès, Σοσιαλιστικό Κόμμα, 24 Φεβρουαρίου 2015.
[3] L’Effroyable Imposture suivi de Le Pentagate (Το μεγάλο ψέμα και το Pentagate), από τον Thierry Meyssan, Νέα επανέκδοση, πλήρως ενημερωμένη και σχολιασμένη, εκδόσεις Demi-Lune.
[4] Léon Bourgeois, Γάλλος γλύπτης (1851-1925). Θεωρητικός του «solidarism», Αλληλέγγυος (που οι σημερινοί σοσιαλιστές μπερδεύουν με την Fraternité, Αδελφότητα). Διετέλεσε πρόεδρος του Ριζοσπαστικού Κόμματος, Πρόεδρος του Συμβουλίου των Υπουργών, πρώτος πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών και Νόμπελ Ειρήνης το 1920. Με την υποστήριξη του Τσάρου Νικολάου ΙΙ, έβαλε την αρχή της διαιτησίας μεταξύ των Κρατών, από την όποια το Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών είναι η σημερινή κατάληξη.
[5] Ζορζ Κλεμανσό (1841-1929). Υπερασπίστηκε τις κομμούνες ενώπιον της δεξιάς, και πολέμησε τη σοσιαλιστική αριστερά του Jules Ferry, τόσο κατά του σχεδίου αποικιοκρατίας της όσο και κατά του οράματος του κοσμικού κράτους. Ενώ, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, η χώρα φαινόταν ότι θα ηττηθεί, έγινε Πρόεδρος και την οδήγησε στη νίκη.
[6] Alain, Γάλλος φιλόσοφος (1868-1951), συν-ιδρυτής της Επιτροπής Επαγρύπνησης των αντιφασιστών διανοουμένων (CVIA). Αγωνίστηκε για μια Δημοκρατία που να προστατεύει την ελευθερία, αυστηρά ελεγχομένη από το λαό.
[7] Ο Jean Moulin, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος (1899-1943). Ο ίδιος τάχθηκε με τους Ισπανούς Ρεπουμπλικάνους και οργάνωσε, παράνομα, παρά την ουδέτερη σοσιαλιστική κυβέρνηση, την αποστολή όπλων για την αντίσταση κατά των Φρανκιστών. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας, διεύθυνε το Εθνικό Συμβούλιο Αντίστασης, όπου είχε συγκεντρώσει όλες τις πολιτικές αποκρούσεις εκτός αυτών που πολέμησαν στο πλευρό του Φράνκου στην Ισπανία. Συνελήφθη από τους Ναζί, και πέθανε κάτω από βασανιστήρια.
[8] « La France selon François Hollande » (Η Γαλλία Φρανσουά Ολάντ), από τον Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 Ιουλίου, 2012.
[9] Η Δημοκρατία προσέχει ώστε η εξουσία να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Η δημοκρατία απαιτεί ότι η εξουσία ασκείται από όλους τους πολίτες.
[10] «Analyse des réflexions de Monsieur Beitone sur la prétendue rumeur d’extrême droite à propos de la loi de 1973» (Ανάλυση των σκέψεων του Κύριου Beitone για την υποτιθέμενη ακροδεξιά φήμη σχετικά με το Νόμο του 1973), από τον Étienne Chouard, 30 Δεκεμβρίου, 2011.
[11] Εκπομπή Mediapolis στο ραδιόφωνο Ευρώπη 1, 22 Δεκεμβρίου 2012, ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ ήταν φιλοξενούμενος των Michel Field και Olivier Duhamel.
[12] Πολλοί πολιτικοί αντιστάθηκαν ανεπιτυχώς σε αυτό το νόμο, συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου Ζακ Σιράκ και των πρώην πρωθυπουργών Ντομινίκ ντε Βιλπέν και Φρανσουά Φιγιόν.
[13] “Ποιος είναι ο εχθρός;”, τον Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν, ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2014.
[14] My Enemy’s Enemy: Lebanon in the Early Zionist Imagination, 1900-1948 (ο εχθρός του εχθρού μου είναι: ο Λίβανος στην Πρώιμη Σιωνιστική Φαντασία, 1900-1948) , από τη Laura Zittrain Eisenberg, Wayne State University Press (1994). Διδακτορική διατριβή που επαληθεύεται από τον Itamar Rabinovitch στην ισραηλινή πλευρά και τον Καμάλ Salibi από τη λιβανέζικη πλευρά.
[15] «Conspiracy Theories» (θεωρίες συνωμοσίας), Cass R. Sunstein & Adrian Vermeule, Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, 15 Ιανουαρίου, 2008.