Κάλπικες αυτοκριτικές και ιδεολογήματα

Ο Ν. Φίλης ανήκει στην προεδρική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και η τοποθέτησή του ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου (μολονότι είναι πρωτοεκλεγείς ως βουλευτής) αποτελεί απόδειξη της στενής σχέσης του με τον Τσίπρα. Η καθημερινή παρουσία του στα τηλεοπτικά πάνελ δείχνει πως έχει υποδειχτεί από το Μαξίμου ως αυθεντικός εκφραστής της επίσημης κυβερνητικής γραμμής, την οποία παρουσιάζει με τις απαραίτητες «ουρές», χάρη στο ότι δεν είναι μέλος της κυβέρνησης και δεν έχει τις ίδιες δεσμεύσεις μ’ έναν υπουργό.

Ο Κ. Ησυχος ανήκει στην «Αριστερή Πλατφόρμα» και τοποθετήθηκε ως αναπληρωτής υπουργός στο υπουργείο Αμυνας για «να ‘χει το νου του» στον Καμμένο. Δεν είναι από τους τηλεοπτικούς σταρ της πρώτης γραμμής.

Τι συνδέει αυτά τα δύο στελέχη; Η ικανότητά τους στην κατασκευή κάλπικων ιδεολογημάτων. Ο Φίλης απευθύνει τα ιδεολογήματα στον ελληνικό λαό, μέσω των τηλεοπτικών του εμφανίσεων, ενώ ο Ησυχος αποτελεί τη «σώφρονα φωνή» της «Αριστερής Πλατφόρμας», που έρχεται να εξισορροπήσει τις «ακρότητες» του Λεουτσάκου και τη… δραχμοεμμονή του Λαπαβίτσα, απευθυνόμενος περισσότερο στο εσωκομματικό ακροατήριο.

Ο Λαφαζάνης βγάζει το καθιερωμένο ηρωικό λογύδριο, ο Λεουτσάκος ζητάει… σοσιαλισμό, ο Λαπαβίτσας εξηγεί τα οφέλη της δραχμής και μετά έρχεται ο Ησυχος, εν είδει «σκούπας», να ισιάξει το ραβδί που το παρατράβηξαν αριστερά οι προηγούμενοι. Το παράδειγμά του είναι ποδοσφαιρικό (γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αργεντινή, βλέπετε): μια μικρή ομάδα μπορεί να κερδίσει μια μεγάλη, αν έχει στο πλευρό της το δωδέκατο παίχτη, τον κόσμο. Εμείς όμως δεν έχουμε εξέδρα!
 

Το μήνυμα είναι σαφές: δεν μπορούμε να απαιτούμε από την κυβέρνηση να νικήσει τους δανειστές, γιατί ο λαός δεν είναι ενεργός στην «εξέδρα», οπότε η κυβέρνηση δίνει έναν άνισο αγώνα. Το πολύ που μπορούμε να περιμένουμε είναι ν’ αφήσουμε ένα παράθυρο ανοιχτό, για να διεκδικήσουμε τη νίκη στη ρεβάνς. To κομματικό ακροατήριο παίρνει εύκολα το μήνυμα πως μπορεί να γκρινιάξει, μπορεί να φωνάξει, όμως δεν έχει δικαίωμα να αδυνατίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι η μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού. Μόνο αν αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αν πειστεί η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ για την ορθότητα της κατεύθυνσης της «Αριστερής Πλατφόρμας», υπάρχει ελπίδα να αφυπνιστεί ο ελληνικός λαός και ν’ ανέβει στην «εξέδρα» για ν’ αποτελέσει το «δωδέκατο παίχτη» που θα δώσει τη νίκη.

Τι έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά στον ελληνικό λαό; Οτι η κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων θα είναι ένας κοινοβουλευτικός περίπατος. Αρκεί να δώσει την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και με το που αυτός θα σχηματίσει κυβέρνηση, τεκτονικοί πολιτικοί σεισμοί θα γίνουν στην Ευρώπη, η Μέρκελ θ’ αναγκαστεί να αποδεχτεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «και θα ‘ναι ντάλα μεσημέρι», οι δε αγορές θα χοροπηδάνε στο ρυθμό του πεντοζάλη που θα τους παίζει η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Επ’ αυτού οι «Ησυχοι» δεν αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν καμιά αυτοκριτική. Αν τους παραζορίσεις, όμως, θα τραβήξουν από τα συρτάρια τους διάφορες δικές τους παλαιότερες τοποθετήσεις που θα λένε πως ο λαός πρέπει να βρίσκεται σε αγωνιστική εγρήγορση και να στηρίξει την κυβέρνηση. Ο ροζ κήπος έχει απ’ όλα τα φρούτα.

Ο Φίλης, από την άλλη, έχει αναλάβει το έργο της «αυτοκριτικής» της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει αναλάβει ν’ απαντά σε όσους του θυμίζουν την ευφορία που σκορπούσε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή μίλησε για ψευδαισθήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή η λέξη δεν ακούστηκε καλά, τώρα το λέει περιφραστικά: «δεν επαληθεύτηκε η εκτίμησή μας, ότι η δημοκρατία είναι ένα ισχυρό όπλο έναντι των δανειστών» κι αυτό πρέπει «να το σταθμίσουμε ξανά, να το εκτιμήσουμε ξανά».

Χρειάζεται μήπως να θυμίσουμε ποια ήταν η απάντηση των ιμπεριαλιστών δανειστών όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνταν την «εντολή του ελληνικού λαού»; Εχουμε κι εμείς λαϊκή εντολή, δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις είμαστε, έλεγε ο Σόιμπλε, πριν ακόμη ο Τσίπρας διαβεί την πύλη του Βραδεμβούργου και πατήσει το κόκκινο χαλί της γερμανικής καγκελαρίας. Αλλωστε, συμπλήρωνε ο κυνικός ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, εμείς δεν ζητάμε τίποτα από την Ελλάδα, εκτός από το να τηρήσει την κοινοτική νομοθεσία. Αν δε θέλει να είναι σε «πρόγραμμα», δε θα την υποχρεώσουμε να είναι.
 

Ισως χρειάζεται να θυμίσουμε ποιο ήταν το πρώτο προεκλογικό «αγκωνάρι» που εγκατέλειψε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμη φουντώσει η φιλολογία περί «λαϊκών εντολών». Για να γίνει δεκτός στο Παρίσι και τη Ρώμη από τους Ολάντ και Ρέντσι, ο Τσίπρας υποχρεώθηκε να διακηρύξει πως η κυβέρνησή του δεν ζητά διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στο πρότυπο της διεθνούς διάσκεψης που έγινε το 1953 για την ηττημένη Γερμανία, που θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους (τουλάχιστον το 60%, όπως έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας). Ετσι, όλη η βάση της προεκλογικής επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, που στηριζόταν στο ότι θα διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και έτσι θα εξασφαλίσουν πόρους για κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική, πετάχτηκε στα σκουπίδια, προτού ακόμη ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.

Πώς πέταξαν στα σκουπίδια αυτό που αποτελούσε τη βάση της πολιτικής τους; Πώς συνέβη και απεμπόλησαν, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση, αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν το πρώτο που θα διαπραγματεύονταν πριν από οτιδήποτε άλλο; Τα υπόλοιπα, όλα όσα ακολούθησαν, ήταν μια προδιαγεγραμμένη διαδικασία: μπήκαν σε διαπραγμάτευση για την εκταμίευση της τελευταίας δόσης του Μνημονίου-2 και για τη σύναψη μιας νέας δανειακής σύμβασης (μετά τον Ιούνη του 2015) με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Τι συνεπάγονται το έχουμε καταλάβει ήδη από τις διαρροές για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και οσονούπω θα το μάθουμε και με ακρίβεια, μόλις δημοσιοποιηθεί η συμφωνία.

Ας τις πουλήσουν αλλού, λοιπόν, τις κάλπικες αυτοκριτικές τύπου Φίλη. Ηξεραν πολύ καλά τι θα συναντήσουν από πλευράς ιμπεριαλιστών δανειστών. Ηξεραν πολύ καλά πως σε μια διαπραγμάτευση μεταξύ καπιταλιστικών χωρών στο τραπέζι δεν κατατίθενται «λαϊκές εντολές», αλλά η δύναμη του κεφαλαίου (όπως γράφει ο Λένιν, τον οποίο ο Φίλης θυμάται σε άλλες περιπτώσεις, όταν τον χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα «μετρ των συμβιβασμών», συγκρίνοντάς τον με τον ΣΥΡΙΖΑ). Ελεγαν εν πλήρη συνειδήσει τα πιο χοντρά προεκλογικά ψέματα στον ελληνικό λαό, ποντάροντας στην κούραση, την απελπισία και την αποστράτευση, πουλούσαν ελπίδες εν γνώσει τους ότι θα αποδειχτούν φρούδες, γιατί μοναδικό μέλημά τους ήταν να αναρριχηθούν στα ύπατα αξιώματα της αστικής εξουσίας.

Τώρα, μοναδικό μέλημά τους είναι πώς θα κρατηθούν όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία. Πώς θα καταφέρουν να περάσουν τον κάβο των δύο-δυόμισι χρόνων που έμειναν στην εξουσία οι προηγούμενοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί (Παπανδρέου και Σαμαράς). Γι’ αυτό και επιστρατεύουν κάλπικες αυτοκριτικές, ενώ παράγουν νέα ιδεολογήματα.
 

Οποιος διαβάσει προσεκτικά την ομιλία του Τσίπρα στη σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο θα διαπιστώσει ότι ο παλιός διαχωρισμός ανάμεσα σε «μερκελιστές» και «αντιμερκελιστές» έχει εξαφανιστεί. Το ίδιο και τα παράγωγά του (οπαδοί της λιτότητας και οπαδοί της ανάπτυξης κτλ.). Χωρίς να χρησιμοποιήσει ονόματα, ο Τσίπρας πέρασε τη διαχωριστική γραμμή μέσα στο μερκελικό στρατόπεδο, φωτογραφίζοντας τον Σόιμπλε και κάποιους άλλους ως εχθρούς της αλληλεγγύης, εν αντιθέσει με την Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Γιούνκερ!

Ο Τσίπρας μίλησε για «κάποιους από τους εκπροσώπους των δανειστών» και για «πρόσωπα που υπονομεύουν έμπρακτα και με σχέδιο το κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Την Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης». Για «ορισμένους αξιωματούχους» που «δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στην προσπάθεια για την εξεύρεση λύσης, δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στην ίδια την Ευρώπη». Σ’ αυτούς πρότεινε «να συνταχθούν με τις δυνάμεις εκείνες που δουλεύουν ειλικρινά για εξεύρεση λύσης» και «να καταλάβουν επιτέλους ότι αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι ένα παιχνίδι ισχύος και επιβεβαίωσης, αλλά το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, το ίδιο το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης»!

Οταν θα έρθουν τα πρώτα νέα αντιλαϊκά μέτρα να το θυμόμαστε αυτό. Τότε θα έχουν νικήσει οι «καλοί» (γι’ αυτό θα υπάρξει συμφωνία). Οπότε, μπορούμε να προεξοφλήσουμε και τα μελλούμενα.

Πηγή: Κόντρα